Μπορεί να προκαλεί απέχθεια και αποστροφή η αιχμαλωσία της σημαίας του Πολυτεχνείου από την ΠΑΣΠ -τη φοιτητική παράταξη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ αλλά δεν προκαλεί έκπληξη. Διότι ο χώρος αυτός έχει μακράν παράδοση στην ιδιοποίηση, την υπεξαίρεση και τον σφετερισμό.

Ιδιότητες ήδη εγγεγραμμένες στην ιδρυτική του διαδικασία, οι οποίες χαρακτήρισαν το ΠΑΣΟΚ από την πρώτη του αρχή (όταν ευαγγελιζόταν την «αλλαγή» για να την πουλήσει στον Κοσκωτά για ένα καπάκι πίτουρα) έως το τέλος του (όταν επαγγελλόταν τον «εκσυγχρονισμό» για να κάνει επάγγελμα τη λοβιτούρα).

Ηδη από την εποχή του κ. Παπουτσή, φοιτητή, είχε σφετεριστεί η Νεολαία ΠΑΣΟΚ τη σημαία του Πολυτεχνείου, δεν προκαλεί εντύπωση οι επίγονοί του -κάτι πρόωρα γερασμένα παιδάκια- να 'ναι χειρότεροι από τους πρώτους διδάξαντες στη λιγούραγια τ' άρματα και τα κόπια αλλωνών. Μάλιστα, ως ζώσα απόδειξη της νεκρωτικής επίδρασης των «πατέρων» τους, αυτά τα γερασμένα κομματοειδή επιδεικνύουν ανυπακοή ακόμα και στο ίδιο τους το κόμμα (όταν τα προτρέπει επιτέλους να επιστρέψουν τα τιμαλφή) ακριβώς διότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από οπαδοί: Και η χαρά του οπαδού είναι να «επαναστατεί» για να αποδείξει ότι μπορεί να 'ναι βασιλικότερος του βασιλέως.

...................................

Κι έτσι τώρα τα γερασμένα πρόωρα αυτά παιδάκια ενώ προσπαθούν να αποδείξουν στους «πρασινοφρουρούς» του παρελθόντος ότι μπορεί να είναι πολύ πιο άκαπνοι και λιγούρηδες για ξένα τρόπαια απ' εκείνους, στην πραγματικότητα τρομοκρατούν όλους τους υπόλοιπους δείχνοντάς μας τι μας «υπόσχεται» το μέλλον, αν πέσει στα χέρια τους.

*****

Οσο για τη σημαία την ίδια δεν μπορούν ούτε να τη λεηλατήσουν, ούτε να την προσβάλουν, ούτε να τη λερώσουν. Διότι οι σημαίες δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κομμάτι πανί, νόημα τους δίνουν αυτοί που τις φέρουν! Αλλο πράγμα λοιπόν η γαλανόλευκη στα χέρια του ελεύθερου πολιορκημένου στο Πολυτεχνείο κι άλλο η σημαία στα χέρια του φασίστα ταγματαλήτη ή της τιβί περσόνας που ρωτάει στην «ώρα της αλήθειας» τον μιζεράμπιλο φουκαρά που ψάχνει να πάρει απ' τα νύχια της λίγα λεφτά, «αν τον πηδάνε οι εφιάλτες του».

Συνεπώς δεν παθαίνει τίποτα η σημαία του Πολυτεχνείου, όποιαν αιχμαλωσία κι αν υποφέρει, άλλωστε δεν ήταν μία αυτή που ποτίστηκε με αίμα, ήταν πολλές κι ακόμα πιο πολλές όσες ποτίστηκαν με όνειρο. Διαλέχτηκε μία κι έγινε σύμβολο -κι όπως όλα τα σύμβολα αντιστοιχεί σε χιλιάδες, εκατομμύρια σημαίες,

είναι νεράιδα η σημαία του Πολυτεχνείου και μόνον στα ευσεβή χέρια ξαναγίνεται πανί. Αέρα κατέχουν τα κουτόπαιδα και αποτροπιασμό προκαλούν. Τέτοια χέρια ό,τι πιάνουν το μαγαρίζουν.

Κι είναι κρίμα διότι ο κόσμος, ο πολύς κόσμος του ΠΑΣΟΚ δεν είναι έτσι, τίποτα απ' τα παραπάνω δεν τον χαρακτηρίζει, άλλο να 'ναι το ΠΑΣΟΚ επιλογή σου κι άλλο πολλές από τις επιλογές του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό δεν συνιστά οξύμωρο, διότι κόσμος από τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ τιμώρησε αυτό το κόμμα καταψηφίζοντάς το, όταν μία και δύο και τρεις φορές διέψευσε τις προσδοκίες του.

Ως εκ τούτου η υπόμνηση που η πρακτική των γερασμένων πιτσιρικάδων προσφέρει ως προς την παθολογία αυτού του χώρου, δεν είναι κακή. Είναι χρήσιμη.

Αυτοί (εκ του ΠΑΣΟΚ) που έστειλαν την «αλλαγή» στο Χρηματιστήριο για να της μάθει γράμματα το άρθρο 16 και τα ιδιωτικά κολέγια, αυτοί που ευχαρίστησαν τους Αμερικανούς για τη νίλα που μας πρόσφεραν, αυτοί που ομολόγησαν τις τσουκατιές τους με τη Ζήμενς, είναι οι ίδιοι που κάνουν καρχιμακιές τώρα, δεν έχουν αλλάξει. Εκτός κι αν το φάντασμα του Οβίδιου έχει τόσο χιούμορ ώστε να μπορεί να μεταμορφώσει τον Γιωργάκη σε Ανδρέα (αλλοίμονό μας!), τη «δημιουργική λογιστική» σε ακόμα πιο ευέλικτη εργασία και τους παντός τύπου απασχολήσιμους σε ευτυχισμένες γλαδιόλες. Μία απ' τα ίδια που θα 'ναι χειρότερη...

Τίποτα δεν είναι χειρότερο απ' τον εκφυλισμό του.

Από τον «σοσιαλισμό» που έγινε «κρατισμός», από τον συνδικαλισμό που ξέπεσε σε συντεχνιακή αγκύλωση, από τους «μη προνομιούχους» που έγιναν πελάτες του κόμματος, κηφήνες και ιδιοτελείς παρτάκηδες, απ' τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα που έγιναν ακόμα μεγαλύτερες και θανατηφόρες μπαρούφες, από τους μούτσους που γίνηκαν καπετάνιοι και ξεφτίλισαν όνειρα, ελπίδες και δυνατότητες

αυτών των ολετήρων πολλώ κάρρονες επίγονοι είναι τα τρομακτικά νεκροζώντανα ζομπίδια που έχουν βουτήξει τη σημαία του Πολυτεχνείου

με την ίδια άνεση που οι πρώτοι διδάξαντες ιδιοποιήθηκαν ιδεολογίες, υπεξαίρεσαν συνθήματα και σφετερίσθηκαν ιστορία, μόνον και μόνον για να τα εξαργυρώσουν σε τριάρια, καμιά βόλτα με κότερο και τη γενική δήωση όποιων κι όσων δεν άντεχαν τη φθήνια τους.

*****

Κι έγινε έτσι να 'ναι η Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της έρμαιο, ράκος, χωρίς σχέδιο, χωρίς στόχους, χωρίς στρατηγική, δεμένη στα δύο κόμματα του Πιτυοκάμπτη, πότε να την τραβάει στην πράσινη μεριά το ένα και πότε στη γαλάζια μεριά το άλλο. Το ίδιο ξέσκισμα -μονοκομματικός είναι στην ουσία ο δικομματισμός- την ίδια «ώρα της αλήθειας» να ζει με την ψυχή στο στόμα τόσα χρόνια η χώρα: «ποιος σου πηδάει καλύτερα την ψυχή, μωρή;»...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 19.ΧΙ.2008 stathis@enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/11/2008