Μια συζήτηση με τον Φρανσουά Ολάντ

«Το "γαλλικό όνειρο" είναι ένα διαρκές πρόταγμα. Έρχεται από μακριά. Μερικές φορές φαίνεται να ξεθωριάζει, αλλά πάντα παρουσιάζεται μια ευκαιρία που κάνει τη φλόγα να ανάψει και πάλι. Οι προεδρικές εκλογές του 2012 αποτελούν μια τέτοια ευκαιρία. Νά γιατί ζητώ την εμπιστοσύνη των συμπατριωτών μου. Είμαι αντάξιός της; Εν πάση περιπτώσει, αισθάνομαι ότι οφείλω να είμαι. Θα επιτύχω στο έργο μου, αν αποκτήσω την εμπιστοσύνη τους; Θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις. Και θα συσπειρώσω όσο περισσότερους ανθρώπους μπορώ γύρω από το πρόγραμμά μου. Θα ήθελα η Γαλλία του 2017 να μην έχει το πρόσωπο του 2012. Πρόκειται για ένα πρόταγμα που προαναγγέλλει μια νέα κοινωνία; Κατά κάποιον τρόπο, ναι, γιατί θα πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις που θα μας επηρεάσουν επί μακρόν, για μια ολόκληρη γενιά! Το "γαλλικό όνειρο" στηρίζεται στην έννοια της ισότητας ως κινήτρου και ως σκοπού. Αν, στο τέλος της θητείας μου, οι Γάλλοι πολίτες είναι πεπεισμένοι ότι στη χώρα υπάρχει περισσότερη δικαιοσύνη απ’ ό,τι στην αρχή της θητείας μου, τότε η Αριστερά θα μπορεί να διακηρύξει ότι στάθηκε στο ύψος της αποστολής της. Γνωρίζοντας, βεβαίως, ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν».

«Η Αριστερά έθεσε τα ζητήματα της κοινωνίας, της εργασίας, των αδικιών και των ανισοτήτων, και υποστήριξε ότι οι "προλετάριοι" έχουν δικαίωμα στην ελευθερία, την πρόοδο, την αξιοπρέπεια, όπως όλοι οι άλλοι πολίτες. Ο Ζαν Ζωρές υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της γενναιό δωρης σκέψης, στην οποία προσέδιδε οικουμενικά χαρακτηριστικά. Η Αριστερά δεν ήταν πάντοτε συνεπής στο ραντεβού της με την ιστορία. Όπως άλλωστε και οι αντίπαλοί της, υποτίμησε τον ρόλο των γυναικών, συμμετείχε "αλίμονο" στους αποικιακούς πολέμους, φάνηκε μερικές φορές δειλή μπροστά στην εξουσία του χρήματος, δεν ήταν πάντοτε τόσο ενάρετη όσο της υπαγόρευαν οι αρχές της. Αλλά εκπλήρωνε πάντα το καθήκον της να προσφέρει σε όλους ίσες ευκαιρίες, να υπερασπίζεται τη δικαιοσύνη όπου αυτή απειλούνταν, να προωθεί αταλάντευτα τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες. Στις αρχές του 21ου αιώνα οι σοσιαλιστές θα πρέπει να συνεχίσουν να υπηρετούν τη χώρα μας.
Αυτή είναι και η έννοια της συμμετοχής μου. Θέλω να παραμείνω πιστός σε ιδέες που δικαιώνουν τη δράση μου».

«Ο σοσιαλισμός δοκιμάζεται σήμερα, γεγονός που συνδέεται με την κρίση του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να επαναπροσδιορίσει το μοντέλο της. Αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, ουσιαστικά, ο αγώνας παραμένει ίδιος και συνοψίζεται ως εξής: καλό είναι να κάνουμε ό,τι είναι εφικτό· αλλά αν μπορέσουμε να επιτύχουμε κάτι περισσότερο από το εφικτό, τόσο το καλύτερο».

Και παρακάτω: «Θα ήταν σοβαρό σφάλμα αν ο σοσιαλισμός συνέχεε τον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται, τρόπο που σημαδεύεται αναπόφευκτα από τη χρονική συγκυρία, με το περιεχόμενο του αγώνα του. Θα ήταν λάθος να προσαρμόζεται απολύτως στην τρέχουσα επικαιρότητα και να λησμονεί τον ιστορικό του χρόνο. Ο σοσιαλισμός δεν διαγράφει την ταυτότητά του, αλλά την ανασυνθέτει ως κρίκο μιας εξέλιξης, ως στοιχείο του συνόλου».

Το ίδιο καθαρές είναι οι απόψεις του όσον αφορά τις αντιλήψεις εκείνες που διεκδικούν το Όλα ή Τίποτα. «Στην πραγματικότητα το ερώτημα που τίθεται είναι αν η άκρα αριστερά και κυρίως οι ψηφοφόροι της είναι έτοιμοι να συμβάλουν στην ήττα της δεξιάς και στην οπισθοχώρηση του νεοφιλελευθερισμού. Θέλουν την αλλαγή; Δεν τους ζητώ να γίνουν ρεφορμιστές, όσο εκείνοι δεν μας ζητούν να γίνουμε επαναστάτες. Δεν θέλουν να κυβερνήσουν. Το λαμβάνω υπόψη μου. Μήπως, όμως, αποδέχονται έτσι την ατέρμονη βασιλεία της δεξιάς; Εδώ βρίσκεται η πραγματική τους ευθύνη. Όσο για εκείνους τους σοσιαλιστές που είναι πρόθυμοι να τρέξουν πίσω από την άκρα αριστερά, τους προειδοποιώ: Ποτέ δεν θα τη φτάσουν».

Το πρώτο πράγμα που έκανε μόλις έθεσε υποψηφιότητα ήταν να κυκλοφορήσει ένα βιβλιαράκι με τίτλο «Συζήτηση με τον Φρανσουά Ολάντ» (κυκλοφορεί και στα ελληνικά, σε μετάφραση Στέφανου Νομικού από τις εκδόσεις Πόλις). Και ήδη στον πρόλογο του βιβλίου, στο ερώτημα γιατί θεωρεί σημαντική την έκδοση ενός βιβλίου εν όψει των προεδρικών εκλογών, απαντάει: «Η δημοκρατία είχε πάντοτε σε μεγάλη υπόληψη τα βιβλία, γιατί αυτά, μαζί με την εφημερίδα και το σχολείο, αποτελούν εργαλείο γνώσης και χειραφέτησης».