Ο παππούς χαμογελά από ψηλά, γιατί ένοιωσε τίμια την αριστερά ξανά

Από το blog του kaltsovrako ένα εξαιρετικό κείμενο. Διαβάστε: "Άφησε μισάνοιχτη την πόρτα ενός χιλιοτρακαρισμένου αυτοκινήτου αφημένου σχεδόν στη μέση του δρόμου ο Στέφανος και μπουκάρισε στο πατρικό του με βιασύνη. Εκεί τον περίμενε ο μικρότερος Παντέλος, ζαχαροπλάστης από τους λίγους, μα τούτη τη φορά δεν είχε καταφέρει να γλυκάνει ούτε στο ελάχιστο τον γέρο πατέρα του κι έτσι χρειάστηκε το Στέφο που ήταν μεγαλύτερος και πολύ πιό μπασμένος στα πράματα. Ετσι λέγαν τότε.
Μικρός θεατής τότε εγώ, ανάθεμα και αν καταλάβαινα Χριστό. Ο παππούς που με μεγάλωνε, δεν ήθελε να ακούσει διλήματα του τύπου δεξιά ή ΠΑΣΟΚ. Ένοιωθε Κουκουές, από αυτούς που δεν ήθελε να τον ξέρει ούτε το ΚΚΕ. Σκληρός, αγράμματος, παλαίος φούρναρης, άθεος και Σταλινικός. Αλλά αυτά τα έλεγε κρυφά πια, μονάχα στον εγγονό (που μάθαινε και γράμματα, όπως ήταν η ακριβής εκφρασή του). Να παρακαλούν οι γιοί του, ακλόνητος αυτός. Με τα πολλά -που θα λέγαμε αν είμασταν ομοτράπεζοι- δεν κατάφεραν να τον πείσουν ποτέ όσο και αν προσπάθησαν. Πρέπει να ήταν το ‘85 τότε και θυμάμαι πως γυρίζοντας από το εκλογικό τμήμα όπου και ψήφισε, ένοιωθε περισσότερο τσαντισμένος ακόμα και από εκείνη τη βραδιά δυο χρόνια μετά που κερδίσαμε το ευρωμπάσκετ. Μας άφησαν ρε, μην είσαι κορόϊδο, μου είπε τότε.
Οι θείοι μου εμφανώς ξαναμμένοι με την πολιτική κατάσταση εκείνη την εποχή, έτρεχαν από σπίτι σε σπίτι, μιλούσαν κάνα, ράναν. Το ΠΑΣΟΚ για αυτούς τότε, δεν έπρεπε να σβήσει την ώρα που η αριστερά είχε ήδη κυβερνήσει -έστω και άτσαλα- 4 χρόνια μονάχα. Νιώθανε πως αν έπεφτε, θα τελείωνε για πάντα αυτή η ευκαιρία της. Τόσο απλά, τόσο ενστικτώδη.
Τα χρόνια πέρασαν και οι αφίσσες του νεαρού Νιώτη, δε ξανακόλλησαν ποτέ ξανά με αλευρόκολλα στο αυτοκίνητο του Στέφανου, ο Παντέλος αφιερώθηκε στα μικρά παιδιά του και ο παππούς ξέσπασε δυο φορές ακόμα. Όταν είδε τον Γκορμπατσόφ να δίνει το χέρι του στον Ρέηγκαν και το ΚΚΕ να δίνει την αρχηγεία σε γυναίκα. Λίγα χρόνια μετά έφυγε και αυτός μαζί με το “σύστημα”.
Σήμερα, κοντά 20 χρόνια μετά, τα πραγματα έχουν αντιστραφεί εντελώς. Τέτοιοι άνθρωποι δεν φοβηθήκαν καμμιά δεξιά πως θα τους φακελώσει. Σιγά τα ωά. Αγανάκτησαν με το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα επειδή τα τελευταία -αρκετά- χρόνια δεν ήταν ούτε Σοσιαλιστικό, ούτε κίνημα. Κουράστηκαν με τις βιαστικές κραυγές παραμονές όλων των εκλογών για ισότητα και λαϊκή κυριαρχία όταν οι φωνασκούντες βολεύονταν με γάμους στα Παρίσια και με lifestyle πόζες στα media και ύφος χιλίων καρδιναλίων κάθε φορά που τους συναντούσαν. Ντράπηκαν όταν σύντροφοί τους βολεύτηκαν οικογενειακώς με θέσεις σε κρατικά νοσοκομεία και πλέον τη συντροφικότητα την εκφράζουν μέσα από ακριβά αυτοκίνητα και αυτή επιλεγμένη. Προσβλήθηκαν όταν ο σοσιαλιστής Χρυσοχοϊδης τους έστειλε ένα προεκλογικό φυλλάδιο που οι 5 στις 7 φράσεις του περιείχαν τη λέξη “ασφάλεια”. Να χέσουν τέτοιους αριστερούς. Να χέσουν χίλιες φορές τους δικούς τους -σκέφτηκαν- και τους μαύρισαν όχι γιατί δεν τους έπεισε ο Γιώργος σαν αρχηγός. Δεν περίμεναν να τους πείσει κανένας πλέον. Είχαν δεί εδώ και πολλά χρόνια πώς στο κόμμα που πίστεψαν είχανε μπεί σόγαμπροι οι εκσυγχρονιστές και του γαμούσαν τη μάνα. Ποιά αριστερή βάση, λοιπόν κύριοι περιμένατε να στηρίξει ΕΣΑΣ; Πόσο μαλάκες μπορεί να θεωρείται τον κόσμο πια, και για πόσο καιρό;
Το ΠΑΣΟΚ πάντα στήριζε πολλά στο συναίσθημα του κόσμου και στην ελπίδα πως ήταν το μόνο κόμμα εξουσίας που θα μπορούσε να γεννηθεί κάτι νέο, ελπιδοφόρο και πραγματοποιήσιμο. Ο πυρήνας του δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλος όσο της ΝΔ, ούτε τόσο συμπαγής όσο του ΚΚΕ. Η μνήμη του Ανδρέα ξεφτούσε όλο και περισσότερο και η θύμηση του Σημίτη (κανείς δεν τον φώναξε με το μικρό του, σε ένα κόμμα που είναι στην κουλτούρα του αυτό) έφερνε αντίθετα αποτελέσματα. Ο τελευταίος πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ είχε μηδενίσει μόνος του αυτές τις αποστάσεις μεταξύ ΠΑΣΟΚ και δεξιάς στην πράξη. Έτσι δε μπορούσε να τις επικαλεστεί κανένας τους από εκεί και πέρα.
Στις εκλογές αυτές έγινε ένα ημιτελές θαύμα. Κάποιοι δε μάσησαν μπροστά στον καθρέφτη τους. Η αξιοπρέπεια είναι πίο σημαντική από το κόμμα στον καθένα ξεχωριστά. Η ψήφος είναι μοναχική και γρήγορη. Σαν πυροβολισμός. Όταν ψηφίζεις δεν μπορείς να υπολογίσεις τί θα κάνουν οι άλλοι. Και αυτή η σιωπηλή ομοβροντία έγινε σ’ αυτές τις εκλογές δίχως συνενόηση. Το αριστερό κομμάτι της κοινωνίας μας έδειξε άντερα, έκανε την αυτοκριτική του, ψήφισε τίμια με το συναίσθημα του και προτίμησε να τιμωρήσει αυτούς που αγάπησε κάποτε, ψηφίζοντας αριστερά κόμματα ξέροντας από την αρχή πως αυτή η ψήφος τους δε θα πήγαινε σε κόμμα που θα κυβερνήσει. Είμαι σίγουρος πώς αν ξαναγίνονταν αυριο εκλογές θα υπήρχαν ακόμα περισσότερες ομοβροντίες, ειδικά μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν. Σκληρό μα και δίκαιο. Όπως πολλές φορές και η ζωή αυτών των ανθρώπων. Ημιτελές το θαύμα όμως, γιατί θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία και από άλλους χώρους. Αντί αυτής, το ένστικτο του φόβου και της συσπείρωσης που έδειξε η δεξιά πτέρυγα έδωσε συγχωροχάρτι στην επικίνδυνη ανικανότητα (ή στην παμπόνηρη ικανότητα να φαίνονται ανίκανοι). Κρίμα. Ισως να ήταν ακόμα πιό χρήσιμες οι ενδεχόμενες ζυμώσεις στο πολιτικό σκηνικό έτσι.
Αν λοιπόν ψάχνουν οι πράσινες γραβάτες να βρούν τί έφταιξε που ήταν οι μόνοι που χάσανε σε αυτές τις εκλογές, καλό θα είναι να χαλάσουν το μανικιούρ τους και να ψάξουν πιό βαθειά από την βραχύβια άχρηστη μνήμη τους. Καλό θα είναι να χαμηλώσουν τα μάτια τους μήπως και δούνε ποιούς στην πραγματικότητα προδώσανε με τη στάση και την παρουσία τους τόσα χρόνια. Όταν απαξιώσανε την πολιτική του πεζοδρομιού, όταν απαξιώσανε τα συναισθήματα των ανθρώπων που τους στήριζαν για χρόνια για να υιοθετηθούν από νούμερα και δείκτες που δεν είχαν κανένα αντίκτυπο στο λαό. Αφού έχασε την ανθρωπιά του ως κόμμα για να μπορεί να συνομιλεί με την αλαζονία με ίσους όρους, τότε θα έρθουν ακόμα χειρότερα αποτελέσματα. Όχι μόνο για το ΠΑΣΟΚ. Για όλη την συναισθηματικώς αόριστη αριστερά όπως την αντιλαμβάνομαι και τη ζώ χωρίς -ισμούς και δόγματα. Αν κάποιο κόμμα μπορούσε να την εκφράσει με μια κυβέρνηση κάποτε, αυτό χάθηκε πολλές δεκαετίες τώρα και καλό θα είναι να μη ψάχνει κανένας μόνο τα τελευταία χρόνια.
Παρόλα αυτά μοιάζει πως είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ λοιπόν αυτό το αποτέλεσμα. Είναι ένα δώρο που δεν δίνεται στον καθένα και συχνά. Την αρπάζει, αλλάζει πραγματικά προς όφελος πολύ περισσότερων ακόμα κι από τους ψηφοφόρους του, εκσυγχρονίζεται εντάσεται στις προσδοκίες του κόσμου, πετάει ό,τι ανήκει δεξιοτερα από το κέντρο του αλλά και δίνει θετικές κατευθήνσεις. Βλέπει χαμηλότερα, βλέπει αριστερότερα και προτείνει λύσεις μιας και ακόμα προλαβαίνει-δε προλαβαίνει να είναι κόμμα εξουσίας. Υπερβολική βιασύνη όμως δε χρειάζεται. Ο κ. Βενιζέλος έσπευσε να δημιουργήσει τηλεοπτικού πολιτισμού εντυπώσεις, άκομψα και ιδιοτελή, τη στιγμή που η χοντροπετσιά του τον έκανε να μην αντιληφθεί τί ζημιά ενδεχομένως κάνει. Τα ωραία και στρόγγυλα λόγια είναι μόνο για να γράφουν όμορφα στις κάμερες Ευαγγελε κι αυτό είναι πλέον κατανοητό από τον καθενα πια. Δε πουλάει παρά μόνο στον “συναγωνιστή σου” Πρετεντέρη (και μάλλον αυτό προσμένεις). Ο Γιώργος το βράδυ της Κυριακής έμοιαζε -ακόμα και στον ουδέτερο παρατηρητή- τόσο προδομένος από τους γύρω του που ντράπηκα και εγώ. Λίγος ή μόνος και τόσο άκομψα, τελικά και… ξαφνικά; Μου μοιαζει η “κίνηση προς το Ζάππειο” πως θα μείνει ιστορική με αυτά τα δεδομένα. Θα θυμίζει τη διάλυση ή την κατηφόρα στην καλύτερη.
Σήμερα αν ζούσε ο παππούς και ο Παντέλος, ο Στέφανος θα μπουκάριζε μαζί τους στο εκλογικό κέντρο και δε θα ακουμπούσαν το ψηφοδέλτιο αυτού του ΠΑΣΟΚ. Ποια διαφορά θα του έκανε αν έβγαινε κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ στο κάτω κάτω της γραφής; Το πολύ να τσακώνονταν όπως παλιά, ποιό αριστερό κόμμα θα ψήφιζαν. Δεν είναι το δικό τους Πασοκ. Είναι των άλλων πια. Ή καλύτερα, αυτών που γίναν σαν τους άλλους. Όχι τους τότε, ευτυχώς. Της παράλληλης μετεξέλιξής τους.
Το βράδυ των αποτελεσμάτων γύρισα το κανάλι και έβαλα τον τελικό του Εurbasket. Ήταν ο πρώτος αγώνας που είδα σε αυτό το τουρνουά, μιας και δεν το κατέχω το άθλημα ιδιαίτερα. Χαμογέλασα στο τέλος, ενθυμούμενος τον παππού μου και την αγαπημένη του πια νικήτρια “Ρουσσία”… και το ποσοστό του ΚΚΕ του (έστω της Αλέκας) στο άλλο κανάλι. Θυμήθηκα την τότε στάση του και λύγισα.