Τα Μπέριεφ ή αλλιώς "στη Μόσχα αδερφές μου..."

Του Γιώργου Ρακκά

Τα Μπέριεφ ή αλλιώς "στη Μόσχα αδερφές μου..."/ο Ερντογάν στη Ρόδο/ η αναγκαία προσέγγιση με την Ανατολική Ευρώπη και η ζητούμενη παραγωγή εγχώριων πυροσβεστικών μέσων.

Εδώ και δύο τρεις μέρες με τον καταιγισμό των πυρκαγιών και στη χώρα μας τα ρωσικά ρουλεμάν δουλεύουν διπλοβάρδιες.
Το νέο παραμύθι που πλασάρεται από διάφορες πλευρές, και το οποίο έχει καταφέρει να εξαπλωθεί ένα μεγάλο κομμάτι του λαϊκού κόσμου, έχει να κάνει με τα Μπέριεφ.
Τα θηριώδη ρωσικά πυροσβεστικά τα οποία είχαν μισθωθεί για ένα φεγγάρι από το ελληνικό κράτος (και όχι βέβαια παραχωρηθεί) για τη συνδρομή στις κατασβέσεις.

Η προπαγάνδα έχει ως εξής: Η Ελλάδα θυσίασε αυτή την πολύτιμη (συνδρομή για να σταθεί στο πλευρό της αμυνόμενης και πολύπαθης Ουκρανίας, και τώρα ιδού, καιγόμαστε.
Η μικρή λεπτομέρεια που αποσιωπάται είναι βεβαίως ότι τα θηριώδη Μπέριεφ, τα οποία και νοικιάζαμε, είμαι τα πλέον ακατάλληλα να επιχειρήσουν στο έντονο ανάγλυφο της χώρας μας. Είναι σχεδιασμένα να επιχειρούν στην αχανή ρωσική επικράτεια και όχι στον στενό μας τόπο. Η επιχειρησιακή τους δυνατότητα περιορίζεται σημαντικά καθώς για να μην κινδυνέψουν οι πιλότοι τους είναι αναγκασμένοι να απελευθερώνουν το φορτίο τους από αρκετά ψηλά με συνέπεια εκείνο να εξατμίζεται ή να χάνει τον στόχο του.

Ψιλά γράμματα, βέβαια γιατί τα Μπέριεφ μοιάζει να πετυχαίνουν αν μη τι άλλο τον επικοινωνιακό τους στόχο, να διαφημίσουν την υποτιθέμενη γαλαντομία της Ρωσίας (την ποια;...) και ταυτόχρονα την εξίσου ανύπαρκτη αποτελεσματικότητά της στα μέσα κατάσβεσης των πυρκαγιών (γιατί κανείς δεν θυμάται τι συνέβη με τις πυρκαγιές στη Σιβηρία το 2021).

Δεν είναι μόνον η Ρωσία βέβαια που ασκεί υβριδική πολιτική με τις πυρκαγιές στην Ελλάδα. Ο Ερντογάν, έστειλε 2 πυροσβεστικά αεροπλάνα και ένα ελικόπτερο για συνδρομή της κατάσβεσης των πυρκαγιών στη Ρόδο, για να εισπράξει τις ευχαριστίες του Έλληνα πρωθυπουργού. Στη Ρόδο που η ίδια η Τουρκία τα τελευταία αρκετά χρόνια διεκδικεί την ύπαρξη μειονότητας και κατευθύνει τις οργανώσεις της να ισχυρίζονται στα διεθνή φόρα ότι τέλει μάλιστα και σε καθεστώς καταπίεσης. Από την άλλη, γιατί όχι;, ίσως στο άμεσο μέλλον --στο πλαίσιο της λεγόμενης χαμηλής πολιτικής-- να πατήσει πάνω στη συνδρομή της και να προτείνει συνευθύνη "για ένα τόσο κοινωνικά και περιβαλλοντικά κρίσιμο ζήτημα". Διότι ο Μητσοτάκης παραμένει Μητσοτάκης, ο Ερντογάν όμως δεν είναι Τσίπρας.

Εάν από την άλλη έχει σημασία να αναφερθούμε σε παραδείγματα ουσιαστικής συνδρομής, που αποκαλύπτουν μια πραγματική δυναμική προσέγγισης και στενότερης συνεργασίας, είναι με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβακία). Με τις οποίες έχουμε κοινό βηματισμό σε αρκετά κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα, και βέβαια το ανάλογο υπόβαθρο παρόμοιων ιστορικών εμπειριών, αλληλεπίδρασης και πολιτιστικής, που θα μπορούσε να αποτελέσει γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια των σχέσεων. Αλλά ας όψονται και πάλι τα ρωσικά ρουλεμάν και η πλύση εγκεφάλου που κάνουν ώστε να σφηνωθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάθε άνοιγμα στην ανατολική Ευρώπη πρέπει να γίνεται με διαμεσολαβητές τους Ρώσους.

Όσο για τα πυροσβεστικά αεροσκάφη, υπάρχει ως γνωστόν τεράστια, διεθνή έλλειψη στην παραγωγή τους, γιατί τις προηγούμενες δεκαετίες της ξέφρενης χρηματιστηριοποίησης και κερδοσκοπίας της απορρύθμισης κάθε θεσμού προστασίας και φροντίδας το να επενδύει κάνεις σε πυροσβεστικά αεροσκάφη θεωρήθηκε passé.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό, λοιπόν, πέραν των παραγγελιών που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί να ξεκινήσει η Ελλάδα να κατασκευάζει τα δικά της πυροσβεστικά μέσα. Δεν είναι δα και πολεμικά αεροσκάφη 6ης γενιάς, ενώ, μια πλειάδα νέων τεχνολογιών (μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ηλεκτροκιμούμενα ελικοφόρα κ.ά) περιμένει την καινοτόμο εφαρμογή της και στο πεδίο της πρόληψης και καταπολέμησης των πυρκαγιών. Εάν αξιοποιήσουμε την εγχώρια δυνατότητα παραγωγής τεχνογνωσίας και μέσων για να λύσουμε ένα δικό μας πρόβλημα, εξάλλου, μετά θα μπορούμε και να την εξάγουμε, πόσο μάλλον όταν αφορά σε ένα τόσο επίκαιρο πεδίο το οποίο σχετίζεται με μια άμεση συνέπεια της κλιματικής κρίσης...

Ο κύβος του...ΣΥΡΙΖΑ

Πολιτική εν μέσω καύσωνα. Ο κύβος ερρίφθη. Στις 10 & 16 Σεπτεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξει νέο πρόεδρο, ο οποίος πρέπει να έχει και ιδεολογικό σχέδιο. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατατέθηκαν υποψηφιότητες με διαφορετικές ιδεολογικόπολιτικες πλατφόρμες που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρων γιατί μετά από πολλά χρόνια (και χωρίς τη σκιά του Τσίπρα) στο κόμμα της Αριστεράς αποφάσισαν να συζητήσουν πολιτικά. Να αντιπαρατεθούν (δια μέσω και των προσώπων...) με θέσεις, απόψεις, ιδέες. Μόνο θετικό είναι αυτό. Για τον Σύριζα, την ελληνική αριστερά, αλλά και για την κοινωνία. Από τις προτάσεις-υποψηφιότητες που κατατέθηκαν δημόσια είναι ξεκάθαρο ότι τα μέλη (και όσοι-ες επιλέξουν να γίνουν μέλη στο επόμενο χρονικό διάστημα) του ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο πολιτικά σχέδια. Γιατί δυο είναι τα ξεκάθαρα πολιτικά σχέδια που διάβασα εγώ.

Το πρώτο είναι του Νίκου Παππά που περιγράφει τον Συριζα ως ένα κόμμα της (ανανεωτικής) αριστεράς το οποίο θα συνεχίσει τη πολιτική διεύρυνσης (ιδεών και απόψεων θέλω να πιστεύω και όχι μόνο προσώπων) προς την σοσιαλδημοκρατία, ένα κόμμα που προσομοιάζει με αρκετά της ευρωπαϊκής αριστεράς (Πράσινη Αριστερά Ολλανδίας, Ενωμενη Αριστερα Ισπανίας, Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Δανίας, Αριστερη Συμμαχία Φινλανδίας, Ιταλική Αριστερά, Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα Νορβηγίας κ.α.) που διατηρούν πολλά στοιχεία του πάλαι ποτέ ανανεωτικού-ευρωκομμουνιστικού ιδεολογικού ρεύματος (συνάντηση αριστεράς-σοσιαλδημοκρατίας, οικολογικό πρόταγμα, κοινωνικά κινήματα κ.α.), ένα κόμμα που πρέπει να διορθώσει τα (πολλά) λάθη της κυβερνητικής περιόδου προκειμένου να γίνει και πάλι επιλογή εξουσίας των πολιτών.

Η άλλη ξεκάθαρη πρόταση είναι του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος προτείνει ουσιαστική την επανίδρυση του Συριζα με επιστροφή στην ιδεολογικoπολιτικη πρόταση της ριζοσπαστικής αριστεράς από την οποία θα γίνουν οι προτάσεις συνεργασίας και ανοιγμάτων προς τους χώρους της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου. Θα μπορούσα με πολύ "νερό" να περιγράψω ότι έχουμε μια πρόταση με πυρήνα την αντικαπιταλιστική ρητορεία της αριστεράς και μια εκδοχή ριζοσπαστικής αριστεράς όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του 2000 και που αρκετά ευρωπαϊκά κόμματα την εκφράζουν (ΚοκκινοΠράσινη Συμμαχία Δανίας, Μπλόκο Πορτογαλίας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας, ΚΚ Αυστρίας κ.α.).

Η πρόταση της Εφης Αχτσιόγλου, στη προσπάθεια της να είναι ενωτική (δεν υπάρχει δίλλημα κέντρο-αριστερά, είμαστε με τους πολλούς κλπ) διαμορφώνει μια πρόταση, που ναι μεν στηρίζεται (λογικό) στη δεδομένη νεανική δυναμική της Εφης Αχτσιόγλου, αλλά δεν ξεφεύγει από ένα διαχειριστικό κείμενο, με (σωστές…) διαπιστώσεις του τύπου «…χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ αποτελεσματικό, σύγχρονο, μεθοδικό, ικανό να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις, που θα αναδεικνύει τη συλλογική προσπάθεια και θα αξιοποιεί τη συλλογική μας ευφυΐα», για τις οποίες η Εφη Αχτσιόγλου δεν βάζει ιδεολογικές παραμέτρους για το πώς θα γίνουν πραγματικότητα. Πιθανότατα αυτό θα γίνει στο επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά το πρώτο κείμενο της Εφης Αχτσιόγλου δεν αποτελεί πολιτικό σχέδιο διεξόδου και ανασυγκρότησης για τον Συριζα. Η τέταρτη υποψηφιότητα αυτή του Στέφανου Τζουμάκα είναι υποψηφιότητα προσωπικής καταγραφής, διανθισμένη με γενικόλογες προτάσεις.

Η βαριά ήττα στις διπλές εκλογές του 2023 σε συνάρτηση με την παραίτηση Τσίπρα οδηγούν τον Σύριζα σε μια «βίαιη» πολιτική & ιδεολογική ενηλικίωση. Το καύσιμο του «αντιμνημονίου» έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια, ενώ από το 2019 τελείωσε και αυτό της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «αριστερού μνημονίου». Ο Σύριζα από κόμμα "αγανακτισμένης" διαμαρτυρίας έγινε κυβερνώσα αριστερά χωρίς καμία πολιτική διαδικασία. Τώρα πρέπει να αποκτήσει συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο, ιδεολογικό πρόταγμα και δημοκρατική εσωτερική λειτουργία. Θα μπορέσει?

Ορθοδοξία: Πίστη, και όχι Πολιτική Οργάνωση

του Αντώνη Σπυρόπουλου

Η Ορθοδοξία ως πνευματική και θεολογική υπόσταση, δίνει έμφαση στην πνευματική ολοκλήρωση, στις ηθικές διδασκαλίες και στην επιδίωξη της σωτηρίας του ανθρώπου. Ενώ η ορθόδοξη παράδοση μας διδάσκει πως οι πιστοί μπορούν να συμμετέχουν σε διάφορες πτυχές της κοινωνίας, είναι κρίσιμο να αναγνωρίσουμε ότι η ίδια η Ορθοδοξία δεν είναι ένας πολιτικός οργανισμός και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως τέτοιος. Οποιαδήποτε εμπλοκή ή χρησιμοποίηση της Ορθοδοξίας και του θεολογικού της περιεχομένου με πολιτική και κομματική διάσταση αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη αίρεση και η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία και ο εκκλησιαστικός κόσμος οφείλει να τοποθετηθεί και να καταγγείλει τέτοια αιρετικά φαινόμενα .

Διάκριση μεταξύ του Ουράνιου και του Επίγειου Βασιλείου

Η Ορθοδοξία διατηρεί μια σαφή διάκριση μεταξύ του ουράνιου και του επίγειου Βασιλείου. Το επίκεντρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι η πνευματική ευημερία και η σωτηρία των προσώπων, παρά η απόκτηση πολιτικής εξουσίας ή επιρροής. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στη Καινή Διαθήκη, ο Ιωάννης 18:36 (Καινή Διαθήκη), ο Ιησούς διακήρυξε, «Η βασιλεία μου δεν είναι από αυτόν τον κόσμο». Αυτή η θεμελιώδης διδασκαλία υπογραμμίζει την υπερβατική φύση της Ορθοδοξίας.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος (περίπου 349-407), Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, ήταν σεβάσμιος Πατέρας της Εκκλησίας και εύγλωττος ιεροκήρυκας. Στα κηρύγματα και τα γραπτά του αναφέρθηκε στη σχέση Εκκλησίας και πολιτικών εξουσιών, υποστηρίζοντας τον διαχωρισμό των δύο σφαιρών.

Στις ομιλίες του, τόνισε ότι η Εκκλησία πρέπει να εστιάζει πρωταρχικά στα πνευματικά θέματα και τη σωτηρία των ψυχών. Προέτρεψε τους Χριστιανούς να είναι αφοσιωμένοι πολίτες και να προάγουν τη δικαιοσύνη, αλλά προειδοποίησε να μην επιδιώκει η Εκκλησία πολιτική εξουσία ή άμεση ανάμειξη στην κοσμική πολιτική.

Στο κήρυγμά του «Περί των Αγαλμάτων», ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος επέκρινε όσους επιθυμούσαν την πολιτική επιρροή της Εκκλησίας, δηλώνοντας: «Η πόλη μας είναι ουράνια, όχι γήινη. Τι ενδιαφέρον έχουμε για τα επίγεια πράγματα;” Ομιλία 6 περί Πράξεων των Αποστόλων. Αυτό το απόσπασμα απεικονίζει την πίστη του στην θεολογική φύση της Εκκλησίας και την απόσπασή της από τους νόμους και τις διαδικασίες της κοσμικής εξουσίας.

Ο ίδιος τόνισε ότι πρωταρχική αποστολή της Εκκλησίας ήταν να διδάσκει το Ευαγγέλιο, να παρέχει πνευματική καθοδήγηση και να λειτουργεί ως ηθική πυξίδα για την κοινωνία. Ενώ αναγνώριζε την ευθύνη των χριστιανών να ασχολούνται κοινωνικά, προειδοποίησε να μην συγχέεται ο ρόλος της Εκκλησίας με αυτόν του κράτους, καθώς θα μπορούσε να διαβρώσει την πνευματική ουσία και αποστολή της Εκκλησίας.

Η ιστορία, άλλωστε, παρέχει πολυάριθμα παραδείγματα των επιζήμιων επιπτώσεων της διαπλοκής της Εκκλησίας με την κοσμική πολιτική. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρησιμεύει ως εξέχουσα μελέτη περίπτωσης, όπου η πολιτική παρέμβαση σε εκκλησιαστικά ζητήματα είχε ως αποτέλεσμα συγκρούσεις, αγώνες εξουσίας και διαφθορά. Το Μεγάλο Σχίσμα του 1054, το οποίο χώρισε τον Χριστιανισμό σε Ανατολική Ορθόδοξη και Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, προέκυψε επίσης εν μέρει λόγω πολιτικών διαφωνιών και εξουσίας.

Αυτονομία της κοσμικής σφαίρας

Η Ορθοδοξία αναγνωρίζει τη σημασία της ατομικής συνείδησης και σέβεται την αυτονομία της κοσμικής σφαίρας. Οι πιστοί ενθαρρύνονται να είναι αφοσιωμένοι πολίτες, προάγοντας τη δικαιοσύνη, την ειρήνη και το κοινό καλό μέσα στην κοινωνία. Ωστόσο, η Εκκλησία δεν επιδιώκει να επιβάλει τη συγκεκριμένη πολιτική ατζέντα της, καθώς αναγνωρίζει την διαφορετικότητα των απόψεων και την αναγκαιότητα των δημοκρατικών διαδικασιών λήψης αποφάσεων.

Συνέπεια με τις διδασκαλίες του Χριστού

Οι διδασκαλίες του Χριστού, όπως καταγράφονται στην Καινή Διαθήκη, τονίζουν την αγάπη, τη συγχώρεση, την ταπεινοφροσύνη και την επιδίωξη της δικαιοσύνης. Η εμπλοκή σε κομματικές πολιτικές μπορεί συχνά να οδηγήσει σε διχασμό, ιδεολογικές συγκρούσεις και συμβιβασμούς που μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με τις βασικές αρχές της Ορθοδοξίας. Έτσι, η προσκόλληση στις διδασκαλίες του Χριστού συνεπάγεται τη διατήρηση μιας απόστασης από τον πολιτικό στίβο.

Η Ορθοδοξία δεν είναι ένας πολιτικός οργανισμός αλλά μια θρησκευτική πίστη που επιδιώκει να καθοδηγήσει τα άτομα στην πορεία τους προς τη σωτηρία. Με την τήρηση της αρχής του διαχωρισμού της Εκκλησίας από την κοσμική πολιτική, η Ορθοδοξία διατηρεί την πνευματική της ακεραιότητα και εστιάζει στην τροφή της πνευματικής ανάπτυξης και ηθικής ανάπτυξης των πιστών. Αυτή η προσέγγιση διασφαλίζει την ικανότητα της Εκκλησίας να είναι μια ενωτική δύναμη και μια ηθική πυξίδα μέσα στην κοινωνία, υπερβαίνοντας τις χρονικές προκλήσεις των πολιτικών ατζέντηδων.

Η προσπάθεια εκκοσμίκευσης και πολιτικοποίησης της Ορθοδόξιας δεν είναι ένα φαινόμενο που περιορίζεται σήμερα σε αιρετικά σχήματα όπως το νεοπαγές -κατά τ’ άλλα- κόμμα «ΝΙΚΗ» αλλά ξεκινά δεκαετίες πριν όταν ένα ιδιότυπο «κίνημα» με προτεσταντικά χαρακτηριστικά στο τρόπο λειτουργίας και επέκτασης εμφανίστηκε στους κόλπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτό το υποτιθέμενο «κίνημα» προσπάθησε να κανονικοποιήσει και να εκκοσμικεύσει την θεία ουράνια εξουσία χρησιμοποιώντας την ως άσκηση πολιτικής και παράγοντα σύστασης ενός πολιτικού οργανισμού.

Τα πράγματα ξεκίνησαν από τη δεκαετία του 60 όπου μια ομαδοποίηση θεολόγων, ίδρυσε την «Αδελφότητα Θεολόγων “Ο Σωτήρ”» ή οποία προερχόταν από μέλη της «Αδελφότητας Θεολόγων “Η Ζωή”», που αποχώρησαν από αυτήν. Ιδρυτικά μέλη της αποτέλεσαν οι θεολόγοι Παναγιώτης Τρεμπέλας, Ιωάννης Κολιόπουλος, Δημήτριος Παναγιωτόπουλος και άλλα 60 μέλη.

Η οργάνωση ήταν ορθόδοξη χριστιανική αδελφότητα οργανωμένη κατά τα αντίστοιχα προτεσταντικά πρότυπα αδελφοτήτων. Τα μέλη της υπόσχονται να τηρούν τις τρεις μοναχικές αρετές της παρθενίας, υπακοής και ακτημοσύνης. Ο ίδιος ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης Αμβρόσιος (2000), υποστήριξε πως το πέρασμα των οργανώσεων από την Ορθοδοξία απετέλεσε την νόσο της Εκκλησίας με τραγικές συνέπειες για την ζωή του τόπου ασκώντας έντονη κριτική στις πρακτικές των Αδελφοτήτων αυτών.

Σίγουρα για όλα αυτά έχει γνώση η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία η οποία οφείλει να τοποθετηθεί. Και σίγουρα έχουν αφήσει μεγάλο αποτύπωμα στους κόλπους της Εκκλησίας μας συναρθρώνοντας ένα δίκτυο ανθρώπων, παραγόντων κλπ. Ωστόσο τα πράγματα περιπλέκονται καθώς τέτοιου τύπου αιρετικές σχηματοποιήσεις με προτεσταντικά χαρακτηριστικά έχουν διεισδύσει χρόνια τώρα στους κόλπους της Εκκλησίας. Σαφώς η Ορθόδοξη Ελληνική Παράδοση δεν έχει καμία σχέση με την ταύτιση της πίστης και της εκκοσμικευμένης πολιτικής.

Κι αυτό μπορεί κάποιος εύκολα να το διαπιστώσει στα άτομα που προσελκύονται από τέτοια αιρετικά σχήματα όπως η ΝΙΚΗ, τα οποία, ως σύγχρονοι Χριστέμποροι, χρησιμοποιούν τα θρησκευτικά τους ανακλαστικά, την απογοήτευσή τους, την οικονομική τους αδυναμία, την δυσαρέσκειά τους απέναντι στο κράτος για διάφορους λόγους για να μετατρέψουν την Ορθοδοξία σε πολιτικό όργανο.

Πηγή: Ιστολόγιο Αρδην

Erri De Luca: «Αισθάνομαι φιλοξενούμενος του χρόνου εκείνου που με διαβάζει»

Εκ των ιδρυτικών μελών της ακροαριστερής πολιτικής οργάνωσης Lotta Continua, συγγραφέας, μεταφραστής, ποιητής (και πολλά άλλα), ο Erri De Luca επισκέφτηκε πρόσφατα την Αθήνα προκειμένου να παρουσιάσει το πεζογράφημά του "Το αδύνατο". Το βιβλίο του αποτελεί μια ηθική «μονομαχία» μεταξύ ενός πρώην αντάρτη και ενός ανακριτή. Με την ακρίβεια και την περιεκτικότητα που διέπουν τη λογοτεχνική γραφή του απάντησε ο Erri De Luca και στις ερωτήσεις που του απεύθυνα.

Σε νεαρή ηλικία, 55 χρόνια πριν, υπήρξατε εκ των ιδρυτικών μελών της ακροαριστερής πολιτικής οργάνωσης Lotta Continua.

Ανασκοπώντας εκείνη την εποχή, ποια είναι τα κυρίαρχα συναισθήματά σας; Θεωρείτε ότι η πολιτική πάλη -ένοπλη και μη- υπήρξε ωφέλιμη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο;
Η Lotta Continua ήταν μια δημόσια επαναστατική οργάνωση, με ανοιχτές έδρες σε όλη την Ιταλία, με καθημερινή εφημερίδα, με δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές.
Με ενεργή δράση από το 1969 έως και το 1976, δεν ήταν μια παράνομη οργάνωση που δρούσε με μεθόδους ένοπλου αγώνα. Ο 20ός αιώνας ήταν αιώνας επαναστάσεων με τις οποίες απελευθερώθηκαν τα καινούργια Έθνη του κόσμου από τους αποικιοκράτες.

Ποια είναι, λοιπόν, η παρακαταθήκη που έχει αφήσει στην ιταλική κοινωνία;

Ήμασταν μέρος διεθνούς κινήματος πολιτικής απελευθέρωσης των ανθρώπινων μαζών. Στην Ιταλία συμβάλαμε στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των εργατών.

Μετά τη διάλυση της οργάνωσης αποσυρθήκατε, πάντως, από την ενεργό πολιτική. Ήταν μια -αναγκαία, ίσως- περίοδος αναστοχασμού;

Όταν διαλύθηκε η Lotta Continua, δούλεψα ως εργάτης επί 20 χρόνια, έως ότου η έκδοση βιβλίων μου επέτρεψε να σταματήσω αυτές τις δουλειές. Μετέφερα τη δέσμευσή μου ως πολίτης από τη συλλογική μορφή στην ατομική.
Για παράδειγμα, εδώ και έναν χρόνο πηγαίνω με ένα φορτηγάκι και έναν φίλο στην Ουκρανία για να βοηθήσω πρόσφυγες και ορφανοτροφεία.
Η επιστροφή του πολέμου στην Ευρώπη μας ώθησε να γίνουμε σταγόνες στην έρημο, τόπο που καμιά σταγόνα δεν πάει χαμένη. Αν δεν μπορούμε να είμαστε ποτάμι, μπορούμε να είμαστε σταγόνα.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη διάλυση της Lotta Continua συμμετείχατε αρχικά σε ανθρωπιστικές οργανώσεις. Κατόπιν στραφήκατε στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό, εξαιτίας του οποίου μάλιστα προ λίγων ετών κινδυνέψατε να φυλακιστείτε. Τι σημαίνει αυτός για σας;

Αισθάνομαι ότι συμμερίζομαι τους λόγους των κοινοτήτων που μάχονται για τον σεβασμό της ζωής, την υγεία, την αξιοπρέπεια. Χρησιμοποιώ το δημόσιο όνομά μου για να αυξήσω τη δύναμη της φωνής μου. Η ελευθερία συνίσταται στον συνδυασμό λόγων και έργων. Αυτή η ελευθερία δεν περιορίζεται από καμία ποινική διαδικασία, αλλά αντίθετα ενισχύεται.

Ποια ήταν η αφετηρία της δικής σας πολύπτυχης -και συνεχιζόμενης- περιπέτειας με τη γραφή; Πήγαζε και από την ενασχόλησή σας με την πολιτική;

Είχα βιβλία στο σπίτι, τα διάβασα και άρχισα να γράφω ιστορίες για να έχω παρέα. Τα χρόνια του πολιτικού αγώνα μού αφαίρεσαν το γράψιμο. Ήταν μια διαφορετική συντροφιά. Ξανάρχισα να γράφω όταν ξαναβρέθηκα μόνος.

Είστε, εξάλλου, δεινός αλπινιστής και ορειβάτης, γεγονός που συχνά μετουσιώνεται στη συγγραφική σας δημιουργία. Τι αντλείτε από τη σχέση σας με το ορεινό σύμπαν; Αποκρυσταλλώθηκε αυτή η σχέση σταδιακά;

Πηγαίνω στο βουνό για να βρεθώ σε μια έρημο όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι ελάχιστη. Ανεβαίνω για να αποκτήσω μια απόσταση. Σε μια κορυφή δε βρίσκομαι κοντά σε κάτι, είμαι μόνος, μακριά από το σημείο εκκίνησης. Η αναρρίχηση είναι η σωματική κίνηση που μου ταιριάζει καλύτερα.

Στο Αδύνατο, το πιο πρόσφατο μυθιστόρημά σας που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αναμετριέται η ηθική ενός πρώην αντάρτη, που πιθανώς ενέχεται στον θάνατο ενός πρώην μέλους της ίδιας οργάνωσης και χαφιέ, και ενός ανακριτή. Το μυθιστόρημα συνταιριάζει το δικαστικό δράμα και την ερωτική επιστολογραφία. Γιατί αποφασίσατε να το δομήσετε κατ’ αυτόν τον τρόπο;

Η ανάκριση περιέχει αντιστάσεις και αποκρύψεις από πλευράς του κατηγορούμενου. Τα γράμματα επιτρέπουν να γίνει γνωστό αυτό που υπάρχει πίσω και κάτω από τις απαντήσεις. 

Επιπλέον, τα περισσότερα μυθιστορήματά σας, παρότι ταξινομούνται ως τέτοια, μοιάζουν περισσότερο με νουβέλες ή εκτενή διηγήματα. Τι σας σαγηνεύει στη «μικρή» φόρμα;

Αισθάνομαι φιλοξενούμενος του χρόνου εκείνου που με διαβάζει. Ο φιλοξενούμενος πρέπει να αφήνει το τραπέζι όσο είναι ακόμα επιθυμητός. Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που μπορεί να μου γίνει είναι ότι κάποιος θα ήθελε περισσότερες σελίδες.

Σας ανησυχεί η άνοδος στην πρωθυπουργία της Ιταλίας μας ανοιχτά ακροδεξιάς πολιτικού; Ή εκτιμάτε πως ο φασισμός «εξημερώνεται» στο κοινοβουλευτικό πλαίσιο;

Με ανησυχεί η ακαταλληλότητα αυτής της κυβέρνησης, η φθίνουσα ποιότητα των υπουργών της.
Ο φασισμός, αντίθετα, είναι ασυμβίβαστος με την κοινοβουλευτική δημοκρατία και αυτοί οι κυβερνώντες, αν και είναι φασίστες εκ πολιτικών πεποιθήσεων, οφείλουν να υπακούουν στους Συνταγματικούς κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ευχαριστώ θερμά την Κοραλία Τσαγκαράτου (Εκδόσεις Κέλευθος) για την καθοριστική συμβολή της στην πραγματοποίηση της συνέντευξης, καθώς και για την παραχώρηση της φωτογραφίας του συγγραφέα που συνοδεύει το κείμενο.

Τη συνέντευξη πήρε ο Ιωάννης Κοντός 

Το μυθιστόρημα του Erri De Luca Το αδύνατο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Κέλευθος σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου.

Πηγη: πόλη Κ

“Εκλογές, αποχή & η πρόταση της άμεσης δημοκρατίας”

Αντίθετα με το προεκλογικό κλίμα των ημερών και τη “γιορτή της ανάθεσης”, ζητούμενο της παρούσας εκδήλωσης αποτελεί η ανάδειξη της πολιτικής πέρα από τα στερεότυπα της καθεστωτικής εξουσίας – των τραπεζών, των κομμάτων και των πολιτικών. Παρά τις νέες υποσχέσεις των υποψήφιων, παρατηρούμε πως οι εκλογικές αυταπάτες συνεχίζουν να συμβάλλουν στην όξυνση της κοινωνικής κρίσης. Η κρίση της (μετα-)αντιπροσώπευσης συνεχίζει να βαθαίνει συνεχώς στη χώρα ενώ η αποχή από τις κάλπες ετοιμάζεται να σπάσει ακόμη ένα ρεκόρ από τη μεταπολίτευση και μετά.

Στις 21 Μαϊου, το εκλογικό σώμα της χώρας καλείται να καταθέσει την ψήφο του στις κοινοβουλευτικές εκλογές. Η μέρα αυτή, “η γιορτή της δημοκρατίας” όπως ακούμε να διαφημίζεται, θα επιτρέψει στον απλό λαό να παίξει για μια φορά μέσα στα τέσσερα τελευταία χρόνια, ρόλο στη πολιτική πραγματικότητα της χώρας, καθώς από τα αποτελέσματα θα προκύψει μια νέα κυβέρνηση – αυτή αποτελεί την κρισιμότερη πράξη σε επίπεδο πολιτεύματος που έχει, όμως, ως μοναδικό της σκοπό την εκλογή κυβερνώντα. Όχι την καταμέτρηση συσχετισμών ούτε κάτι άλλο, όπως συχνά λέγεται. Γι’ αυτό και αρκεί η ψήφος ενός και μόνο ατόμου για να εκλεγεί κυβέρνηση, καθώς δεν ορίζεται θεσμικά ένα κατώτατο υποχρεωτικό όριο συμμετοχής στη διαδικασία.

Τόσο οι απλοί πολίτες, όσο και άνθρωποι των κοινωνικών κινημάτων, βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα της συμμετοχής ή όχι στην επιλογή του κυβερνώντα. Μετά από τέσσερα χρόνια κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η συζήτηση μονοπωλείται από την ανάγκη της πτώσης του Μητσοτάκη, ακόμα και αν αυτό σημαίνει τη στήριξη μιας μετριοπαθούς σοσιαλδημοκρατίας.

Αυτό που μεγάλο κομμάτι του κόσμου που τοποθετεί τον εαυτό του στο αντικαπιταλιστικό άξονα της πολιτικής πυξίδας αρνείται να δει, είναι η παγκόσμια τάση για αποχή από τη διαδικασία των εκλογών. Τόσο στην Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, τα ποσοστά αποχής δείχνουν μια αυξητική τάση. Ο απλός κόσμος δεν βρίσκει νόημα στο να πηγαίνει μέχρι τις κάλπες και αν το κάνει το αντιλαμβάνεται περισσότερο ως φάρσα. Δεν θεωρεί ότι η ψήφος του επηρεάζει με κάποιο τρόπο τη ζωή του ή τη ζωή της κοινότητάς του.

Διαισθάνεται ότι οποιοσδήποτε και να είναι ο κυβερνητικός σχηματισμός, η πολιτική πραγματικότητα στην κοινωνία μας είναι υποταγμένη στην ανάθεση, στο κεφάλαιο, στις λογικές της αιώνιας μεγέθυνσης/ανάπτυξης και της συνεχούς εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της ζωής.

Παραδοσιακοί πολέμιοι της εκλογικής διαδικασίας, οι αναρχικοί, έχουν συνοψίσει την παραπάνω “διαίσθηση” με τη φράση “το κράτος έχει συνέχεια”. Και πράγματι, οι ιδιωτικοποιήσεις, η λεηλασία της φύσης και οι περαιτέρω αποκλεισμοί από δημόσιους χώρους και δομές που έρχονται από την Νέα Δημοκρατία με την καταστολή και το δόγμα “νόμος και τάξη” έρχονται με τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από την ταμπέλα της “ισομερούς ανάπτυξης” ή της “πράσινης μετάβασης”. Ένας συλλογισμός, ο οποίος εμάς ως Αυτενέργεια, μας βρίσκει απολύτως σύμφωνες-ους. Η όλη ουσία της εκλογικής διαδικασίας, δηλαδή, είναι η διαχείριση των εκ γενετής αντιφάσεων και ανισοτήτων που δημιουργεί ο καπιταλισμός και η ετερονομία της ανάθεσης και όχι η υπέρβασή τους. Το ζήτημα πως για τις ανισότητες του κόσμου σήμερα ευθύνονται συστημικοί και θεσμικοί λόγοι δεν υπάρχει ούτε καν στο τραπέζι.

Μάλιστα, η ίδια η κουλτούρα της διαδικασίας προωθεί έναν ανθρωπολογικό τύπο που μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Έναν πολίτη που αναθέτει την εξουσία της διακυβέρνησης σε μια χούφτα επαγγελματίες πολιτικούς οι οποίοι του υπόσχονται να παλέψουν για τα συμφέροντα και τα ιδανικά του, αυτά της αύξησης των πόρων και προϊόντων που θα μπορεί να καταναλώσει με κάθε κόστος ή της ατομικής του ιδιοκτησίας. Η έννοια της πολιτικής εξουσίας λοιπόν γίνεται θέμα ενός “διακανονισμού συμφερόντων” και όχι ενός συλλογικού ορθολογικού διαλόγου με καποια background assumptions (όπως το να αντιλαμβάνεσαι τον εαυτό σου ως μέλος της παγκόσμιας κοινότητας ή το να υπολογίζεις την οικολογική ισορροπία).

Οι εθνικές κοινοβουλευτικές εκλογές μάλιστα, προωθούν και με έναν άλλο επίσης ενδιαφέρον τρόπο έναν ανορθολογικό τύπο πολίτη. Η συμμετοχή στις εκλογές ως μέρος του εκλογικού σώματος του ελληνικού έθνους-κράτους, μιας φανταστικής κοινότητας της οποίας το ανομοιογενές σώμα έχει κοινά συμφέροντα που έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με άλλων, βοηθά στην επιβίωση και συνέχεια ενός κόσμου ολιγαρχικής εξουσίας και εκμετάλλευσης, ορίζοντας τον άνθρωπο πρώτα ως Έλληνα και δευτερευόντως ως πολίτη μιας κοινότητας. Άτομα δηλαδή με διαφορετικες πολιτισμικές, ταξικές, φυλετικές, έμφυλες ταυτότητες, συναινουν με τον ένα ή άλλο τρόπο στην καταπίεση τους για το καλό του έθνους. Ένα αφαιρετικό “καλό” το οποίο ορίζεται από τους ειδικούς, τους ολιγαρχες, τους άντρες κ.λπ.

Οι προβληματισμοί γύρω από την εκλογική διαδικασία δεν σταματούν όμως εδώ. Η γιορτή της ανάθεσης είναι ακόμη λιγότερο “δημοκρατική” όταν αναλογιστούμε και το θέμα της συμπεριληπτικότητας στο κομμάτι του δικαιώματος συμμετοχής. Η διαμονή στην ελληνική επικράτεια δεν συνεπάγεται και δικαίωμα ψήφου όπως θα φανταζόταν κανείς καθώς τα πάμπολλα άτομα χωρίς χαρτιά κ.ά. δεν έχουν το δικαίωμα ενεργής συμμετοχής στη διαδικασία. Αντιθέτως, μέσα σε αυτά τα εθνικιστικά πλαίσια της διαδικασίας, άνθρωποι που ζουν για χρόνια στο εξωτερικό, η λεγόμενη διασπορά, κατέχει αυτό το δικαίωμα συμμετοχής απλώς για λόγους καταγωγής.

Με όλα τα παραπάνω στο νου, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Είτε ψηφίζει κάποιος, είτε όχι, πρέπει να αναγνωρίσει πως η πραγματική πολιτική δεν πραγματοποιείται στις κάλπες. Αν θέλουμε όντως να δημιουργήσουμε έναν κόσμο χωρίς ανισότητες και σε αρμονία με τη φύση θα πρέπει να παλέψουμε για τη θέσμιση μιας κοινωνίας όπου η εξουσία θα πηγάζει από τα κάτω και οι καθημερινές υποθέσεις θα αποφασίζονται από όλα τα άτομα μαζί. Θα πρέπει να αναλογιστούμε το πόσα θα μπορούσαμε να πετύχουμε αν δημιουργούσαμε λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη, συντονισμούς διαχείρισης των φυσικών πόρων και δομών, και έτσι ίσως σε επόμενες εκλογικές διαδικασίες να μην μπαίνουμε στη λογική της “λιγότερο κακής επιλογής”.

Ταυτόχρονα στη διεθνή εικόνα, οι κοινωνίες που βρέθηκαν σε κίνηση παγκοσμίως τα προηγούμενα χρόνια δεν κατάφεραν να θεσμίσουν μια ριζοσπαστική αλλαγή ενώ όσες επέμειναν στον αγώνα πνίγονται στο αίμα. Κι ενώ η Γαλλία ακόμη φλέγεται, γνωρίζουμε πως καμία από τις εντάσεις και τις εξεγέρσεις των τελευταίων χρόνων δεν έχει επιλυθεί. Από τις ΗΠΑ μέχρι τη Ρωσία και το Ιράν, οι κυβερνήσεις έχουν απλώς προσπαθήσει να καταστείλουν τη διαφωνία με ωμή βία καθώς οι άνθρωποι γίνονται σταθερά πιο απελπισμένοι, πιο θυμωμένοι, πιο μη κυβερνήσιμοι.

Η κρίση του κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσώπευσης βλέπουμε πως βαθαίνει και πέρα από τη γειτονιά μας. Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ο κόσμος θέλει να αυτοκυβερνηθεί, αλλά μόνο ότι εδώ και αρκετό καιρό δεν βλέπει νόημα (και σωστά) στην εκλογή ολιγαρχών με 4ετή θητεία. Και οι επιπτώσεις αυτού του γεγονότος είναι τεράστιες. Η αύξηση των ποσοστών αποχής είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο και απαιτεί σοβαρό προβληματισμό από τα κοινωνικά κινήματα για να επαναδιατυπώσουν ένα συνεκτικό εναλλακτικό πρόταγμα απέναντι στην ολιγαρχία και τον καπιταλισμό. Διαφορετικά οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να βρίσκονται σε κατάσταση λήθαργου, ενώ οι ελίτ θα συνεχίσουν να ρημάζουν τις κοινωνίες και τη φύση.

Ένα βήμα, έστω και μικρό, είναι το ποσοστό της αποχής να προσμετράται στο συνολικό αποτέλεσμα, ώστε οι άνθρωποι να έχουν τη γυμνή κλίμακα της ολιγαρχίας μπροστά τους. Πάνω σε αυτή τη διεκδίκηση της άμεσης αναγνώρισης του ποσοστού της αποχής, η Αυτενέργεια άνοιξε το ζήτημα στην τελευταία της εκδήλωση με τίτλο “Η αποχή στο προσκήνιο”.

Το πιο σημαντικό σήμερα φαίνεται πως είναι να βρούμε τρόπους στη μετάδοση των πολιτικών μας εναλλακτικών προταγμάτων με το ευρύτερο δυνατό ποσοστό του πληθυσμού. Εάν δεν βρούμε τρόπους να επικοινωνούμε τα αμεσοδημοκρατικά προτάγματά μας με την κοινωνία, τότε οι σκοταδιστικές τάσεις που πλασάρονται ως εναλλακτική θα συνεχίσουν να φουντώνουν.

Με τις παραπάνω σκέψεις, θεωρούμε αυτή τη δημόσια συζήτηση ως απαραίτητη στον δρόμο για την επανεμφάνιση της πολιτικής και τη συγκρότηση ενός κινήματος που θα φέρει πιο κοντά μια ριζοσπαστική προοπτική για την άμεση συμμετοχή όλων στις κοινωνικές αποφάσεις.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ – ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΘΕΣΗ – ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Πολιτική ομάδα “Αυτενέργεια”

Αρχισε το πανηγύρι των εκλογων...

Του Κώστα Καμαριάρη*

Μας λένε ότι ξεκίνησε η προεκλογική περίοδος. Ότι οι πολιτικοί αρχηγοί, τα μεγάλα κόμματα, οι εκλογολόγοι, οι αναλυτές άρχισαν να βγάζουν λόγους, συνθήματα, στατιστικές ποικίλες, αναλύσεις επί αναλύσεων με στόχο και όραμα τη νίκη, την επικράτηση, την δικαίωση, την αυτεπιβεβαίωση.

Προφανώς οι παραπολιτικές αναλύσεις δίνουν και παίρνουν, τα ταξίματα, οι δεσμεύσεις, οι αναστοχασμοί και οι θεωρήσεις. Οι μεν αύξησαν λίγο τους μισθούς και τις συντάξεις, οι δε υποσχέθηκαν ακόμα περισσότερα. Άλλοι υποσχέθηκαν να γίνουμε περισσότερο Ευρώπη, άλλοι διαπίστωσαν ότι πρέπει να είμαστε Ευρώπη.

Όμως οι πιο σπουδαίοι πολιτικοί αρχηγοί ακολουθούν συμβουλές ειδικών εκλογολόγων – διαμορφωτών της κοινής γνώμης και για να «πλησιάσουν» τα «ειδικά κοινά» (νέους, άνεργους, επαρχιώτες κ.λπ.) κάνουν αστειάκια στην T.V., στα Ραδιόφωνα, στους δρόμους και τις πλατείες. Προσπαθούν να μας δείξουν – πείσουν ότι είναι «σαν και μας», τον απλό κόσμο, με τα καθημερινά προβλήματα της ακρίβειας, της ανασφάλειας, της αγχωτικής ζωής, της σύγχρονης αστυφιλίας – μυρμηγκοφωλιάς (Η τελευταία απογραφή έδειξε το 35% περίπου του πληθυσμού της χώρας να ζει στην Αθήνα και το Νομό Αττικής). Έτσι με αστεία και χαμόγελα κυνηγούν τις ψήφους μας.

Αλλά εδώ και δύο τετραετίες (μία του ΣΥΡΙΖΑ και μία της Ν.Δ.) είδαμε τα Μνημόνια να μην καταργούνται με ένα άρθρο-νόμο, δημοψήφισμα του ΟΧΙ με περίπου 60% να γίνεται σε μια μέρα ΝΑΙ, είδαμε το «επιτελικό» κράτος με «ετσιθελικό» τρόπο να διαλύει την Υγεία με αφορμή την καραντίνα, να διαλύει τις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (Ηλεκτρικό, Νερό, Παιδεία κ.λπ.), είδαμε μια χιονόπτωση μισής βραδιάς να διαλύει τον «Ευρωπαϊκό» Αττικό αυτοκινητόδρομο ατιμώρητα, είδαμε το δεύτερο σε μέγεθος νησί της χώρας (Εύβοια) σε δύο μέρες να κατακαίγεται χωρίς κρατική «επιτελική» βοήθεια (να θυμηθούμε το Μάτι, τη Μάντρα), είδαμε τους πλούσιους επιτελικούς (πλούσιους με τους φόρους που πληρώνει ο κοσμάκης) να μοιράζουν ψίχουλα-επιδόματα και να περηφανεύονται αντί να ντρέπονται που άφησαν την αγορά να «αυτορυθμιστεί», δηλαδή να φάνε τα μεγάλα ψάρια τα μικρά.

Με άλλα λόγια είδαμε αδιαφορία και ψεύδος. Αλλά «είμαστε με την σωστή πλευρά της ιστορίας», ώσπου κάποιο πυρηνικό να δεχτούμε κατακέφαλα και τότε να προβληματιστούμε, αν προλάβουμε.

Αυτά τα οχτώ χρόνια είδαμε το ΤΑΙΠΕΔ να ξεπουλά τη δημόσια περιουσία (τα τοπικά αεροδρόμια που πήραν οι Γερμανοί και τα τρένα που έχουν οι Ιταλοί μας δείχνουν την Ευρώπη τους) την ακρίβεια να επελαύνει, τους νέους να ξενιτεύονται προς ζημιά του κράτους και του Λαού μας, τα σκανδαλάκια των «ηθοποιών» επιβητόρων πάσης φύσεως, τα σκάνδαλα των τηλεπαρακουθήσεων (ο ανηψιός φταίει, Αυτός μόνο προήδρευε – πού νάξερε;), τη σαπίλα της παραπληροφόρησης των επιδοτούμενων κρατικά ΜΜΕ, είδαμε τόσα και τόσα άλλα…

Και μαζί μ’ όλα τούτα είδαμε μετά το Ιράκ και τη Συρία, την Ουκρανία να διαλύεται, την Τουρκία να απειλεί θεούς και δαίμονες για τη θάλασσά της (που μήπως κατά λάθος τυχαίνει να είναι δικιά μας με τα νησιά της) για τους πυραύλους που θα μας στείλει αντίδωρο της βοήθειας στους σεισμούς!

Είδαμε μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία) να περνούν κρίση με απεργίες, διαδηλώσεις κ.λπ. Είδαμε Πρόεδρο των ΗΠΑ να τον συλλαμβάνουν και τη χώρα αυτή να κινδυνεύει να πέσει σε ανυποληψία!

Και όμως οι πολιτικοί μας υπεύθυνοι μας χαμογελούν και μας τάζουν μέρες καλύτερες!

Λοιπόν ως εδώ! Ας είναι η ευκαιρία αυτών των εκλογών αφορμή για σοβαρή σκέψη, για προσεκτική προσέγγιση, για απόφαση ανασύνταξης και απελευθέρωσης. Ας λένε ό,τι θέλουν, πρέπει στα ψέματα τους να είμαστε «αδιάβροχοι». Πρέπει στην κατασκευασμένη ονειρική πραγματικότητα να βλέπουμε τον κίνδυνο της κοινωνικής και πνευματικής μας παράλυσης!

Δεν είναι το πρόβλημα τι και ποιον θα ψηφίσουμε. Είναι το πώς θα ξεφύγουμε από τα χαμογελαστά ψέματα (πόσα εγκαίνια Μετρό της Θεσσαλονίκης έγιναν ως τώρα;) τις ενθουσιαστικές μπουρμπουλήθρες, τα λόγια που χτίζουν ανώγεια και κατώγεια, το πώς δεν θα γίνουμε μέρος του παραμυθιού. Αυτήν ακριβώς την σκέψη ας έχουμε ως παραμυθία! Και ο καθείς ας πάρει τον δρόμο του.

* Ο Κωνσταντίνος Καμαριάρης είναι υποψήφιος βουλευτής Α' Αθηνων με τον σχηματισμό Πολιτική Πρωτοβουλία στον οποίο μετέχουν η Δημοκρατική Αναγέννηση  και η Χριστιανική Δημοκρατία  

Πηγή: Εφημερίδα Χριστιανική 

Εξέγερση του Πολυτεχείου 1973

Η ιστορική μνήμη της ελευθερίας και της εξέγερσης είναι στην πραγματικότητα ένα παράθυρο στο παρόν και το μέλλον

Εξέγερση του Πολυτεχνείου 1973: Κείμενο του συντρόφου Χρήστου Κωνσταντινίδη, στο περιοδικό Πεζοδρόμιο, τεύχος 7, εκδόσεις Διεθνής Βιβλιοθήκη, Φεβρουάριος 1977. 

Μέσα στα πλαίσια μιας σημείωσης, θα προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε συνοπτικά τη δράση των «Αναρχικών». Η ομάδα αυτή, χωρίς να αποτελεί τυπική οργάνωση, λειτούργησε οργανωμένα στα γεγονότα του Νοέμβρη, όπως επίσης και σε μία σειρά άλλων δραστηριοτήτων. Στους κόλπους της περιλαμβανόταν και ο σύντροφος που γράφει αυτές τις γραμμές. Θα περιοριστούμε στην επέμβασή της, χωρίς αυτή να σημαίνει ότι άλλοι Αναρχικοί δεν λειτούργησαν μεμονωμένα μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο.

Ήδη την Τετάρτη το απόγευμα η ομάδα αυτή των συντρόφων χρησιμοποιώντας σπρέι και ξεκολλώντας από τα τρόλεϊ που περνούσαν από την Πατησίων τα διαφημιστικά, έγραψαν (όπως επίσης και στο εσωτερικό τού Πολυτεχνείου) αρκετές δεκάδες συνθήματα.

Η προβολή των συνθημάτων από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης (τηλεόραση) με σκοπό να επισείσουν τον εφιάλτη της κοινωνικής ανατροπής οδήγησε σε αντίθετα από τα προσμενόμενα αποτελέσματα, στο μέτρο που αυτά συντέλεσαν σε μια ριζοσπαστικοποίηση και σε μια απαρχή ξεπεράσματος της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατίας – Δικτατορίας. Αναφέρουμε ορισμένα από τα συνθήματα: «Κοινωνική Επανάσταση», «Κράτος = καταστολή», «Κάτω το Κεφάλαιο», «Κάτω το Κράτος», «Κάτω ο Στρατός», «Μάης 1968», «Γενική Εξέγερση», «Κάτω η μισθωτή εργασία», «Το προλεταριάτο είναι νεκροθάφτης της μισθωτής εργασίας», «Το προλεταριάτο στο δρόμο», «Εργατικά Συμβούλια», «Οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα», «Οι πατριώτες είναι μαλάκες», «Κάτω η Εξουσία».

Η πανικόβλητη απόκριση των λακέδων του Κράτους και του Κεφαλαίου στην αγέρωχη επιβεβαίωση των στόχων της Κοινωνικής Επανάστασης αποκρυσταλλώθηκε για πρώτη φορά στην παράνομη «Πανσπουδαστική» (Ν° 8, Γενάρης-Φλεβάρης 1974).

«Καταγγέλλουμε τη προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο τού Πολυτεχνείου τη Τετάρτη, 14 τού Νοέμβρη, 350 περίπου οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ, σύμφωνα με το προβοκατόρικο σχέδιο των Ρουφογάλη-Καραγιαννόπουλου, με βάση τις εντολές του παραμερισμένου τώρα τέως πρωτοδικτάτορα Παπαδόπουλου και της Αμερικανικής CIA, με σκοπό να προβάλουν με κάθε μέσο τραμπουκισμού και προβοκάτσιας γελοία και αναρχικά συνθήματα και συνθήματα που δεν εκφράζανε τη στιγμή και τις συγκεκριμένες δυνάμεις. Για να μπορέσουν έτσι ν’ απομονώσουν το κίνημά μας και την εκδήλωσή μας του Πολυτεχνείου από το σύνολο του λαού και της νεολαίας. Για να μπορέσουν παραπέρα, κατασκευάζοντας (και με τη βοήθεια των χουντικών μέσων ενημέρωσης) την εικόνα μιας μεμονωμένης εξτρεμιστικής επαναστατικο-αναρχικής εξέγερσης που δεν έχει τη συμπαράσταση του λαού, να ξαναχρησιμοποιήσουν το χιλιοτριμμένο πρόσχημα του "επαπειλούμενου κοινωνικού καθεστώτος"».

Και για να το εμφανίσουν ότι «δεν ήταν παρά οι έξαλλες μηδενιστικές ενέργειες αμετανόητων αναρχικών στασιαστών καταστροφέων».

Παρακάτω μας διαβεβαιώνει ότι «τα συνθήματά μας, Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, 20% για τη Παιδεία, Κάτω η χούντα, Έξω οι Αμερικάνοι, Εργάτες Αγρότες Φοιτητές, Όλοι Ενωμένοι, Λαϊκή κυριαρχία, Εθνική Ανεξαρτησία έπνιξαν τις ψευτοεπαναστατικές κραυγές της ΚΥΠ και των χαφιέδων της που αιφνιδιαστικά είχαν προβάλει με πανό και με την τραμπούκικη κατάληψη δύο μεγαφώνων, συνθήματα όπως: Κάτω το Κράτος, Κάτω η Εξουσία, Μάης τού ’68, και είχαν πρωτοστατήσει σε κάποιες ανεδαφικές εκκλήσεις για άμεση λαϊκή επανάσταση και άμεση γενική απεργία».

Η εξοικείωση με τη λέξη «χαφιές» των συντακτών του παραπάνω κειμένου δεν είναι καθόλου τυχαία. Πηγάζει από τη φύση του επαγγέλματός τους. Ήδη σήμερα είναι έμμισθοι χαφιέδες της μπρεζνιεφικής γραφειοκρατίας και αύριο επίδοξοι αυθεντικοί χαφιέδες της «σοσιαλιστικής» ασφάλειας κάποιας ελληνικής «Λαϊκής Δημοκρατίας». Αλλά για να μην τους αδικήσουμε θα πρέπει να πούμε ότι θα είναι χαφιέδες και ασφαλίτες αλλιώτικοι απ’ τους άλλους. Πράγματι, πάνω από τα ανακριτικά τους γραφεία, μέσα στις φυλακές και τα ψυχιατρεία τους, μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και μέσα στα εργοστασιακά τους κάτεργα… πάνω στα πηλήκια και τα γαλόνια τους θα υπάρχουν σφυροδρέπανα, και όχι «αντιδραστικά» εμβλήματα.

Η λάσπη όσο πρόστυχη κι αν είναι δεν μας σοκάρει. Είναι η προσφιλής μέθοδος όλων των λακέδων του κεφαλαίου και του κράτους. Δεν θα πρέπει λοιπόν όλα τα παραπάνω να εκληφθούν σαν διαμαρτυρία εναντίον των λασπολόγων. Η λογική της Διαμαρτυρίας εντάσσεται μέσα στη λογική του Μαρτυρολογίου -λογική προσφιλής στην ελληνική αριστερά του κεφαλαίου και όχι στην κοινωνική επανάσταση.

Ένα ακόμη δείγμα των μεθόδων τους -το υπενθυμίζουμε για όσους θέλουν να έχουν αδύνατη μνήμη- μας δώσανε και στην περίπτωση του παραπάνω κειμένου, που το παρουσιάσανε σαν ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου για να δεχθούν λίγο αργότερα μια διάψευση υπογραμμένη από 17 μέλη της Σ.Ε. που μεταδόθηκε τα τέλη του Απρίλη του ’74 από τη «Ντόιτσε Βέλε»: «… Δεν λάβαμε μέρος στη σύνταξη ή υπογραφή καμιάς παρόμοιας ανακοίνωσης και φυσικά ούτε της παραπάνω… Η επίκληση του ονόματος της Σ.Ε. για την κάλυψη και προβολή ορισμένων γνωμών και θέσεων, ανεξάρτητα απ’ την οποιαδήποτε κριτική που θα μπορούσε ν’ ασκήσει κανείς για το περιεχόμενό τους είναι τουλάχιστον απαράδεκτη…»

Ανάλογη στάση με το ΚΚΕ (εξ.) υιοθέτησε ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ (εσ.) Μ. Δρακόπουλος δηλώνοντας ότι «Σκοτεινές δυνάμεις εργάζονται για να εμποδίσουν την επάνοδο στη δημοκρατική ομαλότητα και οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων».

Αργότερα η αρχική θέση αποσιωπήθηκε και εμφανίστηκε διαφοροποιημένη επίσημα στο «Σχέδιο θέσεων» του γραφείου της Κ.Ε. του ΚΚΕ (εσ.) που δημοσιεύτηκε στο «Ριζοσπάστη Μαχητή» Ν° 65-Μάρτης 1970: «Μέσα στα γεγονότα επικράτησε για ένα ορισμένο διάστημα σύγχυση από τα λαθεμένα συνθήματα που έριξε μια μικρή μειοψηφία από στοιχεία διαφόρων αριστερίστικων τάσεων -συνθήματα σεκταριστικά και λαθεμένα (κοινωνική επανάσταση-κάτω το κεφάλαιο-κάτω η εξουσία) και δεσμεύτηκε ύστερα στο σύνθημα “τώρα ή ποτέ!”»...

Την Τετάρτη το βράδυ γύρω στις 11, οι σύντροφοι αυτοί (μαζί με λίγους άλλους), ωθούμενοι από την ανάγκη της δημιουργίας ενός πόλου συσπείρωσης έξω από τις αξιοθρήνητες φοιτητικές συνελεύσεις, που είναι από παράδοση τόποι χειραγώγησης, πολιτικής μανούβρας και εκτόνωσης των οποιονδήποτε ανατρεπτικών διαθέσεων, πήραν την πρωτοβουλία για μια συνέλευση των εργαζομένων και γενικότερα των μη-φοιτητών που βρισκόντουσαν στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αφού βρήκανε μια αίθουσα στο κτίριο Γκίνη και φτιάξανε το ηλεκτρικό και το μικρόφωνο, άρχισαν να καλούν τους εργαζομένους να πάρουν μέρος στη συνέλευση.

Στο διάστημα αυτό συνέβη το ακόλουθο αξιομνημόνευτο περιστατικό: οι σύντροφοι αυτοί, μαζί με μερικά ακόμα εργατόπαιδα άγνωστα μέχρι τότε, πήγαν στο κτίριο της Αρχιτεκτονικής και κατάσχεσαν από τους φοιτητές έναν από τους τρεις πολυγράφους τους για να τον θέσουν στην υπηρεσία της συνέλευσης των εργαζομένων. Μερικοί φοιτητές (στελέχη των Κ.Κ.), αντιλαμβανόμενοι ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της έκφρασης, έφεραν αντιρρήσεις. Μετά από μερικές «απρεπείς» χειροδικίες και βλέποντας ότι οι «εξτρεμιστές» δεν όταν διατεθειμένοι να το συζητήσουν και πολύ μαζί τους, υποχώρησαν. (Αυτό όταν νοητό την Τετάρτη, όχι όμως και την Παρασκευή όταν το μονοπώλιο της έκφρασης, που τότε αντιπροσωπευόταν από το ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείου, περιφρουρούνταν από πολυάριθμα επαγγελματικά -δηλ. Έμμισθα- στελέχη.) Ο πολύγραφος αυτός στη συνέχεια εγκαταλείφθηκε λόγω τεχνικής αδυναμίας να λειτουργήσει (δεν κατορθώθηκε να βρεθούν μεμβράνες, μελάνι, χαρτί και γραφομηχανή). Μετά τη μεταπολίτευση ένα ηγετικό στέλεχος του «Ρήγα Φεραίου» επρόκειτο να δηλώσει κατά τη διάρκεια των κρατικών ανακρίσεων ότι «άγνωστοι προβοκάτορες» επιχείρησαν να πάρουν έναν πολύγραφο αλλά «απωθήθηκαν» (sic)… και ζήτησε από το Δημοκρατικό Κράτος να τους ανακαλύψει και να τους τιμωρήσει! Κι όμως αυτό το μαρξιστικό κάθαρμα γνώριζε πολύ καλά και ονομαστικά δύο τουλάχιστον συντρόφους.

Κατά τη 1 μετά τα μεσάνυχτα μέσα στην αίθουσα Γκίνη είχαν μαζευτεί 300 περίπου άτομα. Πρώτος πήρε το λόγο ένας σύντροφος ο όποιος ζήτησε να μη θεσπιστεί κανένα προεδρείο για να «διευθύνει» τη Συνέλευση και υποστήριξε ότι ο καθένας θα πρέπει να έχει υπευθυνότητα και να γνωρίζει, ότι πρέπει να είναι σύντομος και να δίνει το λόγο σε κάποιον άλλο. Αφού αυτά έγιναν αποδεκτά, συνέχισε πάνω στην αυτονομία του ταξικού αγώνα και της ίδιας της Συνέλευσης, η οποία δεν εκπροσωπεί παρά μόνο τον εαυτό της αλλά και δεν δέχεται να εκπροσωπηθεί από κανέναν άλλο.

Γράφει σχετικά η «Εργατική Πάλη» (Ν° 15-23 Νοεμβρίου 1974): «Το πρώτο πρόβλημα που υπήρχε αφορούσε τη διεύθυνση της συζήτησης. Έγιναν πολλές προτάσεις για πρόεδρο ή προεδρείο της συνέλευσης όπως επίσης και η πρόταση να μην υπάρξει κανενός είδους προέδρευση που έγινε και υποστηρίχτηκε από τους αναρχικούς και αναρχίζοντες. Το θέμα δημιούργησε αρκετή σύγχυση και ολόκληρη η συζήτηση έγινε κάτω απ’ τη διεύθυνση διαφόρων αγωνιστών που πρωτοβουλιακά προσπαθούσαν να βάλουν κάποια τάξη στη συζήτηση και πολλές φορές η συνέλευση κατέφευγε στη γενική ψηφοφορία για ν’ αποφασιστεί αν κάποιος θα έπρεπε να συνεχίσει ή να του αφαιρεθεί ο λόγος».

Και συνεχίζει παρακάτω: «Η τάση που έκφραζαν οι “αντιεξουσιαστές” και οι αναρχικοί δούλεψε συνειδητά για να αποτρέψει κάθε οργανωμένη προσπάθεια τόσο μέσα στην ίδια την συνέλευση όσο και στα καθήκοντα για την κινητοποίηση που έβαζε αυτή στον εαυτό της. Οι ομιλητές της επέμεναν πάρα πολύ σε ιδεατά σχήματα για τη μελλοντική κοινωνία επαναλαμβάνοντας πολλές φορές διάφορες θέσεις του Γκι ντε Μπορ απ’ την “Κοινωνία και θεάματα” και την ιδανική κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει καμιά εξουσία. Θεωρούσαν ότι αυτά τα πράγματα ήταν άμεσα εφαρμόσιμα και γι’ αυτό αντιτάσσονταν σε κάθε ιεράρχηση και οργάνωση μέσα στη συνέλευση. Η στάση αυτής της τάσης προκάλεσε επίσης σοβαρή καθυστέρηση και σύγχυση μέσα στη συνέλευση».

Μετά από αδιάκοπες συζητήσεις και φυσικά διαφωνίες μιας νύχτας, έγινε σαφές ότι όλοι ή σχεδόν όλοι όσοι μετείχαν στη Συνέλευση ήταν σύμφωνοι με το αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο του αγώνα (ανεξάρτητα από τη διάσταση που του έδινε ο καθένας) και αποφασίστηκε να βγει μια διακήρυξη και να μοιραστεί το πρωί σε εργοστάσια και σε χώρους όπου μαζεύονται εργαζόμενοι.

Πάνω στο θέμα της διακήρυξης πρέπει να υπογραμμίσουμε μια πλαστογραφία που υπάρχει στο κείμενο των «Ανωνύμων». Σαν γνήσιοι και αδίστακτοι αριστεριστές, μας διαβεβαιώνουν ότι η Συνέλευση ψήφισε μια διακήρυξη η όποια μάλιστα εκτυπώθηκε. Αλλά η διακήρυξη, έτσι τουλάχιστον όπως μας τη δίνουν εκ των υστέρων υπάρχει μόνο στο κεφάλι τους και, δυστυχώς γι’ αυτούς, εκτυπώθηκε μονάχα μερικούς μήνες μετά το Νοέμβρη και στο εξωτερικό.

Πιο κοντά στην αλήθεια βρίσκεται το βιβλίο ενός τροτσκιστή με τίτλο «Τα Νοεμβριανά στο φως του μαρξισμού» και που είναι το μοναδικό -απ’ όλα όσα έχουν δημοσιευτεί- που αναφέρει, φυσικά έτσι όπως το καταλαβαίνει, το γεγονός, στη σελίδα 25-26 με υπότιτλο πολύ χαρακτηριστικό: «Η διακήρυξη που δεν έγινε».

«… Με σύντομη επεξεργασία παρουσιάστηκαν δύο σχέδια διακήρυξης. Το πρώτο -που εμφανίστηκε σαν τροτσκιστικό- καθόριζε το σοσιαλιστικό προσανατολισμό του κινήματος, απευθύνονταν προς τους εργάτες, ζητούσε τη δημιουργία επιτροπών παντού, έθετε ζήτημα γενικής απεργίας στην πάλη κατά της δικτατορίας. Κατέληγε στην ανάγκη δημιουργίας επαναστατικού κόμματος. Ως ένα βαθμό, εξέφραζε το γενικό προσανατολισμό του Τροτσκισμού. Ανολοκλήρωτο. Αλλά δεν έθετε ζήτημα εξουσίας. Το άλλο, εξέφραζε τις απόψεις των αναρχικών. Με μερικές παραλλαγές, προσανατολίζονταν στη σοσιαλιστική λύση. Ζητούσε την επέμβαση της εργατικής τάξης και την κατάληψη των εργοστασίων. Έθετε επίσης ζήτημα γενικής απεργίας και δημιουργίας συμβουλίων που θα πάλευαν για τα ζητήματα των μαζών. Αλλά καθώς ήταν αυτή η τάση υποταγμένη στο αυθόρμητο του κινήματος και αντιεξουσιαστική αρνιόταν την αναγκαιότητα της κατάληψης της εξουσίας».

Όσον αφορά την πρώτη διακήρυξη, αυτή αποδίδεται, σωστά αν και απουσιάζει η έμφαση που δόθηκε στην οικοδόμηση του «ΝΕΟΥ» επαναστατικού κόμματος. Σχετικά με τη δεύτερη, αρκεί να αναφέρουμε αυτούσια την κατάληξή της η οποία και συνοψίζει τη θεώρηση των συντρόφων μας: «3.- Η αυτόνομη συνέλευση των εργαζομένων που βρίσκονται στο χώρο του Πολυτεχνείου καλεί τους εργαζόμενους να καταλάβουν τους χώρους παραγωγής και να δημιουργήσουν εργοστασιακές και απεργιακές επιτροπές με απώτερο σκοπό τη δημιουργία εργατικών συμβουλίων. Το μίνιμουμ πρόγραμμα των εργατικών συμβουλίων είναι η καταστροφή της μισθωτής εργασίας, του κράτους, του εμπορεύματος και της πολιτικής».

Πάντως το ερώτημα παραμένει. Γιατί δεν έγινε η διακήρυξη; Η απάντηση έχει δύο σκέλη. Πρώτον, η «τροτσκιστική» διακήρυξη δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να συγκεντρώσει την πλειοψηφία παρόλο που επαγγελματικά στελέχη του Κόμματος -κι αυτό είναι τρομερά απολαυστικό- σήκωναν το χέρι υπερψηφίζοντας τη δημιουργία του «νέου» επαναστατικού κόμματος.

Αυτή την αδυναμία τους ομολογούν με οδύνη οι Μαρξιστές Λενινιστές του Ε.Κ.Κ.Ε. στη μνημειώδη μπροσούρα τους «Να σηκώσουμε ψηλά τη σημαία του Νοέμβρη», στη σελίδα 29: «Η όλη συγκέντρωση εντοπίστηκε στη συζήτηση γύρω από το “τι να κάνουμε για να οργανωθούμε” στους χώρους εργασίας άσχετα με την κατάληψη. Φαίνεται ότι οι αναρχικοί κατέβασαν ότι είχαν και δεν είχαν (5-6 άτομα) και μπόρεσαν να αποπροσανατολίσουν για πολλή ώρα τη συζήτηση. Η υπεροπτική τους στάση και όλες οι ανοησίες που αραδιάσανε τους έκαναν από την αρχή αντιπαθητικούς στην συγκέντρωση. Στη συζήτηση γύρω από μια διακήρυξη εργατών, που θα τυπωνόταν στον πολύγραφο του Πολυτεχνείου, ενώ υπήρχαν επίμονες προτάσεις για να εκφραστεί η ανάγκη οικοδόμησης ενός “Επαναστατικού Κόμματος”, μπόρεσαν οι αναρχικοί με τις υστερίες τους ν’ αποπροσανατολίσουν τη συζήτηση και το ζήτημα παραμερίστηκε στη διακήρυξη, ενώ στην συζήτηση ερχόταν συνέχεια».

Δεύτερον, η συνέλευση δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί εξαιτίας της οργανωμένης προσπάθειας των κομματικών να την σπάσουν. Το αποκορύφωμα αυτής της προσπάθειας σημειώθηκε την Πέμπτη το πρωί, με την εισβολή καμιάς εικοσαριάς κομματικών φοιτητών. Από τα όσα είπανε, είχαμε σημειώσει επί τόπου την αντιπροσωπευτική και αξιομνημόνευτη φράση: «Εμείς δεν κρατάμε φτυάρι και κασμά αλλά μολύβι. Αν θέλετε να κάνετε κατάληψη να πάτε στην Εργατική Εστία». Υποστήριξαν ότι οι εργάτες δεν έχουν καμιά δουλειά στο Πολυτεχνείο, ότι ο χώρος ανήκει στους φοιτητές και ότι δεν μπορεί να προβάλλονται εργατικά συνθήματα όπως το «Κάτω το Κεφάλαιο». Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία σύγχυσης, απογοήτευσης και αηδίας. Πολλοί εργάτες απαντούσαν με ένα «άει γαμηθείτε ρε μαλάκες», και έφευγαν. Βέβαια η επέμβαση των κομματικών λακέδων δεν θα μπορούσε να φέρει από μόνη της κανένα αποτέλεσμα. Αλλά πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που η συνέλευση έτσι κι αλλιώς πλησίαζε στο τέλος της, εξαιτίας της κούρασης από την ολονύχτια αγρύπνια και, πράγμα ακόμα σημαντικότερο, επειδή οι περισσότεροι εργάτες έφευγαν σιγά-σιγά για να πάνε στη δουλειά τους.

Η τακτική αυτή των κομματικών ακολουθήθηκε και τις επόμενες ημέρες με κατάληξη να μην επιτρέπουν στους εργάτες που δεν έχουν φυσικά φοιτητική ταυτότητα να μπουν στο Πολυτεχνείο, προβάλλοντας το πρόσχημα ότι εμποδίζουν την είσοδο ασφαλιτών (ενώ είναι γνωστό σε όλους πως κάθε ασφαλίτης μπορεί να έχει πλουσιότατη συλλογή φοιτητικών ταυτοτήτων). Η πραγματικότητα είναι ότι ήθελαν πάση θυσία να διαφυλαχτεί η σύνθεση μέσα στο Πολυτεχνείο. Πράγμα που ήταν αδύνατο να κατορθωθεί, κι αυτό αποδεικνύεται ατράνταχτα από τον αριθμό των εργατών που συνελήφθησαν (475 εργάτες έναντι 317 φοιτητών), αν και είχαν περισσότερους λόγους από ένα φοιτητή να μη συμβεί μέσα στο Πολυτεχνείο.

Ένα ακόμη επεισόδιο που είναι ενδεικτικό της συνωμοσίας σιωπής πάνω στη συνέλευση των εργαζομένων, αποκαλύπτει, το επίπεδο της ανεπτυγμένης συνείδησης των κομματικών στελεχών στην καταστροφή κάθε τεκμηρίου της επαναστατικής ιστορίας. Όλη τη διάρκεια της νύχτας της Τετάρτης, ένας αρχιτέκτονας -όπως μάθαμε αργότερα- μαγνητοφωνούσε όσα λεγόντουσαν μέσα στη συνέλευση. Για κακή του τύχη όμως τον αντιληφθήκανε τα επαγγελματικά στελέχη που είχαν έρθει, με σκοπό να διαλύσουν την συνέλευση. Μέσα σε διάστημα δευτερολέπτων, αφού έπεσαν πάνω του, τού πήραν την ταινία και την κατέστρεψαν επί τόπου. Έλεγαν ότι ίσως είναι της Ασφάλειας και ότι η ταινία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον τους. Είναι αλήθεια πως τότε η ομάδα των συντρόφων μας «μπερδεύτηκε» και όταν κατάλαβε τι συνέβαινε ήταν αργά. Η ταινία είχε ήδη καταστραφεί. Μονάχα εκ των υστέρων καταλάβαμε τι αξία θα είχε εκείνη η μαγνητοταινία για το επαναστατικό κίνημα. Σημειώνουμε παρενθετικά πως μέσα στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης επαναφομοίωσης και καταστροφής κάθε τεκμηρίου, πραγματοποιήθηκε η λογοκρισία και το «κόψιμο» όλων των πανό με τα συνθήματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω από την ταινία που προβλήθηκε στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση -την ίδια ταινία που είχε επανειλημμένα προβληθεί στο Παρίσι και αργότερα στη Γερμανία χωρίς λογοκρισία.

Το πρωινό της Πέμπτης ο χώρος τού Πολυτεχνείου είχε ουσιαστικά εκκενωθεί από τους εργάτες. Το βράδυ, με πρωτοβουλία αυτή τη φορά των αριστεριστών και με την ανοχή της Συντονιστικής Επιτροπής των φοιτητών, ξαναστήθηκε η εργατική συνέλευση στην ίδια αίθουσα του κτιρίου Γκίνη. Όμως ο χαρακτήρας της είχε αλλάζει ριζικά. Στη θέση της μη-διευθυνόμενης συνέλευσης της Τετάρτης, όπου οι εργάτες συζητούσαν ελεύθερα τα πάντα, χωρίς να είναι οπαδοποιημένοι, δημιουργήθηκε ένα κοινοβούλιο της Αριστεράς με τις παρατάξεις του, τους προκαθορισμένους ψηφοφόρους του και το σμήνος των επίδοξων ηγετών του. (Η ποιότητα της συνέλευσης είχε πέσει μέχρι του σημείου που ένας μαρξιστής διανοούμενος μπόρεσε να δηλώσει καμαρωτά ότι είναι κι αυτός εργαζόμενος, και κατά συνέπεια έχει δικαίωμα συμμετοχής εφόσον «σαν διανοούμενος παράγει εργατική ιδεολογία»).

Ξημερώνοντας το πρωί της Παρασκευής, μετά από ψηφοφορία εκλέχτηκε μια επιτροπή «εργατικής κινητοποίησης» με καθήκον να φύγει από το Πολυτεχνείο και να πάει στην πλατεία Κοτζιά και σ’ άλλους χώρους όπου μαζεύονταν εργάτες, με σκοπό να τους προτρέψει να κατέβουν σε απεργία. Μετά απ’ αυτό η συνέλευση διαλύθηκε για να ξαναρχίσει το βράδυ της Παρασκευής, όπως και έγινε, μόνο που αυτή τη φορά διάρκεσε μόλις 2-3 ώρες, ίσαμε τη στιγμή που άρχισαν να πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα μέσα στο Πολυτεχνείο. Σε όλο το διάστημα της Παρασκευής η επιτροπή, που δεν πήγε πουθενά, φρόντισε σε αρμονική συμβίωση με τη «Συντονιστική» να εκδίδει στο όνομα της συνέλευσης προκηρύξεις που ποτέ δεν συζητήθηκαν απ’ αυτήν, με συνθήματα όπως: «50% αύξηση», «κάτω ο τιμάριθμος» κ.λπ. Μετά τα γεγονότα, μέσω των εφημερίδων μάθαμε ότι η συνέλευση αντιπροσωπεύτηκε στη «Συντονιστική» με δύο αντιπροσώπους (μέσα σε δεκάδες φοιτητών αντιπροσώπων). Πρέπει να σημειωθεί ότι η συνέλευση ούτε είδε, ούτε άκουσε, ούτε ενέκρινε κάτι τέτοιο. Ας προστεθεί επίσης ότι την Παρασκευή το μεσημέρι, σε στιγμή που δεν λειτουργούσε η συνέλευση, δύο μαρξιστές της Επιτροπής έσκισαν ένα πανό που είχαν αναρτήσει οι σύντροφοί μας με το σύνθημα «Εργατικά Συμβούλια».

Το Σάββατο και την Κυριακή η ομάδα των συντρόφων μας συμμετείχε στα έκτροπα στα οποία επιδόθηκαν κυρίως οι νεαροί εργάτες.

Θα ήταν παράλειψη αν, κλείνοντας αυτή τη σημείωση, δεν αναφέραμε ότι η ομάδα των συντρόφων μας θεώρησε εκ των υστέρων ότι έτρεφε ψευδαισθήσεις το απόγευμα της Παρασκευής σχετικά με τις δυνατότητες μετασχηματισμού της συνέλευσης των εργαζομένων σε αυθεντικό ταξικό όργανο. Εκείνο που θα μπορούσε να κάνει, όπως είχε τότε διατυπωθεί από ένα σύντροφο, ήταν να προτρέψει στη δημιουργία επί τόπου ενός κύκλου μερικών δεκάδων εργαζομένων -πράγμα αρκετά εύκολο εκείνη τη στιγμή- για να καταλάβει το κτίριο της Γ.Σ.Ε.Ε. που βρίσκεται επί της Πατησίων, μερικές εκατοντάδες μέτρα πέρα από το Πολυτεχνείο, και αν αυτό δεν ήταν εφικτό να το κάψει.

Σημείωση: Η εκδοτική και πολιτική ομάδα «Διεθνής Βιβλιοθήκη» σφράγισε τη γέννηση, αλλά και την ανάπτυξη του αντιεξουσιαστικού και αναρχικού χώρου στη σύγχρονη Ελλάδα:  «Το φθινόπωρο του 1971, μια παρέα νεαρών, λιγότερων αριθμητικά και από τα δάκτυλα του ενός χεριού, με εμψυχωτή και οδηγό τον Χρήστο Κωνσταντινίδη, συγκροτεί την πρώτη αντιεξουσιαστική ομάδα, γνωστής ως ομάδας της Διεθνούς Βιβλιοθήκης, μιας και οι εκδοτικές δραστηριότητες εντάσσονταν σ’ ένα πλατύ σύνολο κοινωνικής κριτικής και παρέμβασης με απώτερο σκοπό (και ακόμη πιο βαθιά επιθυμία) τη δημιουργία Αντιεξουσιαστικού Κινήματος στην Ελλάδα και την ένταξη των εκδόσεων σ’ αυτό. »Το Φθινόπωρο του 1973 η ομάδα της Διεθνούς Βιβλιοθήκης πρωτοστάτησε στην κατάληψη της Νομικής. Στην παρέμβαση του Χρήστου οφείλεται το ότι διήρκεσε η κατάληψη έστω και για μια νύχτα (αφού η Επιτροπή Κατάληψης ετοιμαζόταν να διαπραγματευτεί την αποχώρησή μας) καθώς και το μοναδικό σύνθημα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, γραμμένο γράμμα-γράμμα (με κάθε γράμμα σε ξεχωριστό πλακάτ) και με λαδομπογιά, αφού η λειτουργικότητα του σπρέι στην αναγραφή συνθημάτων δεν είχε γίνει ακόμη αντιληπτή.  Στην εξέγερση του Πολυτεχνείου η ομάδα μας συνέβαλε ιδιαίτερα στη ριζοσπαστικοποίηση και στο ξεπέρασμα της ψευδούς αντίθεσης Δημοκρατία-Δικτατορία, γράφοντας τα γνωστά αντικαπιταλιστικά συνθήματα -τώρα πια χρησιμοποιούσαμε σπρέι και ήμασταν οι μόνοι που το κάναμε- και συγκαλώντας μαζί με άλλους συντρόφους την Εργατική Συνέλευση».

Οι "μύθοι" του Ντονμπάς και η φιλοπουτινική παραπληροφόρηση!

Προπαγανδιστικό μπάνερ στο οποίο γράφει "Δόξα στη Νοβοροσσία [δλδ η αναστημένη ρωσική αυτοκρατορία]: δεξιά αποσπάσματα ως φρουροί της Ρωσικής άνοιξης [όπως τα γεγονότα του '14 είναι γνωστά στη Ρωσία]". Στη μέση απεικονίζονται εμβλήματα ακροδεξιών ομάδων από την Ρωσία ("Ρωσική Εθνική Ενότητα", "Βαργιάγκ", "Ρούσιτς", "Αυτοκρατορική Λεγεώνα") και από την Ουγγαρία ("Legion of St. István").

Του Yavor Tarinski

Ένας από τους πιο συνηθισμένους μύθους σχετικά με τη Ρωσικό-Ουκρανική σύγκρουση είναι ότι το 2014 ξέσπασε ένας κανονικός εμφύλιος πόλεμος στην Ανατολική Ουκρανία, στην περιοχή του Ντονμπάς. Κόσμος πού δεν έχει πρόσβαση σε ρωσόφονα μέσα πιθανών να έχει πέσει θύμα της ακροδεξιάς η σταλινικής φίλο-πουτινικής παραπληροφόρησης. Υπάρχει ένας συντριπτικός όγκος δεδομένων (δλδ το λένε μέχρι και οι ίδιοι πρωταγωνιστές αυτών των γεγονότων) που δείχνει πώς τα πρώτα στάδια της σύγκρουσης δεν υποκινήθηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους του Ντονμπάς, αλλά από παραστρατιωτικές ακροδεξιές ομάδες, που αποτελούνταν κυρίως από Ρώσους πολίτες. Στην ουσία το 2014 η Ρωσία βάζει εμπρός το πρώτο στάδιο ενός σχεδίου:
-Στο αρχικό στάδιο, προσπαθεί να δημιουργήσει ημιαυτόνομες οντότητες ("λαϊκές δημοκρατίες") εντός της Ουκρανίας, μέσω τις οποίες να μπορέσει να ελέγχει τις πολιτικές του Ουκρανικού κρατος.
-Και όταν το πρώτο στάδιο απέτυχε, προχώρησε στο δεύτερο, το οποίο περιλάμβανε την προσάρτηση τμημάτων της Ουκρανίας.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή - ο πόλεμος στο Ντονμπάς ξεκίνησε από μια παραστρατιωτική ομάδα ακροδεξιών μαχητών από τη Ρωσία, η οποία, με επικεφαλής τον Ιγκόρ "Στρέλκοφ" Γκίρκιν (πρώην αξιωματούχος των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών FSB [1]), θα καταλάβει την πόλη Σλοβιάνσκ, στην περιοχή του Ντονιέτσκ. [2] Θα αρκούσε μια γρήγορη ματιά στις εμφανίσεις τους στο YouTube, οι οποίες είναι διαθέσιμες από τον Απρίλιο του 2014, για να διαπιστωθεί ότι επρόκειτο για άτομα με ακροδεξιές απόψεις. [3] Τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από τους "αυτονομιστές" που εισέβαλαν στην Ανατολική Ουκρανία για πρώτη φορά από τη Ρωσία θα μπορούσαν να αναγνωριστούν αναμφισβήτητα ως αντισημίτες, ρατσιστές, μοναρχικοί, ορθόδοξοι φονταμενταλιστές, υποστηρικτές της ανασυγκρότησης της ρωσικής αυτοκρατορίας, ακόμα και νεοναζιστες, οι οποίοι έζησαν τις φαντασιώσεις τους με τα όπλα που έλαβαν από τη Ρωσία και την υποστήριξη των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών.
Σύμφωνα με τον Αλεξάνδερ Μποροντάι (ο πρώτος πρωθυπουργός της "λαϊκής δημοκρατίας" του Ντονιέτσκ, για τον οποίον θα μιλήσω πιο αναλυτικά παρακάτω), από τις ένοπλες δυνάμεις των "λαϊκών δημοκρατιών" έχουν περάσει μεταξύ 30 και 50 χιλιάδων εθελοντών μαχητών της Ρωσίας. [4] . Παραδείγματα βρίσκουμε στις πολλές άκρο-εθνικιστικές, συχνά ανοιχτά νεοναζιστικές, ένοπλες μονάδες όπος τους "Ρούσιτς", "Βαργιάγκ", "Ρωσική Εθνική Ενότητα" και "Αυτοκρατορική Λεγεώνα", οι οποίες στρατολογούσαν ακροδεξιά στοιχεία απ' όλη τη Ρωσία [5]. Υπάρχουν επίσης αρκετές συνεντεύξεις και βιντεοσκοπημένες εμφανίσεις εθελοντών από τη Ρωσία, στις οποίες παραδέχονται ότι οι "λαϊκές πολιτοφυλακές" αποτελούνται κυρίως από Ρώσους πολίτες. [6] Και παρόλο που ο αριθμός των αυτοομολογιών των "αυτονομιστών" που ήρθαν στην επιφάνεια μόνο αυξήθηκε από τότε, ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς εξακολουθεί να εμμένει στην εκδοχή του " εμφυλίου πολέμου". Ακροδεξια στοιχεία έχουν ενταχθεί στις "λαϊκές πολιτοφιλακές" του Ντονμπάς και από άλλες χώρες όπου η Ρωσία έχει ισχυρή επιρροή, μέσω ταγμάτων όπως το Ουγγρικό "Legion of St. Istvan" , την Βουλγαρική "Ορθόδοξη Αυγή", και το Σερβικό "Jovan Sevic". [7]
Και τι γίνεται όταν όλα αυτά τα φασιστικά στοιχεία αρχίζουν και καταλαμβανουν εδάφη στο Ντονμπάς; Μεταξύ άλλων, ο αυτοαποκαλούμενος "λαϊκός δήμαρχος" της Σλοβιάνσκ, Βιάτσεσλαφ Πονομάρεφ (οποίος τοποθετείται στη θέση αυτή από τους "αυτονομιστές") , παραδέχτηκε ανοιχτά ότι διέταξε πογκρόμ κατά των Ρομά στα προάστια της πόλης. [8] Σύμφωνα με ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι μη ορθόδοξοι χριστιανοί της Σλοβιάνσκ εκδιώχθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής. [9] Ο "λαϊκός δήμαρχος" κάλεσε επίσης τους ουκρανόφωνους κατοίκους της Σλοβιάνσκ να "αναφερθούν" στις "αρχές". [10] Όλο αυτό κάνει τις νέες "λαϊκές" αρχές πολύ μη δημοφιλές ανάμεσα στο ντόπιο πληθυσμό, κάτι το οποίο φαίνεται από την απελπισμένη εμφάνιση του Γκίρκιν σε βίντεο, στο οποίο παραπονιέται ότι δεν μπορεί να φέρει ούτε χίλιους ανθρώπους υπό τις διαταγές του και αποκαλεί το συνολικό ανδρικό πληθυσμό της περιοχής ως δειλό. [11]
Αξίζει επίσης να παρακολουθήσετε τα βίντεο από την κατάληψη του Κραματόρσκ (της πλησιέστερης μεγάλης πόλης κοντά στη Σλοβιάνσκ) από μια ειδική μονάδα, που προφανώς αποτελείται από Ρώσους πολίτες. [12] Μετά την κατάληψη των κτιρίων της διοίκησης, αρκετοί κάτοικοι του Κραματόρσκ συγκεντρώθηκαν μπροστά τους για να μάθουν ποιοι είναι οι ένοπλοι. Από το πλήθος ακούγονται φωνές όπως "εξαφανιστειτε" και "Ουκρανία". Όταν ένας από τους καταληψίες δήλωσε ότι ήταν "υπέρ του Ντονμπάς", οι κάτοικοι του απαντούν: "Μας ρωτήσατε; Εξάλλου, εμείς είμαστε το Ντονμπάς. Ποιος σας κάλεσε εδώ;" Όπως σημείωσε ο Ντένις Καζάνσκι, ένας δημοσιογράφος από το Ντονέτσκ, οι άνθρωποι σε αυτό το βίντεο είναι τόσο γενναίοι επειδή δεν πιστεύουν ακόμη ότι οι τύποι αυτοί μπορούν να τους πυροβολήσουν. [13]
Ο Ρώσος πολίτης Γκίρκιν γίνεται ο πρώτος υπουργός άμυνας της "λαϊκής δημοκρατίας" του Ντονιέτσκ, και με κάθε πράξη και δήλωση του κάνει ξεκάθαρο πως είναι ένας ορθόδοξος φονταμενταλιστής και μοναρχικός [14] που ονειρευόταν "την επιστροφή της Ρωσίας στα φυσικά της σύνορα, δηλαδή στα σύνορα του 1939". [15] Ο στόχος του Γκίρκιν δλδ είναι η εφαρμογή του συμφώνου Χίτλερ-Στάλιν. Ο υποτιθέμενος "αντιφασίστας" Γκίρκιν μιλάει θετικά για την αντεπαναστατική Λευκή Φρουρά και λατρεύει τους Ρώσους συνεργάτες των ναζί στο Β' Παγκοσμίου Πολέμου. [16] Μόνο η γνώση της ρωσικής γλώσσας και μια μηχανή αναζήτησης στο διαδίκτυο θα ήταν αρκετά για να ανακαλύψει κανείς ότι ο Γκίρκιν είναι εγκληματίας πολέμου που μπορεί να καυχηθεί για μια μακρά καριέρα: πολεμώντας για τους Ρώσους "αυτονομιστές" στη Μολδαβία το 1992, συμμετέχοντας στον πόλεμο της Βοσνίας το 1994 (από την πλευρά της Σερβίας), και τέλος συμμετέχοντας στους δύο πολέμους της Τσετσενίας. [17]
Τα άρθρα του ίδιου του Γκίρκιν από την εποχή του δεύτερου πολέμου της Τσετσενίας, τα οποία έγραφε για το Ρωσικό εθνικιστικό περιοδικό "Ζαύτρα" (Завтра) [18] δείχνουν ότι ο ίδιος τρέφει ωμές φυλετικές προκαταλήψεις κατά των Τσετσένων. Πόσους από αυτούς δολοφόνησε ο Γκίρκιν δεν είναι ακριβώς γνωστό- Σύμφωνα με Ρώσους ακτιβιστές για τα ανθρώπινα δικαιώματα από την οργάνωση "Memorial", ο τότε αξιωματικός της FSB συμμετείχε στην απαγωγή και την δολοφονία τουλάχιστον τεσσάρων ανθρώπων. [19] Μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα για των ιδεών του για τη σωστή διεξαγωγή πολέμων από ένα άρθρο που έγραψε μαζί με τον Μποροντάι, στο οποίο οι συγγραφείς χαίρονταν ανοιχτά για την καταστροφή ενός χωριού των Νταγκεστάν με τη χρήση βαρέων ρουκετών. [20]
Όπως ο Γκίρκιν, έτσι και ο Αλεξάνδερ Μποροντάι είναι πολίτης της Ρώσικης Ομοσπονδίας, ο οποίος δεν είχε πατήσει το πόδι του στο Ντονμπάς πριν το 2014. Αυτό όμως δεν θα τον εμποδίσει να γίνει ο πρώτος πρωθυπουργός της "λαϊκής δημοκρατίας" του Ντονιέτσκ. Και ο Μποροντάι πολιτικά ανήκει στο χώρο της Ρώσικης άκρας δεξιάς: είναι μοναρχικός, ορθόδοξος φονταμενταλιστής και υπέρμαχος της παλινόρθωσης της τσαρικής αυτοκρατορίας. Την δεκαετία του '90 υπάρχει διευθυντής της Ρώσικης εθνικιστικής εφημερίδας "Ζαύτρα" [21], ενώ το 2011 θα ιδρύσει το εθνικιστικό ιντερνετικο κανάλι Den-TV [22], όπου συχνά δίνεται βήμα σε ακροδεξιές φωνές όπως τον αντι-συμίτη Κονσταντίν Ντουσένοφ.
Και ο Μποροντάι επίσης έχει μακρά "αυτονομιστική" καριέρα. Το 1992, όπως και πολλοί άλλοι Ρώσοι πολίτες [23] , θα είναι ανάμεσα στους "αυτονομιστές" που, με ρωσική στρατιωτική υποστήριξη, έθεσαν την Υπερδνειστερία υπό ρωσικό έλεγχο. Φυσικά, και το 1992 ο "λόγος της εισβολής είναι η προστασία των "απειλουμένων ρωσόφονων" πληθυσμών από τον "μολδαβικό φασισμό". [24] Όπως και στην περίπτωση της Γεωργίας το 2008 ή της Ουκρανίας το 2014, λίγοι/ες κινηματική/ες έκαναν τον κόπο να ψάξουν τους πραγματικούς λόγους, και αντ' αυτού προτημισαν να πιστέψουν την Ρωσική προπαγάνδα, νοσταλγουμενοι για την ΕΣΣΔ.
Όταν τα πράγματα έγιναν πολύ θερμά τον Αύγουστο του 2014, οι δύο ηγέτες των "αυτονομιστων" επέστρεψαν στη Μόσχα- τα "γραφεία" που άφησαν στη "λαϊκή δημοκρατία" κατέλαβαν τοπικές μαριονέτες. Ωστόσο, ο πόλεμος ήταν ήδη σε πλήρη εξέλιξη εκείνη την εποχή και η Ρωσία είχε ήδη ανέπτυξε τακτικές μονάδες τις στο ουκρανικό έδαφος. Πίσω στην χώρα τους τους περιμένει, ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες τους, μία ζωή πολυτέλειας. [25] Μάλιστα ο Μποροντάι εκλέχθηκε μέχρι και βουλευτής στο Ρωσικό κοινοβούλιο (Дума) με το κόμμα "Ενωμένη Ρωσία" του Πούτιν. [26]
Με όλα αυτά δεν θέλω να πω πως όλα ήταν τέλεια στο Ντονμπάς πριν το 2014, προφανώς υπήρχαν προβλήματα, αλλά αυτά είχαν πιο πολύ κοινωνικό και ταξικό χαρακτήρα, πάρα φυλετικό (όπως ισχυρίζεται η πουτινική προπαγάνδα). Και σε αυτή τη γενικευμένη δυσαρέσκεια πόνταραν οι εισβολείς. Και είναι κάπως λογικό όλο αυτό το ζήλο για ένταξη της περιοχής στη Ρωσία να προερχόταν, όχι από τα λαϊκά στρώματα, αλλά από παραστρατιωτικά ακροδεξιά στοιχεία της ίδιας της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

[1] http://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=JfhKCpGy1ug
[2] http://zavtra.ru/blogs/kto-tyi-strelok
[3] https://linksunten.indymedia.org/de/node/129014 και http://paulocanning.blogspot.com/.../the-fascists-in...
[4] https://www.kp.ru/daily/26425.4/3297691/
[5] https://www.youtube.com/watch?v=BjAvnUa1Wak και https://novayagazeta.ru/society/65075.html και https://censor.net/.../rossiyiskiyi_naemnik_polovina... και https://naviny.belsat.eu/.../paren-iz-bresta-kotoryj.../ και https://www.youtube.com/watch?v=81KAD5uzXdw και http://kashin.guru/2015/10/20/soldat/
[6] https://www.currenttime.tv/.../ya-natsist.../31868399.html και https://espreso.tv/.../pro_rashystov_antyfashystov_na...
[7] https://www.opendemocracy.net/.../putins-international.../ και https://www.google.com/.../quotpravoslavna-zoraquot.../amp και https://balkaninsight.com/.../serb-volunteers-answer.../
[8] https://www.youtube.com/watch?v=4Xojf1ImUb8 και http://www.khpg.org/en/index.php?id=1397936989
[9]https://www.hrw.org/.../ukraine-rebel-forces-detain... και http://khpg.org/en/index.php?id=1405936264
[10] https://www.hrw.org/.../ukraine-rebel-forces-detain...
[11] https://linksunten.indymedia.org/de/node/119382/index.html και https:/ /linksunten.indymedia.org/de/node/121038
[12] https://www.youtube.com/watch?app=desktop&v=VGLr8-6Dpxs
[13] https://frankensstein.livejournal.com/634512.html
[14] https://linksunten.indymedia.org/de/node/119382/index.html
[15] https://www.spiegel.de/.../igor-strelkow-ich-traeume-von...
[16] https://friend-livejournal-com.translate.goog/1254962...
[17] https://linksunten.indymedia.org/de/node/128340/index.html
[18] https://flibusta.club/b/381315/read
[19] ] https://buntar1917.livejournal.com/29977.html και https://novayagazeta.ru/politics/67944.html
[20] https://zavtra.ru/blogs/1999-09-2821
[21] https://www.academia.edu/4195331
[22] http://khpg.org/en/index.php?id=1403209655
[23] https://ru.m.wikipedia.org/.../%D0%9A%D0%BE%D0%B7%D0%B8...
[24] https://regnum.ru/news/economy/1332688.html
[25] https://novayagazeta.ru/politics/69639.html
[26] https://en.m.wikipedia.org/wiki/Alexander_Borodai

Η ευρωπαϊκή αριστερά στο Λβιβ της Ουκρανίας!

Κοινή αντιπροσωπεία του κόμματος Ραζέμ, άλλων ευρωπαϊκών αριστερών ομάδων και συνδικάτων επισκέφτηκε το Λβιβ. Επί τόπου συναντήθηκαν με Ουκρανούς συνδικαλιστές και στήριξαν την Ουκρανική αριστερά. Στη διάσκεψη που είναι αφιερωμένη στην οικοδόμηση του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αλληλεγγύης με την Ουκρανία συμμετείχαν γυναίκες και βουλευτές από την Πολωνία (Paulina Matysiak, Razem- Μαζί), τη Φινλανδία (Veronika Honkasalo, Vasemmistoliitto-Αριστερη Συμμαχία), τη Δανία (Soren Sondergaard, Enhedslisten- Κοκκινοπράσινη Συμμαχία) και την Ελβετία (Stéfanie Prezioso, En. à Gauche-Αριστερά), καθώς και εκπρόσωποι πολιτικών κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων και ακτιβιστικών κύκλων από τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ισπανία και την Αυστρία. Εκτός από Ευρωπαίους πολιτικούς και ακτιβιστές, στη συνάντηση συμμετείχε και ο Αργεντινός βουλευτής Juan Carlos Giordano από το Partido de los Trabajadores Socialistas.

- Χαιρόμαστε που μπορέσαμε να ακούσουμε τις φωνές των Ουκρανών συνδικαλιστών. Μίλησαν για τα προβλήματα και τις απειλές που σχετίζονται με την εργασία κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μαζί, εξετάσαμε τις δυνατότητες υποστήριξης της ευρωπαϊκής αριστεράς για τη μαχόμενη Ουκρανία, αναφέρει η Dorota Kolarska από τη γραμματεία για ξένα κόμματα Together.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, ο Oleksander Skyba, σιδηροδρομικός από το Κίεβο, έδειξε πόση ευθύνη βαρύνει τώρα τους σιδηροδρόμους. - Ο σιδηρόδρομος είναι επί του παρόντος ο σημαντικότερος τρόπος μεταφοράς στην Ουκρανία. Χωρίς αυτό, πολλές πόλεις θα ήταν αποκομμένες από τον κόσμο. Η δουλειά μας είναι επίσης ένας διαρκής κίνδυνος. Οι Ρώσοι θεωρούν τον σιδηρόδρομο εχθρό και καταστρέφουν τα βαγόνια και τις μηχανές που μεταφέρουν φάρμακα ή τρόφιμα - είπε ο Skyba.

Ο Sergey Kubanski από το Συνδικάτο Εργαζομένων Υγείας της πόλης του Κιέβου και η Oksana Slobodiana από το Περιφερειακό Συνδικάτο Εργαζομένων Ιατρών του Lviv μίλησαν για την κατάσταση των εργαζομένων στον τομέα της υγείας κατά τη διάρκεια του πολέμου. Ταυτόχρονα, τόνισαν ότι οι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της ουκρανικής κυβέρνησης είχαν προηγουμένως συμβάλει σε σημαντική επιδείνωση στον τομέα της υγείας. - Για να κάνουμε τη δουλειά μας αποτελεσματικά, χρειαζόμαστε διεθνή υποστήριξη. Χρειαζόμαστε φάρμακα και ιατρικό εξοπλισμό, μεταξύ άλλων, είπαν.

Ο Paweł Oleszczuk από την Ένωση Εργαζομένων στην Ενέργεια και την Πυρηνική Βιομηχανία της Ουκρανίας μίλησε επίσης για τις δυσκολίες της εργασίας κατά τη διάρκεια του πολέμου. - Παρά τις επιθέσεις και τις συνεχιζόμενες μάχες, πολλοί εργαζόμενοι παραμένουν στις θέσεις τους. Γνωρίζουμε ότι είμαστε υπεύθυνοι για τη διασφάλιση της ενέργειας και της ασφάλειας για τα νοικοκυριά της Ουκρανίας, εξήγησε ο Oleszczuk.

Στις συναντήσεις με την ευρωπαϊκή αντιπροσωπεία συμμετείχαν και εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών. - Ανταλλάξαμε εμπειρίες στον τομέα της βοήθειας προσφύγων, ιδίως γυναικών και παιδιών - αναφέρει η Kolarska. Η Paulina Matysiak, βουλευτής και μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Razem μίλησε, μεταξύ άλλων, για τα προβλήματα που σχετίζονται με την ένταξη των Ουκρανών παιδιών στο εκπαιδευτικό σύστημα ή για την απαγόρευση των αμβλώσεων στην Πολωνία, η οποία επηρεάζει επίσης τις εισερχόμενες Ουκρανές γυναίκες. Τόνισε ότι η υποστήριξη προς τους πρόσφυγες εξακολουθεί να βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη συμμετοχή εθελοντών. - Ολόκληρη η Ευρώπη αντιμετωπίζει τις προκλήσεις που θέτει η ανάγκη να βοηθηθούν όσοι φεύγουν από τον πόλεμο. Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να ανταλλάσσουμε εμπειρίες με βουλευτές και ακτιβιστές από άλλες χώρες- είπε ο Matysiak.

Όπως τόνισε ο Soren Sondergaard, Δανός βουλευτής του Enhedslisten, «η αριστερά πρέπει να επιμείνει στην άμεση αποχώρηση των ρωσικών στρατευμάτων.» Τόνισε ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις στους δρόμους των ευρωπαϊκών πόλεων δεν αρκούν: «Εμείς, ως ευρωπαϊκές αριστερές δυνάμεις, πρέπει να επιμείνουμε να παρέχουν στην Ουκρανία τη δυνατότητα αυτοάμυνας», κατέληξε.

Να τελειώνουμε με τον απόστολο του νέο-ολοκληρωτισμού Κύριλλο

Του Jean-François Colosimo

«Όλες οι αμαρτίες θα συγχωρεθούν, εκτός από την βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος» προειδοποιεί το Ευαγγέλιο, προσθέτοντας ότι «είναι προτιμότερο να πέσεις στη θάλασσα παρά να σκανδαλίσεις έναν από τους μικρότερους αδελφούς σου». Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Χωρίς άλλη καθυστέρηση, πρέπει να σταματήσει το ψεύδος με το οποίο ο Πατριάρχης της Μόσχας Κύριλλος διαστρεβλώνει τη χριστιανική πίστη ενώπιον του κόσμου. Πρέπει επιτέλους να τερματιστεί αυτή η κοροϊδία να βλέπεις τον Ρώσσο προκαθήμενο να κηρύττει τη σύγκρουση, να ευλογεί τη σταυροφορία, να αθωώνει το έγκλημα ενώ ταυτόχρονα ράβει τον υποτιθέμενο σταυρό της σωτήριας πάνω στο νεκρικό σάβανο της Ουκρανίας. Όπως επίσης πρέπει να λάβει τέλος το αίσθημα ντροπής που προξενεί στους Ορθοδόξους καθώς και η αγανάκτηση που προκαλεί στους Ρωμαιοκαθολικούς και τους Προτεστάντες. Οφείλουμε ως πιστοί να εκφράσουμε επί της γης την οργή και την αγανάκτηση των απανταχού και κάθε εποχής αγίων, οι οποίοι από τον ουρανό αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του παιδιού που τρέχει απελπισμένο να γλυτώσει από τις βόμβες που πέφτουν τον ίδιο τον Ιησού Χριστό που πάσχει πάνω στον Σταυρό και τον Γολγοθά.

Ευθύς εξαρχής, δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Δεν πρόκειται για κάτι δευτερεύον αλλά για κρίσιμο ζήτημα που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η φαουστική συμφωνία που συνδέει τον Κύριλλο με τον Πούτιν βασίζεται στην αδράνεια μπροστά στον ολοκληρωτισμό, την άρνηση της υπερβατικής μοναδικότητας του κάθε ανθρώπινου προσώπου, την επιστροφή στην εποχή της βαρβαρότητας. Προδίδοντας τη μνήμη των μαρτύρων του σοβιετικού καθεστώτος, ο επικεφαλής της Ρωσικής Εκκλησίας παρέδωσε στη λήθη του παρελθόντος τη φρίκη των Γκουλάγκ, ώστε ο τύραννος να μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος την άσκηση της εξουσίας του με τη βία. Από δω και στο εξής, δοξάζει πλέον την θανατηφόρα τυραννία, την βαπτίζει μέσα στο αίμα των αθώων θυμάτων και προσφέρει ως θυμίαμα τους καπνούς της εξολόθρευσης. Και οι δυο μαζί, ο ιεροφάντης και ο συκοφάντης, επαναφέρουν τις χειρότερες από τις παρωδίες του ιερού που επιχείρησε ποτέ ο ίδιος ο Στάλιν. Όμως, το ριμέικ τους φανερώνει ότι δεν είναι αργά για μια Νυρεμβέργη του κομμουνισμού. Οι δικηγόροι και οι νομικοί που σκέφτονται να παραπέμψουν τον Πούτιν σε δίκη ας μην παραλείψουν να προσθέσουν τον Κύριλλο στο φάκελο της υπόθεσης. Θα έχουν και θεολόγους ως μάρτυρες κατηγορίας.

Έπειτα, αυτή η διαστρέβλωση του Ευαγγελίου δεν πρέπει να απασχολεί αποκλειστικά την Ορθοδοξία. Η Χριστιανική Ανατολή μπορεί να έχει τις ιστορικές της αδυναμίες αλλά η συγκαιρινή ατίμωση τις υπερβαίνει κατά πολύ και το βάρος για την επείγουσα ανάγκη αποκήρυξής της πέφτει εξίσου σε όλες τις χριστιανικές ομολογίες. Οι προκαθήμενοί τους δεν θα πρέπει να υποτιμούν τη αντοχή του homosovieticus στο κακό. Όταν ο Πάπας της Ρώμης και ο Αρχιεπίσκοπος της Κανταουρίας παρακαλούν στο τηλέφωνο τον Πατριάρχη πασών των Ρωσιών να υψώσει τη φωνή του, ο Κύριλλος τρέχει στον Πούτιν για να του καυχηθεί ότι και ο ίδιος δέχεται τηλεφώνημα σε ανώτατο επίπεδο. Οι δαιμονισμένοι δεν διορθώνονται· εξορκίζονται και μέχρι τότε εξορίζονται. Οι υπεύθυνοι λοιπόν των σχετικών επιτροπών της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, των μεταρρυθμισμένων κοινοτήτων, του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών κ. α., που διεξάγουν τους επισήμους θεολογικούς διαλόγους ας αποκλείσουν τους εκπροσώπους του Πατριάρχη Κυρίλλου, μέχρι οι ίδιοι να ζητήσουν την παραίτησή του. Δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ουκρανών επισκόπων υπό τη δικαιοδοσία της Μόσχας, οι οποίοι άφοβα διέκοψαν την κοινωνία με τον μέχρι πρότινος πρωθιεράρχη τους, καταγγέλλοντας τον ως αρχι-πλαστογράφο.

Τέλος, η επιτακτική ανάγκη αντίδρασης πέφτει πάνω στους ορθοδόξους. Για όσους παραμένουν αθεράπευτα ευσεβιστές, έχει έρθει η ώρα της κρίσης. Ας σταματήσουν να παρακαλούν τον «Αγιώτατο» να ξεκαθαρίσει τη θέση του, όπως κάνουν κάποιοι ιεράρχες στη Γαλλία, οι οποίοι θα καταλήξουν μαζί με τους χλιαρούς που ο Κύριος θα ξεράσει από το στόμα του. Το Κανονικό Δίκαιο, που για την Εκκλησία δεν αποτελεί κώδικα νομικών ρυθμίσεων αλλά οδηγό υπαρξιακής διαφύλαξης, τους επιβάλλει το ανάθεμα. Στην εγκύκλιο του 1872 οι Πατριάρχες της Ανατολής καταδίκασαν προφητικά τη σύγχυση μεταξύ πολιτικής και θρησκευτικής σφαίρας αλλά και την υποβάθμιση της πίστης σε εθνική ταυτότητα ως την κατεξοχήν νεωτερική αίρεση, αιτία εθνικών διχασμών και πολέμων με αυτοκρατορικές αξιώσεις. Επομένως ο Κύριλλος φανερώνεται ως διπλά αποστάτης.

Ο θρόνος της Κωνσταντινούπολης, στον οποίο ανήκει το προνόμιο της άσκησης του πρωτείου στους Ορθοδόξους, και που αναγνώρισε το 1593 στην Μόσχα την πατριαρχική τιμή για την οποία κομπάζει σήμερα ο Κύριλλος, που συγκάλεσε το 2016 την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης στην οποία ο Κύριλλος δεν συμμετείχε, που το 2018 παραχώρησε στην Εκκλησία της Ουκρανίας την αυτοκεφαλία την οποία ο Κύριλλος πεισματικά τους αρνιόταν, έχει το δικαίωμα να συγκαλέσει τους επικεφαλής των τοπικών Εκκλησιών, τους οποίους ο Κύριλλος έχει τόσο βλάψει και υπονομεύσει, προκειμένου να τον καθαιρέσουν συνοδικά. Δηλαδή με άλλα λόγια να τον απομακρύνουν από το αξίωμα του, εφαρμόζοντας στην πράξη τον αφορισμό που ο ίδιος έχει επιβάλλει στον εαυτό του.

Πρόκειται για μια πρόκληση παγκοσμίων διαστάσεων. Οι χριστιανοί οφείλουν να αναθεωρήσουν το πλανητικό τους «εργοτάξιο» αναλογιζόμενοι γιατί η παρακμή της αυθεντίας συνάγεται από την αποτυχία των θεσμών, συμπεριλαμβανομένων και των δικών τους. Αυτό απαιτεί άραγε θάρρος; Η αλήθεια δεν απαιτεί θάρρος γιατί είναι αυτή που το παρέχει και μάλιστα σε υπεραφθονία όταν και εφόσον την επιλέξουμε. Ας κάνουμε την αρχή με το να απαλλαγούμε από τον Κύριλλο. Τότε θα δούμε τη σπουδαία σλαβική πνευματικότητα των δια Χριστόν σαλών, των ερημιτών που ζουν στα δάση, των συμπονετικών στάρετς, των ένθερμων εκείνων μικρών ανθρώπων που υμνήθηκαν από τον Γκόγκολ, τον Ντοστογιέφσκι και τον Σολζενίτσιν να ξεπροβάλλει από το σκοτάδι των χτεσινών τάφων, του σημερινού μακελειού. Και αφού επιστρέψει να δώσει ανάμεσα μας και για μας τη μαρτυρία για έναν άλλο κόσμο.

Ο Jean-François Colosimo, σπούδασε Φιλοσοφία στη Σορβόννη και Θεολογία στο Ορθόδοξο Θεολογικό Σεμινάριο του Αγίου Βλαδιμήρου στη Νέα Υόρκη. Δίδαξε Πατρολογία στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι, χρημάτισε Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου της Γαλλίας, υπεύθυνος πολλών σημαντικών γαλλικών εκδοτικών οίκων, αρθρογράφος στις μεγαλύτερες γαλλικές εφημερίδες, ενώ από το 2013 διευθύνει τον εκδοτικό οίκο Cerf, τον σημαντικότερο εκδότη θεολογικών και θρησκευτικών βιβλίων στη Γαλλία. Στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις το βιβλίο του Το ξίφος και το σαρίκι: Μέχρι που θα φτάσει η Τουρκία; Αθήνα 2021.

Μετάφραση από τα γαλλικά Νίκος Κουρεμένος.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στη γνωστή γαλλική εφημερίδα Le Figaro, στις 24 Μαρτίου 2022, και μεταφράζεται στα ελληνικά με την άδεια του συγγραφέα.

Το εικαστικό προέρχεται από τον πίνακα του Ρώσου ζωγράφου Ilya Repin (1844-1930) «Ο Ιβάν ο Τρομέρος και ο γιος του Ιβάν» που φυλάσσεται στην Πινακοθήκη Tretyakov της Μόσχας.

Πηγή: Πολυμερώς και πολυτρόπως