Δημοσκοπικές εκρήξεις…

Tου Σάκη Κουρουζίδη

Σε μια περίοδο που οι δημοσκοπήσεις δίνουν μεγάλα ποσοστά στη ΔΗΜΑΡ, θα ήθελα να επαναφέρω για συζήτηση δύο οπτικές ανάγνωσης που απασχόλησαν το ΣΥΝ όταν περνούσε τη δική του δημοσκοπική έκρηξη.

Όταν είχε εξανεμίσει όλα αυτά τα δημοσκοπικά κέρδη, αμέσως δηλαδή, μετά τις ευρωεκλογές όταν επιβεβαιώθηκε αυτή η σπατάλη, είχα δημοσιεύσει ένα κείμενο στην Αυγή (9/6/2009), με τίτλο «Επιστροφή στη μιζέρια...». Μεταφέρω ένα σχετικό απόσπασμα από εκείνο το κείμενο: «Η διαχρονική παρουσία του χώρου μαζί με μια ευνοϊκή συγκυρία που προέκυψε μετά τις εκλογές του 2007, κατέστησαν το χώρο αυτό προνομιακό αποδέκτη μιας διάχυτης δυσαρέσκειας που από χρόνια περιφέρεται από αποδέκτη σε αποδέκτη. Κάποια στιγμή, πριν από 12-14 μήνες, ο ένας στους 5 ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ επένδυσε στον ΣΥΡΙΖΑ (τελικά προχθές τον ψήφισε μόλις ο 1 στους 50 και μάλιστα σε ευρωεκλογές!). Προφανώς, κάπου υπήρξε λάθος. Γιατί ο κόσμος αυτός, όχι μόνον από το ΠΑΣΟΚ βέβαια, στράφηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ; «Γι’ αυτό που είμαστε», ήταν η κυρίαρχη απάντηση.

«Γι’ αυτό που θα μπορούσαμε –ή ελπίζανε ότι μπορούσαμε- να γίνουμε», ήταν μια πιο προσγειωμένη. Η προφανής συνέπεια της πρώτης ερμηνείας ήταν: «καλά είμαστε, να μην αλλάξουμε τίποτα, ομάδα που νικάει δεν αλλάζει». Η δεύτερη προσέγγιση οδηγούσε στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα: «ριζικές αλλαγές μήπως και καταφέρουμε να συναντηθούμε με τις προσδοκίες όλου αυτού του κόσμου».

Νομίζω πως ανάλογα ερωτήματα πρέπει να θέσουμε και σήμερα στη ΔΗΜΑΡ. Γιατί έρχεται όλος αυτός ο κόσμος –δημοσκοπικά, προφανώς- προς τη ΔΗΜΑΡ; Γιατί εκτιμά αυτό που είμαστε ή γι’ αυτό που προσδοκά ότι μπορούμε να γίνουμε; Και πάλι, ή πρώτη ανάγνωση, υπονοεί ότι καλά είμαστε, μην αλλάξουμε τίποτε –ή σχεδόν τίποτα- ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει κλπ… Η δεύτερη οπτική, ψάχνει να βρει τις αναγκαίες αλλαγές που πρέπει να κάνουμε, μήπως και καταφέρουμε να συναντηθούμε με αυτές τις προσδοκίες. Οι προσδοκίες που επενδύονται, φυσικά, δεν είναι όλες ίδιες, ούτε προς την ίδια κατεύθυνση, γι’ αυτό και πρέπει να κάνουμε επιλογή …προσδοκιών που μας ενδιαφέρουν κι εμάς, που δεν αλλοιώνουν αυτό που επιθυμούμε να γίνουμε έτσι κι αλλιώς.

Η πρώτη επιλογή φαίνεται επιλογή «χαμηλού ρίσκου», αλλά, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ υψηλού ρίσκου. Αντιθέτως, η δεύτερη, ενώ έχει αφετηριακά μεγάλο ποσοστό αβεβαιότητας, μπορεί να αποδειχτεί τελικά «υψηλής κεφαλαιοποίησης». Ειδικά σήμερα, πιστεύω πως είναι η πλέον ακατάλληλη εποχή για σλάλομ. Καθαρές επιλογές, με δεδομένες προτεραιότητες και ανοιχτές τις πύλες των συνεργασιών. Γιατί, εκτός από τις προσδοκίες των άλλων –αυτών που έρχονται προς εμάς- θα πρέπει να μας απασχολούν και οι …δικές μας προσδοκίες από τη «δική μας» αριστερά!