Ανάπηρη Σημειωτική ΙΙ

Του Γρηγόρη Καραγρηγορίου

"Ω ας ήμην ακόμη βοσκός εις τα όρη!..."

Το μοτίβο έρχεται ξανά και ξανά στον αφρό. Τα i-phone 4 έχουν πάρει φωτιά. Τα android λύγισαν από το βάρος της πρότασης. Συζητιέται στο facebook και στο indymedia. Αναλύεται από σοβαρούς αποφοίτους Οικονομικών Σχολών με MBA και PhD.

Μου το είπε στο τηλέφωνο (που με πήρε για να με καλέσει στη φοβερή σπιθοσυγκέντρωση) παλιός φίλος, πρώην κνίτης, νυν ιδιοκτήτης εταιρείας λογισμικού (με πελάτες κυρίως φορείς του Δημοσίου). " Μας ανάγκασαν να εξαφανίσουμε τη γεωργική παράγωγή. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου : να αρχίσουμε να παράγουμε γεωργικά προϊόντα. Να μην τους έχουμε ανάγκη."

Μου το είπε στον καφέ άλλος φίλος, πτυχίο Οικονομικών, επαναστατικότερος και αντισυστημικός : " Η λύση είναι να αρνηθούμε το χρέος" - " Μα θα πεινάσουμε…", τραυλίζω, - "Το πρώτο χρόνο, μετά θα γυρίσουμε στο χωριό. Θα παράγουμε λάχανα και παραπούλια. Θα εκτρέφουμε κατσικάκια, θα φτιάχνουμε φέτα ΑΑΑ ποιότητας. Δε θα τους έχουμε ανάγκη."

Ο compadre μου που είναι φυσικός και τα λέει τσεκουράτα υπερθεματίζει σήμερα : "Μόλις βαρέσει το κανόνι, παίρνω οικογένεια και βουρ για τη Πάρο. Δυο στρεμματάκια έχουμε, βαρκούλα για τα ψαράκια έχουμε, τουλάχιστον δε θα πεινάσουμε.". Όταν του είπα "Ευτυχώς έχετε και 10 ενοικιαζόμενα να βγάζετε κάνα συνάλλαγμα, να κάνετε και κάνα μαυραγορίτικο, μήπως όντως έτσι δε πεινάσετε." με κοίταζε απαξιωτικά…

Ωραίους φίλους έχεις, θα μου πεις. Σας ορκίζομαι, κατά τα άλλα είναι ωραίοι τύποι. Λίγη αλαφράδα τους βαρεί αλλά - μην το ξεχνάμε- εκτός από την επανάσταση υπάρχει και το τσίπουρο.

Αλλά και σοβαροί επιστήμονες (τέτοιοι δεν είναι φίλοι μου, a priori) το διατυμπανίζουν : Η λύση, λέει, είναι η άμεση ανάπτυξη της παραγωγής. Αλλά ποιάς παραγωγής; Μα της αγροτικής, stupid… Η παραγωγή θα αυξηθεί, θα είμαστε αυτάρκεις, οι μπλόφες τους (των κακών τροϊκανών) δε θα περνούν, θα αυξηθεί το ΑΕΠ, θα μειωθούν οι εισαγωγές, τα ελλείμματα εμπορικού ισοζυγίου θα γονατίσουν. Μια νέα λαμπρή εποχή για τον Ελληνισμό θα ανατείλει…

Τι καλά! Κρίμα που δε ζούμε τουλάχιστον στο Μεσαίωνα. Η λύση "επιστροφή στη φύση" είναι ειδυλλιακή αλλά -εδώ και λίγους ψωροαιώνες - παρωχημένη. Τα βουκολικά ειδύλλια ήταν στη πρωτοπορία της σκέψης την εποχή του Θεόκριτου και του Βιργιλίου, αλλά τώρα μας πέφτουν κομμάτι μπαγιάτικα.

Από την άλλη, τι είναι η ψυχή του Έλληνα να μην μπορεί να αντέξει ένα μικρό σοκ, το να γυρίσεις δηλαδή μια χώρα της Ε.Ε., την 28η πλουσιότερη χώρα στο κόσμο μέχρι το 2009, σε αποκλειστικά προκαπιταλιστικούς τρόπους παραγωγής. Παραδείγματα χωρών που ξεπέρασαν το καπιταλισμό με το να μην τον ενστερνιστούν ποτέ υπάρχουν άλλωστε και είναι ενθαρρυντικά: Το κραταιό Μπουτάν. Το ανεξάρτητο Νεπάλ. Η χώρα της απέραντης ευτυχίας: Η Νέα Γουινέα. Η υπερήφανη Γουατεμάλα. Το κράτος φόβητρο του Μάλι. Το ηρωικό Πράσινο Ακρωτήρι. (Αυτά τα δύο τελευταία έχουν σπουδαία παραγωγή μουσικής και μουσικών. Αυτό είναι σίγουρα παρήγορο).

Και φυσικά θα μιλάμε για βιολογικά προϊόντα. Η παράγωγή θα είναι οικολογική: θα γίνεται με τη αξίνα, το αλέτρι και τη κοπριά. Τρακτέρ και λιπάσματα θα είναι άπιαστο όνειρο σε σκληρό, σκληρότατο συνάλλαγμα για τους περήφανους αυτάρκεις ιθαγενείς. Και cash, αφού κανείς δε δίνει πίστωση στο μπαταχτσή. Μόνο λίγη προσοχή με το αλέτρι. Μην τυχόν και κοπεί ο ανεξάρτητος αντισυστημικός βουκόλος γιατί ο αντιτετανικός ορός (αυτό το βδελυρό παράγωγο της τροϊκάνικης δυτικής βιομηχανίας, θού Κύριε και λοιπά) θα κοστίζει όσο όλη η παραγωγή αγκινάρας για πέντε χρόνια.

Τώρα που το σκέφτομαι, γιατί έχουμε απορρίψει έτσι αβίαστα τη λύση της δουλοκτητικής κοινωνίας;

"Και συ; Φιλοσοφείς, ως εγώ, και ουδέν πράττεις."

[Μια σύγχρονη χώρα της Ευρώπης, καλό θα είναι να έχει αγροτική παράγωγή. Και μάλιστα υψηλής μεταποιητικής αξίας. Αλλά σαν συμπλήρωμα (10-15% του ΑΕΠ) της υψηλής τεχνολογικά ( και σε … "μαρξιστική" υπεραξία) βιομηχανικής ή τριτογενούς παραγωγής. Έτσι είναι ο καπιταλισμός. Η έξοδος, αν υπάρχει είναι μπροστά, δεν είναι πίσω. Και σίγουρα όχι τόσο πίσω.]