Εποχή της χαιρεκακίας

Της Λώρης Κέζα

Για όσους ακριβολογούν η «σύμβαση ορισμένου χρόνου» σημαίνει ότι κάποιος ξεκινά δουλειά και σε ορισμένο χρόνο (καθορισμένο καθαρά και ξάστερα στη σύμβαση), τα καθήκοντα τελειώνουν. Στον Δήμο της Αθήνας, όπως και σε όλους τους άλλους δήμους, επιμηκύνθηκε μια παρανόηση_ μια ηθελημένη παρανόηση, βολική και για τις δυο πλευρές. Οι εργαζόμενοι που έκαναν προχθές κατάληψη του δημαρχιακού Μεγάρου στην πλατεία Κοτζιά είχαν επίγνωση: όταν έπιαναν δουλειά γνώριζαν πολύ καλά ότι ο ορισμένος χρόνος ήταν μετρημένος σε μήνες. Επίσης γνώριζαν πολύ καλά ότι η σύμβαση θα ανανεωθεί. Οι πολιτικές ηγεσίες είχαν κι αυτές επίγνωση. Χωρίς συμβασιούχους το μαγαζί θα έκλεινε.

Ο κ. Γ. Καμίνης είναι άνθρωπος του νόμου. Τι λέει η σύμβαση; Εληξε. Αρα έληξε. Τι λέει ο νόμος; ΑΣΕΠ. Αρα πηγαίνετε στον διαγωνισμό. Αυτό ψηφίστηκε από τη Βουλή κι αν θέλουμε να ζούμε σε μια ευνομούμενη χώρα, οι κανόνες θα πρέπει να εφαρμοστούν. Αυτή η άποψη γίνεται ιδιαίτερα δημοφιλής σε μια κοινωνία όπου η μια κατηγορία εργαζομένων πάει να βγάλει το μάτι της άλλης. Η αντιπαλότητες δεν είναι πια καθαρά ταξικές καθώς ένα σωρό μικρά υποσύνολα διεκδικούν του δικό τους μικρό συμφέρον. Σε αυτό το κλίμα μπορεί κανείς να πει ελαφρά τη καρδία ότι οι συμβασιούχοι πρέπει να ξεκουμπιστούν γιατί το λέει ο νόμος. Στο κάτω κάτω όλοι τους βρήκαν δουλειά φιλώντας ουρημένες ποδιές. Σε αυτό το κλίμα το «ουστ» αρθρώνεται όλο και πιο εύκολα, όλο και πιο χαρωπά. Τον τελευταίο χρόνο έχουν απειληθεί οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι οδηγοί, οι καθηγητές_ γιατί να περισωθούν οι σκουπιδιάρηδες;

Είναι κατανοητή η αντίληψη για το κράτος δικαίου: αν δεν επιτρέπεται εύνοια υπέρ του ακριβοπληρωμένου υπαλλήλου στο υπουργείου Οικονομικών δεν επιτρέπεται η εύνοια υπέρ του οδοκαθαριστή. Αν απαγορεύεται η μονιμοποίηση ενός κυριλέ συμβασιούχου πρέπει να απαγορεύεται η μονιμοποίηση των γυναικών που ξεβρομίζουν καμπινέδες. Αυτή είναι η ισονομία και είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι να την καμαρώσουμε. Διατηρούμε εντούτοις το δικαίωμα να αναπολήσουμε την Ελλάδα της ψυχοπονιάς, τότε που το κράτος δεν εκφραζόταν από μια στοίβα δακτυλογραφημένες σελίδες. Κάπου εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν άρχισε η μεγάλη σπατάλη στις κοινωνικές παροχές, όταν τα επιδόματα έπεφταν σαν το χαλάζι υπήρχε μια ανθρωπιά στην πολιτική. Δεν αντιλέγει κανείς: υπήρχε το ρουσφέτι, γίνονταν αδικίες, μοιράζονταν ψεύτικες συντάξεις χωρίς να υπάρχει μακροπρόθεσμο πρόγραμμα. Αυτό το χουβαρνταλίκι συνέβαλε εν μέρει στην πορεία προς την χρεωκοπία αλλά δεν μπορεί κανείς να το αρνηθεί: οι συνειδήσεις ήταν πιο ήσυχες όταν υπήρχε μέριμνα για του κοινωνικά αδύνατους.

Είναι γνωστό ότι τον τομέα της καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων (από όπου προέρχονται πλείστοι καταληψίες συμβασιούχοι) γίνονται διάφορες διευθετήσεις ώστε οι μόνιμοι να δουλεύουν ελάχιστα ως καθόλου. Είναι εκνευριστικό ότι αυτή ο μικρή επαγγελματική ομάδα μπορεί και απειλεί την πόλη με τους σκουπιδόλοφους μιας πιθανής απεργίας. Παρά τα στραβά κι ανάποδα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι βρέθηκαν σε αυτή τη δουλειά επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή. Οσον αφορά τους υπόλοιπους (τις νηπιαγωγούς, τους γυμναστές, τους κηπουρούς)θα μπορούσαμε να είμαστε λιγότερο ανάλγητοι. Αν οι συμβάσεις τους ανανεώνονταν επί 5 και 10 χρόνια επειδή είχαν «μέσον» τούτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να τιμωρηθούν από την ακαμψία ενός νόμου. Πέρα από τον νόμο του κ. Ραγκούση, πέρα από την νομιμοφροσύνη του κ. Καμίνη υπάρχουν και οι ανθρώπινες ζωές με όσα συνεπάγονται: νοίκια, λογαριασμοί, δίδακτρα βρίσκονται στον αέρα για εκατοντάδες οικογένειες. Αν υπάρχει υπόλειμμα ευαισθησίας στην κυβέρνηση, θα δοθεί λύση για τον Δήμο Αθηναίων. Ζούμε όμως στα χρόνια της λογικής ουχί των αισθημάτων.

Πηγή: TO BHMA