«Αυγή της Οδύσσειας»

Αν μη τι άλλο οι στρατιωτικοί ιθύνοντες έχουν φαντασία. "Αυγή της Οδύσσειας" ονόμασαν την επιχείρηση κατά του Καντάφι. Τώρα για ποιον θα είναι οδύσσεια και τι τέλος θα έχει ειλικρινά δεν μπορώ να προβλέψω. Αν και φαντάζομαι ότι για τον λαό της Λιβύης η οδύσσεια έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Από την πρώτη στιγμή που οι πολίτες της Τυνησίας εξεγέρθηκαν προσπάθησα με συνέπεια να παρακολουθήσω τις εξελίξεις. Τα κράτη της Βόρειας Αφρικής είχαν μια κατ' επίφαση δημοκρατία. Στην ουσία πάντα ήταν ημιδικτατορικά καθεστώτα με έντονα δεσποτικά στοιχεία. Μάλιστα ενώ οικονομικά είχαν μεγάλη άνθηση (και λόγω των πετρελαίων) οι λαοί υπέφεραν. Ο Μπεν Αλί έφυγε από την Τυνησία, αλλά οι δημοκρατικές διαδικασίες προχωρούν με αργά, πολύ αργά βήματα. Στην Αίγυπτο τα πράγματα είναι ακόμα πιο περίπλοκα. Εκεί πάντα ο στρατός κυβερνούσε. Εφυγε ο Μουμπάρακ και ο στρατός δεν δίσατσε να κάνει δικτατορία. Ούτε "μα", ούτε "μου". Δικτατορία κανονικότατή. Με στρατιωτικό νόμο και "πάγωμα" συνταγματικών δικαιωμάτων.

Η Λιβύη είναι... "Τζαμαχιρία" υποστηρίζει ο Καντάφι. "Γιατί να φύγω"; λεει. Δεν είμαι πρόεδρος. Και αρχίζει ένας αιματηρός εμφύλιος. Οσο οι αντικαθεστωτικοί έκαναν επιτυχίες η διεθνής κοινότητα (και η εγχώρια αριστερά...) καλούσαν τον Καντάφι να συζητήσει αρχικά και μετά να φύγει. Μάλιστα ο Νικολά Σαρκοζί αναγνώρισε και την "κυβέρνηση" της Βεγγάζης.

Ομως ο Καντάφι δεν είχε σκοπό να αποχωρήσει "ήρεμα και απλά". Εκανε αντεπίθεση και όπως ήταν λογικό άρχισενα συντρίβγει τους αντικαθεστωτικούς. Εξάλλου πολεμούσε οργανωμένος στρατός εναντίον ατάκτων. Τότε η διεθνής κοινότητα άρχισε να καταλαβαίνει ότι... έμπλεξε. Οι αντικαθεστωτικοί άρχισαν να πιέζουν για στρατιωτική βοήθεια. Πρώτα αποφαίστσηκε η "ζώνη απαγόρευσης πτήσεων" και από χθες Σάββατο γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη και αμερικάνικα πλοία άρχισαν να σφυροκοπούν θέσεις του Λιβυκού στρατού. Η διεθνής κοινότητα βρίσκεται μπροστά σε ένα νέο Ιρακ, αυτή τη φορά στη Μεσόγειο. Οπως ήταν φυσικό η εγχώρια αριστερά μίλησε για έναν "νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο".

Προφανώς ο Σαρκοζί και ο Κάμερον δεν έχουν δείξει πολλές φορές το ενδιαφέρων τους για ο λαό της Λιβύης. Προφανώς τα (πολύ καλής ποιότητας) πετρέλαια και το φυσικό αέριο της χώρας είναι στο "στόχαστρο" τους. Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά. Οταν ο Καντάφι εξολοθρεύει στρατιωτικά τους αντιπάλους του, όταν βομβαρδίζει πόλεις πως θα αντιμετωπλιστεί; Πως θα σταματήσει η δολοφονία αθώων πολιτών; Με ψηφίσματα του ΟΗΕ; Θέλετε να σας θυμίσω πόσα ψηφίσματα έχει βγάλει ο ΟΗΕ κατά της Τουρκικής κατοχής στη Κύπρο και κατά των Ισραηλινών επικοισμών; Ολα είναι στον ιστορικό... κάλαθο των αχρήστων. Η χρήση όπλων θα πρέπει να είναι η έσχατη επιλογή για επίλυση πολιτικών προβλημάτων. Οταν όμως ο Καντάφι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις απόφάσεις του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ αναρωτιέμαι ποια άλλη γλώσσα θα καταλάβαινε ο Λύβιος συνταγματάρχης εκτόν αυτής των όπλων; Πως θα νιώθαμε άραγε βλέποντας τα στρατεύματά του να ισοπεδώνουν την Βεγγάζη και να εκτελούνται οι αντικαθεστωτικοί; Θα λέγαμε ήταν μια "εσωτερική υπόθεση" της Λιβύης και θα ξεμπερδεύαμε; Δεν υπάρχουν "εύκολες" απαντήσεις... Είμαι πολύ επιφυλακτικός σ' αυτούς που έχουν "έτοιμες" (τύπου κονσέρβα) απαντήσεις!

* Για τα όσα συμβαίνουν στις αραβικές χώρες εξαιρετικό ενδιαφέρων παρουσιάζει η συνέντευξη του καθηγητή Άµνον Άραν στην Athens Voice. ΕΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ