Γιούρο γιούρο όλοι...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Γελάσαμε πολύ το 2004. Γελάσαμε με την καρδιά μας, παίζοντας με το κομπολόι των νικών. Και γελαστήκαμε. Αφεθήκαμε να ξεγελαστούμε, μέσα στην απροσδόκητη μέθη, και να πιστέψουμε ότι πια είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κι ότι άνετα θα σηκώνουμε το «τιμημένο» σε κάθε διοργάνωση. Ο αποκλεισμός από το αμέσως επόμενο Μουντιάλ δεν μας προσγείωσε. Η αναξιοπιστία και η αθεράπευτα χαμηλή ποιότητα του πρωταθλήματός μας, με τρεις-τέσσερις ομάδες όλες κι όλες να δείχνουν κάτι, περιστασιακά όμως και χάρη κυρίως στους ξένους παίκτες τους, δεν μας έπεισαν να ξανασκεφτούμε τα πράγματα. Δεν μας έκανε επιφυλακτικούς ούτε καν το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο εμφανίζονται όλο και λιγότερα νέα ταλέντα (στην τετραετία, ο Νίνης, ο Χριστοδουλόπουλος ο Παπασταθόπουλος, ο Μήτρογλου, ο Μάκος, άντε δυο-τρεις ακόμα), που πρέπει βέβαια, σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα, να εικοσιπενταρίσουν για να πάρουν την καπαρωμένη θέση των παλαιών. Αποτέλεσμα; Τα μόλις τρία αξιόλογα χαφ μας (Καραγκούνης, Μπασινάς, Κατσουράνης) να παίζουν ακόμα και τραυματίες, και να μην αντικαθίστανται ακόμα κι όταν σε κάποιον αγώνα αδυνατούν να περάσουν μισή καλή πάσα.
Η ήττα από τη Σουηδία δεν εξέπληξε παρά μόνο όσους πίστευαν, όπως ο δημοσιογράφος που περιέγραφε το παιχνίδι, ότι «ο Θεός της Ελλάδας» θα έδινε πάλι χείρα βοηθείας, αποκρούοντας στη θέση του τερματοφύλακα ή του σέντερ μπακ, «ισιώνοντας» τα άστοχα σουτ των επιθετικών μας κτλ. (αλλά γιατί θα πρέπει ο Θεός να διαλέξει ανάμεσα στους Ορθόδοξους Ελληνες και στους Λουθηρανούς Σουηδούς, κανένα στόμα δεν το ’βρε και δεν το ’πε ακόμα). Εκπληξη, οδυνηρή, ήταν ο κραυγαλέα αντιποδοσφαιρικός τρόπος με τον οποίο η ελληνική ομάδα προσπάθησε, απλώς, να καθυστερήσει τα σουηδικά γκολ. Οι αλλεπάλληλες ακίνδυνες πασίτσες έξω από τη μεγάλη μας περιοχή προκάλεσαν τις αποδοκιμασίες των ξένων θεατών και την απογοήτευση των τηλεθεατών (υποθέτω και των βουλευτών μας, που την τελευταία στιγμή δεν έκαναν το δωρεάν «εθνικό» ταξιδάκι τους στην Αυστρία, υποχρεωθέντες άνωθεν να παραστήσουν τους βαθύτατα στενοχωρημένους από την οικονομική κατάσταση της χώρας).
Δεν είναι απίθανο η απογοήτευση αυτή να εξαλλαγεί, κατά τα ειωθότα, σε κατεδαφιστική απομυθοποιητική μανία. Από ποιους; Από κείνους που, επιπόλαια, νιώθουν εθνικά θριαμβευτές με κάποιες αθλητικές νίκες, όσο σπουδαίες, και που τώρα, με την ίδια επιπολαιότητα, θα δηλώσουν εθνικά ντροπιασμένοι. Αλλά αν αξίζει η μπάλα, αν αξίζουν τα παιχνίδια γενικά, είναι ακριβώς επειδή σε μαθαίνουν να χάνεις, και σ’ το μαθαίνουν για να μπορέσεις να ξανανικήσεις.

Πηγή: Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ