Ενας χαρακτήρας της Commedia dell arte (μια συζήτηση για τη σχέση Αριστεράς και Φιλελευθερισμού)

Εργατικός έλεγχος. Οι εταιρείες σε ένα καπιταλιστικό σύστημα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας με αξιοπρέπεια για όσους τις θέλουν. Θα μπορούσε να δημιουργήσει και επιχειρηματικές δομές με εσωτερική δημοκρατία; Ναι βεβαίως σε κάποιο βαθμό. Όταν το όμως αίτημα για δημοκρατική συμμετοχή στις εταιρικές αποφάσεις προσβάλει την ιδιοκτησία , τότε η δημοκρατία δεν είναι δυνατή. Βέβαια, ως εναλλακτική λύση τα φυσικά πρόσωπα μπορούν να δημιουργήσουν τις δημοκρατικές συνεργατικές τους εταιρείες. Οποιοσδήποτε ριζοσπαστική ομάδα εργατών μπορεί να εξαγοράσει ή να ιδρύσει το εταιρικό σχήμα της αρεσκείας του. P.250

Το πρόσωπο το οποίο έχει περισσότερες ευκαιρίες δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι απλά που επωφελείται αλλά ούτε ως κάποιος ο οποίος δεν επιλέγει να μην βοηθά, αλλά κάποιος ο οποίος εμποδίζει ή απομονώνει το πρόσωπο το οποίο με τις λιγότερες ευκαιρίες. Ο εξοβελισμός του άλλου , όντας ένας πιο δελεαστικός εταίρος σε συναλλαγή , δεν είναι απλή επιδείνωση του άλλου αλλά μια κανονική κλοπή. Ρ 236

Anarchy State and Utopia R.Nozick

Ο R. Nozick αποτελεί ένα από τους πιο σημαντικούς φιλελεύθερους φιλόσοφους. Ωστόσο αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά το σημαντικό του έργο Anarchy State and Utopia , θα δει ένα κείμενο το οποίο κινείται σε ένα περισσότερο ελευθεριακό παρά συντηρητικό τόνο. Εργατικός έλεγχος, δικαιώματα σε ναρκωτικά, ουτοπίες , κιμπούτζ, αμφισβήτηση της οικογένειας, ανάδειξη ατελειών στις θεωρίες ίσων δικαιωμάτων κλπ κλπ παρελαύνουν θυμίζοντας σε ατμόσφαιρα κάτι από Εξάρχεια παρά από Πλ. Κολωνακίου.

Ωστόσο η ιδεολογική συζήτηση αριστεράς φιλελευθερισμού είναι εγκλωβισμένη σε μια αγκυλωμένη ταξινόμηση. Οι αιτίες λίγο πολύ γνωστές. Η ιδεολογική καχεξία του Αστικού χώρου, ο εγγενής κρατικοδίαιτος χαρακτήρας της δεν έχει ανάγκη από κανένα φιλελευθερισμό, παρά μόνο ως σλόγκαν σε προεκλογικές εκστρατείες. Η φιλελεύθερη ιδεολογική καχεξία, οδηγεί την αριστερά στην κριτική του «υπαρκτού φιλελευθερισμού». Για την διαστροφή της υφιστάμενης ταξινόμησης έχουμε αναφερθεί πολλές φορές. Με απλά λόγια ούτε ο φιλελευθερισμός μπορεί να είναι «αντιαριστερός» ούτε η αριστερά «αντιφιλελεύθερη». Ο φιλελευθερισμός είναι «αντικολλεκτιβιστικός» και η αριστερά «μεταφιλελεύθερη» ή «υπέρφιλελεύθερη» στην διατύπωση του Umberto Unger. Ο ίδιος ο κομμουνισμός τόσο στην κλασσική αλά Μαρξ κατάθεση αλλά και στις διάφορες αναγνώσεις του δεν είναι αντιφιλελεύθερη δικτατορία μια κολλεκτιβιστική αυταπάτη, αλλά υπέρβαση του φιλελευθερισμού, η οποία τον ενσωματώνει, τον απορροφά. Εξ’ άλλου η ιστορία είναι αρκετά πιο πρωτότυπη από τους εκάστοτε λάτρες των λιτανειών των ιδεολογιών. Ο υπερδραστήριος Ζιζεκ αφού βρέθηκε υποψήφιος με την βοήθεια των φιλελευθέρων σε προεδρικές εκλογές της Σλοβενίας, δηλώνει θαυμαστής της Ayn Rand, αρθρογραφεί στο Ayn Rand Magazine, γράφει για την «αδελφική βοήθεια της ριζοσπαστικής αριστεράς στον φιλελευθερισμό», και απολαμβάνει της καθολικής αποδοχής της σύγχρονης ακαδημαικής αριστεράς. Κομματάκι δύσκολο να γίνει αντιληπτό από την φοβική επαναλαμβανόμενη, σχεδόν, βαρετή κάστα συντηρητικών που εμφανίζονται με τα σταθερά και αναλλοίωτα προσωπεία της αριστεράς και του φιλελευθερισμού ως χαρακτήρες της Commedia dell arte . Μια αποκριάτικη μασκαράτα όπου προφανώς διακυβεύονται και υπαρκτά συμφέροντα. Αλλά για την θεατρικότητα και την άφατη υποκρισία, αυτή έχουμε αναφερθεί πολλές φορές.

Θυμήθηκα τον Nozick με το περιρρέον κλίμα του διαβάζοντας το κείμενο το Τ.Μίχα στην WSJ. Σε αντιδιαστολή με το Νοζικ ο Τ.Μ αποπνέει ναφθαλίνη, κάτι από τον υστερικό Γεωργαλά. Κάποιος που θα διαβάσει το κείμενο, θα νομίσει ότι είναι αναφέρεται σε μια Ελλάδα ως Αφγανιστάν. Αναφέρεται σε μια ενδημούσα αύξηση της βίας για την οποία υποτίθεται υπεύθυνη είναι μια συμμαχία ΚΚΕ και «αναρχοσταλινισμού».

Το τρικ του είναι απλό. Εστίες βίας και ανομίας οι οποίες παράγονται από κοινωνικές δυναμικές οι οποίες διαπερνούν όλο το σώμα της Ελληνικής Κοινωνίας , παρουσιάζονται ως συνειδητές επιλογές κάποιων υπαρκτών και ανύπαρκτων πολιτικών σχηματισμών. Η ενδημική βία της Ελληνικής κοινωνίας ,έντεχνα απλοποιείται ως πολιτική επιλογή.

Και ποια είναι αυτά τα γεγονότα: Οι επιθέσεις στον Χατζηδάκη και τον Πάγκαλο, οι περιπέτειες στην Κερατέα.

Ε καλά μόνο τουρίστας δεν ξέρει ότι στην Κερατέα μια κλασσική εξέγερση ιδιοκτητών , του διακομματικού ρεύματος «όχι στην αυλή μου» μου συνεπικουρούνται από ένα ευρύτατο φάσμα πολιτικών με επικεφαλής τον Βορίδη, και αρνούνται την κατασκευή του περιφερειακού Χυτυ. Οι κάτοικοι βρίσκουν δίωρα και τρίωρα για να εκθέσουν τις απόψεις τους στο «αναρχοσταλινικό» Κontra Channel σε εκπομπές της γνωστής αριστερής ακτιβίστριας Μιχαλονάκου, ενώ ο αναρχοαυτόνομος Βορίδης ανακηρύσσεται στο υπερασπιστή των κατοίκων. Όσο για τις επιθέσεις στον Χατζηδάκη, κανείς δεν βλέπει κάθε βράδυ την τηλεοπτική Ιλιάδα των γνωστών ΜΜΕ της αριστεράς Extra 3, High Channel, Blue Sky, Κontra Channel που πρωτοστατούν εκδηλώσεις σε σπίτια πολιτικών και καλούν τον «κοσμάκη» σε ένα γενικευμένο προσωπικό outing όλων των πολιτικών. Για το ΚΚΕ, μια μικρή περατζάδα στα έντυπα της αριστεράς, θα αναδείκνυε ότι οι διαδηλώσεις του έχουν κάτι από περιφορά της κάρας του Αγίου Ισιδώρου. Οι δε «λιμενεργάτες του» συμπεριφέρονται όπως και οι φορτηγατζήδες, οι φαρμακοποιοί, οι γιατροί της συνταγογράφησης του ΙΚΑ, δηλαδή στο κλασσικό νεοελληνικό μοτίβο του στυλ «ρε δε μας χ…τε». Αλλά και τα πολύπλοκα φαινόμενα μητροπολιτικής βίας , που έχουν σχέση με την πόλη, την εκπαίδευση, την ανεργία την έλλειψη πολιτισμού, αλλά κυρίως με την κυνική ιδεολογία των κυρίαρχων ελιτ, απλοποιούνται και αποδίδονται μονοδιάστατα σε μονομανείς αναρχικούς. Λες και τα ίδια δεν υπάρχουν σε όλες τις μεγαλουπόλεις όπου το πλεονάζων νεανικό δυναμικό βρίσκει διάφορες μορφές έκφρασης του θυμού , όχι αναγκαστικά από το ρεπερτόριο της αριστεράς. (Μόσχα, Λος Αντζελες κλπ)

Όσο οι συντηρητικοί της αριστεράς, προσλαμβάνουν τα πάντα αταξινόμητα, αδιάκριτα μέσω του «κλισέ» του νεοφιλελευθερισμού ο οποίος ευθύνεται για τα πάντα για να συναντηθούν με τον Σαμαρά στην πίσω πόρτα του «αντινεοφιλελευθερισμού» άλλο τόσο και οι συντηρητικοί της δεξιάς προσλαμβάνουν τα πάντα αταξινόμητα, αδιάκριτα μέσω μιας εικόνας μιας αμετανόητης αριστεράς του «κομμουνιστοσυμοριτισμού» για να αποδείξουν το αντιδραστικό τους πλεόνασμα.

Οι σχέσεις αριστεράς φιλελευθερισμού είναι πολύπλοκες, και ο ελληνικός δημόσιος χώρος είναι για ιστορικούς λόγους , ο πιο ακατάλληλος για να αναλυθούν. Οι λόγοι πολλοί και γνωστοί. Ένας από τους κυριότερους η βρεφονηπιακή ιδεολογική πόλωση που χαρακτηρίζουν την δημοσιότητα , κυρίως τον ιστόκοσμο, και η ευκολία της επανάληψης. Ωστόσο κανένα βήμα δεν μπορεί να γίνει αν η βάση της συζήτησης δεν είναι η θετική, η ιδεολογική, η «ανύπαρκτη» πλευρά και των δύο. Αλίμονο αν τα ιδεολογικά ρεύματα κρίνονται στις υπαρκτές εκδοχές τους. Τότε η αριστερά τελείωσε στην Σιβηρία, και πεθαίνει κάθε φορά που οι παρελάσεις στην Πνομ Πνεχ γίνονται με το πανό του Μαρξ, ο δε υπαρκτός φιλελευθερισμός με ανεργία στην Ευρώπη του 10 % καλό είναι να μας αδειάσει την γωνία.
Όσο η συζήτηση γίνεται για τις «υπαρκτούς σοσιαλισμούς και φιλελευθερισμούς» τότε η κυριαρχία της πολιτικής των τεχνολόγων και των marketers θα είναι ασφυκτική σχεδόν αποπνικτική με μοναδικό κερδισμένο το ριζοσπαστικό λόγο της ακροδεξιάς. Και στην κατεύθυνση αυτή ο Τ.Μίχας μέσω της WSJ εργάζεται πολύ αποτελεσματικά.

Πηγή: Left Liberal Synthesis