Πληγωμένες ψυχές

Της Ευγενίας Ηλιοπούλου

Την βλέπω συχνά. Εκεί στην εφημερία. Κοιτάει γύρω της ντροπιασμένα. Δεν μιλάει. Μόνο δείχνει. Τις μελανιές στο σώμα και στην πονεμένη ψυχή της. Κρύβει προσωπικά βιώματα που χρίζουν ιατρικής παρακολούθησης. Κρύβει μία κακοποίηση της προσωπικότητάς της. Κρύβει μία πληγωμένη ψυχή που δέχτηκε μία επίθεση εντός η εκτός των τειχών της οικογενειακής ...θαλπωρής. Ο προστάτης του σπιτιού ...η κολώνα ,ο άρχοντας, o παιχταράς ξέσπασε πάλι πάνω της. Ξεθύμανε. Εκτονώθηκε! Δέρνοντας την γυναίκα του με ελάχιστη η ανύπαρκτη δικαιολογία ένιωσε άντρας. Ικανοποιήθηκε η ανωτερότητά και ο εγωισμός του. Κακοποιώντας κάποια πιο αδύναμη έκρυψε έντεχνα τις ανασφάλειές του. Αυτή φταίει πάντα! Ότι και να πει! Ότι και να κάνει! Αυτή είναι η αιτία του κακού.

Το διερευνητικό καλοπροαίρετο βλέμμα μου σταματάει στην σπασμένη μύτη και στις μελανιές κάτω από το μάτι. Όχι δεν ήταν η πόρτα! Ούτε κάποιο βαρύ αντικείμενο που έπεσε τυχαία από την ντουλάπα. Ήταν η εκπαιδευμένη γροθιά απέναντι στο απροστάτευτο πρόσωπο. Ήταν το άνετο χαστούκι που έπεσε ξέροντας ότι το θύμα δεν θα αντιδράσει. Η εντόπιση των κακώσεων είναι χαρακτηριστική. Δεν ρωτάω, κατάλαβα. Ο «λεβέντης» περιμένει στο σπίτι ή είναι έξω στην εφημερία. Συνήθως μεθυσμένος, σπάνια μετανοημένος αλλά πάντα φωνακλάς. Ναι! Το έχει ξανακάνει! Ναι! Δεν φοβάται τις επιπτώσεις! Ναι! την έχει απειλήσει ότι αν θα φύγει από το σπίτι θα την βρει όπου και να πάει και θα την σκοτώσει. Εξηγώ, τυπικά, στο θύμα πώς, αν θέλει, μπορεί να υποβάλει μήνυση. Υπάρχουν νόμοι που την προστατεύουν. Υπάρχουν τηλέφωνα. Η αρνητική απάντηση επιβεβαιώνει την σκληρή πραγματικότητα. Ντρέπεται να το συζητήσει και δεν έχει το κουράγιο να τρέξει για δικηγόρους. Άσε που θα γίνει και βούκινο στην γειτονιά. Ήρθε στο νοσοκομείο μόνο για να της περιποιηθούν τις πληγές, τα εξωτερικά τραύματά , το πονεμένο κορμάκι της. Την ψυχή της ποιος θα την θεραπεύσει;

Ελάχιστες φορές τα θύματα της οικογενειακής βίας καταγγέλλουν και καταδίδουν τον θύτη. Δέχονται προσβολές αδιαμαρτύρητα συνεχίζοντας την συμβίωση με τον βασανιστή τους. Ναι!Είναι πολύ νευρικός αλλά κατά βάθος είναι καλός άνθρωπος! Οπωσδήποτε την αγαπάει και ...την χρειάζεται. Ο αντρούλης της δεν μπορεί χωρίς καλομαγειρεμένο φαγητό και καινούργιες φρεσκοσιδερωμένες αλλαξιές. Μάταια η καημένη φώναξε προσπαθώντας να αμυνθεί και να τον ηρεμήσει! Κώφευε ενώ την γρονθοκοπούσε! Ναι! δεν φταίει που δεν κατάλαβε ότι την πονούσε! Είχε τα νεύρα του! Μετά όλα θα ξεχαστούν, αφού θα μεσολαβήσει ένα χρονικό διάστημα που θα ξεχειλίσουν οι συγνώμες και χάδια. Θα προσποιηθούν και οι δύο ότι το έχουνε ξεπεράσει. Όλα θα είναι μέλι και γάλα μέχρι.... το επόμενο μεθύσι ή καυγά. Προσπάθησα να συζητήσω αναλυτικά το θέμα μαζί της. Να της εξηγήσω ότι είναι ελεύθερος άνθρωπος με συζυγικές υποχρεώσεις αλλά και με δικαιώματα!

Η ντροπή, ο φόβος, το απόρρητο της οικογενειακής συμβίωσης. Οι παραδοσιακές κοινωνικές αντιλήψεις και κυρίως η άγνοια σε ότι αφορά στα δικαιώματα των γυναικών την καθηλώνουν στην καθημερινή αποδοχή της προσβολής ,της βίας και δυστυχώς και στην σιωπή. Οι γυναίκες ,δέσμιες των προκαταλήψεων και κυρίως οικονομικά εξαρτημένες δεν τολμάνε να υψώσουν ανάστημα. Δεν επαναστατούν. Όλα συμβάλουν στο να κουκουλωθεί το θέμα. Η βία δεν έχει σχέση με το μορφωτικό επίπεδο και ούτε με την εθνικότητα αλλά με τον τρόπο επίλυσης κάποιων ψυχολογικών προβλημάτων. Η βία φέρνει βία και τα παιδιά αυτών των αντρών θα κάνουν τα ίδια βλέποντας ατιμώρητους τους πατεράδες τους!

* ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ