Το «Σπιρτόκουτο» στο θέατρο...

Σκληρό, βίαιο, απωθητικό. Το χρονικό ενός πολέμου σε τέσσερις τοίχους. To «Σπιρτόκουτο» του Γιάννη Οικονομίδη δεν είναι από τις ταινίες που χαϊδεύουν τον θεατή. Τον κάνουν να αισθάνεται άβολα και βασανιστικά με την απάνθρωπη ρεαλιστική ατμόσφαιρα που περιγράφει. Το θεατρικό ανέβασμα της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Γ. Οικονομίδη που διακρίθηκε με το βραβείο της Πανελλήνιας Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου το 2003, ήταν πρόκληση για την ομάδα 90οC. Πολύ περισσότερο που η πρόταση προήλθε από τον ίδιο τον δημιουργό της.

Ηταν αυτό ακριβώς που έψαχνε ο Δημήτρης Κομνηνός. «Το θέατρο ζει μια κρίση δραματολογίου. Αναζητώντας το νέο, αρχίζει να πειράζει το κλασικό σε βαθμό κακουργήματος, τα καινούργια έργα είναι περισσότερο εικαστικά παρά ουσίας. Το Σπιρτόκουτο είναι σκληρό, με πολλά στοιχεία κλασικού. Διαδραματίζεται σε ένα σπίτι, οι χαρακτήρες είναι σχεδόν αρχετυπικοί παρότι η γλώσσα τους είναι επιφανειακή και χυδαία». Ο σκηνοθέτης περιγράφει την ελληνική πραγματικότητα χωρίς να μασάει τα λόγια του. «Τοποθετείται στη δεκαετία του ’80. Την εποχή που έχουμε την άνοδο της μεσαίας τάξης, την άνθηση του νεοπλουτισμού, το σύνθημα “Τσοβόλα δώσ’ τα όλα”. Μια εποχή που πολλοί έφυγαν από τα χωριά για το εύκολο χρήμα. Εχουμε τη γενιά της καφετέριας και του φραπέ. Οι ήρωές του τότε είναι οι 50άρηδες του έργου, μια γενιά που την κρέμασαν. Παρούσα και σήμερα δυστυχώς, έχει αναπαράξει την ίδια νοοτροπία και στα παιδιά της».

Με επτά ηθοποιούς

Κεντρικό πρόσωπο ο Δημήτρης. Ο φωνακλάς πάτερ φαμίλιας, ιδιοκτήτης καφετέριας στον Κορυδαλλό, με όνειρο ένα κυριλέ ρεστοράν με πιάνο. Επτά ηθοποιοί –Κώστας Μπάρας, Τζένη Σκαρλάτου, Μελέτης Γεωργιάδης, Μαριάννα Λαμπίρη, Γιώργος Κατινάς, Χριστίνα Δενδρινού, Αρης Τσαμπαλίκας– σε ένα ανοιχτό σκηνικό (κατατομή του σπιτιού) αναλαμβάνουν το φορτίο αυτής της εφιαλτικής και αφόρητα οικείας δράσης. «Τονίζουμε τους χαρακτήρες, τη μάχη των δύο φύλων, τη μάχη της εξουσίας μεταξύ των μελών μιας οικογένειας». Συμπαθής δεν είναι κανείς εδώ. Είναι η ελληνική οικογένεια στη χειρότερή της στιγμή.

Το περιγράφει «θέατρο στα μούτρα». Οπως της Σάρα Κέιν. «Το Σπιρτόκουτο είναι η μοναδική ελληνική ταινία που γνωρίζω, η οποία έχει οργανωμένο φαν κλαμπ. Υπάρχει μια γενιά πιστή σ’ αυτό το είδος. Νέα παιδιά που δηλώνουν φανατικοί σπιρτοκουτάκηδες».

Η εμπειρία της φρέσκιας ομάδας του, τού αποκαλύπτει κι άλλες συνήθειες. «Η γενιά των 25άρηδων έκλεισε την τηλεόραση, βγήκε από το σπίτι και πήγε θέατρο. Φαίνεται και στο Αμόρε, το Θέατρο του Νέου Κόσμου, το Πορεία, το Επί Κολωνώ, το Εθνικό… Συμβαίνει την τελευταία τετραετία. Είναι παιδιά που τα απωθούν τα εμπορικά ονόματα και τα τηλεοπτικά πρότυπα. Είναι η ελπίδα».

ΘΕΑΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ Μαγνησίας 5 (Γ' Σεπτεμβρίου 119)

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 9:30 μ.μ.Λαϊκή απογευματινή Κυριακή: 8:15 μ.μ. Κρατήσεις στο 210 - 8233125.