Με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου "Η αριστερά και ο κακός ο λύκος" του Χριστόφορου Κάσδαγλη στο "Φλωράλ" των Εξαρχείων, ο Μανόλης Βαρδής κατά κόσμο MacManus (!!!) έγραψε τα παρακάτω με τα οποία συμφωνο ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Ετσι θα τα έγραφα και εγώ! Διαβάστε... "Αυτές είναι οι πολιτικές αναφορές μου διάολε, αυτές είναι οι ρίζες μου. Μ΄αυτούς τους ανθρώπους αισθάνομαι συνδεδεμένος με δεσμούς αίματος (που λένε), όχι μόνο ιδεολογικά, αυτό το προσπερνώ σε δεύτερη μοίρα, άλλωστε πλέον μας χωρίζουν σοβαρές διαφωνίες σε πολλά θέματα· αλλά αισθητικά και πολιτιστικά αν με νοείς!
Χάρηκα που είδα φίλους και συντρόφους απ’ τα παληά (Μαούνης, Β’ Πανελλαδική)… παληές πελάτισσες: μάνα και κόρη, αλλά και τη συντρόφισα που της είχα αφιερώσει εκείνο το post που άρεσε τόσο πολύ στον Old Boy (καθώς κι άλλους/ες) που περιέγραφε τη Κυριακή των Δημοτικών Εκλογών στο Χαλάνδρι (τσάμπα χάθηκαν εκείνα τα κείμενα και τ’ αναζητώ, στο http://www.manosvarrdis.wordpress.com/ αναφέρομαι. Α ρε Τσαγκαρουσιάνε τι μας έκανες τότες με τις μαλακίες σου…)
Τέλος πάντων. Μη μας πάρουν και τα ζουμιά τώρα!
Αν εξαιρέσεις τον τύποις συντονιστή Σταύρο Θεοδωράκη (είναι πιό σαχλαμάρας απ’ότι φανταζόμουν) το πάννελ ήτο εξαίσιο καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας που μίλησε τελευταίος! Με εξέπληξε ο λόγος του φίλου Θανάση Μήνα (από την εποχή του παληού Rock FM) που αν κι άσχετος με τον αριστερό χώρο, έδωκε μιά άλλη διάσταση, λογοτεχνική, στο εν λόγω βιβλίο.
Το θέμα του βιβλίου με τριβελίζει κι εμένα εδώ και καιρό.
Αλλά όχι σαν μιά απλή πεζή περιγραφή/καταγραφή γεγονότων και καταστάσεων. Γιατί εγώ, ως γνωστόν, πατούσα πάνω σε δύο βάρκες. Πέραν από το Κόμμα, υπήρχε και το Rock’n'Roll που ήταν άρρητα συνδεδεμένο με την εφηβική ζωή μου…
Δε λέει τίποτα στο αναγνωστικό κοινό η απαρρίθμηση ονομάτων: ΔΗΜΑΚ, Ρήγας Φεραίος, «Συμμαχία», Β’ Πανελλαδική, πράσινη ΕΑΔΕ, ΑΣΔΗΣ, Κύρκος, Συνέδριο Διάσπασης: Αναβάθμιση-Μετεξέλιξη, Ε.ΑΡ., ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά, Μπανιάς, ΑΚΟΑ και τα σχετικά.
Ειλικρικά, ΔΕΝ λένε τίποτα όλα αυτά, από μόνα τους!
Κι όποιος θέλει ν’ αναζητήσει μνήμες πάνω στα ανωτέρω, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης μας πρόλαβε κι έκανε μιά εξαιρετική δουλειά. Και πάλι μπράβο του!
Αλλά στο δικό μου μυαλό, ΟΛΟ αυτό το σκηνικό λειτουργεί σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Θέλει από κάτω μουσική επένδυση, μουσικό χαλί. Τη μουσική των late seventies-early eighties, το Punk, το New Wave, τον ήχο της γενιά μας. Κάτι σαν μεταπολιτευτικό «Τέλος Εποχής».
Όπου ο Πετρίδης θα είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ Πετρίδης, κι όχι ο Νίκος Μαστοράκης που ντρεπόμαστε ν’ αναφέρουμε τ’όνομά του και τον βαφτίζουμε ψευδεπίγραφα ως «Γιάννη Πετρίδη» σ’ ένα ιστορικό αναχρονισμό μιάς ταινίας εποχής. Τα δισκάδικα: ο «Μανάκος», εκείνο το μικρό: στο διαμέρισμα του ημιόροφου, επί της Θεμιστοκλέους, το Pop Eleven επί της Σκουφά του συγχωρεμένου Φαληρέα, το Jazz+Rock του Μπάμπη (το παληό, πίσω από την Ακαδημίας, στη Βησσαρίωνος), το Happening με τον Ηλία Ασλάνογλου στο πατάρι με τα singles, τις πρώτες συναυλίες στο Σπόρτινγκ, την Creep Records, τον Ήχο&HiFi με Ζήλο και Μαλαθρώνα, το Ποπ&Ροκ του Γιάννη και δεκάδες άλλες παραπλήσιες αναφορές…
Γιατί η «Κοκκινοσκουφίτσα» του Κάσδαγλη ΔΕΝ ήτο κουφή. Ήταν πλημμυρισμένη από ήχους.
Δες και τα περίφημα Φεστιβάλ του Ρήγα. Όπου απ’ το ένα αυτί άκουγε ροκιές κι απ’ το άλλο: αντάρτικα στο λημέρι του Πάνου Τζαβέλλα στη Πλάκα, Θεοδωράκια, Χατζιδάκια και Σαββοπουλάκια!
Άρα δε μιλάμε γιά ένα απλό βιβλίο. Μιλάμε για μιά ταινία με γαμώ-τα-soundtrack αν με νοείς.
Να τ’ αγοράσετε το βιβλίο του Κάσδαγλη. Κι όσοι ζήσατε αυτά τα υπέροχα χρόνια, κι όσοι-όσες δεν τα έζησαν.
Μπράβο και στον Αλέξη Τσίπρα, που ήρθε και μίλησε για ένα βιβλίο που πέρναγε γενεές δεκατέσσερεις τις λογοίς-λογοίς ηγεσίες αλλά και τη Κομματική Νομεκλατούρα! Πόντος υπέρ του"!
Χάρηκα που είδα φίλους και συντρόφους απ’ τα παληά (Μαούνης, Β’ Πανελλαδική)… παληές πελάτισσες: μάνα και κόρη, αλλά και τη συντρόφισα που της είχα αφιερώσει εκείνο το post που άρεσε τόσο πολύ στον Old Boy (καθώς κι άλλους/ες) που περιέγραφε τη Κυριακή των Δημοτικών Εκλογών στο Χαλάνδρι (τσάμπα χάθηκαν εκείνα τα κείμενα και τ’ αναζητώ, στο http://www.manosvarrdis.wordpress.com/ αναφέρομαι. Α ρε Τσαγκαρουσιάνε τι μας έκανες τότες με τις μαλακίες σου…)
Τέλος πάντων. Μη μας πάρουν και τα ζουμιά τώρα!
Αν εξαιρέσεις τον τύποις συντονιστή Σταύρο Θεοδωράκη (είναι πιό σαχλαμάρας απ’ότι φανταζόμουν) το πάννελ ήτο εξαίσιο καθώς και ο ίδιος ο συγγραφέας που μίλησε τελευταίος! Με εξέπληξε ο λόγος του φίλου Θανάση Μήνα (από την εποχή του παληού Rock FM) που αν κι άσχετος με τον αριστερό χώρο, έδωκε μιά άλλη διάσταση, λογοτεχνική, στο εν λόγω βιβλίο.
Το θέμα του βιβλίου με τριβελίζει κι εμένα εδώ και καιρό.
Αλλά όχι σαν μιά απλή πεζή περιγραφή/καταγραφή γεγονότων και καταστάσεων. Γιατί εγώ, ως γνωστόν, πατούσα πάνω σε δύο βάρκες. Πέραν από το Κόμμα, υπήρχε και το Rock’n'Roll που ήταν άρρητα συνδεδεμένο με την εφηβική ζωή μου…
Δε λέει τίποτα στο αναγνωστικό κοινό η απαρρίθμηση ονομάτων: ΔΗΜΑΚ, Ρήγας Φεραίος, «Συμμαχία», Β’ Πανελλαδική, πράσινη ΕΑΔΕ, ΑΣΔΗΣ, Κύρκος, Συνέδριο Διάσπασης: Αναβάθμιση-Μετεξέλιξη, Ε.ΑΡ., ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά, Μπανιάς, ΑΚΟΑ και τα σχετικά.
Ειλικρικά, ΔΕΝ λένε τίποτα όλα αυτά, από μόνα τους!
Κι όποιος θέλει ν’ αναζητήσει μνήμες πάνω στα ανωτέρω, ο Χριστόφορος Κάσδαγλης μας πρόλαβε κι έκανε μιά εξαιρετική δουλειά. Και πάλι μπράβο του!
Αλλά στο δικό μου μυαλό, ΟΛΟ αυτό το σκηνικό λειτουργεί σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας. Θέλει από κάτω μουσική επένδυση, μουσικό χαλί. Τη μουσική των late seventies-early eighties, το Punk, το New Wave, τον ήχο της γενιά μας. Κάτι σαν μεταπολιτευτικό «Τέλος Εποχής».
Όπου ο Πετρίδης θα είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ Πετρίδης, κι όχι ο Νίκος Μαστοράκης που ντρεπόμαστε ν’ αναφέρουμε τ’όνομά του και τον βαφτίζουμε ψευδεπίγραφα ως «Γιάννη Πετρίδη» σ’ ένα ιστορικό αναχρονισμό μιάς ταινίας εποχής. Τα δισκάδικα: ο «Μανάκος», εκείνο το μικρό: στο διαμέρισμα του ημιόροφου, επί της Θεμιστοκλέους, το Pop Eleven επί της Σκουφά του συγχωρεμένου Φαληρέα, το Jazz+Rock του Μπάμπη (το παληό, πίσω από την Ακαδημίας, στη Βησσαρίωνος), το Happening με τον Ηλία Ασλάνογλου στο πατάρι με τα singles, τις πρώτες συναυλίες στο Σπόρτινγκ, την Creep Records, τον Ήχο&HiFi με Ζήλο και Μαλαθρώνα, το Ποπ&Ροκ του Γιάννη και δεκάδες άλλες παραπλήσιες αναφορές…
Γιατί η «Κοκκινοσκουφίτσα» του Κάσδαγλη ΔΕΝ ήτο κουφή. Ήταν πλημμυρισμένη από ήχους.
Δες και τα περίφημα Φεστιβάλ του Ρήγα. Όπου απ’ το ένα αυτί άκουγε ροκιές κι απ’ το άλλο: αντάρτικα στο λημέρι του Πάνου Τζαβέλλα στη Πλάκα, Θεοδωράκια, Χατζιδάκια και Σαββοπουλάκια!
Άρα δε μιλάμε γιά ένα απλό βιβλίο. Μιλάμε για μιά ταινία με γαμώ-τα-soundtrack αν με νοείς.
Να τ’ αγοράσετε το βιβλίο του Κάσδαγλη. Κι όσοι ζήσατε αυτά τα υπέροχα χρόνια, κι όσοι-όσες δεν τα έζησαν.
Μπράβο και στον Αλέξη Τσίπρα, που ήρθε και μίλησε για ένα βιβλίο που πέρναγε γενεές δεκατέσσερεις τις λογοίς-λογοίς ηγεσίες αλλά και τη Κομματική Νομεκλατούρα! Πόντος υπέρ του"!
Μπράβο ρε Μάνο τα έγραψες τέλεια...
No comments:
Post a Comment