Friday, November 9, 2007

Η σημαία κυματίζει και ο πολίτης ζει στον φόβο

«Δεν θέλω να ανταγωνιστώ τον 50 Cent, ούτε να βρεθώ στην οθόνη του MTV. Θέλω να παίζω μουσική για μένα, την μπάντα μου και το κοινό μου». Τόσο απλά ο Μπρους Σπρίνγκστιν εξηγεί στο αμερικανικό περιοδικό «Rolling Stone», σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη, την επιλογή του να κυκλοφορήσει ένα νέο βαθιά πολιτικό και όχι προπαγανδιστικό άλμπουμ, το «Magic». Και ταυτόχρονα, να ξεκινήσει μια παγκόσμια περιοδεία με την παλιά του μπάντα, την Ε Street Band, που επανασυνδέθηκε. Ο πενηνταοχτάχρονος ρόκερ μιλάει στο περιοδικό για το άλμπουμ, τη στάση του στη μουσική σκηνή, την ευθύνη του μουσικού και, φυσικά, τη σύγχρονη Αμερική.

* Για το τραγούδι «Radio Nowhere», που σε εισάγει στο άλμπουμ: «Είναι ένα σενάριο για το τέλος του κόσμου. Ο τύπος, που οδηγεί σε ένα έρημο τοπίο, βλέπει την Αποκάλυψη. Κάθε επικοινωνία έχει χαθεί και ο ήρωας ακούει μόνο έναν βόμβο από το ραδιόφωνο. Αυτή είναι η δουλειά μου, προσπαθώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους. Να τους κάνω χαρούμενους, να τους λυτρώσω από τη μοναξιά τους και ταυτόχρονα να ανοίξω έναν διάλογο για τα καθημερινά συμβάντα, τα θέματα που κυριαρχούν στη ζωή των ανθρώπων, προσωπικά, κοινωνικά, πολιτικά και θρησκευτικά. Πάντα έτσι έβλεπα τον ρόλο μου ως μουσικού».

* Για τη σχέση του με το κοινό: «Είναι ένας αέναος διάλογος για το νόημα της ζωής. Φτιάχνουμε μαζί έναν χώρο και ονειρευόμαστε τη ζωή που θα θέλαμε, τη χώρα που θα θέλαμε, το μέρος όπου θα θέλαμε να ζούνε τα παιδιά μας. Μιλάμε για όλα όσα νομίζουμε ότι θα μας κάνουν ευτυχισμένους, αλλά και όλα όσα φοβόμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε ενωμένοι ώστε να τα πολεμήσουμε. Αυτός είναι ο διάλογος με το κοινό που έχω στο μυαλό μου όταν γράφω. Και αυτόν έχω μπροστά μου κάθε φορά που βρίσκομαι πάνω στη σκηνή».

* Για το άλμπουμ «Magic»: «Δεν ήθελα να γράψω ένα οργισμένο άλμπουμ ενάντια στον Μπους. Το έχουν ήδη κάνει άλλοι και δεν είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος ή δεν είναι αυτό που χρειαζόμουν εγώ αυτόν τον καιροό Η γραφή σου πρέπει να είναι πολυδιάστατη για να έχει και νόημα. Ετσι βρήκα τρόπους για να εκφράσω τις πολιτικές μου ανησυχίες παράλληλα με τις προσωπικές. Και θεωρώ ότι είναι προτιμότερο να συνδυάσεις αυτά τα δύο, αφού έτσι λειτουργεί ο καθένας στη ζωή του».

* Για την ταυτότητα της Αμερικής: «Ολοι οι άνθρωποι που θαυμάζω προσπαθούσαν με τον τρόπο τους να δώσουν την ταυτότητα της Αμερικής: ο Χανκ Γουίλιαμς, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Ελβις, ο Τζέιμς Μπράουν. Και οι άνθρωποι που αγαπάω, ο Γούντι Γκάθρι, ο Μπομπ Ντίλαν, έφτασαν στα σύνορα της συλλογικής αμερικανικής φαντασίας και άλλαξαν τη ροή της Ιστορίας και την ιδέα τού ποιοι είμαστε. Οπως το έκαναν και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μάλκολμ Χ.».

* Για την πολιτική του Μπους: «Δεν μπορείς να σπέρνεις την ανασφάλεια και δεν μπορείς να κυβερνάς έναν φοβισμένο λαό. Μπορεί με αυτήν την τακτική να καταφέρεις να κερδίσεις τις εκλογές, αλλά είναι μια τακτική που δεν σου προσφέρει το ηθικό ανάστημα και τη λαϊκή εντολή που χρειάζεσαι για να αντιπροσωπεύεις τις ΗΠΑ στον παγκόσμιο χάρτη. Είναι απλώς το τέχνασμα ενός δειλού ανθρώπου».

* Για τις σημερινές ΗΠΑ: «Ποιος θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει ότι θα ζούσαμε σε μια χώρα όπου όλο το νομικό σύστημα θα είχε αχρηστευθεί; Είναι ο κόσμος του Οργουελ. Ετσι λειτουργεί η βιομηχανία του φόβου και είναι απίστευτα αποτελεσματική. Το ένιωσα ακόμα κι εγώ. Φοβάσαι για την οικογένειά σου, για το σπίτι σου. Και τότε καταλαβαίνεις τον τρόπο που μια χώρα μπορεί να απομακρυνθεί από τα δημοκρατικά ιδεώδη. Με μία ή και δύο τρομοκρατικές επιθέσεις η ίδια σου η χώρα γίνεται ένα εφιαλτικό μέρος. Ο Φίλιπ Ροθ το περιέγραψε στο βιβλίο του "Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής": η σημαία κυματίζει περήφανη παντού την ώρα που τα δικαιώματα του πολίτη καταργούνται».

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 09/11/2007

1 comment:

παράλληλος said...

Καλός για την Αμερική, αδιάφορος για μένα.
Δεν θα κλάψουμε κιόλας που μέσω Φλόριντας βγήκε ο Μπους και δεν βγήκε ο Κέρρυ! (έκανε αγώνα ο Μπος).
Φιλότιμος ρόκερ, δεν λέω, αλλά προτιμάω Μανού Τσάο!