«Ας λείπουν τα κροκοδείλια δάκρυα»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ

Μετά τις περί απόσυρσης του σχολικού βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ' Δημοτικού υπουργικές δηλώσεις, θα υπάρξουν σίγουρα πολλοί που θα σπεύσουν να καταγγείλουν σκοτεινές κυβερνητικές παρεμβάσεις στη διδακτική πρακτική και διαδικασία. Θα βρουν έτσι ευκαιρία να υπερασπιστούν το εν λόγω βιβλίο στο όνομα αόριστων ελευθεριών που καταπατώνται και όχι στα επί της ουσίας: στα επιστημονικά και παιδαγωγικά του χαρακτηριστικά.Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς πού ήταν όλοι αυτοί όταν η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας πήρε την απόφαση να ευθυγραμμίσει απόλυτα τη διδασκαλία της Ιστορίας (και όχι μόνο) με τα αυτοκρατορικά διατάγματα (οδηγίες και ΕΠΕΑΕΚ) και τις πολιτικές θέσεις των Βρυξελλών, θέσεις που δεν υπόκεινται σε κανέναν άμεσο ή έμμεσο λαϊκό έλεγχο καθώς δεν λογοδοτούν σε κανένα εκλεγμένο όργανο. Αυτό δεν θεωρείται κυβερνητική παρέμβαση; Η σχολική διδασκαλία και τα διδακτικά της βιβλία δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα ούτε των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» ούτε της «Γκρινπίς». Δεν ανήκουν στην αρμοδιότητα μεγαλοεκδοτών, επιχειρηματιών, ιδιωτικών σχολαρχών, «ευεργετών» και «προγραμμάτων». Το εθνικό κράτος και η εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνησή του συντονίζουν και διαμορφώνουν -με καλό ή κακό τρόπο- με βάση την ιδεολογία τους και τις πολιτικές τους θέσεις τη διδασκαλία των παιδιών με ενιαίο τρόπο: όχι άλλη για πλούσιους και άλλη για φτωχούς.Ας λείπουν λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα για το «λογοκριμένο» βιβλίο. Δεν υπάρχει λόγος εξάλλου. Γνωρίζοντας την ιδεολογία, το συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό στρατόπεδο στο οποίο ανήκει η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα βρουν κάτι χειρότερο για να αντικαταστήσουν το κακό..."

Από τη πλευρά του ο Στάθης Σταυρόπουλος έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο στο οποίο μεταξύ άλλων υποστηρίζει: "Είναι φανερό ότι στην υπόθεση αυτή συγκρούσθηκαν δύο διαφορετικά ρεύματα στην ελληνική κοινωνία, που όμως διατρέχουν όλα τα κόμματα. Η έννοια του έθνους κατά τον πολιτικό της προσδιορισμό (και συνεπώς κατά την εξέλιξή της στην ιστορική διάρκεια), του πατριωτισμού, του διεθνισμού, των τάξεων, της λαϊκής παράδοσης, της μυθολογίας, της αυτογνωσίας, του εθνικισμού, του κοσμοπολιτισμού, του αυτοπροσδιορισμού, του ρατσισμού, των μειονοτήτων, της καταγωγικότητας, ετέθησαν στο τραπέζι και συγκρούσθηκαν μεταξύ τους, είτε με τις παρεκβάσεις τους και τις αλλοιώσεις, αναλόγως της μεταχείρισής των απ' τους διαλεγόμενους. Το κόλπο, ας πούμε, της σύγχυσης μεταξύ «εθνικού» και «εθνικιστικού», «διεθνιστικού» και «κοσμοπολίτικου» έδωσε και πήρε. Το ίδιο και οι αφορισμοί («ασυνέχεια του έθνους» άνευ αποδείξεως του γεγονότος) ή τα κλισέ όπως: «εθνικό είναι ό,τι είναι αληθινό» - τρίχες! Αληθινό είναι ό,τι μπορεί να αποδειχθεί και συνεπώς χρήσιμο στο έθνος και τον λαό ό,τι μπορεί να του αποδειχθεί επίσης, ώστε να το αποδεχθεί".

Ολόκληρο το εξαιρετικό κείμενο του Στάθη ΕΔΩ

Εν Κατακλείδι

Μαρία Ρεπούση: «Σοβαρό θεσμικό και πολιτικό ολίσθημα. Μελετάμε την άμεση δημοσιοποίηση του εγχειριδίου». Ελπίζουμε κυρία Μαρία να το κάνετε με δικά σας χρήματα και όχι του δημοσίου, δηλαδή του ελληνικού λαού!

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ