Sunday, June 2, 2013

Για τους εθνικούς μύθους και την άρνηση στην ιστορία (μας)

Βρείτε τη διαφορά. Ποιοι είναι Πόντιοι και ποιοι Εβραίοι;

Κανένας από τους υποστηρικτές των απόψεων της Μαρίας Ρεπούση (το δικαίωμα της να τις λέει το υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου, αλλά διαφωνώ ριζικά με αυτές...) δεν αμφισβητεί τη γενοκτονία των Αρμενίων, το ολοκαύτωμα των Εβραίων. Και σωστά πράττει. Το πρόβλημα αρχίζει όταν μιλάμε για γεγονότα που συνέβησαν σε Ελληνες και ελληνικούς πληθυσμούς. Τότε όχι απλά αμφισβητούμε το μέγεθος της εξόντωσης αλλά ανακαλύπτουμε π.χ. ότι στη Μικρά Ασία έκανε σφαγές και ο ελληνικός στρατός (που έκανε...), βρίσκουμε ότι η γενοκτονία των Ποντίων δεν έχει "επικυρωθεί" επιστημονικά (αν και η Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών έχει άλλη άποψη), θυμόμαστε ότι ο Γρίβας και η ΕΟΚΑ Β' δολοφόνησε αριστερούς Ελληνες & Τούρκους (ξεχνώντας ότι δυστυχώς ακριβώς το ίδιο έκανε και η ΤΜΤ του Ντενκτάς...) και άλλα πολλά. Κανένας όμως δεν τολμά να βάλει σε αντιπαράθεση το ολοκαύτωμα των Εβραίων, με τον εξόντωση του Παλαιστινιακού λαού (και καλά κάνουμε γιατί η κτηνωδία δεν μπαίνει στη ζυγαριά...), αλλά όταν πρόκειται για Ελληνες εύκολα βρίσκονται "δικαιολογίες" τις οποίες λέμε "επιστημονικές μελέτες". Η ιστορία ως επιστήμη ανήκει προφανώς στους ιστορικούς οι οποίοι μας παραδίδουν τα επιστημονικά τους έργα. Ομως ας είμαστε ειλικρινείς δεν υπάρχει ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ καταγραφή της ιστορίας. Αφενός την γράφουν οι νικητές (κατά περίπτωση), αφετέρου έχει πάντα το ιδεολογικό στίγμα του επιστήμονα & του μελετητή. Χιλιάδες παραδείγματα και για τις δυο κατηγορίες. Θέλετε να σας θυμίσω το Κατίν; Ας μην κοροϊδεύομαστε. Η Μαρία Ρεπούση εμμονική πολιτικά και επιστημονικά ανήκει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία ιστορικών. Σχεδόν ταυτίζεται με την τροτσκιστική άποψη περί "εθνικών θεμάτων". Δικαίωμα της είναι, όμως η Ανανεωτική Αριστερά ποτέ δεν είχε τροτσκιστικές -διεθνιστικές απόψεις σ' αυτά τα θέματα. Το αντίθετο. Ο σύντροφος Λεωνίδας  Κύτρκος σε εποχές ούλτρα επαναστατικότητας έγραφε το προφητικό κείμενο για μια ΕΘΝΙΚΗ Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα και το ΚΚΕ Εσωτερικού είχε πάντα την ελληνική σημαία δίπλα στη κόκκινη. Είμασταν εθνικιστές (sic) όπως μας κατηγορούν ακόμα και σήμερα οι αναρχοαριστεριστές; Είναι άλλο να αγωνίζεσαι κατά του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλείας και άλλο σχεδόν να ασπάζεσαι αναρχοτροτσκιστικές απόψεις τύπου "οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα". Και επειδή σε πολλούς αρέσει να την "πέφτουν" στους εθνικούς μύθους για διαβάστε: "Οι μύθοι περί Ολοκαυτώματος κατασκευάστηκαν από τους Συμμάχους κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με στόχο την δαιμονοποίηση των Γερμανών στα μάτια των συμμαχικών λαών. Οι Εβραίοι εκμεταλλεύτηκαν αυτόν τον μύθο και τον διέδωσαν ως τμήμα μιας ευρύτερης συνωμοσίας, ώστε να επιτύχουν την ίδρυση Ισραηλινού κράτους στην Παλαιστίνη και σήμερα το χρησιμοποιούν ως τρόπο προσέλκυσης υποστήριξης προς το κράτος αυτό". Από το βιβλίο του Τόνι Τέιλορ "Άρνηση. Ιστορία πρόδωσε..." όπου μεταξύ άλλων ο συγγραφέας παραθέτει τα "επιχειρήματα" των αρνητών του ολοκαυτώματος σε μια εξαιρετική μελέτη. Για να μην ανοίξω το θέμα "άρνησης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου". Πολύ φοβάμαι ότι αν οι Πόντιοι ή οι Μικρασιάτες ήταν... Ασσύριοι, Φοίνικες ή Κούρδοι η Μαρία Ρεπούση (και όλη αυτή ιστορική σχολή...) δεν θα μιλούσε ποτέ ούτε για "εθνικούς μύθους", ούτε φυσικά θα επέτρεπε να μπει σε λεζάντα ότι συνωστίζονται στη προκυμαία...

1 comment:

Steve Zissou said...

Καλημέρα κύριε Διόγο,

χωρίς να θέλω να μπω στην ουσία του θέματος, έχω δύο παρατηρήσεις:

1. Αποτελεί επιχείρημα το γεγονός ότι τέτοιες απόψεις δεν υπήρχαν παραδοσιακά στην Ανανεωτική αριστερά; Οι ιδέες και η πολιτική δεν είναι χώροι που συνεχώς εξελίσσονται κι εμπλουτίζονται; Μήπως θα έπρεπε πχ τότε να μείνουμε προσκολλημένοι στο βασικό πυρήνα του Ευρωκομμουνισμού έστω και αν έχει εκλείψει 20+ χρόνια;

2. Θεωρώ ότι κάθε ένσταση/κριτική σε μεγάλα θέματα οφείλει να εκφράζεται κυρίως ως αυτοκριτική και σ'αυτό το πλαίσιο είμαι υπέρ της αποδόμησης πρωτίστως εθνικών μύθων και αναγνώρισης εθνικών λαθών/εγκλημάτων, διατηρώντας φυσικά την ίδια αντικειμενικότητα και αυστηρότητα για την απέναντι πλευρά ή και για γεγονότα που δε συμμετείχαμε άμεσα ως χώρα/έθνος. Για το λόγο αυτό και δεν μπορώ να θεωρήσω αντεπιχείρημα την υποθετική προβολή τύπου "τι θα έλεγε ο τάδε αν αναφερόταν στους τάδε".

Κωνσταντίνος