Για να γυρίσει σελίδα η ΕΣΗΕΑ

Πρωτοβουλία Δημοσιογράφων για μια Νέα Σελίδα στην ΕΣΗΕΑ

Στις 25 Μαΐου, οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι, καλούμαστε να εκλέξουμε τους νέους συνδικαλιστικούς μας εκπροσώπους. Οι εκλογές δίνουν μια δραματική αφορμή για να στοχαστούμε εξ αρχής για την ίδια την ύπαρξη και την λειτουργία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, να εγκαταλείψουμε την αυτάρεσκη «μαχητικότητα», να θέσουμε τα προβλήματα της ηθικής, της αλλοτρίωσης και των συνειδησιακών συμβιβασμών του κλάδου μας.

Η επιδείνωση σ’ όλους τους τομείς των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης είναι ραγδαία, ο κλάδος απειλείται με κατάρρευση, μεγάλα και ισχυρά δημοσιογραφικά συγκροτήματα, που επηρέαζαν την πολιτική, πνευματική και κοινωνική ζωή του τόπου, βρίσκονται στην δίνη μιας, χωρίς προηγούμενο, οικονομικής δυσπραγίας. Ταυτόχρονα το δημοσιογραφικό επάγγελμα έχει απολέσει, σε μεγάλο βαθμό, την αξιοπιστία και την δύναμη του, βυθίζεται, όλο και περισσότερο σε μια υπαρξιακού τύπου κρίση, ο έντυπος τύπος χάνει αναγνώστες, και στον ηλεκτρονικό, στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις και στο διαδίκτυο φαίνεται να κυριαρχεί ο λαϊκισμός και η εγκατάλειψη κάθε στοιχείου εγκυρότητας. Πολλοί από εμάς, από την εξόρυξη και την πλήρη τεκμηρίωση της είδησης, έχουμε φθάσει να αναπαράγουμε, χωρίς ενδοιασμό και χωρίς φραγμούς διάφορες φήμες. Το πρώτο θύμα αυτής της αλόγιστης φημολογίας είναι η ίδια η Δημοκρατία. Ο πολίτης είναι ανασφάλιστος απέναντι στην σκοπιμότητα και την επιθετικότητα της φημολογίας, η κριτική του σκέψη, αλλά και ο προσωπικός του χώρος απειλούνται με θρυμματισμό και παραβίαση.

Οι επιχειρήσεις στον έντυπο και στον ηλεκτρονικό Τύπο στηρίχθηκαν, σε συντριπτικό ποσοστό, στην διαπλοκή με την πολιτική εξουσία και από ελεγκτές της, έγιναν συνεργάτες ή ακόμα και συνένοχοι στον τομέα της κοινωνικής και πολιτικής χειραγώγησης. Ο σημαντικότερος λόγος αυτής της εξάρτησης είναι ότι ευρύτερος δημόσιος τομέας αποτελεί τον βασικό οικονομικό χορηγό των επιχειρήσεων Τύπου. Η «φούσκα» της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης των ΜΜΕ, αποδείχθηκε πως στηρίζονταν στα πήλινα πόδια της ανάρμοστης σχέσης μεταξύ κράτους και επιχειρήσεων Τύπου. Σήμερα που η κρατική γαλαντομία βρίσκεται σε υποχώρηση, τα ΜΜΕ στερούνται την κύρια πηγή των εσόδων τους, με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την επιβίωσή τους.

Μέσα σ’ αυτό το τοπίο, επαγγελματικής ανασφάλειας, κοινωνικής απαξίας και ηθικής έκπτωσης, το συνδικαλιστικό σωματείο μας βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να συλλάβει, να αναλύσει και να προσπαθήσει να επιλύσει τα καινούργια προβλήματα. Με μια παρωχημένη αντίληψη «αγωνιστικότητας» και την αμήχανη στάση απέναντι στην αυθαιρεσία και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, χάνει όλο και πιο πολύ έδαφος. Είναι εμφανής η αναντιστοιχία ανάμεσα στα προβλήματα του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και της σημερινής συνδικαλιστικής του εκπροσώπησης. Τα πρόσφατα γεγονότα είναι χαρακτηριστικά αυτού του κλίματος: σε μεγάλες επιχειρήσεις, οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι δεν είχαν πρόσβαση στους χώρους δουλειάς. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι, στους ίδιους χώρους, διατύπωσαν σε γενικές συνελεύσεις την πλήρη διαφωνία τους με την «αγωνιστική γυμναστική» της Ένωσης Συντακτών.

Είναι εμφανής ο αναχρονισμός του συνδικαλιστικού οργάνου των επαγγελματιών δημοσιογράφων. Ένας από τους βασικούς λόγους βρίσκεται στην περίφημη εξουσιοδότηση προς το Διοικητικό Συμβούλιο, το οποίο έχει την ευχέρεια να οργανώνει απεργιακές κινητοποιήσεις, χωρίς να προσφεύγει, όπως είναι ο δημοκρατικός κανόνας, στην γνώμη της βάσης. Όσοι συνάδελφοι τόλμησαν να διατυπώσουν μια διαφορετική γνώμη σε σχέση με τα πεπραγμένα της σημερινής Διοίκησης της ΕΣΗΕΑ, θεωρήθηκαν «πρόθυμοι» και «συμβιβασμένοι». Η στάση τους είναι προϊόν φόβου, ή, ακόμα χειρότερο, ιδιοτέλειας; Είναι μόνο η κατοχύρωση της απασχόλησης στην επιχείρηση; Ή από την αμφισβήτηση της μυωπίας και του λαϊκισμού της τωρινής ηγεσίας τους Σωματείου μας, ξεκινάει και διαμορφώνεται η νέα αντίληψη για τον συνδικαλισμό και τους φορείς του;

Γιατί είναι γεγονός πως, η ανυποληψία της σημερινής ηγεσίας στην Ένωση Συντακτών, έχει πυροδοτήσει μια συνολική καταδίκη της έννοιας και της πρακτικής των συνδικάτου και της συνδικαλιστικής συλλογικότητας. Γι’ αυτό και είναι επείγον και απολύτως αναγκαίο να ξαναβρεί ο συνδικαλισμός την υγεία και την δυναμική του, να απεμπλακεί από την ευτέλεια της συντεχνιακής του αντίληψης. Να γίνει πάλι το καταφύγιο κάθε εργαζόμενου, όχι το προνόμιο μιας ελίτ. Να επαναφέρει την Συμμετοχή και την Δημοκρατία ως θεμελιώδη υλικά του.

Η κρίση στον Τύπο, που δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, αλλά έχει παγκόσμιες διαστάσεις, αφορά τους δύο βασικούς τομείς της σύγχρονης δημοσιογραφίας. Την ελευθερία της έκφρασης και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Η πρώτη έχει τραυματιστεί βίαια από την πολιτική μιας μερίδας της εργοδοσίας που χρησιμοποίησε τις επιχειρήσεις στον Τύπο για να πιέσει την κυβερνητική και πολιτική εξουσία για ίδιον όφελος. Και η δεύτερη έχει σχέση με την σκοτεινή πλευρά της σύγχρονης δημοσιογραφίας, με την σύγχυση του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου, την σκόπιμη αποδοχή της φημολογίας ως είδησης, την εγκατάλειψη της πιο στοιχειώδους φερεγγυότητας στην είδηση, που είναι η διασταύρωση και η τεκμηρίωσή της.

Οι δημοσιογράφοι και η συνδικαλιστική μας εκπροσώπηση είναι επείγουσα ανάγκη να ανακτήσουμε την χαμένη μας τιμή. Μαζί με την εργασία απειλείται η ίδια η αξιοπρέπεια μας.