της Λένας ΔιβάνηΧτες κατά τις 12 το μεσημέρι μια ασυνήθιστη κίνηση άρχισε να παρατηρείται στο πάρκο ελευθερίας κυριακάτικα. Νέοι, γέροι και πιτσιρίκια, μακρυμάλληδες και μινιφορούσες, νοικοκυραίοι και μπονβιβέρ , διάσημοι και άσημοι, καλλιτέχνες και μετανάστες, διανοούμενοι και νοικοκυρές σκαρφάλωναν απ΄το χορτάρι ή απ΄το δρόμο με κάτι πολύ περίεργα ύφη. Όχι, δεν βγήκαν για μαζικό πικ νικ γιατί δεν είχαν φαί μαζί. Όχι, δεν είχε συναυλία στο γκαζόν γιατί δεν ακουγόταν ούτε νότα. Θα στοιχημάτιζε κανείς ότι δεν ήταν πολιτική συγκέντρωση γιατί ούτε μια φάτσα γνωστού πολιτικού δεν είδα εγώ προσωπικά.
Κι όμως ήταν: Ο Γιώργος Καμίνης θα ανακοίνωνε τον συνδυασμό που θα διεκδικήσει τον δήμο της Αθήνας σε λίγες βδομάδες αλλά εν μέσω πολιτών και όχι πολιτικών! Εν μέσω καθηγητών και δημοσιογράφων και γιατρών και πολιτικών μηχανικών και φοιτητών και υπαλλήλων και νηπιαγωγών και ζωγράφων και άλλων κανονικών ανθρώπων που τις Κυριακές κανονικά διαβάζουν εφημερίδες, τρώνε αργοπορημένα πρωινά και πάνε τα παιδιά τους βόλτα στη γιαγιά, δεν τρέχουν σε πολιτικές συγκεντρώσεις. Φοβερή κινητήρια δύναμη η αγανάκτηση φίλε μου. Γιατί αυτή έφερε μέχρι εδώ την Άννα Παναγιωτοπούλου η οποία εθεάθη με πολύ αβανγκάρντ ντύσιμο και πολύ αγανάκτηση στο μάτι να τα χώνει στον Κακλαμάνη. Αυτή έβγαλε από το γραφείο της και την Ρέα Γαλανάκη, που φαινόταν απορημένη και η ίδια που βρέθηκε υποψήφια σε δημοτικό συνδυασμό. Φαντάζομαι το ίδιο απορημένη θα ήταν και η ετέρα υποψηφία, η Ευφροσύνη Δοξιάδη που αναγκάστηκε ν΄αφήσει τα φαγιούμ και το παρελθόν γιατί δεν έβλεπε να χει μέλλον η Αθήνα (Υπενθυμίζω ότι η γνωστή εικαστικός είναι –εκτός από αδερφή του συγγραφέα/σκηνοθέτη/κομίστα/κλπ Απόστολου Δοξιάδη και κόρη του μεγάλου αρχιτέκτονα και πολεοδόμου Κωνσταντίνου Δοξιάδη που οραματίστηκε την Αθήνα σε δύσκολους καιρούς και όσο να ναι θα χει ένα κληρονομικό χάρισμα επ΄αυτού). Είδα το Γιώργο Λαζόγκα χωρίς πινέλα, τον Κωστή Παπαϊωάννου σε πηγαδάκι με άλλα μέλη της Επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είδα τον Γρηγόρη Βαλιανάτο κοστουμαρισμένο στην πένα, είδα τη Σώτη Τριανταφύλου υπέρκομψη με μικρό μαύρο φόρεμα και τακούνι να παίρνει το μικρόφωνο και να προλογίζει τον Γιώργο Καμίνη που έκοβε βόλτες πάνω κάτω θαυμάζοντας το ψηφοδέλτιό του! Εγώ πάντα το λεγα ότι η Σώτη είναι φτιαγμένη για τον ενεργό πολιτικό στίβο: Δεν μασάει στις απειλές και δεν μασάει τα λόγια της! Ούτε τώρα τα μάσησε. Ήταν άμεση, σαφής και κοφτή-άσε που έχει σπουδάσει και τη σύγχρονη πόλη και έχει άποψη επ΄αυτού. Αυτή η ασχήμια γύρω μας, είπε, οφείλεται στο έλλειμμα δημοκρατίας
Όταν ανέβηκε ο Γιώργος στην μίνι εξέδρα που είχε στηθεί, τον έβλεπα να μιλάει για το πρόγραμμα και τους ανθρώπους που τον πλαισιώνουν σ΄αυτό το «απονενοημένο» διάβημα. Έμοιαζε συγκροτημένος αλλά κατά κάποιο τρόπο όχι συγκινημένος. Όχι ο φίλος μου ο Γιώργος αλλά ένας υποψήφιος δήμαρχος. Στο τέλος όμως όταν ειπώθηκαν όσα έπρεπε να ειπωθούν, άφησε κάτω τα χειρόγραφα, κοίταξε τον κόσμο στα μάτια, φίλους κι αγνώστους συνοδοιπόρους, όλους τους πολίτες, σαν πολίτης κι αυτός, όχι σαν πολιτικός . «Όταν μου έκαναν αυτή την πρόταση ήμουν μόνος», είπε με παλλόμενη φωνή. «Πάντα είσαι μόνος ενώπιον τόσο αιφνίδιων και παράτολμων αποφάσεων. Είπα θα πάω. Πρέπει να πάω. Τώρα όμως δεν είμαι πια μόνος. Τώρα είμαστε πολλοί. Πάμε να πάρουμε την Αθήνα!»
Κι όμως ήταν: Ο Γιώργος Καμίνης θα ανακοίνωνε τον συνδυασμό που θα διεκδικήσει τον δήμο της Αθήνας σε λίγες βδομάδες αλλά εν μέσω πολιτών και όχι πολιτικών! Εν μέσω καθηγητών και δημοσιογράφων και γιατρών και πολιτικών μηχανικών και φοιτητών και υπαλλήλων και νηπιαγωγών και ζωγράφων και άλλων κανονικών ανθρώπων που τις Κυριακές κανονικά διαβάζουν εφημερίδες, τρώνε αργοπορημένα πρωινά και πάνε τα παιδιά τους βόλτα στη γιαγιά, δεν τρέχουν σε πολιτικές συγκεντρώσεις. Φοβερή κινητήρια δύναμη η αγανάκτηση φίλε μου. Γιατί αυτή έφερε μέχρι εδώ την Άννα Παναγιωτοπούλου η οποία εθεάθη με πολύ αβανγκάρντ ντύσιμο και πολύ αγανάκτηση στο μάτι να τα χώνει στον Κακλαμάνη. Αυτή έβγαλε από το γραφείο της και την Ρέα Γαλανάκη, που φαινόταν απορημένη και η ίδια που βρέθηκε υποψήφια σε δημοτικό συνδυασμό. Φαντάζομαι το ίδιο απορημένη θα ήταν και η ετέρα υποψηφία, η Ευφροσύνη Δοξιάδη που αναγκάστηκε ν΄αφήσει τα φαγιούμ και το παρελθόν γιατί δεν έβλεπε να χει μέλλον η Αθήνα (Υπενθυμίζω ότι η γνωστή εικαστικός είναι –εκτός από αδερφή του συγγραφέα/σκηνοθέτη/κομίστα/κλπ Απόστολου Δοξιάδη και κόρη του μεγάλου αρχιτέκτονα και πολεοδόμου Κωνσταντίνου Δοξιάδη που οραματίστηκε την Αθήνα σε δύσκολους καιρούς και όσο να ναι θα χει ένα κληρονομικό χάρισμα επ΄αυτού). Είδα το Γιώργο Λαζόγκα χωρίς πινέλα, τον Κωστή Παπαϊωάννου σε πηγαδάκι με άλλα μέλη της Επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είδα τον Γρηγόρη Βαλιανάτο κοστουμαρισμένο στην πένα, είδα τη Σώτη Τριανταφύλου υπέρκομψη με μικρό μαύρο φόρεμα και τακούνι να παίρνει το μικρόφωνο και να προλογίζει τον Γιώργο Καμίνη που έκοβε βόλτες πάνω κάτω θαυμάζοντας το ψηφοδέλτιό του! Εγώ πάντα το λεγα ότι η Σώτη είναι φτιαγμένη για τον ενεργό πολιτικό στίβο: Δεν μασάει στις απειλές και δεν μασάει τα λόγια της! Ούτε τώρα τα μάσησε. Ήταν άμεση, σαφής και κοφτή-άσε που έχει σπουδάσει και τη σύγχρονη πόλη και έχει άποψη επ΄αυτού. Αυτή η ασχήμια γύρω μας, είπε, οφείλεται στο έλλειμμα δημοκρατίας
Όταν ανέβηκε ο Γιώργος στην μίνι εξέδρα που είχε στηθεί, τον έβλεπα να μιλάει για το πρόγραμμα και τους ανθρώπους που τον πλαισιώνουν σ΄αυτό το «απονενοημένο» διάβημα. Έμοιαζε συγκροτημένος αλλά κατά κάποιο τρόπο όχι συγκινημένος. Όχι ο φίλος μου ο Γιώργος αλλά ένας υποψήφιος δήμαρχος. Στο τέλος όμως όταν ειπώθηκαν όσα έπρεπε να ειπωθούν, άφησε κάτω τα χειρόγραφα, κοίταξε τον κόσμο στα μάτια, φίλους κι αγνώστους συνοδοιπόρους, όλους τους πολίτες, σαν πολίτης κι αυτός, όχι σαν πολιτικός . «Όταν μου έκαναν αυτή την πρόταση ήμουν μόνος», είπε με παλλόμενη φωνή. «Πάντα είσαι μόνος ενώπιον τόσο αιφνίδιων και παράτολμων αποφάσεων. Είπα θα πάω. Πρέπει να πάω. Τώρα όμως δεν είμαι πια μόνος. Τώρα είμαστε πολλοί. Πάμε να πάρουμε την Αθήνα!»
No comments:
Post a Comment