Καημένε Μακρυγιάννη
Ετζάκισες τη χέρα σου
για να χορεύουν σέικ
τα κωλόπαιδα
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ο Σαρμπέλ πρωταγωνιστεί στις οθόνες, η Πάνια στις μουσικές εκπομπές, ο Γιώργος Παπανδρέου στην πολιτική, ο Λιάκος στην Ιστορία, το Megaron plus (!) στα πολιτιστικά γεγονότα, και τα Εξάρχεια στην «αμφισβήτηση». Στο φόντο ατελείωτες ουρές στα ψητάδικα της Κάντζας, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες δουλεύουν για τους Έλληνες και δικαίως σε ορισμένα χρόνια θα διεκδικήσουν τα μειονοτικά τους δικαιώματα.
Μέσα σε τριάντα ή σαράντα χρόνια μια κοινωνία δυναμική, νεανική, με αξίες και προσδοκίες, μεταβλήθηκε, από τη χούντα αρχικώς και τη νόθα μεταπολίτευση που ακολούθησε, σε μια κοινωνία που ασχολείται μόνο με μικροσυμφέροντα και ισολογισμούς, με χρηματιστήρια και ριάλιτι, με νεολαία συρρικνούμενη και «κουρασμένη».
Οι ελίτ-αλήτ, χαμερπείς και ιδιοτελείς, καταβροχθίζουν το έδαφος, την Ιστορία και την αξιοπρέπεια ενός πανάρχαιου λαού, έτοιμες να τον παραδώσουν και πάλι στον νεο-οθωμανισμό που επιστρέφει. Ο ωχαδερφισμός, σαν καρκίνωμα, σαν ένας λεκές που απλώνεται με αστραπιαία ταχύτητα, διαβρώνει το λαϊκό σώμα και τις συνειδήσεις. Η δε Αριστερά, που κάποτε συνήγειρε έναν λαό και συντήρησε το αντιστασιακό του ήθος, σήμερα παλινδρομεί ανάμεσα στην ακινησία και την αγκύλωση στο παρελθόν και την παράδοση στα ευρωπαϊκά προγράμματα, καθώς και την εθελοδουλία των βρυξελλόπληκτων – άμα δε και τουρκόπληκτων, εσχάτως.
Ίσως πιο χαρακτηριστικές για την έκταση της παρακμής είναι οι αντιδράσεις που εγείρονται. Ως «ήρωας πρόμαχος» της εθνικής ταυτότητας αναδεικνύεται ένας απατεώνας της κατώτατης υποστάθμης, ενώ είναι πολύ πιθανό στην επόμενη Βουλή να δούμε τους Λιακόπουλους και τους Βελόπουλους να έχουν εγκαταλείψει τους Έλληνες του πλανήτη Άρη και να διαφεντεύουν τους Έλληνες του πλανήτη Γη. Νούμερα με περικεφαλαίες και χλαμύδες διεκδικούν τους αρχαίους ναούς ως κληρονομιά τους, ενώ πολλαπλασιάζονται οι εκδόσεις για τον Χίτλερ και το πνεύμα του, που θα μας σώσει από την «εβραϊκή συνωμοσία». Απελπισία.
Καθώς επεκτείνεται η απογοήτευση από τα κόμματα, το πνεύμα της παραίτησης γενικεύεται. Τίποτε πλέον δεν δουλεύει στον κρατικό μηχανισμό. Μόνο κάποια ζόμπι περιφέρονται στα γραφεία, περιμένοντας την ώρα που θα ... ξεχυθούν στους καναπέδες για νέους αγώνες.
Η εικόνα είναι πολύ μαύρη και ίσως παραμορφωτική; Δεν υπάρχουν άραγε εκατομμύρια ανθρώπων που θα επιθυμούσαν κάτι διαφορετικό, εκατομμύρια ανθρώπων που αγωνιούν και θα ήθελαν μια αυθεντική ανάταση; Δεν υπάρχουν διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, επαγγελματίες, ομάδες και κινήσεις που στη βασική τους κατεύθυνση συμφωνούν και συμπορεύονται με αυτές τις απόψεις; Και βέβαια υπάρχουν.
Ωστόσο, δεν μπορεί, ακόμα τουλάχιστον, να προκύψει το «άλλο». Γιατί απουσιάζει το συνεκτικό όραμα, γιατί ο καθένας βαράει τον δικό του ταμπουρά, γιατί λείπει το πνεύμα της ομαδικότητας, γιατί πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι κουρασμένοι και ξεπερασμένοι, γιατί λείπει ένα ανανεωτικό πνεύμα που θα έρθει από νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούσαν να δώσουν πνοή και στους υπόλοιπους. Γι’ αυτό και δεν έχουν πλέον νόημα συναθροίσεις «παλαιών πολεμιστών» χωρίς πραγματική συμφωνία μεταξύ τους, αφού τόσα χρόνια αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές.
Μπορούν ίσως να συντηρούν κάποια φλόγα, να επιμένουν σε απόψεις και ήθος, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να τη γιγαντώσουν. Στους χαλεπούς καιρούς μας είναι οι μόνοι που αντιστέκονται, ίσως η αναγκαία γέφυρα για το μέλλον, αλλά δυστυχώς δεν είναι ακόμα αυτό το μέλλον. Όραμα, ομαδικότητα, νέο ήθος και πνεύμα είναι το ζητούμενο. Σήμερα...
Από την εφημερίδα ΡΗΞΗ (τεύχος 13) που κυκλοφορεί στα περίπτερα και στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.
Ετζάκισες τη χέρα σου
για να χορεύουν σέικ
τα κωλόπαιδα
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ο Σαρμπέλ πρωταγωνιστεί στις οθόνες, η Πάνια στις μουσικές εκπομπές, ο Γιώργος Παπανδρέου στην πολιτική, ο Λιάκος στην Ιστορία, το Megaron plus (!) στα πολιτιστικά γεγονότα, και τα Εξάρχεια στην «αμφισβήτηση». Στο φόντο ατελείωτες ουρές στα ψητάδικα της Κάντζας, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες δουλεύουν για τους Έλληνες και δικαίως σε ορισμένα χρόνια θα διεκδικήσουν τα μειονοτικά τους δικαιώματα.
Μέσα σε τριάντα ή σαράντα χρόνια μια κοινωνία δυναμική, νεανική, με αξίες και προσδοκίες, μεταβλήθηκε, από τη χούντα αρχικώς και τη νόθα μεταπολίτευση που ακολούθησε, σε μια κοινωνία που ασχολείται μόνο με μικροσυμφέροντα και ισολογισμούς, με χρηματιστήρια και ριάλιτι, με νεολαία συρρικνούμενη και «κουρασμένη».
Οι ελίτ-αλήτ, χαμερπείς και ιδιοτελείς, καταβροχθίζουν το έδαφος, την Ιστορία και την αξιοπρέπεια ενός πανάρχαιου λαού, έτοιμες να τον παραδώσουν και πάλι στον νεο-οθωμανισμό που επιστρέφει. Ο ωχαδερφισμός, σαν καρκίνωμα, σαν ένας λεκές που απλώνεται με αστραπιαία ταχύτητα, διαβρώνει το λαϊκό σώμα και τις συνειδήσεις. Η δε Αριστερά, που κάποτε συνήγειρε έναν λαό και συντήρησε το αντιστασιακό του ήθος, σήμερα παλινδρομεί ανάμεσα στην ακινησία και την αγκύλωση στο παρελθόν και την παράδοση στα ευρωπαϊκά προγράμματα, καθώς και την εθελοδουλία των βρυξελλόπληκτων – άμα δε και τουρκόπληκτων, εσχάτως.
Ίσως πιο χαρακτηριστικές για την έκταση της παρακμής είναι οι αντιδράσεις που εγείρονται. Ως «ήρωας πρόμαχος» της εθνικής ταυτότητας αναδεικνύεται ένας απατεώνας της κατώτατης υποστάθμης, ενώ είναι πολύ πιθανό στην επόμενη Βουλή να δούμε τους Λιακόπουλους και τους Βελόπουλους να έχουν εγκαταλείψει τους Έλληνες του πλανήτη Άρη και να διαφεντεύουν τους Έλληνες του πλανήτη Γη. Νούμερα με περικεφαλαίες και χλαμύδες διεκδικούν τους αρχαίους ναούς ως κληρονομιά τους, ενώ πολλαπλασιάζονται οι εκδόσεις για τον Χίτλερ και το πνεύμα του, που θα μας σώσει από την «εβραϊκή συνωμοσία». Απελπισία.
Καθώς επεκτείνεται η απογοήτευση από τα κόμματα, το πνεύμα της παραίτησης γενικεύεται. Τίποτε πλέον δεν δουλεύει στον κρατικό μηχανισμό. Μόνο κάποια ζόμπι περιφέρονται στα γραφεία, περιμένοντας την ώρα που θα ... ξεχυθούν στους καναπέδες για νέους αγώνες.
Η εικόνα είναι πολύ μαύρη και ίσως παραμορφωτική; Δεν υπάρχουν άραγε εκατομμύρια ανθρώπων που θα επιθυμούσαν κάτι διαφορετικό, εκατομμύρια ανθρώπων που αγωνιούν και θα ήθελαν μια αυθεντική ανάταση; Δεν υπάρχουν διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, επαγγελματίες, ομάδες και κινήσεις που στη βασική τους κατεύθυνση συμφωνούν και συμπορεύονται με αυτές τις απόψεις; Και βέβαια υπάρχουν.
Ωστόσο, δεν μπορεί, ακόμα τουλάχιστον, να προκύψει το «άλλο». Γιατί απουσιάζει το συνεκτικό όραμα, γιατί ο καθένας βαράει τον δικό του ταμπουρά, γιατί λείπει το πνεύμα της ομαδικότητας, γιατί πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι κουρασμένοι και ξεπερασμένοι, γιατί λείπει ένα ανανεωτικό πνεύμα που θα έρθει από νέους ανθρώπους, οι οποίοι θα μπορούσαν να δώσουν πνοή και στους υπόλοιπους. Γι’ αυτό και δεν έχουν πλέον νόημα συναθροίσεις «παλαιών πολεμιστών» χωρίς πραγματική συμφωνία μεταξύ τους, αφού τόσα χρόνια αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές.
Μπορούν ίσως να συντηρούν κάποια φλόγα, να επιμένουν σε απόψεις και ήθος, αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να τη γιγαντώσουν. Στους χαλεπούς καιρούς μας είναι οι μόνοι που αντιστέκονται, ίσως η αναγκαία γέφυρα για το μέλλον, αλλά δυστυχώς δεν είναι ακόμα αυτό το μέλλον. Όραμα, ομαδικότητα, νέο ήθος και πνεύμα είναι το ζητούμενο. Σήμερα...
Από την εφημερίδα ΡΗΞΗ (τεύχος 13) που κυκλοφορεί στα περίπτερα και στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.
No comments:
Post a Comment