"Συχνά παρατηρώ τι λίγη σπουδαιότητα που δίδουν οι άνθρωποι στα λόγια. Ας εξηγηθώ. Ένας απλούς άνθρωπος (με απλούς δεν εννοώ βλαξ: αλλά όχι διακεκριμένος) έχει μιαν ιδέα, κατακρίνει ένα θεσμόν ή μιαν γενικήν γνώμην· ξεύρει ότι η μεγάλη πλειοψηφία σκέπτεται αντιθέτως προς αυτή· ως εκ τούτου σιωπά, θαρρώντας πως δεν οφελεί να ομιλήση, στέκοντας που με την ομιλία του δεν θ’ αλλάξη τίποτε. Είναι ένα μεγάλο λάθος. Εγώ πράττω αλλέως. Κατακρίνω λ.χ. την θανατικήν ποινήν. Μόλις τύχει ευκαιρία, το κηρύττω, όχι διότι νομίζω ότι επειδή θα το πω εγώ θα την καταργήσουν αύριον τα κράτη, αλλά διότι είμαι πεπεισμένος ότι λέγωντάς το συντείνω εις τον θρίαμβον της γνώμης μου. Αδιάφορον εάν δεν συμφωνή κανένας μαζί μου. Ο λόγος μου δεν πάγει χαμένος. Θα τον επαναλάβη ίσως κανείς και μπορεί να πάγη σε αυτιά που να τον ακούσουν και να ενθαρρυνθούν. Μπορεί από τους μη συμφωνούντας τώρα να τον θυμηθή κανένας – εις ευνοϊκήν περίστασιν εις το μέλλον, και, με την συγκυρίαν άλλων περιπτώσεων, να πεισθή, ή να κλονισθή η εναντία του πεποίθησις. – Έτσι και εις διάφορα άλλα κοινωνικά ζητήματα, και εις μερικά που κυρίως απαιτείται Πράξις. Γνωρίζω που είμαι δειλός και δεν μπορώ να πράξω. Γι’ αυτό λέγω μόνον. Αλλά δεν νομίζω που τα λόγια μου είναι περιττά. Θα πράξη άλλος. Αλλά τα πολλά μου τα λόγια – εμού του δειλού– θα τον ευκολύνουν την ενέργειαν. Καθαρίζουν το έδαφος".16.10.1902 Κ.Π. Καβάφης
5 comments:
Υπέροχο κείμενο!
Ευτυχώς που έχουμε τον Greg, που μας θυμίζει, ότι κάποιοι εδώ μοιράζονται τις ίδιες απόψεις, όχι από τύχη, αλλά πές ο ένας, πές ο άλλος, συναντηθήκανε (οι απόψεις)
τό βλόγινγ στήν προκειμένη περίπτωση είναι έξ ορισμού μετερίζι δειλών. Δέν είναι κακό. Η στά πεζοδρόμια δράση είναι η άλλη όψη τού ίδιου νομίσματος.
Ενδιαφέρουσες οι απόψεις του Καβάφη. Κανένας δεν γράφει για να γράφει. Συνειδητά ή ασυνείδητα, καθένας έχει τους λόγους του. Κάποιοι λόγοι είναι "μακροπρόθεσμοι", κάποιοι "μεσοπρόθεσμοι", άλλοι "βραχυπρόθεσμοι".
Και πάντα υπάρχουν τα ερωτήματα: "Γιατί γράφω;" "Για τι γράφω;" "Για ποιον γράφω;"
Τελικά, τα πράγματα είναι μάλλον απλά: Γράφω ή δεν γράφω.
Διότι υπάρχει και η άλλη πλευρά: "Γιατί γράφει αυτός;" "Γιατί γράφει αυτό που γράφει;" "Για ποιους γράφει;"
Και πάει λέγοντας.
Να συνεχίσω γράφοντας;;;
Καμιά φορά όταν διαβάζω ένα κείμενο κάποιου γνωστού διανοούμενου, ποιητή ή φιλόσοφου αναρωτιέμαι αν αυτό που με κάνει να λέω από μέσα μου "ρε γαμώτο, πως τα λέει, ακριβώς έτσι είναι!" δεν είναι διότι συμφωνώ πλήρως με αυτά που λέει αλλά διότι έχω μια εξιδανικευμένη ιδέα για αυτόν από πριν (από ΜΜΕ, σχολείο κλπ).
Και ύστερα διαβάζεις τυχαία ένα κείμενο, σαν κι αυτό, και μεγαλώνει μέσα σου η σιγουριά ότι ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ θεωρείς ένα Καβάφη μεγάλο, και όχι "με το ζόρι", αφού σε μερικές αράδες κατάφερε να πει αυτό που πασκίζεις να εξηγήσεις εδώ και χρόνια σε συγγενείς, γνωστούς, φίλους και εχθρούς.
Ευχαριστούμε "Κόκκινη Πιπεριά" για την εξαιρετική αναδημοσίευση.
Post a Comment