Η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί

Του Γιώργου Φλωρίδη

Μια πολυσέλιδη διακήρυξη υπό τον τίτλο «Η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί» έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα ο πρώην υπουργός Γιώργος Φλωρίδης.

Ο κ. Φλωρίδης θέτει το ερώτημα «εάν η Ελλάδα θα παραμείνει στις ευρωπαϊκές δομές ή αν θα βγει από αυτές εντασσόμενη στο τριτοκοσμικό περιβάλλον» και μας παροτρύνει να δεχτούμε ότι εταίροι και οι δανειστές μας πήραν σημαντικές πρωτοβουλίες και διέθεσαν χρήματα για να βοηθήσουν την Ελλάδα να υπάρξει και να κερδίσει χρόνο».

«Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μας. Και ότι η Ελλάδα πρέπει να ανασυγκροτηθεί σε νέες, υγιείς βάσεις. Για να γίνει αυτό, η χώρα πρέπει πρωτίστως να κυβερνηθεί με βάση ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο που θα υπηρετεί τις ανάγκες ενός νέου εθνικού προσανατολισμού και θα προκύπτει από αυτόν», υπογραμμίζει ο κ. Φλωρίδης και περιγράφει τα τέσσερα στοιχεία αυτού του σχεδίου:

1. Η σταθεροποίηση της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς

2. Η βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα και στο κράτος, με σκοπό την ενίσχυση της ποιότητας της Δημοκρατίας και της διακυβερνησης

3. Η ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, από παρασιτικό σε παραγωγικό

4. Η δημιουργία ενός νέου, υγιούς Κοινωνικού Κράτους

Ολόκληρο το κείμενο του κ. Φλωρίδη έχει ως εξής:

Με την ψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης των 130 δισ. (Μνημόνιο 2) και την έναρξη των διαδικασιών για την απομείωση του χρέους κατά 100 δισ. ευρώ, η χώρα βρίσκεται ξανά αντιμέτωπη με τις δύο πτυχές του ίδιου βασικού ερωτήματος: α) αν θα μπορέσει να κυβερνηθεί αποτελεσματικά με βάση τις νέες υψηλές απαιτήσεις και β) αν η ελληνική κοινωνία ή έστω ένα πρωτοπόρο τμήμα της, θα εμπλακεί αποφασιστικά στην προσπάθεια διάσωσης.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό εμπεριέχει ταυτόχρονα και την απάντηση στο θεμελιώδες ζήτημα: εάν δηλαδή η Ελλάδα θα παραμείνει στις ευρωπαϊκές δομές ή με κάποιον τρόπο (αναγκαστικά ή οικειοθελώς) θα βγει από αυτές, εντασσόμενη σε τριτοκοσμικό περιβάλλον.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να διακρίνει κανείς ότι το Μνημόνιο 2 είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μια πιο λεπτομερής επανάληψη του Μνημονίου 1. Σε κάποια ζητήματα, οι προβλέψεις του για τα βασικά ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας είναι πολύ πιο σκληρές από τις προηγούμενες προβλέψεις-απαιτήσεις.

Το εθνικά μειωτικό για τη χώρα μας δεν είναι οι όποιες προβλέψεις για τους συμβούλους-επιτηρητές, όπως κάποιοι με μεγάλη ευκολία διατείνονται, αλλά το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα και η ιθύνουσα τάξη της χώρας, αρνούμενοι να μεταβάλλουν, έστω κατ’ ελάχιστο τις χρεοκοπημένες πελατειακές αντιλήψεις και τις παρασιτικές πρακτικές τους, δεν θέλησαν ή δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν το εθνικό σχέδιο για τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα, προκειμένου να συγκροτήσει τις δημόσιες λειτουργίες της όπως μια σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα.

Ο επώδυνος λογαριασμός αυτής της διαρκούς ανικανότητας, κυρίως του πολιτικού συστήματος και πρωτίστως των κομμάτων εξουσίας, στάλθηκε για μία ακόμη φορά στην ελληνική κοινωνία -και ιδιαίτερα στα πιο αδύναμα καθώς και στα μεσαία στρώματά της.

Θα μπορέσει, λοιπόν, η χώρα να κυβερνηθεί αποτελεσματικά μετά τις εκλογές, οι οποίες φαίνεται ότι δεν θ’ αργήσουν;

Η απάντηση με βάση τα μέχρι στιγμής ισχύοντα δεν φαίνεται να είναι ενθαρρυντική. Η κοινωνική αποδυνάμωση των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας και η σοβαρή αδυναμία τους να μετασχηματιστούν ριζικά, επιτείνει το πολιτικό πρόβλημα και καθιστούν τις αναγκαίες λύσεις ιδιαίτερα δύσκολες.

Η ένταση του πολιτικού αδιεξόδου, είναι προφανές ότι θα ενισχύσει τη διάθεση αποχής ή εναντίωσης της κοινωνίας σε κάθε πρωτοβουλία εξόδου από την κρίση. Μερικές «κακομαθημένες» κοινωνικές ομάδες που παρασιτούν επί δεκαετίες στο σώμα ολόκληρης της κοινωνίας, είναι προφανές ότι θα προσπαθήσουν, μέσα σε συνθήκες συνολικής αποσύνθεσης και εντεινόμενης ανομίας, να ματαιώσουν κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού των λειτουργιών της χώρας.

Η εύκολη και αποπροσανατολιστική μετατόπιση της δημόσιας συζήτησης στην όποια ευθύνη των «κακών» ξένων μοιάζει πολύ βολική για το πολιτικό σύστημα και τις παρασιτούσες κοινωνικές ομάδες που, με κάθε τρόπο, αγωνίζονται για τη διάσωση και την αναπαραγωγή τους.

Είναι, λοιπόν, καιρός να δούμε κατάματα την κατάστασή μας. Να δεχτούμε, επιτέλους, ότι οι εταίροι και οι δανειστές μας πήραν σημαντικές πρωτοβουλίες και διέθεσαν χρήματα (έστω και από δικούς τους υπολογισμούς) για να μας βοηθήσουν να υπάρξουμε και να κερδίσουμε χρόνο.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι το πρόβλημα είναι κυρίως δικό μας. Και ότι η Ελλάδα πρέπει να ανασυγκροτηθεί σε νέες, υγιείς βάσεις.

Για να γίνει αυτό, η χώρα πρέπει πρωτίστως να κυβερνηθεί. Να κυβερνηθεί, όμως, με βάση ένα συνεκτικό εθνικό σχέδιο που θα υπηρετεί τις ανάγκες ενός νέου εθνικού προσανατολισμού και θα προκύπτει από αυτόν.

Τέσσερα είναι τα στοιχεία της νέας κατεύθυνσης:

1. Η σταθεροποίηση της Ελλάδας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς

2. Η βαθιά τομή στο πολιτικό σύστημα και στο κράτος, με σκοπό την ενίσχυση της ποιότητας της Δημοκρατίας και της διακυβερνησης

3. Η ριζική αλλαγή του οικονομικού μοντέλου, από παρασιτικό σε παραγωγικό

4. Η δημιουργία ενός νέου, υγιούς Κοινωνικού Κράτους

Αναλυτικά:

1. Η σταθεροποίηση της χώρας στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο, προϋποθέτε

την ανάκτηση της αξιοπιστίας της που έχει χαθεί με καταστροφικό τρόπο. Η επί δεκαετίες επικρατήσασα αντίληψη και πρακτική ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση έναντι των ευρωπαίων εταίρων και ότι μπορούμε να αθετούμε διαρκώς τις υποσχέσεις μας και την τήρηση των κανόνων πρέπει να πάρει τέλος, πριν να είναι πολύ αργά. Τα ψέματα κυριολεκτικά τελείωσαν –και μάλιστα με οδυνηρό και απάνθρωπο, για κάποιους συμπολίτες μας, τρόπο. Η αξιοπιστία μας θα αρχίσει ν’ ανακτάται όταν αυτοί που κυβερνούν κάνουν επιτέλους κάτι που θ’ αντιστοιχεί στις σοβαρές υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει.

Γιατί άραγε πρέπει να μας πουν οι ξένοι ότι πρέπει να αλλάξουμε τη

λειτουργία του κράτους, της δημόσιας διοίκησης και των δημοσίων οργανισμών – και πώς; Γιατί πρέπει να μας επιβάλλουν αυτοί τη ριζική αλλαγή στο φορολογικό μας σύστημα προς την κατεύθυνση της δικαιοσύνης, της διαφάνειας και της αποτελεσματικότητας και δεν μπορούμε αυτό να το κάνουμε μόνοι μας, ως μεγάλη εθνική ανάγκη και προτεραιότητα;

Γιατί πρέπει να μας επιβάλλουν την ανασύνταξη του ασφαλιστικού μας

συστήματος με την εξαφάνιση των προκλητικών ρυθμίσεών του, την εξασφάλιση της βιωσιμότητάς του και την εξάλειψη της κλοπής των Ταμείων Υγείας από χιλιάδες παράσιτα; Γιατί δεν ανασυγκροτούμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που εμφανίζει εικόνα πρωτοφανούς διάλυσης, με λύσεις που ενσωματώνουν τη διεθνή εμπειρία και πρακτική, καθώς και την εμπειρία από την 30ετή λειτουργία του στην Ελλάδα; Γιατί δεν προχωρούμε σε μια βαθιά τομή στη νομοθεσία των πάσης φύσεως αδειοδοτήσεων που θα οργανώσει τη γραφειοκρατία και θα πατάξει τη διαφθορά, με την κατάργηση του 80% των υφισταμένων διατάξεων; Γιατί δεν οργανώνουμε τη νομοθετική λειτουργία της Βουλής στη βάση των καλών πρακτικών που, ως απαραίτητη προϋπόθεση, έχουν την υποχρέωση κάθε νέας νομοθετική πρωτοβουλίας να κωδικοποιεί όλη την προηγούμενη, ώστε αυτή πλέον να αποτελεί αρχειακό υλικό και το σύνολο των ισχυουσών διατάξεων να βρίσκεται πάντα σ’ έναν και μοναδικό νόμο; Ποιος μας εμποδίζει να σαρώσουμε τις αντιστάσεις εκείνου του διεφθαρμένου μηχανισμού της Δημόσιας Διοίκησης, απέναντι στην προοπτική άμεσης εισαγωγής νέων τεχνολογιών που διασφαλίζουν ταχύτητα, αποτελεσματικότητα και διαφάνεια; Γιατί δεν απαλλάσσονται επιτέλους οι Έλληνες φορολογούμενοι από την ύπαρξη δεκάδων δημοσίων οργανισμών και υπηρεσιών που παρασιτούν σε βάρος όλων μας και, κυρίως, σε βάρος των μεγάλων αναπτυξιακών μας αναγκών; Ποιος εμπόδισε την Κυβέρνηση να επεξεργαστεί τάχιστα ένα αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης υπαλλήλων και αναγκών του κράτους, ώστε να μην καταλήξουμε στον εξευτελισμό της «εφεδρείας» και στην απώλεια πολλών ικανών στελεχών της Δημόσιας Διοίκησης, τόσο απαραίτητων αυτή την περίοδο; Γιατί να χρειαζόμαστε και άλλους εκπαιδευτικούς στα δημόσια σχολεία, όταν υπάρχει τόσο μεγάλη ανορθολογική κατανομή των υπηρετούντων μέσα από ένα σύστημα αχρείου πελατειασμού; Γιατί αργεί τόσο πολύ η οργάνωση των δημοσίων συγκοινωνιών, ώστε να περιοριστεί η κλεψιά και άρα τα ελλείμματά τους; Γιατί τα περίφημα «κλειστά επαγγέλματα» ανοιγοκλείνουν διαρκώς και ούτε ένα ωράριο λειτουργίας μπορεί να ρυθμιστεί επαρκώς; Γιατί να μην έχει ξεκινήσει ακόμα από το κράτος η αντιμετώπιση της αισχροκέρδειας διάφορων εμπορικών αλυσίδων και των αιωνίων μεσαζόντων και στο κρίσιμο αυτό πεδίο να δίνουν εκπληκτικά μαθήματα ομάδες συμπολιτών μας που αξίζουν την αναγνώριση και τον σεβασμό μας; Γιατί δεν έχει δοθεί τέλος στα τερτίπια των ενδοομιλικών συναλλαγών που φουσκώνουν δυσθεώρητα τις τιμές και στα κάθε λογής τιμολόγια δήθεν «εκπτώσεων» που οδηγούν στην αδυναμία ελέγχου των πραγματικών τιμών του παραγωγού;

Αυτά και πολλά άλλα ΓΙΑΤΙ δεν θα έπρεπε να είναι η καθημερινή έγνοια

των πολιτικών, αλλά και όλων μας; Γιατί πρέπει οι ξένοι να μας υπενθυμίζουν και πολλές φορές με ταπεινωτικό τρόπο, ότι είμαστε ανίκανοι να οργανώσουμε τα στοιχειώδη και να βάλλουμε σε τάξη τη χώρα μας, μεγαλώνοντας το έλλειμμα αξιοπιστίας;

2. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται να γίνει πιο δημοκρατικό, διαφανές και αποτελεσματικό και ν’ αναλάβει επιτέλους το σημαντικό μερίδιο ευθύνης αλλά και πόνου που του αναλογεί. Η παντοκρατορία του ενός πρέπει να πάρει τέλος –είτε αυτός είναι αρχηγός κόμματος είτε Πρωθυπουργός. Τα κόμματα οφείλουν ν’ αντιστοιχηθούν στη λειτουργία τους με το πολίτευμα της χώρας. Χρειαζόμαστε αποτελεσματική και αξιοκρατική δημοκρατία. Δημοκρατία και διαφάνεια παντού, σεβασμό στη διαφορετική άποψη, λειτουργία των οργάνων και προσήλωση στους δημοκρατικούς αγώνες. Η επιλογή αυτή επιβάλλει την κονιορτοποίηση των υφισταμένων κομματικών μηχανισμών.

Είναι καιρός η Δημοκρατία μας ν’ αποκτήσει θεσμικά αντίβαρα στις λειτουργίες της, είτε μέσω της ενίσχυσης του Κοινοβουλίου, είτε μέσω της ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας -προτιμώ το πρώτο. Η οικονομική ενίσχυση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό πρέπει να μειωθεί στο μισό. Ο έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων ας ανατεθεί σε Ανεξάρτητη Αρχή, τουλάχιστον για τα χρήματα που πληρώνει το Δημόσιο. Χρειαζόμαστε νέο εκλογικό νόμο. Πιο αναλογικό και με σαφώς μικρότερες εκλογικές περιφέρειες. Οι εκλογικές Περιφέρειες-τέρατα που αποτελούν τις δεξαμενές αναπαραγωγής πολιτικών μόνο μέσω των Μέσων Ενημέρωσης, επιβάλλεται να ανασυντεθούν σε πολλές μικρότερες. Η σχέση αντιπροσώπευσης πρέπει να αποκτήσει πιο άμεσο χαρακτήρα και περιεχόμενο. Στο πολιτικό σύστημα πρέπει να επιβληθούν σοβαρή λιτότητα και βαθύ «κούρεμα». Δεν μπορεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας να σφυρίζει αδιάφορα για τις αποδοχές του και τις άλλες διευκολύνσεις που του παρασχέθηκαν σε καιρούς ευημερίας, έστω δανεικής. Το ίδιο πρέπει να γίνει και για τα κυβερνητικά στελέχη, καθώς και για τα στελέχη της Αυτοδιοίκησης και των δημοσίων οργανισμών, που και αυτά δεν εννοούν να προσαρμοστούν στις συνθήκες της ουσιαστικής πτώχευσης της χώρας.

3. Η αλλαγή του παρωχημένου, μη ανταγωνιστικού και παρασιτικού

οικονομικού μοντέλου σε παραγωγικό-ανταγωνιστικό είναι, ίσως, το κρισιμότερο στοίχημα. Η προσπάθεια οικονομικής ανάπτυξης οφείλει να στηριχθεί στην παραγωγή ανταγωνιστικών και διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και όχι στην κατανάλωση με δανεικά. Αυτό σημαίνει ότι όλοι οι διαθέσιμοι πόροι πρέπει να κατευθυνθούν εκεί όπου αναπτύσσονται παραγωγικές εξαγωγικές δραστηριότητες ή δραστηριότητες που υποκαθιστούν εισαγωγές.

Όλοι οι τομείς παραγωγής μπορούν να συμβάλλουν άμεσα στην ανάπτυξη. Όμως, το πλέον διαθέσιμο κεφάλαιο αυτή τη στιγμή βρίσκεται στον πρωτογενή τομέα, καθώς και στον μεταποιητικό που συνδέεται με αυτόν. Οι παραγωγικές πρωτοβουλίες που είναι ανεπτυγμένες σε όλη τη χώρα και σε όλους τους τομείς, πρέπει να ενισχυθούν άμεσα και να βρουν πολλαπλασιαστές.

Οι τομείς της ενέργειας και του τουρισμού πρέπει ν’ αποτελέσουν,επίσης, την αιχμή της αναπτυξιακής προσπάθειας. Ο ορυκτός πλούτος ας αξιοποιηθεί επιτέλους, με την επιβαλλόμενη περιβαλλοντική φροντίδα. Στην προσπάθεια αυτή πρέπει να αποκαλυφθούν στον ελληνικό λαό διάφοροι επαγγελματίες «οικολόγοι», κάτοικοι συνήθως πλουσίων προαστίων, που προβάλλουν κάθε είδους εμπόδια -σε βάρος της ανάπτυξης της χώρας και, κυρίως, σε βάρος της απασχόλησης. Για το κρίσιμο 2012, η ανάγκη είναι να ενισχυθούν άμεσα εκείνες οι λειτουργούσες παραγωγικές δραστηριότητες στη χώρα που μπορούν να δώσουν αποτέλεσμα ΤΩΡΑ. Όμως, το ζήτημα της ανάπτυξης που στηρίζεται στην παραγωγή

ανταγωνιστικών προϊόντων προϋποθέτει την άμεση βαθιά τομή στο ζήτημα των πάσης φύσεως αδειοδοτήσεων, με άρση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων απέναντι στην επιχειρηματικότητα. Είναι κυριολεκτικά ένας απλός νόμος που μπορεί άμεσα να καταργήσει δεκάδες εμπόδια και ν’ αφαιρέσει τεράστια γραφειοκρατία και διαφθορά. Προϋποθέτει, επίσης, ένα απλό, λειτουργικό και διαφανές φορολογικό σύστημα, που πρέπει επιτέλους ν’ αποκτήσει η χώρα. Όμως, ας μην έχουμε αυταπάτες. Η βασικότερη προϋπόθεση για την ανάπτυξη είναι η δημοσιονομική σταθεροποίηση της χώρας και, κυρίως, η σταθεροποίησή της στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κανένας δεν θα επενδύσει αν δεν γνωρίζει καθαρά σε ποιο οικονομικό περιβάλλον επενδύει -και σε ποιο νόμισμα.

4. Το Νέο Κοινωνικό Κράτος προϋποθέτει υγιή δημόσια οικονομικά. Ένα Κοινωνικό Κράτος που γίνεται με δανεικά καταρρέει όταν αυτά τελειώσουν. Είναι αυτή η κατάρρευση που βιώνουμε οδυνηρά τώρα. Οι τρεις πυλώνες του, δηλαδή Δημόσια Παιδεία, Δημόσιο Σύστημα Υγείας και Κοινωνικο-ασφαλιστικό Σύστημα, είναι ανάγκη να δημιουργηθούν σε οικονομικά υγιείς βάσεις, με εξορθολογισμό ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων, σύγχρονα συστήματα διοίκησης και εξάλειψη προκλητικών προνομίων.

Οι επόμενες εκλογές δεν θα κρίνουν κομματικά ζητήματα. Δεν υπάρχουν επιλογές κομμάτων που ενθουσιάζουν το λαό στην προοπτική μονοκομματικής διακυβέρνησης. Στις εκλογές θα κριθούν στρατηγικά ζητήματα για την πορεία του εθνικού ζητήματος και της χώρας. Το ερώτημα στο οποίο θα κριθούμε ν’ απαντήσουμε όλοι, χωρίς μισόλογα, είναι αν η Ελλάδα, αλλάζοντας βαθιά τον εαυτό της, θα καταφέρει να παραμείνει στην Ευρώπη.

Για να τα καταφέρει, πρέπει να κυβερνηθεί από τη συμμαχία εκείνων που αναλαμβάνουν ευθύνες και διαθέτουν σχέδιο και αποφασιστικότητα για την υλοποίησή του. Τα θεμελιώδη ζητήματα θα κριθούν ξανά στο πεδίο της υπεύθυνης διακυβέρνησης και όχι στο πεδίο μιας ανεύθυνης και καταστροφικής αντιπολίτευσης.