Δεν θ' αλλάξει τίποτα όσες τράπεζες κι αν κάψεις

«Μόλις ανακοινώσαμε τις συναυλίες άρχισαν τα μηνύματα στο myspace. «Ξαναπαίξτε, σας χρειαζόμαστε». Δεν καταλαβαίνουμε τι θέλουν. Να τους καθοδηγήσουμε; Δεν είχαμε ποτέ την όρεξη να στεφούμε αρχηγοί ενός κινήματος. Να υψώσουμε τα λάβαρα με τον όχλο να ακολουθεί; Δεν ανεβαίνουμε στη σκηνή για να γεμίσουμε κάποιο κενό. Δεν έχουμε προσδοκίες. Ποτέ δεν πήραμε λεφτά, ούτε θα πάρουμε τώρα, είκοσι χρόνια μετά. Θέλουμε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο. Να μας βοηθήσει να ξαναηχογραφήσουμε το παλιό υλικό μας. Και εμείς να το προσφέρουμε δωρεάν στο Ιντερνετ. Γιατί σε αυτούς τους δίσκους από το '86, ο ήχος είναι σαν από παλιό τρανζίστορ. Ούτε εμείς δεν μπορούμε να τους ακούσουμε».
Η ιστορική μπάντα από τα χρόνια του '80, η «Γενιά του Χάους», που σημάδεψε όσο ελάχιστοι την πανκ σκηνή, επιστρέφει για δύο συναυλίες, σήμερα και αύριο, στο Gagarin. Ο τραγουδιστής Θοδωρής Ηλιακόπουλος και ο μπασίστας Αρης Αμπράζης πριν σταθούν στη σκηνή μαζί με τον κιθαρίστα Κώστα Χατζόπουλο και τον ντράμερ των Sleepin Pillow, Μπάμπη Πετσίνη, μας μίλησαν για όλα.

Για τις συναυλίες: «Το μόνο που θέλουμε είναι να επαναπροσδιορίσουμε λίγο το υλικό μας. Να το παίξουμε μια φορά καλά. Εχουμε κάνει καμιά πενηνταριά λάιβ στην ιστορία μας. Εχουμε ευχαριστηθεί τρία-τέσσερα. Ολα τ' άλλα ήταν χάλια. Εβγαινες να παίξεις και δεν άκουγες τίποτα. Εντάξει, όλοι έτσι παίζανε τότε. Δεν τους πείραζε. Εμάς όμως μας πείραζε. Γιατί πιστεύαμε ότι πέρα από τις ιδέες και τον πανκ αυθορμητισμό, η μουσική μας είχε κάτι να πει, δεν ήταν μόνο δύο ακόρντα. Δουλεύαμε γι' αυτήν ώρες ατέλειωτες, σε καταλήψεις, όπου να 'ναι».

Για την επανασύνδεση: «Είναι μια ιστορία δύο χρονών. Είπαμε να πιάσουμε το υλικό αυτό στα χέρια μας σήμερα. Να δούμε αν βγαίνει καλύτερο από τότε ή χειρότερο. Να το εμπλουτίσουμε, να το φέρουμε σε ένα όμορφο επίπεδο. Κάναμε δεκαοκτώ μήνες πρόβες. Ο ντράμερ ερχόταν από Θεσσαλονίκη και έφευγε την ίδια νύχτα. Κανείς δεν τα κάνει αυτά σήμερα. Μόνο εμείς οι παλαβοί και όσοι θέλουν να είναι μαζί μας».

Για τη μουσική: «Ακούγαμε την κολεκτίβα των Crass, αμερικανικό πανκ, Dead Kennedys Black Flag. Κανένας μας δεν άκουγε μόνο πανκ. Επηρεαστήκαμε από το νιου γουέιβ, το ιντάστριαλ και τη νέα γενιά του μέταλ, που δεν ήταν τόσο ανεγκέφαλη και κατευθυνόμενη. Ολοι είχαμε άποψη για τη μουσική. Και μετά πρόβες σε άθλιες συνθήκες. Παίζαμε σε καταλήψεις και πέφτανε οι σοβάδες. Αλλά θέλαμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό. Ολες οι απόψεις, μουσικές ή ιδεολογικές, μοιράζονταν και έβγαινε κάτι συλλογικό. Και ήμασταν πάντα ανοιχτοί σε όσους πρόσφεραν. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου έφτιαξε το εξώφυλλο του πρώτου δίσκου. Και εμείς παίξαμε μουσική για μια χορευτική του παράσταση».

Για το πανκ: «Ημασταν πανκ. Η λέξη δεν σήμαινε κάτι συγκεκριμένο. Δεν ήταν τα λοφία και οι αρβύλες που μέτραγαν. Ηταν μια συμπεριφορά, την οποία ο καθένας μετέφραζε με την προσωπική του αντίληψη. Ομως για όλους το πανκ σήμαινε να είσαι ενάντια σε κάθε είδους καταπίεση. Υπήρχαν δεκάδες απόψεις, αλλά κανείς δεν επέβαλλε τίποτα στον άλλον. Μπορούσες να καθίσεις σ' ένα τραπέζι και να συζητάς μέχρι το πρωί. Δεν ήταν όμορφα χρόνια, σκληρά ήταν, αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέροντα».

Για τη «Γενιά του Χάους»: «Πόσοι ήταν τότε μαζί μας; Τώρα είναι σε χειρότερα πόστα από αυτά που χλεύαζαν. Δεν εκφράσαμε καμία γενιά. Δείχναμε μόνο τι θα συμβεί αν τολμήσει κάποιος να αμφισβητήσει ό,τι υπάρχει γύρω του. Η μουσική και οι στίχοι αντιπροσώπευαν τους χειρότερους φόβους μας, που έγιναν πραγματικότητα. Από τη μια ήταν η ευμάρεια, η οικονομική σταθερότητα. Από την άλλη, άνθρωποι που δεν είχαν στο ήλιο μοίρα, η πρέζα, η άθλια εκπαίδευση. Σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας μας έδωσε μάχες. Προχωρήσαμε αμφισβητώντας και θέτοντας διαρκώς ερωτήματα. Κι όλοι μάς έλεγαν: "βουλώστε το". Δεν το κάναμε για τη γενιά μας, για μας το κάναμε».

Για τη διάλυσή τους: «Από το '87 έως το '89 ήμασταν υπό διάλυση. Μας είχε κουράσει τρομερά. Ο,τι και αν κάναμε, ώστε να είναι δημοκρατικό και λειτουργικό για όλους, αντιμετωπιζόταν με την ίδια ελαφρότητα. Το σύνθημα των χίπις ήταν «ντροπ άουτ»: βγες έξω από την κοινωνία. Το πανκ έλεγε «ντροπ ιν», μπες μέσα και πολέμα για να φτιάξεις έναν κόσμο με αξιοπρέπεια. Αν διαλέξεις το δρόμο της σύγκρουσης, θα δεις τελικά ποιος είσαι. Πιστεύαμε ότι η μουσική μπορεί να οδηγήσει κάπου. Αλλά όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν στράφι. Κανείς δεν ήθελε να καταλάβει».

Για τον Δεκέμβρη: «Νιώσαμε μόνο θλίψη. Ηταν μια δικαιολογημένη αντίδραση, αλλά δεν παύει να ήταν ένα τυφλό ξέσπασμα. Το κράτος περίμενε να τελειώσει και αντεπιτέθηκε, με περισσότερη βία. Για να αντέξεις χρειάζεται αλληλλεγγύη, δύναμη και άποψη. Οταν δεν έχεις τίποτα, μόνο βία, αυτοακυρώνεσαι. Εχει χορτάσει βία ο κόσμος. Δεν θα αλλάξει τίποτα όσες τράπεζες και αν κάψεις. Χρειάζονται νέες ιδέες, προτάσεις. Αυτό που έγινε στην Αθήνα το '85 ήταν πολύ μεγαλύτερο. Μπορεί να μην είχε την εμβέλεια του Δεκέμβρη, αλλά δεν έχει επαναληφθεί, ούτε πρόκειται. Γιατί είχε κοινωνική απήχηση. Οταν έληξε η κατάληψη του Χημείου, 10.000 άτομα ήταν η πορεία που περικύκλωσε το κτίριο για να βγάλει τα παιδιά έξω. Εληξε η κατάληψη χωρίς να γίνει ούτε μια σύλληψη».

* 24-25 Απρίλη Gagarin Club Εναρξη 9.00 μ.μ. - είσοδος 15 ευρώ.

Ακούστε τη "Γενιά του Χάους" εδώ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Η Γενιά του Χάους ήταν το πιο συγκροτημένο γκρoυπ από εκείνη τη γενιά των πολιτικοποιημένων γκρουπ της γενιάς μου. Εκείνη την εποχή, μέσα της δεκαετίας του '80 όσοι είχαμε επηρεαστεί (μουσικά, κοινωνικά και... ενδυματολογικά) από τα ακούσματα της αγγλικής σκηνής (punks, mods, skins, garage, rockabilly) είμασταν μια παρέα. Η συνέντευξη του Δημήτρη Αναστασόπουλου στην σημερινή "Ελευθεροτυπία" δείχνει πόσο δίκιο είχα που πάντα εκτιμούσα το γκρουπ. Φυσικά και θα πάω στο Gagarin. Με τη κόρη μου για να μαθαίνει...