Για την Ξενυχτισμένη Μάγισσα (που τόσο ωραίο κείμενο έγραψε!!)

Απο τα βάθη του σκοτεινότερου εφιάλτη σε χαιρετώ ξενυχτισμένη μάγισσα.

Απο την πιο βαρετή μικροαστική πραγματικότητα σου στέλνω και τις χιλιάδες των αγωνιστικών χαιρετισμών μου.

Και αν και σίγουρα σχεδόν τίποτα δεν μου ανήκει, αισθάνομαι ήδη οτι όλα μια μέρα θα μπορούσαν να είναι δικά μου. Χωρίς να τα στερώ απο κάποιον αλλο.

Καταλαβαίνω την οργη του νέου, γιατί είμαι και εγώ ακόμα παιδί. Θλίβομαι δε, που δεν είμαι πια δεκαέξι για να ακολουθήσω νομοτελειακά, με τους συνομήλικους μου, την ροή των πραγμάτων.

Σκύβω το κεφάλι συχνά, τόσο συχνά πλέον που έχω συνηθίσει να κοιτώ το πάτωμα.

Με πραγματικούς αγωνιστές εχω καθήσει στον ίδιο πάγκο και μαζί ξενυχτήσαμε σιωπηλοί. Έδωσα το νερό και το ψωμί μου κάποτε. Και ποτέ δεν μου έλειψε κάτι απο τα δύο. Περήφανος που ήμουν τότε για μένα...

Φωνάζω τώρα καθημερινά: Δεν είμαι μικροαστός, δεν είμαι μικροαστός...Και κανείς βέβαια δεν με πιστεύει. Γιατί μοιάζω με μικροαστό και κινούμαι σαν μικροαστός..Δεν το θέλω, είμαι όμως μικροαστός. Εδώ έρχεστε λοιπόν. Σας το λέω εγώ, με την απόλυτη βεβαιότητα. Φωνάξτε λοιπόν, τώρα που ακόμα σας πιστεύουν και το καλλούπι δεν προδίδει τις σκέψεις σας.

Με κουρασμένο βλέμμα πια και ξεψυχισμένη φωνή πλέον, θα σου ψιθυρίσω κάτι που ακουγόταν και ακόμα ακούγεται μελωδία στ αυτιά μου: Διαμαρτυρία είναι όταν λέω πως κάτι δεν με ευχαριστεί. Αντίσταση είναι όταν διασφαλίζω πως αυτό που δεν με ευχαριστεί δεν θα ξανασυμβεί.

Από το Athens Indymedia