"Δολοφονούν" την Ελλάδα...

Υπάρχουν άραγε λόγια που μπορούν να περιγράψουν αυτό που ζει η πατρίδά μας; Υπάρχει άραγε ανθρώπινος νους που θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί αυτή η καταστροφή; Η πατρίδα μας δεν δέχεται έναν «περίεργο», έναν «διαφορετικό» πόλεμο. Κάποιοι (ποιοι άραγε;) θέλουν να καταστρέψουν μια για πάντα αυτόν τον τόπο. Γιατί οι εμπρησμοί των δασών, οι δολοφονίες αθώων πολιτών, οι καταστροφές κατοικιών και περιουσιών είναι ένας καταστροφικός πόλεμος σε βάρος του μέλλοντος αυτού του τόπου. Υπάρχει άραγε άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο πύρινος όλεθρος που κατέστρεψε (και συνεχίζει να καταστρέφει...) χιλιάδες εκτάσεις δασικής γης είναι ένα... απλό φυσικό φαινόμενο; Δεν νομίζω να υπάρχει ούτε ένας. Υπάρχει ανικανότητα (διαχρονική...) του κρατικού μηχανισμού. Αυτό είναι κάτι που βιώνουμε καθημερινά. Ομως τέτοια καταστροφή, τέτοιες συντονισμένες πυρκαγιές δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ούτε το πιο τέλεια οργανωμένο κράτος. Και μόνο η δήλωση αξιωματικού της πυροσβεστικής ότι : «.... Κάθε δυο λεπτά έχουμε και νέα εστία πυρκαγιάς...» νομίζω τα λεει όλα!

Από τη μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη οι πυρκαγιές «τρώνε» τη σάρκα της, «κατασπαράσσουν» το αύριο των παιδιών μας, τον αέρα των εγγονιών μας. Τι να σου κάνει η ηρωϊκή προσπάθεια των πυροσβεστών; Τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι με τις μάνικες και τους κουβάδες; Εδώ μιλάμε για «πυρηνικό» πόλεμο που εμείς τον αντιμετωπίζουμε με σφεντόνες και πέτρες! Πάνω στα αποκαίδια, δίπλα στο καμένο δάσος, κοντά στο μνήμα ενός αγαπημένου προσώπου έχει γονατίσει όλη η Ελλάδα. Και εκεί είναι η στιγμή που πρέπει να αναζητήσουμε τις δικές μας ευθύνες. Τις ευθύνες των πολιτών. Ολων εμάς που παθητικά βλέπαμε στις τηλεοράσεις να καίγεται το δάσος Καϊάφα (όπως χθες της Πεντέλης και προχθές της Πάρνηθας...) και ανήμποροι απλά απορούσαμε. Και όμως κάτι μπορούμε να κάνουμε. Αρκεί να βάλουμε για λίγο στην άκρη τον εφησυχασμό και τον νεοπλουτισμό μας. Να αποφασίσουμε ότι είμαστε μέρος της λύσης του προβλήματος. Οτι θα διαθέσουμε λίγο χρόνο και θα διεκδικήσουμε τον αέρα, το δάσος, τη ζωή μας. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.