Του Ριχάρδου Σωμερίτη
Είτε αυτό μας αρέσει, είτε όχι, πρέπει να καταλάβουμε ότι για την ελληνική, δημοκρατική σοσιαλιστική παράταξη, αρχίζει ξανά μια μεγάλη, δύσκολη και πολύχρονη πορεία. Που δεν μπορεί καν να συνδεθεί με τις επερχόμενες εκλογές.
Οι κυριότεροι πολιτικοί εκπρόσωποί της αφοσιώνονται ήδη -και καλά κάνουν- στις εκλογές αυτές, με στόχο, οι μεν την όποια επιβίωσή τους (ΠαΣοΚ) και οι δε, την επιβεβαίωση της αντιπροσωπευτικότητάς τους (ΔΗΜΑΡ).
Δυστυχώς όμως δεν αφοσιώνονται στην αναζήτηση των νέων ιδεών και συνεπώς των νέων προτάσεων που θα αντιτάξουν, έστω και τόσο καθυστερημένα, στην όλο και πιο ακραία δεξιά και πιο σκάρτη «αριστερά», κατά τη διάρκεια της εκλογικής μάχης. Το χειρότερο; Χωρίς αυτές τις νέες ιδέες και προτάσεις, δεν θα μπορέσουν καν να δώσουν με κάποια πειστικότητα τη μάχη και μετά τις εκλογές.
Αν και δεν το ομολογούν οι ηγέτες του, το ΠαΣοΚ που απομένει, μπορεί διαφημιστικά (Βενιζέλος) να λέει ότι επιδιώκει τη νίκη, αλλά στην πραγματικότητα ελπίζει σε ένα αξιοπρεπές γι’ αυτό και περιορισμένης εμβέλειας για τη ΝΔ εκλογικό αποτέλεσμα, που θα οδηγούσε σε μια νέα συγκυβέρνηση με τη δεξιά-ακροδεξιά.
Το ιδανικό θα ήταν τότε, πρωθυπουργός να παρέμενε ο Λουκάς Παπαδήμος, που πέρα από τη δανειακή σύμβαση και το PSI πέτυχε να πείσει πολλούς, κυρίως του προοδευτικού χώρου, ότι δεν υπάρχει πια δεξιά και αριστερά, μήτε καν κοινωνικό πρόβλημα, υπάρχουν μόνο οι αναγκαίες δραματικές προσαρμογές στις επιταγές των τραπεζών και των αγορών.
Και αυτό, σήμερα, μπορεί να φαντάζει και να είναι ρεαλιστικά μοιραίο. Αλλά αν το αποδεχτούμε και για το «αύριο», για δέκα ή είκοσι χρόνια, ενώ δεν αποκλείεται πια να αποκηρύξουν αυτές τις πολιτικές οι διάδοχοι του σημερινού Μερκελσαρκοζισμού, τότε, ας σταματήσουμε εξίσου ρεαλιστικά να παριστάνουμε τους προοδευτικούς, τους κεντροαριστερούς, τους δημοκράτες σοσιαλιστές.
Το διαφορετικό αύριο πρέπει να αρχίσουμε να το προετοιμάζουμε σήμερα, αφού ξεχάσαμε να αρχίσουμε αυτήν την προετοιμασία χθες. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της Μεταρρύθμισης, ακόμα και ανεξάρτητα από την προσωπική στήριξη που πολλά στελέχη της δεσμεύτηκαν να δώσουν με τη ψήφο τους στη ΔΗΜΑΡ.
Αλλά αυτός θα έπρεπε να είναι και ο στόχος της ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητα από την όποια, ας ελπίσουμε σημαντική, εκλογική επιτυχία της. Ακόμα και αν μια τέτοια επιτυχία την οδηγήσει κοινοβουλευτικά σε κάποια εκδοχή κυβερνητισμού. Ας ελπίσουμε όμως, όχι με τη δεξιά-ακροδεξιά, έστω και με «συμβόλαια» που κανείς δεν θα πιστέψει εύκολα και που θα έχουν το χαρακτήρα μνημόσυνου ιδεών.
Είτε αυτό μας αρέσει, είτε όχι, πρέπει να καταλάβουμε ότι για την ελληνική, δημοκρατική σοσιαλιστική παράταξη, αρχίζει ξανά μια μεγάλη, δύσκολη και πολύχρονη πορεία. Που δεν μπορεί καν να συνδεθεί με τις επερχόμενες εκλογές.
Οι κυριότεροι πολιτικοί εκπρόσωποί της αφοσιώνονται ήδη -και καλά κάνουν- στις εκλογές αυτές, με στόχο, οι μεν την όποια επιβίωσή τους (ΠαΣοΚ) και οι δε, την επιβεβαίωση της αντιπροσωπευτικότητάς τους (ΔΗΜΑΡ).
Δυστυχώς όμως δεν αφοσιώνονται στην αναζήτηση των νέων ιδεών και συνεπώς των νέων προτάσεων που θα αντιτάξουν, έστω και τόσο καθυστερημένα, στην όλο και πιο ακραία δεξιά και πιο σκάρτη «αριστερά», κατά τη διάρκεια της εκλογικής μάχης. Το χειρότερο; Χωρίς αυτές τις νέες ιδέες και προτάσεις, δεν θα μπορέσουν καν να δώσουν με κάποια πειστικότητα τη μάχη και μετά τις εκλογές.
Αν και δεν το ομολογούν οι ηγέτες του, το ΠαΣοΚ που απομένει, μπορεί διαφημιστικά (Βενιζέλος) να λέει ότι επιδιώκει τη νίκη, αλλά στην πραγματικότητα ελπίζει σε ένα αξιοπρεπές γι’ αυτό και περιορισμένης εμβέλειας για τη ΝΔ εκλογικό αποτέλεσμα, που θα οδηγούσε σε μια νέα συγκυβέρνηση με τη δεξιά-ακροδεξιά.
Το ιδανικό θα ήταν τότε, πρωθυπουργός να παρέμενε ο Λουκάς Παπαδήμος, που πέρα από τη δανειακή σύμβαση και το PSI πέτυχε να πείσει πολλούς, κυρίως του προοδευτικού χώρου, ότι δεν υπάρχει πια δεξιά και αριστερά, μήτε καν κοινωνικό πρόβλημα, υπάρχουν μόνο οι αναγκαίες δραματικές προσαρμογές στις επιταγές των τραπεζών και των αγορών.
Και αυτό, σήμερα, μπορεί να φαντάζει και να είναι ρεαλιστικά μοιραίο. Αλλά αν το αποδεχτούμε και για το «αύριο», για δέκα ή είκοσι χρόνια, ενώ δεν αποκλείεται πια να αποκηρύξουν αυτές τις πολιτικές οι διάδοχοι του σημερινού Μερκελσαρκοζισμού, τότε, ας σταματήσουμε εξίσου ρεαλιστικά να παριστάνουμε τους προοδευτικούς, τους κεντροαριστερούς, τους δημοκράτες σοσιαλιστές.
Το διαφορετικό αύριο πρέπει να αρχίσουμε να το προετοιμάζουμε σήμερα, αφού ξεχάσαμε να αρχίσουμε αυτήν την προετοιμασία χθες. Αυτός θα έπρεπε να είναι ο ρόλος της Μεταρρύθμισης, ακόμα και ανεξάρτητα από την προσωπική στήριξη που πολλά στελέχη της δεσμεύτηκαν να δώσουν με τη ψήφο τους στη ΔΗΜΑΡ.
Αλλά αυτός θα έπρεπε να είναι και ο στόχος της ΔΗΜΑΡ, ανεξάρτητα από την όποια, ας ελπίσουμε σημαντική, εκλογική επιτυχία της. Ακόμα και αν μια τέτοια επιτυχία την οδηγήσει κοινοβουλευτικά σε κάποια εκδοχή κυβερνητισμού. Ας ελπίσουμε όμως, όχι με τη δεξιά-ακροδεξιά, έστω και με «συμβόλαια» που κανείς δεν θα πιστέψει εύκολα και που θα έχουν το χαρακτήρα μνημόσυνου ιδεών.
No comments:
Post a Comment