Ο Νικόλας το '82

Είναι Σεπτέμβρης του 1982 και στήνουμε το Φεστιβάλ Αυγής -Θούριου στο Αλσος της Νέας Σμύρνης. Εγω είμαι υπεύθυνος για το μπαρ του Ρήγα και "κολλημένος" με την "Εκδίκηση της Γυφτιάς". Προσπαθώ να πείσω τον αρμόδιο σύντροφο (ένας αδύνατος με μούσι δεν θυμάμαι το ονομά του) να φέρει τον Παπάζογλου στο Φεστιβάλ. "Ποιος είναι αυτός; Δεν το ξέρω μου λεει. Του εξηγώ ότι είναι ένας νέος τραγουδιστής που του έγραψαν δίσκο οι Ρασούλης, Ξυδάκης σε παραγωγή Σαββόπουλου. "Μα είναι άγνωστός...Εξάλλου έχουμε την Οπισθοδρομική Κομπανία" μου ανταπαντά. "Βρε θα γίνει χαμός..." επιμένω. Τελικά τον πείθω και μου λεει: ¨Μάθε πόσα θέλει και τα ξαναλέμε". Παίρνω στη Λύρα μαθαίνω το τηλέφωνό του και τον παίρνω.
Ο διάλογος (που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου):
Μ.Δ.: "Γειά σας τον κύριο Παπάζογλου",
Ν.Π.: "Ο ίδιος".
Μ.Δ.: "Είμαι ο τάδε από τον Ρήγα και θα ήθελα να ερθετε στην Αθήνα να τραγουδήσετε στο Φεστιβάλ μας".
Ν.Π.: "Εγώ; Μεγάλη μου τιμή. Φυσικά...".
Μ.Δ.: "Πόσα χρήματα θέλετε;'.
Ν.Π.: "Χρήματα; Ναι για τα εισιτήρια και κάπου να κοιμηθούμε όχι απαραίτητα σε ξενοδοχείο...".
Τρελλάθηκα από τη χαρά μου. Την άλλη μέρα πρωί πρωί πάω στο σύντροφο του τα λεω και μου απαντά: "Καλά ρε πες του να έρθει αλλά αν είναι μάπα θα σε κυνηγησω"... Τον παίρνω τηλέφωνο, τα κανονίζουμε.
Είναι Παρασκευή βράδυ είμαι στο μπαρ του Ρήγα, βουτηγμένος μέσα στο βαρέλι ψάχνοντας μπύρα ανάμεσα σε πάγους. Ακούω μια φωνή: "Ο Μάκης ο Διόγος ποιος είναι;", σηκώνω το κεφάλι μου ο Νικόλας γελαστός, με το κλασσικό τζιν πουκάμισο και το κόκκινο φουλάρι περιμένει απάντηση. σαν κοριτσάκι που είδε από κοντά τον Ρουβά του απαντώ: "Εγώ του λεω", με το πρόσωπό μου να λάμεπι. "Χαίρω πολύ και σ' ευχαριστούμε" μου λεει. Το κερνάω ένα ουίσκι και πριν φύγει για τη συναυλία μου λεει: "Αυτό για να θυμάσαι τη γνωριμία μας" και μου δίνει το φουλάρι του. Περιττό να σας πω ότι αυτό το κόκκινο φουλάρι έλιωσε επάνω μου καθώς το φόραγα χειμώνα καλοκαίρι...
Οσες και όσοι ήταν στο φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη του '82 θα θυμούνται ότι ο Νικόλας έπαιξε πάνω από δυο ώρες, όλοι ήταν στο πόδι και χόρευαν ασταμάτητα... Από τότε όπου έπαιζε ο Παπάζογλου ήμουν παρών. Μάλιστα κάποιες φορές όταν τραγούδαγε σε μαγαζιά πήγαινα και του θύμιζα την ιστορία του φεστιβάλ Πάντα γέλαγε. Καλό ταξίδι Νίκο Παπάζογλου σ' ευχαριστώ γιατί τα τραγούδια σου έντυσαν τα καλύτερα μου χρόνια... Καλή ανάπαυση φίλε Νικόλα...

Ο Νίκος Παπάζογλου πέθανε χθες στο σπίτί του μετά από δίμνη μάχη με τον καρκίνο. Ηταν μόλις 63 χρόνων...