Η μοναξιά του δημάρχου

Ας βγει προς τα έξω και ας δηλώσει παρών

Του Δημήτρη Ρηγόπουλου
Oι απώλειες στο κέντρο συνεχίζονται, αλλά δεν είναι για θάνατο / έκλεισε το Cellier στη στοά της Πανεπιστημίου 10 / αλλά το αποχαιρετιστήριο μήνυμα του ιδιοκτήτη έχει έναν τόμο αισιοδοξίας και αφήνει να εννοηθεί ότι ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα / εν τω μεταξύ, η ομώνυμη κάβα άνοιξε νέο κατάστημα επί της Συγγρού / έφυγε και ο Τσαντίλης από το Μέγαρο Πανεπιστημίου και Βουκουρεστίου, αλλά μιλάμε περισσότερο για μια κοντινή μετακόμιση, μεταφέρεται στην οδό Κριεζώτου / σε δημιουργικό αναβρασμό η νέα πιάτσα των περιοχών Συντάγματος, Κολοκοτρώνη, Καρύτση και όλων των ενδιάμεσων / κοντά στην πλατεία ετοιμάζεται μεγάλη μπιραρία και τώρα που το σκέφτομαι μπιραρία στο κέντρο δεν θυμάμαι /

βρέθηκα στην εκδήλωση που διοργάνωσε το Σάββατο η Δημοκρατική Αριστερά / φυσικά υπήρχε αστυνομική δύναμη, γιατί τη σήμερον ημέρα δεν πας πουθενά χωρίς αστυνομία/ είτε είσαι ο Νταλάρας είτε είσαι ο Καμίνης / η δημοκρατία μας πετάει / εκ των βασικών ομιλητών, ο δήμαρχος / η αρχική του εισήγηση ήταν κάπως χλιαρή / αλλά, ομολογώ, ότι άκουσα με πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον τη δευτερολογία του / εκεί ο δήμαρχος «άστραψε και βρόντηξε» κατά το κοινώς λεγόμενον / μίλησε για το μέτωπο παραλογισμού που έχει απέναντί του / για τη μοναξιά που ένιωσε όταν πήρε πρωτοβουλίες, όπως η απομάκρυνση του καταυλισμού των «αγανακτισμένων» το καλοκαίρι ή το σχέδιο νόμου για τον περιορισμό των μικρών διαδηλώσεων / ότι βρήκε απέναντί του ένα μεγάλο μέρος της αντιπολίτευσης (ας πούμε λογικό), αλλά δεν ακούστηκε λόγος υποστήριξης ούτε καν από τα κόμματα που τον στήριξαν / ο κύριος Καμίνης ματαιοπονεί, αν έχει την ψευδαίσθηση ότι θα βρει στήριξη από το φοβισμένο, politically correct μπλοκ της ελληνικής Κεντροαριστεράς που μέχρι να σηκώσει το ένα πόδι βρομάει το άλλο /

το λάθος του Καμίνη είναι ότι απέφυγε τον ένα χρόνο που κάνει αυτήν τη δουλειά ν’ απευθυνθεί στο βασικό του ακροατήριο / τη δεξαμενή, δηλαδή, πραγματικά προοδευτικών Αθηναίων που, ανεξάρτητα από την κομματική τους ένταξη, εκτίμησαν τον ήπιο χαρακτήρα του και πίστεψαν ότι αυτός ο μη πολιτικός μπορεί να κάνει τη διαφορά / αντί, λοιπόν, να ανοιχτεί στην κοινωνία των πολιτών, ναι, σ’ αυτούς τους «ξενέρωτους» που στενοχωρήθηκαν που κάηκαν το Αττικόν και η Λαϊκή Τράπεζα / σε όσους τους σηκωνόταν η τρίχα στο θέαμα της πλατείας Συντάγματος τον Ιούλιο και οι οποίοι κατά τη γνώμη μου δείχνουν να είναι η ραχοκοκαλιά της προοδευτικής, δημιουργικής Αθήνας / αντί, λοιπόν, να απευθυνθεί σε αυτούς και να αναζητήσει ερείσματα στην κοινωνία, έπαθε αυτό που παθαίνουν όλοι οι μπαρουτοκαπνισμένοι πολιτικοί / κλείστηκε στον γραφειοκρατικό μηχανισμό του δήμου, ξεχάστηκε εκεί μέσα και ο κόσμος τον έχασε /

αυτό είναι που του καταλογίζουν οι περισσότεροι / όχι ότι δεν κάνει «έργα» / ότι εξαφανίστηκε / ας βγει προς τα έξω κι ας δηλώσει παρών / κι αν δεν τον χειροκροτήσουν όλα τα συντρόφια του στη Δημοκρατική Αριστερά, να μην το πάρει επί πόνου / οι συσχετισμοί και οι πολιτικοί χαρακτηρισμοί δεν βασίζονται πια στο δίπολο «αριστερά - δεξιά», αλλά σε άλλα δεδομένα κι αυτό θα φανεί στις εκλογές / η εποχή που αρέσαμε σε όλους τελείωσε / και δεν βλέπω να στενοχωριέται κανείς.

Πηγη: LIFO