Εθνική χυλόπιτα από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για το θέμα της ΠΓΔΜ

Ανακοινώθηκε η πολυαναμενόμενη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για το θέμα της ένταξης της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.

Το Δικαστήριο με ψήφους 14 υπέρ, 2 κατά, έκρινε ότι έχει δικαιοδοσία να εξετάσει την προσφυγή της χώρας. Άρα με λίγα λόγια έκανε αποδεκτή την προσφυγή κατά πλειοψηφία όπως και κατά πλειοψηφία απέρριψε τις ελληνικές ενστάσεις επί του θέματος. Αυτό ενώ ακούγεται τυπικό δεν είναι και τόσο γιατί πρέπει να γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα είχε θέσει θέμα αναρμοδιότητας του Δικαστηρίου.

Αυτή όμως ήταν η πρώτη απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης σήμερα σχετικά με το θέμα. Η πρώτη μας εθνική χυλόπιτα. Γιατί υπάρχει και η δεύτερη που είναι πιο κρίσιμη και που εκεί είναι αν θέλετε και η ουσία του θέματος.

Με 15 υπέρ και 1 κατά (!) το δικαστήριο έκρινε ότι η Ελλάδα με το να ασκήσει βέτο στην είσοδο της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, παραβίασε την Ενδιάμεση Συμφωνία. Μιλάμε για την ενδιάμεση συμφωνία της 13^ης Σεπτεμβρίου του 1995 και συγκεκριμένα για το άρθρο της 11, παράγραφο 1.

Για να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή ώστε να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι, να αναφέρουμε ότι όλα ξεκίνησαν (νομικά τουλάχιστον γιατί ουσιαστικά είναι πιο μεγάλο το θέμα) όταν στις 13 Νοεμβρίου του 2008, τρία χρόνια πριν δηλαδή, η γειτονική χώρα-χωρίς-όνομα (για τους φίλους ΠΓΔΜ και για τους κολλητούς Μακεδονία) κατέθεσε προσφυγή κατά της Ελλάδας. Η προσφυγή έγινε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και αφορούσε την άρνηση της Ελλάδας (call me veto) στην πρόσκληση για προσχώρηση της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Όλα αυτά συνέβησαν στη Σύνοδο Κορυφής της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι τον Απρίλιο του 2008. Η προσφυγή στηρίζονταν στο άρθρο 11 της Ενδιάμεσης Συμφωνίας Ελλάδας – ΠΓΔΜ που υπογράψαμε από κοινού το 1995.

Στο σκεπτικό της απόφασης σημειώνεται πως η ΠΓΔΜ έχει δικαίωμα να θέτει υποψηφιότητα σε οργανισμούς όπου η επιλογής των μελών γίνεται με ψηφοφορία. Μάλιστα, επειδή η ελληνική πλευρά στα επιχειρήματά της υποστήριξε ότι το βέτο μπήκε από φόβο ότι αφού γίνει δεκτή η ΠΓΔΜ σε κάποιον οργανισμό θα το γυρίσει μετά και θα χρησιμοποιεί το όνομα που δεν μας αρέσει (και ας είναι η συνταγματική της ονομασία) «Δημοκρατία της Μακεδονίας», το Δικαστήριο απάντησε ότι το αίτημα αυτό δεν δικαιολογεί την προβολή αντίρρησης στην είσοδο στο ΝΑΤΟ ως ΠΓΔΜ.

Με την ευκαιρία πάλι να θυμίσουμε λίγο ότι η Ενδιάμεση Συμφωνία υπογράφηκε στη Νέα Υόρκη στις 13 Σεπτεμβρίου του 1995 από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Παπούλια (μικρός ο κόσμος…) και τον τότε υπουργό Εξωτερικών της ΠΓΔΜ κ. Τσερβενκόφσκι. Μπορείτε να διαβάσετε την συμφωνία αυτή σκαναρισμένη όπως υπογράφηκε εδώ .

Η συμφωνία δεν χαρακτηρίστηκε τυχαία ιδιαίτερα σημαντική αφού έβαζε ένα τέλος σε προβλήματα χρόνων ανάμεσα στις δύο χώρες ενώ καθόριζε και τα όρια της διαφωνίας μας. Μιλούσε για σεβασμό των υπαρχόντων συνόρων, για την άμεση αλλαγή του συμβόλου της εθνικής σημαίας της ΠΓΔΜ με τον Ήλιο της Βεργίνας αλλά και του χαρτονομίσματος με τον Λευκό Πύργο, για την δική μας υποχρέωση να αναγνωρίσουμε τη χώρα με την προσωρινή ονομασία Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας και με το όνομα αυτό να της επιτρέπουμε να εντάσσεται σε διεθνείς οργανισμούς (το γνωστό άρθρο 11 που λέγαμε) ενώ παράλληλα έβαζε τέλος στο βασανιστικό εμπάργκο που έφερε ζημιές της τάξης του 1,5 δις δολαρίων στην γειτονική χώρα.

Τι λέει λοιπόν αυτό το άρθρο 11 και πως το ερμηνεύουν οι ελληνικές αρχές, οι αρχές της ΠΓΔΜ δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει τι σημαίνει νομικά το άρθρο αυτό και πως το ερμηνεύει το ανώτατο νομικό όργανο διεθνώς, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τα μέλη του λοιπόν έκριναν σήμερα ότι το κείμενο προβλέπει ρητά ότι η Ελλάδα δεν θα φέρει καμία αντίρρηση στην είσοδο της χώρας σε διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς, εφόσον η χώρα αποπειράται να εισέλθει με το προσωρινό της όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Το αποτέλεσμα της σημερινής απόφασης – γιατί αυτό είναι που μετράει – είναι ότι από σήμερα η ΠΓΔΜ θα έχει δικαίωμα να θέτει υποψηφιότητα σε διεθνείς οργανισμούς, στους οποίους η ένταξη εξετάζεται με ψηφοφορία των μελών. Άρα κομμένα τα ηρωικά βέτο, τα «μολών λαβέ» και οι μικρομεγαλισμοί.

Για την άσκηση της μνήμης μας αλλά και την ενίσχυση της πολιτικής μας σκέψης να σταθούμε σε δύο λεπτομέρειες που δεν αφορούν την απόφαση αυτή καθαυτή αλλά τις σχέσεις μας με την ΠΓΔΜ και την σημερινή πολιτική συγκυρία.

1) Σήμερα πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας – του κόμματους που συμμετέχει επίσημα στην κυβέρνηση και που βγαίνει πρώτο σε όλες τις δημοσκοπήσεις εδώ και μήνες – είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Ο άνθρωπος που ξεκίνησε όλη την ιστορία του εθνικιστικού παραληρήματος με την ΠΓΔΜ, φανάτισε τον λαό, κατέβασε εκατομμύρια κόσμου στους δρόμους και χτύπησε το χέρι στο τραπέζι ανάγοντας σε εθνική προτεραιότητα ένα ζήτημα που θα μπορούσε να είχε λύσει μέσω της διπλωματικής οδού απλά και ήρεμα όπως όφειλε. Διαβάστε εδώ μια μικρή αναδρομή.

2) Ο τρίτος πολιτικός ισχυρός άντρας της σημερινής κυβέρνησης (και πιθανός συνεργάτης του κ. Σαμαρά σε μία μελλοντική συγκυβέρνηση αν λάβουμε υπόψη τις δημοσκοπήσεις και τα σενάρια των αναλυτών), ο Γιώργος Καρατζαφέρης πριν λίγες μέρες σε μία κρίση εθνικοπατριωτικού λαϊκισμού δήλωσε ότι θα ζητήσει δημοψήφισμα για την ονομασία της γειτονικής χώρας – το οποίο μάλιστα αν του αρνηθούν απείλησε ότι θα παραιτηθεί! Διαβάστε εδώ όλη την είδηση

πηγή: www.politicsgr.net