Περί ΠαΣοΚ ο λόγος...

Ακούγοντας τον Κώστα Σκανδαλίδη να καταθέτει την υποψηφιότητα του για πρόεδρος του ΠαΣοΚ αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω μερικές σκέψεις (και έτσι να ανοίξω μια κουβέντα...) για το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και που βρίσκεται σε μεγάλη ιδεολογική και κοινωνική κρίση. Οσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να γράψω κάτι αξιόλογο. Ψάχνοντας βρήκα ένα κείμενο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη που δημοσιεύθηκε στις 22/9/07 στην "Ελευθεροτυπία". Με τίτλο "Οταν η πολιτική δεν είναι πρόλογος είναι ένας παρακμιακός επίλογος" ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης υποστηρίζει: "Η εικόνα αυτού του χώρου που το 1974 ονομάσαμε ΠΑΣΟΚ είναι θλιβερή. Η θλίψη είναι μεγαλύτερη όταν κανείς όχι μόνο έχει προβλέψει αλλά έχει αγωνιστεί όσο κανείς άλλος για την ανατροπή του εκφυλισμού αυτού του ιστορικού εγχειρήματος. Οταν η πολιτική δεν είναι πρόλογος, τότε είναι ένας παρακμιακός επίλογος.

Ενα κίνημα που προσδοκούσαμε να διαμορφώσει μία πλούσια ως προς τις θεωρητικές επεξεργασίες, τις ιδέες αλλά και τις πρακτικές διακυβέρνησης μορφωτική, πολιτική ταυτότητα κατέληξε να είναι μια σημαία Παναμά.

Η ανάπτυξη αντικαταστάθηκε από την οικονομία καζίνο, η τοποφιλία από την τοποφαγία. Ο πατριωτισμός από τη νεοεθνικοφροσύνη, την πελατειακή δηλαδή σχέση με τους εταίρους και τον φιλοκεμαλισμό - λατρεία, προσκύνημα μιας ιδεολογίας του ρατσισμού και του θανάτου.

Η παιδεία της αυτονομίας των θεσμών από την κομματοκρατία στην αρχή, την κρατοκρατία αργότερα, τη δουλική και εκφυλιστική σχέση με την τηλεκρατία και τα λόμπι στη μέση του δράματος.

Οι πολιτικοί από τους καριερίστες και τη νομενκλατούρα. Η πολιτική ως η πλέον ευγενής διάσταση του ανθρώπου και αγάπη για την πόλη και την πατρίδα εκφυλίσθηκε σε μέσο πλουτισμού.

Τόσο η κοινωνιολογική παράδοση όσο και η ιστορία διδάσκουν ότι οι δυνάμεις του παλιού, στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ του ανακυκλωμένου πολλές φορές παλιού, δεν μπορούν να αναθερμάνουν τις καρδιές, τα πρόσωπα, τα υποκείμενα, να αναζωογονήσουν ένα πολιτικό κίνημα.

Η διαρκής ανακύκλωση του παλιού, όπως συνέβη με την τελευταία διοίκησή του, που αντιπροσώπευε το πολύ παλιό στο ΠΑΣΟΚ, προκαλεί έναν φαύλο κύκλο που καταστρέφει αντί να αναζωογονεί τις λέξεις, τις ιδέες, τις αξίες, τα υποκείμενα, τους ανθρώπους, τις ψυχές.

Δεν διακρίνει κανείς δυνάμεις υποκείμενα αξιών, αρχών, ιδεών, πολιτικής ηθικής, ειλικρινούς συγγνώμης που μπορούν ή τολμούν να αναδείξουν ένα λόγο, μια παιδεία, μια ηθική μνήμης και αλήθειας για το παρελθόν και σχεδίου για το μέλλον της χώρας.

Οταν αποπειρώνται το τελευταίο, πρόκειται για χυδαία, λαθραία κλοπή ιδεών μου, που επί δεκαετίες συκοφάντησαν και πολέμησαν βάρβαρα, όπως έγινε την προεκλογική περίοδο.

Απουσιάζει ο λόγος, η παιδεία, το πνεύμα, ο πολιτισμός του διαλόγου, του σεβασμού του άλλου, γιατί επί δεκαετίες ήταν εχθρικοί μ' αυτά.

Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, η οποία είναι πλέον ορατή όχι μόνο στην κομματική αλλά και στη δημόσια σφαίρα.

Ποτέ και σε καμία χώρα της Ευρώπης αλλά και του κόσμου, εξ όσων γνωρίζω, δεν υπήρξε ένα τόσο υπερβολικό επίπεδο ανευθυνότητας για τις τύχες ενός πολιτικού κόμματος, μιας πολιτικής παράταξης. Ακόμη και το σύστημα της άλλης παράταξης, της Νέας Δημοκρατίας, έδειξε πολύ μεγαλύτερη ευθύνη και σεβασμό για τις τύχες και το μέλλον της.

Στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ επιβλήθηκαν από εξωθεσμικά κέντρα επιλογές οι οποίες εμπεριείχαν, όπως ήταν γνωστό γι' αυτούς που έχουν ειλικρινή και αληθινή μνήμη του ΠΑΣΟΚ, την ήττα και τον διασυρμό της παράταξης. Ο διασυρμός της 16ης Σεπτεμβρίου ήταν ένα προαναγγελθέν γεγονός. Μίλησα γι' αυτόν τότε.

Δυστυχώς στην πολιτική έρχεται η στιγμή που η Ιστορία σε εκδικείται γιατί την προσέβαλες. Στο ΠΑΣΟΚ προσεβλήθη βάναυσα και πολλές φορές. Τόσο γι' αυτόν τον με μεγάλες παθολογίες και δεσμά χώρο όσο και για τη δημόσια σφαίρα το ιστορικό αίτημα είναι: ο λόγος, η πολιτική παιδεία, ο διάλογος και όχι το επαρχιώτικο debate.

Μπορεί το πολιτικό σύστημα, η κοινωνία πολιτών, η κυβέρνηση να εγγυηθεί συνθήκες ισηγορίας, διαλόγου; Δεν το κάνει το υπαρκτό επίσημο πολιτικό τοπίο. Δεν το έκανε η κυβέρνηση. Ακολουθεί τους διαδρόμους των προηγουμένων που οδηγούν στον καθεστωτισμό. Αυτός όμως είναι ο δρόμος της παρακμής, όταν η Ελλάδα έχει ανάγκη να σκέφτεται και να συνομιλεί. Ενώ σήμερα είναι άφωνη, βουβή, δύσλεκτη ή φλύαρη.

ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ. ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ".