"Η επιπόλαιη (ήπια έκφραση) προσπάθεια δημιουργίας ενός κεντρικού γεγονότος με επίκεντρο το μεταναστευτικό,(...) φαίνεται ότι προετοιμαζόταν για καιρό και μάλλον ήθελε να πάρει την πρωτοκαθεδρία απέναντι σε άλλες εκδοχές και πλατφόρμες, που το τελευταίο διάστημα είχαν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος""Ο ΣΥΝ έχει σημαντικές ευθύνες, γιατί υποστήριξε και ενθάρρυνε την κίνηση αυτή –ενώ θα έπρεπε να έχει κάποια συναίσθηση" .
Τα παραπάνω δεν τα γράφει κάποιος δεξιός αρθρογράφος. Είναι λόγια του γνωστού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ κου Ρούντι Ρινάλντι από πρόσφατο άρθρο του.
Αν και τα ΜΜΕ έχουν σαλπίσει σιωπητήριο, κατά τους κοινούς κανόνες προτεραιότητας της «φλέγουσας επικαιρότητας», η τραγωδία που εκτυλίσσεται ερήμην της κοινής γνώμης, δύσκολα βρίσκει όμοια της σε όλη την επικράτεια Η απεργία κοντεύει τον μήνα. Οι μεν απεργοί πείνας λένε ότι δηλώνουν πρόθυμοι να πεθάνουν παρά να υποχωρήσουν , η δε κυβέρνηση δεν έχει κανέναν ιδιαίτερο λόγο να ικανοποιήσει το αίτημά τους. Η νομιμοποίησή τους, πέραν του οφθαμοφανούς κινήτρου που θα προκαλέσει σε άλλους δυστυχείς, που μοιράζονται την ίδια μοίρα, να απεργήσουν κατά τον αυτόν τρόπο, προσκρούει σαν σκεπτικό και στην κοινή γνώμη: Μια κοινή γνώμη που στο δίλημμα «απέλαση ή νομιμοποίηση» χαμογελά ειρωνικά και καλεί το 100 για να συμμαζέψει τους λαθραίους. Από την άλλη πλευρά, πρόκειται για μια πρώτης τάξεως (επικοινωνιακή) ευκαιρία ώστε να δειχθεί εναργέστατα, πως η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να φτάσει στα άκρα για να προασπίσει «το κράτος-δικαίου», με το μικρότερο δυνατό τίμημα στο «χρηματιστήριο αξιών» των δημοσκοπήσεων: τις ζωές δηλαδή «ξένων», «παρανόμων» και απροσκλητων «ασιατών».
Καθώς λοιπόν η επαναστατική αριστερά «έκανε το κομμάτι της», κατά το κοινώς λεγόμενο, με ακτιβιστικά πυροτεχνήματα, καθώς η κυβέρνηση κάνει το δικό της «κομμάτι» πλασάροντας το σιδερόφρακτο προφίλ του αδιαπραγμάτευτου τηρητή του νόμου και της τάξης, οι μετανάστες μεταφέρονται μαζικά στα πλησιέστερα νοσοκομεία.
Τους ξεγέλασαν, τους εξαπάτησαν, τους παρέσυραν σε ένα αυτοκαταστροφικό παιγνίδι με προδιαγεγραμμένο τέλος. Στο τέλος, μέσα από μαραθωνίους διαπραγματεύσεων και σωρεία ανιαρών τηλεπαραθύρων, η νομική άδειασε απ το δυστυχισμένο περιεχόμενό της, και τα κορμιά των απεργούντων ξεβράστηκαν σε μια εγκαταλειμμένη γωνιά. Η πολιτική φόρεσε αδιάφορα το καπέλο της και αγκαζέ με τη δημοσιογραφία χαιρέτησαν τους κολασμένους και απομακρύνθηκαν βιαστικά.
Η ευθύνη όμως δε βαραίνει μόνο τους υποκινητές και ηθικούς αυτουργούς της αυτοκτονικής απόφασης. Η ευθύνη βαραίνει και τους ίδιους τους απεργούς. Ο ακτιβισμός , ιδίως όταν πρόκειται για πολιτική ανυπακοή, αποδίδει μακροπρόθεσμα, πολύ μακροπρόθεσμα, κατά προτίμηση μετά το θάνατο των πρωταγωνιστών του, ή ακριβώς εξαιτίας αυτού. Η υποκατάσταση της πολιτικής με τον ακτιβισμό είναι επικίνδυνη, ιδίως όταν η θέση του ακτιβιστή είναι ήδη παραπάνω από δύσκολη, ιδίως όταν ο ακτιβιστής βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.
Από τη διαμορφωθείσα "ισορροπία του τρόμου" που έχει σαν επίκεντρο την απεργία πείνας δύσκολα μπορεί να προβάλει κάποια λύση. Και οι δύο πολιτικές πλευρές (αντισυστημική αριστερά-κυβέρνηση) μάχονται σε ξένο έδαφος και γι αυτό έχουν ελάχιστα να χάσουν εάν τραβήξουν την υπόθεση στα άκρα.Ο μόνος που έχει να χάσει είναι οι απεργοί πείνας, που βρέθηκαν στη δίνη ενός κυκλώνα ο οποίος, αλίμονο, ελάχιστα επηρεάζει ή ενδιαφέρει την κοινωνία. Γι αυτό το λόγο, έστω κι από εδώ, έστω και αργά, ας καλέσουμε τους απεργούς να καταλάβουν την πλεκτάνη που τους έστησε η πολιτική τάξη, και να σώσουν τις ζωές τους. Τώρα! Πριν είναι πολύ αργά.
Πηγή: Μπλε Μήλο
No comments:
Post a Comment