...Υπέθεσα για μια στιγμή πως το έκαναν για να μισήσω το σώμα μου και να τους δώσω την ψυχή μου

ΑΣΠΑΣΙΑ ΚΑΡΡΑ

...Τον Αύγουστο του 1968 συλλαμβάνομαι ως μέλος του ΠΑΜ και οδηγούμαι στο 3o Σώμα στρατού. Τις πρώτες μέρες κρατήθηκα στην πτέρυγα των Λοκατζήδων. Το «μενού» περιλάμβανε κτυπήματα, μπουνιές στο πρόσωπο, κλωτσιές, τράβηγμα μαλλιών, βρισιές, απειλές, αϋπνία και ασιτία. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Τι ζητούσαν από μένα; Να πω ότι ενημέρωνα τους σταθμούς του εξωτερικού: BBC, Deutsche Welle, Παρίσι. Δεν τους απαντούσα. Και αυτοί έχασαν την υπομονή τους, με πήραν μία μέρα και με κατέβασαν στο «μπαρ».

Εκεί με περικύκλωσαν διάφορες φάτσες απαίσιες και άρχισαν τις απειλές: «τι ωραία μάγουλα που έχεις! Θα σου τα κάνω εγώ με το ξυράφι…», «τι ωραία τα στήθια σου! Θα τα κάνω εγώ με το ξυράφι…»

Ξαφνικά κάποιος με κουκούλωσε, με σήκωσαν και με σύρανε με την κουβέρτα στο κεφάλι, καθώς έχω και το πρόβλημα, και βρέθηκα μέσα, κοντά στην πόρτα ενός γραφείου, μπροστά σε μια φάτσα που ήταν ίδιος ο Άιχμαν. Ένα πρόσωπο σκληρό και μάτια γυάλινα. Μου λέει «κάτσε είμαι γιατρός». Κάθομαι. Εξετάζει την καρδιά μου, εξετάζει και τα μέλη, το σώμα μου, τα χέρια μου και τα πόδια μου. Σημαδεύει τα γερά μέλη του σώματός μου, γιατί δεν είναι όλα γερά λόγω της πολιομυελίτιδας. Και ξαφνικά πάλι η κουβέρτα στο κεφάλι.

Κάπου με πήγαν. Με ξάπλωσαν σε ένα κρεβάτι, όχι σε στρώμα αλλά πάνω στο σομιέ και η κουβέρτα πάνω στο κεφάλι. Δέσανε τα δύο μου πόδια μαζί από την μία πλευρά όπως του εσταυρωμένου. Μου ζήτησαν πάλι να τους αποκαλύψω πως έστελνα στο εξωτερικό τα σημειώματα και πως ενημέρωνα. Δεν απάντησα. Τότε τραβήξανε και το φόρεμα μου ψηλά και κάποιος έδωσε εντολή να λειτουργήσουν τα μοτέρ.

Αρχίσανε να ακουμπάνε ηλεκτροφόρα σύρματα στο δεξί μου χέρι που ήταν γερό, στο αριστερό μου χέρι και στον αφαλό. Τα μοτέρ δούλευαν και μία φωνή έλεγε: «δεξί χέρι, αριστερό πόδι, αφαλός! Δεξί χέρι- αριστερό πόδι για να μείνεις για πάντα στο κρεβάτι. Στον αφαλό για να μην κάνεις παιδιά κομμουνιστάκια!»

Ένα χέρι μπήχτηκε στα μαλλιά μου και κρατούσε γερά το κεφάλι μου κάτω, διότι το σώμα πάλλονταν, τινάζονταν, εγώ ούρλιαζα, ο πόνος μεγάλος, μα εκείνοι συνέχιζαν και απαιτούσαν να τους πω αυτό που ήθελαν.

Κάποτε κουράστηκαν και σταμάτησαν. Ζητούσαν πάλι να τους απαντήσω γιατί απειλούσαν ότι υπήρχαν και χειρότερα. Και επειδή δεν τους απάντησα η φωνή έδωσε εντολή: «τα μοτέρ να λειτουργήσουν δυνατότερα!» Και τότε άρχισαν πάλι τα ίδια, να ακουμπούν δηλαδή τα σύρματα στα μέλη του σώματός μου. Και όταν πάλι δεν τους έδωσα τις απαντήσεις που ήθελαν με ξεδέσανε, με την κουβέρτα μονίμως ριγμένη στο κεφάλι, με σπρώξανε κάτω από το κρεβάτι και αρχίσανε, έτσι όπως ήταν και το φόρεμα μου ψηλά να με μαστιγώνουν. Και όταν και πάλι κουράστηκαν τράβηξαν το φουστάνι χαμηλά και άρχισαν τις κλωτσιές. Όταν τελείωσε και αυτό με πήγαν στο δωμάτιο, όπου με κρατούσαν.

Την επόμενη μέρα αιμορραγούσα, ζητούσα κάτι να μου φέρουν, κάτι να βοηθήσουν. Ο φρουρός που ήταν από έξω απαντούσε: «Εγώ δεν έχω κλειδί». Στεκόμουν όρθια γιατί δεν μπορούσα να καθίσω, επειδή θα λέρωνα το φόρεμά μου, άσπρο φόρεμα καλοκαίρι, Αύγουστος ήταν. Κάποια στιγμή το αίμα πήγε κάτω από την πόρτα, βγήκε στον διάδρομο, το είδε ο φρουρός και φώναξε κάποιον. Αμέσως κάποιος ήρθε, άνοιξε την πόρτα και μου πέταξε δύο πακέτα χαρτοβάμβακα. Τι να κάνω όμως χωρίς σταγόνα νερό; Με αφήσανε έτσι, με τα ίδια εσώρουχα, χωρίς λίγο νερό, να έχω βρομίσει σε τέτοιο βαθμό, καθώς ήταν και το αίμα, και υπέθεσα για μια στιγμή πως το έκαναν για να μισήσω το σώμα μου και να τους δώσω την ψυχή μου. Ίσως… Μα εγώ το αγάπησα πιο πολύ, γιατί άντεξε.

Πηγή:Εφημερίδα ΑΥΓΗ Αφιέρωμα στο ¨ΕΝΤΟΣ ΦΥΛΛΟΥ" Οι γυναίκες στον αντιδικτατορικό αγώνα

Σχόλιο "Πιπεριάς": Αφιερωμένο στις χιλιάδες ανώνυμες αριστερές γυναίκες που στάθηκαν όρθιες στα βασανιστήρια της χούντας. Απάντηση στους κρυπτοφασίστες γιάππηδες που πίσω από από τον κομπλεξικό μικροαστισμό τους χλευάζουν την αριστερά...