Ανοιχτή επιστολή προς «Αγανακτισμένους»

Tου Σπύρου Καβουνίδη

Μέσω της εφημερίδας «Καθημερινή» θα ήθελα να απευθύνω ανοιχτή επιστολή προς τους «Αγανακτισμένους»: «Φίλοι, συμπολίτες που διαδηλώνετε, μαζεύεστε στο Σύνταγμα και αλλού, εκφράζετε την οργή σας, την αγανάκτησή σας θα ’θελα να σας εξηγήσω γιατί δεν είμαι εκεί, μαζί σας. Μπορείτε να ακούσετε, να διαβάσετε και άλλες απόψεις ελπίζω.

Πρώτα πρώτα, επειδή δεν γνωριζόμαστε, να σας πω ότι... συνηθίζω να μετέχω, εδώ και πολλά χρόνια, σε διαδηλώσεις, μαζικές εκδηλώσεις, πορείες. Τον Ιούλιο του ’65 ήμουν στον δρόμο, σχεδόν κάθε μέρα, ενάντια στο βασιλικό πραξικόπημα, ενάντια στη Βασιλεία, με αίτημα την επικράτηση της δημοκρατικής νομιμότητας. Τον Νοέμβριο του ’73 ήμουν εκεί, απ’ έξω από το Πολυτεχνείο, με ζητούμενο το να φύγει η χούντα. Και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης περπάτησα κι εγώ στις πορείες του Πολυτεχνείου για δημοκρατική Ελλάδα, για την Κύπρο, ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Μετά, όταν επικράτησε η τσίκνα από τα σουβλάκια και τα μαλλί της γριάς, δεν ξαναπήγα. Πήγα όμως σε πολλές πολλές άλλες συγκεντρώσεις και πορείες όλα αυτά τα χρόνια. Μα και πιο πρόσφατα, τον Δεκέμβριο του 2008, ήμουν στον δρόμο να διαμαρτυρηθώ για τον φόνο του Γρηγορόπουλου, για την τιμωρία των ενόχων, για δημοκρατική Αστυνομία και αποχώρησα μόνον όταν αισθάνθηκα ότι αποτελούσα και εγώ το μέσο για να επικρατήσουν οι “μπαχαλάκηδες” και οι εμπρηστές.

Ολα αυτά τα λέω για να τονίσω ότι δεν μου είναι ξένο, θα ’ταν η πολλοστή φορά που θα ’μουν εκεί, στον δρόμο, στην πλατεία. Κι έτσι βρέθηκα στο Σύνταγμα και την περασμένη Κυριακή.

Μόνο που την περασμένη Κυριακή έφυγα γρήγορα γρήγορα. Οχι δεν είχαν έλθει οι “μπαχαλάκηδες” (ακόμη;). Ομως πολλοί από σας κρατούσατε και χτυπούσατε κατσαρόλες. Ξέρετε -πριν από δεκαετίες- οι κατσαρόλες ήταν το σήμα κατατεθέν των δεξιών αντιδραστικών που διαδήλωναν ενάντια στην ειρηνική επανάσταση του Αλιέντε στη Χιλή και έφεραν την αντεπανάσταση, το πραξικόπημα του φασίστα Πινοσέτ που ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, σκότωσε και βασάνισε. Και τότε, θυμάμαι, τον Σεπτέμβρη του ’73 -χούντα ακόμα εδώ- εγώ περπατούσα με δάκρυα στα μάτια.

Πάρα πολλοί από σας φωνάζατε “να καεί το μπουρδέλο η Βουλή” και ομαδικά μουντζώνατε το Κοινοβούλιο. Ομως ξέρετε, για να υπάρχει Βουλή έχει χυθεί πολύ αίμα, έχουν βασανιστεί, έχουν ταλαιπωρηθεί πολλοί συμπατριώτες μας. Ακριβώς επειδή δεν υπήρχε η Βουλή -την είχαν “κάψει” οι φασίστες συνταγματάρχες- κι εγώ τέτοια εποχή πριν από τριάντα εφτά χρόνια βρισκόμουν σε κελί στο δεύτερο υπόγειο της Ασφάλειας.

Γι’ αυτό φίλοι μου δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί μαζί σας. Αν δεν είχατε κατσαρόλες, αν δεν μουντζώνατε τη Βουλή θα ’ρχόμουν. Να φωνάξουμε μαζί να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών, να κοπούν στη μέση οι αποδοχές τους, να πάψει το βουλευτιλίκι να είναι επάγγελμα και να είναι προσφορά!

Να καταδικάσουμε και με φωνές και με την ψήφο μας αυτούς που μας έφεραν στα χάλια που είμαστε - και δεν είναι όλοι.

Να ζητήσουμε την αλληλεγγύη της Ευρώπης, αλλά και με συναίσθηση των λαθών μας ως χώρας.

Οσο αυτά δεν γίνονται εγώ δεν έχω θέση εκεί, ανάμεσά σας. Σιγά την απώλεια, θα μου πείτε. Σίγουρα. Ομως σκεφθείτε κι εσείς όχι μόνο τι χάσαμε, αλλά και πώς μπορούμε να το ξανακερδίσομε και μάλιστα καλύτερα, πιο στέρεα. Και τότε να βρεθούμε όλοι μαζί και με τη γαλανόλευκη της Ελλάδας μα και με την κόκκινη της εξέγερσης. Για να απαιτήσουμε μια καλύτερη, δημιουργική, δημοκρατική και ευρωπαϊκή Ελλάδα.»