Τι μεσολάβησε ανάμεσα στην πικρή σκέψη του εκ των ιδρυτών του Manifesto, Lucio Magri, λίγο πριν τερματίσει τη ζωή του, ότι θα χρειαστεί μια γενιά για να ανασυγκροτηθεί η Αριστερά και στην μετεκλογική διαπίστωση του Andrea Fabozzi στο Manifesto: "Η Αριστερά θα χρειαστεί να ξαναχτιστεί από τα ερείπια"; Η κοινωνική δυναμική που εκφράστηκε μέσα από το "τσουνάμι" του Κινήματος 5 Αστέρων (M5S) πέρα και πάνω από την αντιφατική φυσιογνωμία του Beppe Grillo και του στενού του συνεργάτη, γκουρού του (δια)δικτύου Gianroberto Casaleggio.
Η δημιουργία από ένα προσωπικό blog το 2005 ενός "μη κόμματος", με "μη καταστατικό" και έδρα στο "σύννεφο" (cloud) του Διαδικτύου, το οποίο πορεύθηκε δίπλα σε τοπικές συλλογικότητες υπέρ των δημόσιων αγαθών και, ενσωματώνοντας πρόσωπα που δραστηριοποιήθηκαν στο κίνημα, κόντεψε να γίνει πρώτη δύναμη, δεν έγινε εν κενώ. Το ότι "πάτησε" εμβληματικά πάνω στη δίψα για ελεύθερη πληροφόρηση κόντρα στα διαπλεκόμενα μίντια, για μια νέα οικολογική ισορροπία μέσω "πράσινης οικονομίας" και για επαναφορά στο προσκήνιο της έννοιας του πολίτη έναντι του επαγγελματία πολιτικού, που συχνά ταυτίστηκε με τη διαφθορά, δεν θα αρκούσε χωρίς τις πολιτικές λιτότητας. Η Ιταλία δεν έχει Μνημόνιο, αλλά η καταβαράθρωση των μισθών και η αποδιάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων είναι ανάλογες και πέρασαν με πρωτοβουλία εργοδοτών που παρουσίασαν τη λιτότητα ως "αναγκαίο κακό" για να αποφευχθεί ένα Μνημόνιο, η υπαγωγή δηλαδή της οικονομίας μιας χώρας μέλους του G8, στους Γερμανούς ανταγωνιστές της.
Και σ' αυτό πρωταγωνίστησε μόνος ο Monti, συνέβαλε και ο "πραγματισμός" ηγετικών κλιμακίων του Δημοκρατικού Κόμματος που αντιπαρατέθηκαν με τα εργατικά συνδικάτα. Διόλου συμπτωματικά, παραμονές εκλογών ο ηγέτης των μεταλλεργατών της Fiom-Cgil, Maurizio Landini ζητούσε από την κεντροαριστερά την επαναφορά της δημοκρατίας στους χώρους εργασίας και την ανάκτηση της πρωτοκαθεδρίας της πολιτικής κόντρα στην αγορά. Ο Bersani επιχείρησε να αποκαταστήσει την επαφή, αναδεικνύοντας προεκλογικά την εργασία ως κεντρικό ζήτημα. Το γεγονός ότι στην ιστορική εργατική συνοικία της Mirafiori (Fiat), θέατρο σφοδρής σύγκρουσης εργοδοσίας-συνδικάτων, οι grillini ισοφάρισαν το Δημοκρατικό Κόμμα πενταπλασιάζοντας τις δυνάμεις τους από τις δημοτικές εκλογές, δείχνει ότι η στροφή άργησε. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί ο θρίαμβος του M5S -πρώτο κόμμα με πάνω από 40%- στη Val di Susa, όπου η τοπική κοινωνία συγκρούεται με όλα τα κόμματα ενάντια στο πέρασμα υπερταχείας σιδηροδρομικής γραμμής, τη σκοπιμότητα της οποίας αμφισβήτησαν εισαγγελικές έρευνες, διαφαίνεται τι είδους κοινωνικό "καύσιμο" έπεσε στη νέα δεξαμενή. Η επιλογή του Grillo να κάνει την προεκλογική του συγκέντρωση στην ιστορική Piazza San Giovanni της Ρώμης, όπου μιλούσε (και κηδεύτηκε) ο Berlinguer, μόνον τυχαία δεν ήταν...
Το ιδιότυπο, και οργανωτικά, κίνημα του Grillo δεν είναι αυτόματα η νέα Αριστερά, αλλά της ρίχνει το γάντι. Και όσο και αν πολλά κριθούν από το πώς θα αντιμετωπίσει την πρόκληση συμμαχικής κυβέρνησης για την αλλαγή του εκλογικού νόμου και του ρόλου της πολιτικής για την υπεράσπιση του δημοσίου χώρου, θυμίζει στην Αριστερά τη ρήση του Togliatti απ' το 1964: "Σήμερα οι νέες γενιές πρέπει να εκληφθούν από μας σε όλο τον κόσμο ως μια επαναστατική δύναμη. Μπορούμε όντως να μιλάμε για νέα γενιά όταν εκδηλώνονται στον ιδεατό και πρακτικό προσανατολισμό των ανδρών και γυναικών που εμφανίζονται στο προσκήνιο της ζωής, συσσωρευμένοι ομογενείς παράγοντες και σε αυτούς ωριμάζουν νέα προβλήματα και νέες εμπειρίες σχετικά με τη σημερινή και αυριανή ζωή τους, και νέες απαντήσεις ξεκινούν να δίνονται, και προπαρασκευάζεται απ’ αυτές ένα αναπτυξιακό προτσές που ξεκινά από θεμελιώδεις συγκεκριμένες θέσεις, πάνω στις οποίες πρέπει να εργαστούμε για να φτάσουμε σε αγώνες θεμελιωδών χαρακτηριστικών".
Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ
No comments:
Post a Comment