Καλό ταξίδι Αμαλίτσα...

ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ, 30 ετών, με σπουδές στη Φιλοσοφική Αθηνών, μια συνηθισμένη κοπέλα, «ψηλή, όμορφη και γλυκιά», όπως την είχε περιγράψει σε ένα εξαιρετικό του ρεπορτάζ («Ε», 2/5/2007) ο Γιώργος Κιούσης, μα πιο πολύ γνωστή σε όλους μας, τους χιλιάδες καθημερινούς, ιντερνετικούς συνταξιδευτές της, ως η blogger που μας άνοιξε τα μάτια και την ψυχή. Μέχρι τις 3 Μαΐου, που ανέβασε το τελευταίο της post, είχε δύναμη ακόμα η φωνή της και την ακούγαμε. «Ηδη, εγώ, στη δεινή κατάσταση που είμαι, και πέρα από την τύχη που είχα να πέσω σε αξιοπρεπείς ανθρώπους τελευταία, και με "άλλους" που αναγκαστικά έχω μπλέξει εμβόλιμα ΔΕΝ έχω δώσει φακελάκι εδώ και δύο χρόνια». Την Παρασκευή που πέρασε, τα άσχημα μαντάτα ήρθαν πάλι μέσω των ηλεκτρονικών μας ημερολογίων. «Παιδιά, ξημερώματα σήμερα, έφυγε η Αμαλία. Η κηδεία της θα γίνει αύριο στον Πειραιά». Την ώρα της κηδείας, τιμής ένεκεν, αφήσαμε ανοικτούς τους υπολογιστές στο δικό της ιστολόγιο. http://fakellaki.blogspot.com.

Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ της ταινία ήταν η La vita e bella (Η ζωή είν' ωραία). Τα ενδιαφέροντά της ήταν, όπως έλεγε η ίδια στο προφίλ στο «ημερολόγιό της», κινηματογράφος, χορός, λογοτεχνία, ιστορία, ειρήνη, τάβλι, πολιτική, παιδεία, ψυχολογία και υγεία. Το τελευταίο την αφορούσε άμεσα, με έναν τρόπο οδυνηρό. Δεν ήταν μόνον η καλπάζουσα και ύπουλη αρρώστιά της («Εχω καρκίνο. Εχω πάρει ό,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα. Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στον θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά», έγραφε σ' ένα post της τον περασμένο Μάρτιο), αλλά κυρίως όλο αυτό το κτηνώδες, όπως το έλεγε, ιατρικό σύστημα που υπάρχει σ' αυτόν τον τόπο και που σκοτώνει τους ανθρώπους πολύ πριν επέλθει ο φυσικός τους θάνατος.

Η ΑΜΑΛΙΑ ονόμασε «φακελάκι» τη διεύθυνση του ιστολογίου της που έχει τίτλο «malpractice», που σημαίνει, στο πνεύμα που το χρησιμοποιεί, «ιατρική αμέλεια / παράλειψη». Η ίδια, στον υπότιτλο του blog της, δίνει την ακόλουθη εξήγηση: «Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η "κονόμα". Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η Δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ». Από τη στιγμή που δημοσιοποίησε την προσωπική της ιστορία, με τον τρόπο που ήθελε εκείνη και όχι με τον τρόπο με τον οποίο πολλές φορές παρουσιάζουν τη δυστυχία των ανθρώπων οι γνωστές «εκπομπές του πόνου» ή με τον τρόπο του «θεωρητικού τίποτα» που προτάσσουν οι «γραφιάδες της καρέκλας» και των αφ' υψηλού σχολίων, το blog της έγινε καθημερινό ανάγνωσμα για χιλιάδες bloggers -πολλοί από τους οποίους είναι γιατροί που εργάζονταν και εργάζονται ακόμα στα νοσοκομεία όπου το κορίτσι αυτό πέρασε βάσανα και ταλαιπωρίες, που να μην τα περάσει άλλος άνθρωπος ποτέ.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ post της Αμαλίας πλημμύρισε από προχθές με δάκρυα. «Πάρε κι ένα δικό μου μαζί, να μη διψάσεις», της γράφει ένας μπλόγκερ. Και ξαφνικά, εκεί που διαβάζαμε ένα-ένα τα μηνύματα, μη μπορώντας να ξεκολλήσουμε από κει, μια επίσκεψη αναπάντεχη. Η μητέρα της, Γεωργία και η αδελφή της, Δικαία Τσαβαρή, που ήταν κοντά της σ' όλο τον δύσκολο αγώνα της με τον καρκίνο και, κυρίως, με το άθλιο ελληνικό σύστημα υγείας, συμπληρώνουν το δικό τους μήνυμα: «Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας». Από όλους εμάς, εδώ στην «Ε», μια σκέψη τρυφερή, που θα συνοδεύει την Αμαλία πάντα". Ελευθεροτυπία, "Πρόσωπα και Προσωπεία" του Χρήστου Μιχαηλίδη, Τρίτη 29/5/2007

Και από την Κόκκινη Πιπεριά, καλό ταξίδι και καλή αντάμωση σ' άλλους κόσμους (ελπίζω καλύτερους...) Αμαλίτσα! Το blog σου θα μείνει στα αγαπημένα για να μας θυμίζει΄πόσο γενναίο κορίτσι υπήρξες.