Αλλο ακεραιότητα, άλλο ανευθυνότητα

Tης Μαριας Κατσουνακη

Η κρίση που ξέσπασε στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων με αφορμή το ψήφισμα για τους μετανάστες του μεγάρου Υπατία, το οποίο έφερε προς έγκριση ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης, θα μπορούσε να είναι μια συνήθης ενδοπαραταξιακή διαμάχη ή μια, ακόμη συνηθέστερη, εκδήλωση πολιτικής διαφωνίας. Επειδή, όμως, το διακύβευμα είναι ανθρώπινες ζωές και όχι εγκαταλελειμμένα κτίρια ή κατειλημμένοι πεζόδρομοι, προκύπτουν ερωτήματα που οφείλουμε να επισημάνουμε:

Πώς μπορεί ένα θεσμικό όργανο να ασκήσει διοίκηση υπό το κράτος του φόβου μήπως προδώσει τη δημόσια, ιδεολογικά προσανατολισμένη, εικόνα του;

Η επένδυση που έγινε από ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι επαγγελματίες της πολιτικής, γιατί κινδυνεύει να εξελιχθεί σε «μία από τα ίδια»;

Μπορεί να λειτουργήσει ένα δημοτικό συμβούλιο, στη σημερινή Αθήνα τού μη περαιτέρω, όταν στήνονται «μικρομάγαζα» και διαγκωνίζονται μικροπολιτικές με στόχο - τι αλήθεια; Τον έλεγχο τίνος και γιατί;

Δεν πλήττεται η αξιοπιστία ενός δημοτικού συμβουλίου όταν τα οξύτατα προβλήματα μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας αντιμετωπίζονται σαν θέματα σε συνέλευση φοιτητικού συλλόγου;

Ο δήμαρχος Αθηναίων θέλησε να προτείνει κάτι διαφορετικό από την ανέξοδη και μάλλον διεκπεραιωτική «έκφραση αλληλεγγύης». Το ψήφισμα απηύθυνε «έκκληση στους μετανάστες του μεγάρου Υπατία να αναστείλουν την απεργία πείνας για να αρχίσει διάλογος με την πολιτεία, μόλις η υγεία τους το επιτρέψει» παράλληλα με το αίτημα προς την κυβέρνηση για «ταχύρρυθμη εξέταση των αιτημάτων παροχής ασύλου». Ορισμένοι θεώρησαν ότι το κείμενο δεν ήταν μαχητικό και πιεστικό προς την κυβέρνηση, κάποιοι διαφώνησαν με τη λογική των ψηφισμάτων εν γένει, άλλοι βρέθηκαν υπό το κράτος συναισθηματικής φόρτισης, λόγω της παρουσίας του 23χρονου απεργού πείνας. Το ψήφισμα, πάντως, προσκαλούσε σε μια άλλου τύπου συζήτηση, στην οποία οι απαντήσεις, αρνητικές ή θετικές, όφειλαν να μην είναι παβλοφικά ανακλαστικές.

Μόνη βεβαιότητα απομένει ότι η τραγωδία των 300 δεν λύνεται ούτε με τις αυτιστικές εμμονές του αριστερίστικου χώρου ούτε με ρυθμίσεις που απλώς μετακυλίουν το πρόβλημα.

Ανθρώπινες ζωές εγκλωβισμένες σε πολιτικά αδιέξοδα και ασυνάρτητες πολιτικές που άφησαν το μεταναστευτικό να διογκωθεί χρόνο με τον χρόνο και να γίνει δυσοίωνα απρόβλεπτο. Τώρα, πλέον, δεν αρκούν ούτε ψηφίσματα ούτε διπλωματικοί ελιγμοί ούτε «αυτονόητες» υπερψηφίσεις ή καταψηφίσεις. Στο μεταναστευτικό δεν δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός. Είναι αυτονόητος, και μόνο η βαρβαρότητα τον θέτει υπό αμφισβήτηση. Δοκιμάζεται όμως η ωριμότητα ενός δημοτικού συμβουλίου που εκλέξαμε για το άφθαρτο των προσώπων. Αλλο όμως ακεραιότητα και άλλο ανευθυνότητα.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ