Wednesday, March 11, 2009

Με πολλά μέτρα και σταθμά...

Tου Πασχου Μανδραβελη

Hταν πολλά τα στελέχη του Συνασπισμού που πανηγύρισαν για το πρόσφατο δημοψήφισμα της Βενεζουέλας, το αποτέλεσμα του οποίου «νομιμοποιεί» τον Ούγκο Τσάβες να διεκδικήσει και τρίτη θητεία στο προεδρικό αξίωμα. «Πρόεδρος για όσο θέλει ο λαός» έγραψε περιχαρής εις εκ των στελεχών του Αριστερού Ρεύματος. Τα ίδια στελέχη σήμερα επιχειρούν να θέσουν περιορισμό δύο θητειών στους βουλευτές του Συνασπισμού με το πρόσχημα της ανανέωσης. Ετσι, για τη Βολιβία ισχύει το «πρόεδρος για όσο θέλει ο λαός», ενώ για την Ελλάδα «βουλευτής για όσο θέλει το κόμμα», ασχέτως της θέλησης του λαού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Αριστερά χρησιμοποιεί πολλά μέτρα και σταθμά για να επιτύχει τους σκοπούς της. Μόλις πριν από μια εβδομάδα η «Αυγή» παρουσίαζε το συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ ως σύγκρουση δύο πόλων: «Από τη μια η Συσπείρωση Πανεπιστημιακών (μια πολυσυλλεκτική αριστερή συμμαχία στην οποία μετέχουν πανεπιστημιακοί του ΣΥΡΙΖΑ, άλλων πολιτικών αριστερών σχημάτων ή ανένταχτοι αριστεροί). Από την άλλη, η Αντι-Συσπείρωση στη Συσπείρωση. Ενα μπλοκ ετερόκλητο...» (Αυγή 1.3.2009). Ετσι, οι του Αριστερού Ρεύματος πανεπιστημιακοί αποτελούσαν «μια πολυσυλλεκτική αριστερή συμμαχία», ενώ οι αντίπαλοί της «ένα μπλοκ ετερόκλητο». Η διαφορά του «πολυσυλλεκτικού» και του «ετερόκλητου» είναι ίδια με τη διαφορά μεταξύ Τσάβες και Κουβέλη. Στη μια ισχύει το «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός», στην άλλη «κανένας λαός, μόνο το κόμμα».

Με τέτοιες τακτικές ιστορικά χαντακώθηκε η Αριστερά. Δεν ήταν η επαναστατικότητά της που δεν έθελγε τις μάζες ούτε το κατεστημένο που βυσσοδομούσε εναντίον της. Κυρίως ήταν η ιδεολογική αναξιοπιστία, που από τη μια ορθώς πάλευε για διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων στη δύση, ενώ από την άλλη έκλεινε τα μάτια στις δικτατορίες του ανατολικού μπλοκ. Ετσι, ενώ το ΚΚΕ μαχόταν κατά της πυρηνικής ενέργειας στην Ευρώπη, υποβάθμιζε (τρώγοντας μάλιστα φράουλες) το ατύχημα του Τσερνομπίλ. Στη δεκαετία του ’80 ήταν κατά των Πέρσινγκ και Κρουζ, δεν έλεγε όμως κουβέντα για τους σοσιαλιστικούς SS-20. Ενώ καταδίκαζε με τα πιο σκληρά λόγια τη φαιά τρομοκρατία, βάφτιζε την κόκκινη «πολιτικό έγκλημα».

Εχοντας τόσα μέτρα και σταθμά, η Αριστερά δεν μπόρεσε να γίνει αξιόπιστη λύση. Το χειρότερο είναι ότι αυτή η λενινιστική - σταλινική προσέγγιση των πραγμάτων, ενώ ήταν κάποτε προνόμιο του ΚΚΕ, διαχέεται πλέον στον όμορο χώρο του, στην πάλαι ποτέ ανανεωτική Αριστερά. Μια Αριστερά που έφυγε από το ΚΚΕ επειδή υπήρχαν πολλά μέτρα και σταθμά. Το ΚΚΕ εσωτερικού γεννήθηκε επειδή πολλοί αριστεροί ένιωσαν γελοίοι να μάχονται κατά της ελληνικής δικτατορίας των συνταγματαρχών, ενώ ταυτόχρονα το κόμμα τούς υποχρέωνε να ευλογούν την εισβολή των σοβιετικών τανκ στην Τσεχοσλοβακία. Δεν ήταν μόνο προάσπιση της εσωκομματικής δημοκρατίας ούτε της δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη. Ηταν η προάσπιση της κοινής λογικής από τα στελέχη του εσωτερικού, σε αντίθεση με τα στελέχη του εξωτερικού που από την ασφάλεια των ανατολικών καθεστώτων έφτιαχναν την πραγματικότητα κατά τις επιταγές του Πολιτμπιρό.

Αυτή η παράδοση της λογικής που χαρακτήριζε την ανανεωτική Αριστερά σβήνει. Η πλειοψηφούσα συνιστώσα μετατρέπει τον ΣΥΝ σε ΚΚΕ, με όσα μέτρα και σταθμά χρειάζονται ο Τσάβες και ο σοσιαλισμός.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

6 comments:

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

δεν νομίζω οτι την Αριστερά την χαλάει η διαφορετικότητα, η ανίχνευση κοινών και διεκδικήσημων θεμάτων πέρα από προσωπική προβολή όπως υπαινίσεται ο συγγραφέας.

Anonymous said...

Καποιος σχολιαστης στο δικο μου ιστολογι ανεφερε το συγκεκριμενο αρθρο. Αντιγραφω εδω τι του εγραψα:

...κατα τη γνωμη μου το αρθρο του Μανδραβελη ειναι χαζουλι. Δεν ειναι συγκρισιμες οι δυο περιπτωσεις, και ο Πασχοντας φαινεται σαν να προσπαθει να βγαλει συμπερασματα απο ο,τι βρει μπροστα του, οποτε και το μονο που καταφερνει ειναι ενα ωραιοτατο dumbing down…

Αλλα, ακομα και αν μπουμε στη -λανθασμενη- λογικη να συγκρινουμε τις δυο περιπτωσεις, παλι προκυπτουν σημαντικες διαφορες. Ο Τσαβες δεν ειπε “θα καταπατησω το συνταγμα”, εβαλε μπροστα θεσμικες διαδικασιες για να το κανει, και η προταση του εγκριθηκε απο το εκλογικο σωμα. Εδω ο Κουβελης απλα ζηταει τη μη εφαρμογη του καταστατικου, και μαλιστα ενος καταστατικου που μολις περσι ψηφιστηκε απο το συνεδριο του κομματος!

Απο εκει και περα, ναι φυσικα και κανενα καταστατικο (αλλα και κανενας νομος) δεν ειναι Κορανι. Αλλα παντα οι κινησεις για υπερβαση των νομων, των κανονων, των καταστατικων κτλ, παντα εχουν ενα πολιτικο περιεχομενο και ανταποκρινονται σε καποια υπαρκτη πολιτικη αναγκη, και με βαση αυτην κρινονται (πχ οι Γιακωβινοι που αλλαξαν τα παντα αποκεφαλιζοντας τον Λουι, κρινονται απο την αναγκες της Γαλλικης Επαναστασης, οχι την νομιμοτητα του Ανσιεν Ρεζιμ). Και στην περιπτωση αυτη της προτασης του Κουβελη να “αφεθει στο πλαι” το καταστατικο, δεν φαινεται να υπαρχει καποια σοβαρη πολιτικη αιτια, παρα μονο εσωκομματικο φαγωμα…

Yannis Zabetakis said...

@plagal

το Κοράνι αλλάζει ή όχι?

this is the question!

οεο

ΣΠΙΘΑΣ said...

@ DIONYSE

Την χαλάει και την παραχαλάει!
Όταν η διαφορετικότητα δεν είναι καν συνθετική αλλά τελείως έξω από το ιδρυτικό καταστατικό και τις αξιακές αρχές της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Όταν τελεί υπό διωγμό η άλλη άποψη με τρόπους οπαδικούς και με καθημερινές φραστικές επιθέσεις στις συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας.

Να μου επιτρέψεις ότι έτσι έχουν τα πράγματα και να μην κρύβομαστε.
Άλλο διαφορετικότητα και σεβασμός στην μειοψηφία.
Και άλλο " δεν επιτρέπεται σε κανένα μέλος να μην ψηφίσει υπερ του πλαισίου συμολής του ΣΥΝ"..
Λόγι από την ομιλία του προέδρου του ΣΥΝ στο πρόσφατο συνέδριο.
Όπου και απαιτήθηκε να καταμετρηθούν οι ψήφοι για να επίδειξη δύναμης.
Ενώ η Ανανεωτική Πτέρυγα είπε "λευκό" χωρίς καταμέτρηση.
Αυτά είναι σταλινικοί τακτικισμοί.

Και φυσικά δεν βγαίνουν από το μυαλό μου, ούτε έχω καμμία διάθεση να "τρώγομαι" με σεχταριστικές αντιλήψεις.

ΣΠΙΘΑΣ said...

[ ]"Ανησυχούμε όταν βλέπουμε όλα αυτά τα στοιχεία της φυσιογνωμίας της ανανεωτικής αριστεράς να αμφισβητούνται ή να παραμερίζονται στην καθημερινή παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως πια το διαπιστώνουν πολλοί εντός και εκτός του χώρου της αριστεράς. Είναι φανερό σε ζητήματα όπως η πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, αλλά όλο και περισσότερο το διαπιστώνουμε όταν παρατηρούμε πώς εξελίσσονται θέσεις και πρωτοβουλίες ή παραλείψεις σχετικά με όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν έως τώρα την ανανεωτική αριστερά.

Δεν μας κλόνισε τόσο η δημοσκοπική εξέλιξη, γιατί στο κάτω κάτω κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πίστεψε στις προβλέψεις για 18 και 20%, αλλά η αντιμετώπισή της. Είχαμε επισημάνει από την αρχή ότι το σημαντικότερο ήταν η προσπάθεια να παγιωθεί ένα σημαντικό τμήμα της μετακίνησης προς το ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό θα σήμαινε τη διατύπωση ενός συγκεκριμένου προγράμματος που θα μπορούσε να αποτελεί απάντηση στα βασικά ζητήματα της σημερινής κρίσης και τη μεθόδευση ευρύτερων συσπειρώσεων που θα το στηρίζουν. Χάσαμε περίπου ένα χρόνο, ενώ παράλληλα η πλειοψηφία του ΣΥΝ έκανε ότι μπορούσε για να πείσει ότι η μεν δημοσκοπική μεγέθυνση την φοβίζει ( αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά μας…!) η δε συσπείρωση δεν είναι και τόσο επιθυμητή …Όπως δεν είναι και ο σχετικός διάλογος που προϋποθέτει, σε βαθμό μάλιστα που δαιμονοποιήθηκε η ίδια η λέξη και η οποιαδήποτε αναφορά σε οποιονδήποτε διάλογο, σε οποιοδήποτε πεδίο της προγραμματικής και πολιτική παρουσίας μας.

Η στρατηγική όμως της ανανεωτικής αριστεράς, η στρατηγική του «ειρηνικού δρόμου» βασίζεται στη συνεχή προγραμματική ανανέωση σε συνεχή επαφή και διάλογο με τους πολίτες και τα κινήματα, στη διαμόρφωση προγράμματος μεταρρυθμίσεων και αλλαγών, στην αναζήτηση ευρύτατων πολιτικών και κοινωνικών συσπειρώσεων και πολιτικών προτάσεων για τη διακυβέρνηση της χώρας και την παρουσία της στην Ευρώπη και τον κόσμο. Μπορεί να μην είναι κατάλληλες οι συνθήκες αυτήν ή εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν είναι παραδεκτό να απορρίπτεται γενικώς και αδιακρίτως κάθε διάλογος και κάθε σύγκλιση. Ιδίως τώρα που με τις εξελίξεις της κρίσης οι πάντες επιδιώκουν διάλογο και συσπειρώσεις με τους πάντες σε διεθνές και σε εθνικό επίπεδο.

Οφείλουμε όλοι να αντιταχθούμε...
..στην αναπαλαίωση των προτάσεων και των πρακτικών της αριστεράς που κάποιοι επιχειρούν με κοντόθωρη προσέγγιση του χώρου μας και με στρεψόδικες αναλύσεις και τοποθετήσεις σχετικά με την παγκοσμιοποίηση, την Ευρώπη, τη νεολαία, τα κινήματα, τη βία. Ιδιαίτερα η βία δεν είναι βέβαια συντελεστής παραγωγής πολιτικής, είναι κυρίως παράγων στρέβλωσης ακόμα και των ευγενέστερων προθέσεων και παρεμβάσεων. Γι αυτό και δεν έχει απολύτως καμιά σχέση με το σχεδιασμό και την εφαρμογή της στρατηγικής της ανανεωτικής αριστεράς.

Με αυτές τις σκόρπιες σκέψεις συμμετέχω και συμπαρίσταμαι στις αναζητήσεις όλων μας και εύχομαι ευόδωση των στόχων της ανανεωτικής ανανεούμενης αριστεράς …

Μιχάλης Παπαγιαννάκης

Δεν πιστεύω να έχουν παραισθήσεις ο Παπαγιαννάκης, ο Παπαδημούλης, ο Κουβέλης, ο Παπαδημητρόπουλος, ο Λιβαδάς, ο Γ.Πανούσης....
και να έχει το μαγικό κλειδί και το φωτεινό μυαλό ο πρόεδρος του ΣΥΝ;

Χτές γεννηθήκαμε, Διόνυσε ή περαστικοί είμαστε;

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Na κάνουμε διάλογο με το ΠΑΣΟΚ για τα 6 ή τα 21 σημεία προγραμματικής συγκλισης;; Να αφού φάγαμε ΅χυλόπιτα΅δεν το κατάλαβαν οι ...προδωμένοι εραστές τις ανανέωσης αυτό. Η έννοια τους είναι μόνο να ερωτεύονται παλιές πουτάνες τις εξουσίας..... όταν ο κόσμος γύρω μας διψά για λύσεις ανάγκης και προγραμματικές εξαγγελίες. Με ρώτησε φωναχτά ένας βαλτός οπαδός του ΠΑΣΟΚ στο διάδρομο του ΙΚΑ γιατί δεν συνεργαζόμαστε , προκλητικά. Του απάντησα το ίδιο φωναχτά και ευθέος με σενα συνεργάζομαι λεβέντη για όποιο δρόμο διαλέξουμε με Παπαντωνίου, Σημίτη, Τσουκάτο και τον Βομβαρδιστή της Γιουγκοσλαβίας και του σχεδίου Ανάν όχι δεν έχω λόγους. Το κατάλαβε όλος ο διάδρομος.......