Η Αριστερά και οι ιαχές κατά του μνημονίου

του Γεράσιμο Γεωργάτου

Μόνο ως εθισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς στον ανέξοδο επαναστατικό λαϊκισμό μπορούν να εκληφθούν οι απόψεις περί «επιθετικής αναδιάρθρωσης του χρέους» (Τσίπρας) ή περί «αναστολής πληρωμής του και διαγραφής του» (Λαφαζάνης), που καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. Τροφοδοτούν, μαζί με τον γερμανό υπουργό οικονομικών Βόλφαγκ Σόιμπλε, τους συντηρητικούς ευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους και τους κερδοσκόπους των αγορών, τη φιλολογία περί αναδιάρθρωσης ή ενδεχόμενης πτώχευσης που εκτόξευσε και πάλι στα ύψη τα σπρέντς των ελληνικών ομολόγων (Ελευθεροτυπία, 14-4-11).

Όποιος επιμένει να χαϊδεύει τα αυτιά του αριστερού κοινού, εθίζοντάς το και αυτό στο λαϊκισμό, προτείνει μέτωπα με δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής και κοινοβουλευτικής αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας, με ομάδες και πολιτικά πρόσωπα από το χώρο του ΠΑΣΟΚ (εδώ προφανώς περιλαμβάνεται και το νεότευκτο «Άρμα Πολιτών» του Δημαρά και περιπτώσεις όπως του Μητρόπουλου), με στόχο την ανατροπή του Μνημονίου και της κυβέρνησης (Αυγή, 14-4-11). Καλλιεργεί δηλαδή την ψευδαίσθηση ότι μπορεί η Ελλάδα να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση της ασύδοτης δημόσιας και ιδιωτικής σπατάλης και προτείνει να οδηγηθεί «επαναστατικά» η χώρα σε πτώχευση και οι πολίτες σε εξαθλίωση, με τον αποκλεισμό της από κάθε μηχανισμό και δυνατότητα δανεισμού.

Η ΔΗΜ.ΑΡ, ως υπεύθυνη μεταρρυθμιστική αριστερά, βρίσκεται και θα πρέπει πάντοτε να βρίσκεται στον αντίποδα του ανεύθυνου λαϊκισμού. Το μετωπικό ΟΧΙ στο μνημόνιο δεν αποτελεί λύση αλλά απλοϊκή και εύκολη δαιμονοποίηση που εντείνει το αδιέξοδο. Η κρίση στη χώρα μας είναι βαθύτερη γιατί είναι διαρθρωτική. Ανέδειξε την έντονα πελατειακή φύση της πολιτικής στην Ελλάδα που δημιούργησε ένα τεράστιο δημόσιο τομέα, σπάταλο, αναποτελεσματικό, εν πολλοίς διεφθαρμένο και εχθρικό προς την υγιή επιχειρηματικότητα και τη δημιουργικότητα, εκτεταμένη παραοικονομία και φοροδιαφυγή. Αποτέλεσμα, η εκτόξευση των δημοσίων ελλειμμάτων πολύ πάνω από το διαχειρίσιμο όριο του 90% του ΑΕΠ, η ραγδαία άνοδος των επιτοκίων του ελληνικού χρέους και το απαγορευτικό κόστος δανεισμού.

Ο κίνδυνος για την Ελλάδα δεν προέρχεται από το Μνημόνιο. Εκτός από τον ανεύθυνο αντιπολιτευτικό λαϊκισμό της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και μεγάλου μέρους της αριστεράς, είναι εμφανής η ανικανότητα της κυβέρνησης που παραμένει και αυτή δέσμια συντεχνιακών και λαϊκιστικών δυνάμεων. Αδυνατεί να προχωρήσει σε δίκαιες, βαθιές και ταχείες μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώνουν τα φορολογικά έσοδα, αντί για τις εύκολες και για χαμηλά εισοδήματα άδικες περικοπές, θα αυξάνουν τη βιωσιμότητα των δημοσίων δαπανών ώστε να εξασφαλίζονται οι λειτουργίες του κοινωνικού κράτους και σε συνδυασμό με ένα αναπτυξιακό σχέδιο να αποκατασταθεί βαθμιαία η διεθνής αξιοπιστία και εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία.

Από την άλλη, τα μέτρα που λαμβάνονται από την Ε.Ε δεν αντιμετωπίζουν την ουσία του προβλήματος. Ο μηχανισμός στήριξης και το διάδοχό του ευρωπαϊκό ταμείο σταθερότητας είναι μέτρα αναγκαία μεν, αλλά ανεπαρκή. Όσο για το συντηρητικό Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας ή Σύμφωνο για το Ευρώ, που προωθεί επίμονα η κα Μέρκελ, το μόνο που θα πετύχει θα είναι η παρατεταμένη ύφεση, ιδίως για τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες της ευρωζώνης. Η Ευρώπη παραμένει σήμερα ο μοναδικός ενιαίος οικονομικός χώρος που δεν διαθέτει δανειοληπτική ικανότητα. Χρειάζεται κατ` ελάχιστο να προχωρήσει άμεσα η υπόθεση των ευρωπαϊκών ομολόγων για τα χρέη και την ανάπτυξη και η δημιουργία ενός πραγματικού και ενισχυμένου ευρωπαϊκού προϋπολογισμού.

Οι ελληνικές δραματικές ιδιαιτερότητες και οι ευρωπαϊκές αδυναμίες δεν αντιμετωπίζονται με αντιμνημονιακές ιαχές που καλλιεργούν νοσταλγικές αυταπάτες. Αυτό που έχει ανάγκη η χώρα μας και η Ευρώπη είναι ένα ευρύτατο προοδευτικό μεταρρυθμιστικό κίνημα από τις δυνάμεις της δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας και τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας. Εκείνες όμως τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που στην Ελλάδα απεγκλωβίζονται από το λαϊκισμό και στην Ευρώπη από τον νεοφιλελευθερισμό. Πρόκειται για κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις υπαρκτές που οφείλουν πλέον να συναντηθούν. Μόνο έτσι έχει ελπίδα ένα εναλλακτικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο απέναντι στη συντηρητική πολιτική ηγεμονία και το δεσποτισμό των αγορών. Στη Γερμανία κάτι φαίνεται πως ήδη κινείται.

Πηγή: www.aixmi.gr