Saturday, February 26, 2011

Πλατεία Συντάγματος και όχι Ταχρίρ

Tου Πασχου Μανδραβελη

Δεν είναι μόνο ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, ο οποίος τα έβαλε όλα στο μίξερ, τη δημοκρατία, τη δικτατορία, μια εκλεγμένη κυβέρνηση και ένα αυταρχικό καθεστώς που δεν έχει ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης, για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Πλατεία Συντάγματος πρέπει να γίνει κάτι σαν την Πλατεία Ταχρίρ.

Τον ίδιο παραλογισμό, αλλά με αντίστροφο πρόσημο, έκανε και ο δικτάτορας της Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος σε διάγγελμά του υποστήριξε ότι δεν θα φύγει από την εξουσία, φέρνοντας ως παράδειγμα τη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας! «Η Ελισάβετ είναι πολύ περισσότερα χρόνια από μένα στην εξουσία και δεν έπαθε τίποτα».

Τι σχέση έχει η Βρετανία με τη Λιβύη και ο Καντάφι με την Ελισάβετ; Καμιά, αλλά το ιδεολογικό μίξερ όλα τα αλέθει. Ετσι προκύπτουν αναλογίες που δεν στέκουν, αλλά μπορεί να πείσουν. Ευτυχώς λίγους, όπως αποδεικνύει η πραγματικότητα της Λιβύης, αλλά και η προχθεσινή «κατάληψη» της Πλατείας Συντάγματος, για την οποία ο κ. Αλαβάνος πανηγύρισε ότι «ήταν πεντάωρη». Πεντάωρες, βέβαια, ήταν οι συγκρούσεις, αλλά μάλλον για την «αριστερή» λογική του κ. Αλαβάνου αυτό δεν έχει σημασία.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτό το ιδεολογικό μίξερ δεν περιορίζεται σε αναλογίες του εξωτερικού, ούτε στον κ. Αλαβάνο. Εκτείνεται σε ένα τεράστιο κομμάτι και της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Για παράδειγμα, χθες ο Συνασπισμός της Αριστεράς, των κινημάτων κ.λπ. εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει: «Οι διώξεις που ζητεί με το πόρισμά του ο Εισαγγελέας Εφετών ενάντια στον πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε 8 μέλη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης και στους μετανάστες απεργούς πείνας, εντάσσονται στο ντελίριο αυταρχισμού της κυβέρνησης στο συγκεκριμένο θέμα. Η κυβέρνηση βαδίζει τον δρόμο της αδιαλλαξίας απέναντι στα δίκαια αιτήματα των μεταναστών και χρησιμοποιεί τη Δικαιοσύνη».

Ας υποθέσουμε ότι είναι κακό πράγμα να διώκονται άνθρωποι για τις καταλήψεις. Πάντα και σε οποιαδήποτε περίπτωση ο νόμος έχει καθολική εφαρμογή. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ένα κοινοβουλευτικό κόμμα δεν ψέγει τους λειτουργούς της πολιτείας που εφαρμόζουν τον «κακό» νόμο. Κάνει πολιτική παρέμβαση, έτσι ώστε να αλλάξει τον νόμο. Πείθει τους πολίτες, τους κινητοποιεί, μαζεύει υπογραφές στη Βουλή και στο τέλος καταθέτει σχέδιο τροποποίησης του νόμου που θεωρεί «κακό». Το να βαφτίζει ένα κοινοβουλευτικό κόμμα την εφαρμογή του νόμου «ντελίριο αυταρχισμού» δεν είναι απλώς δημοκρατικά απαράδεκτο, είναι και ομολογία αποτυχίας. Οι νόμοι δεν έρχονται εξ ουρανού. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα συμμετέχουν στη διαδικασία θέσπισής τους. Αλλοτε πείθουν και άλλοτε όχι. Και απ’ ό,τι φαίνεται, το πρόβλημα αυτής της αριστεράς είναι το δεύτερο.

Υ.Γ.: Την καλύτερη σύνοψη της συζήτησης για κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος και όλα όσα ακολούθησαν κατά τη διάρκεια της προχθεσινής πορείας την έκανε μια δικηγόρος στο Facebook. Εγραψε η κ. Φιλοθέη Βαρσάμη: «H διαφορά μεταξύ ενός λαού που στενάζει στη δικτατορία και ενός λαού που δεν σεβάστηκε τη δημοκρατία του είναι ότι ο πρώτος θέλει να κάνει την πλατεία του από Tαχρίρ, σε Συντάγματος, ενώ ο δεύτερος από Συντάγματος, σε Tαχρίρ».

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Thursday, February 24, 2011

Μέχρι πού δέρνεις;

Του Κώστα Γιαννακίδη

Ο αστυνομικός που φλέγεται με τον τρόμο να αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά του. Και ο διαδηλωτής που παρασύρεται από έναν μοτοσικλετιστή της αστυνομίας. Είναι δύο φωτογραφίες που τοποθετούνται σε κοινό κάδρο. Μαζί με χιλιάδες άλλες εικόνες με πικρές σταγόνες αυθεντικής βίας. Ο αστυνομικός επιτίθεται με το γκλομπ, ο διαδηλωτής με το κοντάρι της σημαίας. Μπορεί ο νομοθέτης να κάνει διακρίσεις ως προς τη νομιμότητα της βίας, όμως η ωμότητα είναι κοινή. Δέρνουν και οι δύο, αλλάζοντας ταυτόχρονα θέσεις μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου.

Αυτό που ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω είναι πού πέφτει ο κόφτης της βίας. Αφήστε κατά μέρους τον διαδηλωτή που θα δεχθεί αναίτια αστυνομική επίθεση. Εστιάστε σε έναν αντιεξουσιαστή με κράνος που δέρνει και δέρνεται. Σε ποιο σημείο βάζει ένα όριο στη βία; Όταν σηκώνει το κοντάρι για να χτυπήσει θέτει ταυτόχρονα και έναν περιορισμό στον εαυτό του με σκοπό την αποφυγή δολοφονικών χτυπημάτων; Υποτίθεται ότι ο αστυνομικός είναι εκπαιδευμένος να ελέγχει τη βία που ασκεί. Υποτίθεται. Όμως με τους δρόμους να μετατρέπονται σε πεδίο μάχης, το ένστικτο κερδίζει στα σημεία τη λογική.

Και έτσι πάντα θα απορώ: όταν παίζεις ξύλο στο δρόμο πού μπαίνει το όριο; Στο να σπάσεις, ας πούμε, δύο πλευρά του αντιπάλου, αλλά να μην τον αφήσεις ανάπηρο; Στο να τον αφήσεις ανάπηρο, αλλά να μην τον σκοτώσεις; Αν έχετε παίξει ξύλο από τη μία ή την άλλη πλευρά, αφήστε μας το σχόλιο σας.

Πηγή: www.protagon.gr

Σπύρος Λυκούδης: Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον Γιώργο Καμίνη

Ο Σπύρος Λυκούδης, συντονιστής της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό Αθήνα 9,84 και τους δημοσιογράφους Νόνη Καραγιάννη και Άρη Τόλιο και σχετικά με το θέμα που προέκυψε στο Δήμο Αθηναίων και τις παραιτήσεις των αντιδημάρχωνδήλωσε μεταξύ αλλων:

"Στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης η πολυμορφία στη σύνθεση των δημοτικών συμβουλίων και οι διαφορετικές προσεγγίσεις, τις περισσότερες φορές είναι ζωντάνια και οξυγόνο. Η συζήτηση στα δημοτικά συμβούλια και οι πιθανές διαφωνίες, ακόμα και στις ενιαίες παρατάξεις, προφανώς δεν δημιουργεί πρόβλημα, τελικώς, όμως, η συνεννόηση και βεβαίως η αποτελεσματικότητα είναι αυτό που πρέπει να πρυτανεύει.

Αλίμονο αν οι οποιεσδήποτε διαφορετικές προσεγγίσεις και μάλιστα για ζητήματα περισσότερο διατυπώσεων παρά ουσίας, οδηγούν σε εξελίξεις που ατυχώς δραματοποιούνται.

Ήταν λάθος, ήταν υπερβολική αντίδραση οι παραιτήσεις των αντιδημάρχων, παρά το ότι όπως και οι ίδιοι είπαν, ήταν μια κίνηση ευαισθησίας από την ώρα που δεν ψήφισαν κάποια πρόταση του δημάρχου. Όλα αυτά, με μια πιο προσεχτική προσέγγιση θα αποφεύγονταν, αφού περισσότερα προβλήματα δημιουργούν παρά λύνουν.

Θα μπορούσε, βεβαίως, μια πιο ευέλικτη αντιμετώπιση των παραιτήσεων, να τις είχε ενδεχομένως αποτρέψει.

Θέλω, πάντως, να είμαι κατηγορηματικός, εκφράζοντας τον πρόεδρο και τα συλλογικά όργανα της Δημοκρατικής Αριστεράς, ότι δεν υπάρχει κανένα απολύτως ζήτημα-όπως δικαίως ή αδίκως ακούστηκε και γράφτηκε- στη σχέση μας με το δήμαρχο και το έργο που επιτελεί στην Αθήνα. Στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον Γιώργο Καμίνη και είμαστε κοντά του στη σπουδαία δουλειά που κάνει για να αλλάξει την πρωτεύουσα. "

Αλλο ακεραιότητα, άλλο ανευθυνότητα

Tης Μαριας Κατσουνακη

Η κρίση που ξέσπασε στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων με αφορμή το ψήφισμα για τους μετανάστες του μεγάρου Υπατία, το οποίο έφερε προς έγκριση ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης, θα μπορούσε να είναι μια συνήθης ενδοπαραταξιακή διαμάχη ή μια, ακόμη συνηθέστερη, εκδήλωση πολιτικής διαφωνίας. Επειδή, όμως, το διακύβευμα είναι ανθρώπινες ζωές και όχι εγκαταλελειμμένα κτίρια ή κατειλημμένοι πεζόδρομοι, προκύπτουν ερωτήματα που οφείλουμε να επισημάνουμε:

Πώς μπορεί ένα θεσμικό όργανο να ασκήσει διοίκηση υπό το κράτος του φόβου μήπως προδώσει τη δημόσια, ιδεολογικά προσανατολισμένη, εικόνα του;

Η επένδυση που έγινε από ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι επαγγελματίες της πολιτικής, γιατί κινδυνεύει να εξελιχθεί σε «μία από τα ίδια»;

Μπορεί να λειτουργήσει ένα δημοτικό συμβούλιο, στη σημερινή Αθήνα τού μη περαιτέρω, όταν στήνονται «μικρομάγαζα» και διαγκωνίζονται μικροπολιτικές με στόχο - τι αλήθεια; Τον έλεγχο τίνος και γιατί;

Δεν πλήττεται η αξιοπιστία ενός δημοτικού συμβουλίου όταν τα οξύτατα προβλήματα μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας αντιμετωπίζονται σαν θέματα σε συνέλευση φοιτητικού συλλόγου;

Ο δήμαρχος Αθηναίων θέλησε να προτείνει κάτι διαφορετικό από την ανέξοδη και μάλλον διεκπεραιωτική «έκφραση αλληλεγγύης». Το ψήφισμα απηύθυνε «έκκληση στους μετανάστες του μεγάρου Υπατία να αναστείλουν την απεργία πείνας για να αρχίσει διάλογος με την πολιτεία, μόλις η υγεία τους το επιτρέψει» παράλληλα με το αίτημα προς την κυβέρνηση για «ταχύρρυθμη εξέταση των αιτημάτων παροχής ασύλου». Ορισμένοι θεώρησαν ότι το κείμενο δεν ήταν μαχητικό και πιεστικό προς την κυβέρνηση, κάποιοι διαφώνησαν με τη λογική των ψηφισμάτων εν γένει, άλλοι βρέθηκαν υπό το κράτος συναισθηματικής φόρτισης, λόγω της παρουσίας του 23χρονου απεργού πείνας. Το ψήφισμα, πάντως, προσκαλούσε σε μια άλλου τύπου συζήτηση, στην οποία οι απαντήσεις, αρνητικές ή θετικές, όφειλαν να μην είναι παβλοφικά ανακλαστικές.

Μόνη βεβαιότητα απομένει ότι η τραγωδία των 300 δεν λύνεται ούτε με τις αυτιστικές εμμονές του αριστερίστικου χώρου ούτε με ρυθμίσεις που απλώς μετακυλίουν το πρόβλημα.

Ανθρώπινες ζωές εγκλωβισμένες σε πολιτικά αδιέξοδα και ασυνάρτητες πολιτικές που άφησαν το μεταναστευτικό να διογκωθεί χρόνο με τον χρόνο και να γίνει δυσοίωνα απρόβλεπτο. Τώρα, πλέον, δεν αρκούν ούτε ψηφίσματα ούτε διπλωματικοί ελιγμοί ούτε «αυτονόητες» υπερψηφίσεις ή καταψηφίσεις. Στο μεταναστευτικό δεν δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός. Είναι αυτονόητος, και μόνο η βαρβαρότητα τον θέτει υπό αμφισβήτηση. Δοκιμάζεται όμως η ωριμότητα ενός δημοτικού συμβουλίου που εκλέξαμε για το άφθαρτο των προσώπων. Αλλο όμως ακεραιότητα και άλλο ανευθυνότητα.

Πηγή: Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Thursday, February 17, 2011

Ανοιχτή κοινωνία μέχρι ποιο σημείο;

Της Σώτης Τριανταφύλλου

Το πρώτο μεταναστευτικό κύμα προς την Ελλάδα, παρότι προκάλεσε κραδασμούς –ξάφνιασμα, σπασμωδικές αντιδράσεις, μεμονωμένα επεισόδια ξενοφοβίας– κατέληξε σε σχετική κοινωνική ειρήνη: οι μετανάστες –Αλβανοί και Ανατολικοευρωπαίοι– «έμοιαζαν» με τους Έλληνες, προέρχονταν από συγγενικούς πολιτισμούς· μεγάλο τους μέρος όχι μόνον δεν είχε «επιθετική» θρησκεία, δεν είχε καθόλου θρησκεία. Το πιο πρόσφατο μεταναστευτικό κύμα είναι διαφορετικό και οι συνέπειές του δεν μπορούν να ερμηνευτούν με τους όρους του 1990. Όπως λοιπόν δεν πιστεύω στην αντιπαράθεση του Καρλ Σμιτ μεταξύ Freund και Feind –«φίλων» και «εχθρών»– έτσι δεν μπορώ να πιστέψω στο πλήρες κοσμοπολιτικό άνοιγμα, στην κατάργηση των συνόρων. Κι αυτό μολονότι πολύ θα το ήθελα για μια σειρά ανθρωπιστικούς λόγους – επίσης, θα με βόλευε στα ταξίδια. Το να μιλάμε για παγκόσμια κοινότητα είναι αριστερίστικη ρητορική, εκμηδενισμός της ιδέας της κοινότητας.
Οι άνθρωποι συσπειρώνονται με άλλους και «μένουν μαζί» με άλλους ως κοινωνικά όντα υπό τον όρον να υπάρχει πάντα ένα κοινά αποδεκτό σύνορο ανάμεσα στους μεν και τους δε. Οι «μεν» είναι «η δική μας» ταυτότητα, οι «δε» είναι οι διαφορετικές ταυτότητες που καθορίζουν τη δική μας. Κάθε σπίτι έχει μια πόρτα την οποία χτυπάς για να μπεις. Η «διαφορετικότητα» (μια λέξη που έχει υποφέρει πολύ από τους politically correct, όπως άλλωστε οι περισσότερες λέξεις) είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα της ταυτότητας: είμαστε αυτό που είμαστε, με τον τρόπο με τον οποίον είμαστε, σε σύγκριση αυτού που δεν είμαστε και του τρόπου με τον οποίον δεν είμαστε. Κάθε κοινότητα συνεπάγεται μια σχετική «περίφραξη», έναν τρόπο συνύπαρξης που είναι επίσης τρόπος διαχωρισμού από το «έξω». Ένα «εμείς» που δεν περιορίζεται από ένα «αυτοί», «οι άλλοι», χάνει την έννοιά του.
Σε ποιο βαθμό ο πλουραλισμός (άλλη μια ταλαιπωρημένη λέξη) προεκτείνει την ιδέα της κοινότητας; Μπορεί μια κοινότητα να επιζήσει αν τεμαχίζεται σε υποκοινότητες που απορρίπτουν τους θεμελιακούς κανόνες της κοινοτικής ζωής; Γνωρίζουμε ήδη μια περίπτωση πλουραλιστικής κοινότητας: τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μπορούν οι ΗΠΑ να χρησιμεύσουν ως πρότυπο που να μας δείξει πώς θα εξελιχθεί στην Ευρώπη ο μετασχηματισμός των εθνικών κρατών και του πολυεθνοτικού ανοίγματος; Όχι, δεν μπορεί. Η περίπτωση των ΗΠΑ είναι διαφορετική και τα προβλήματά της δεν είναι αυτά που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα. Ο λεγόμενος Νέος Κόσμος είναι ένας κόσμος «νεοφερμένων»: η εισροή μεταναστών στις ΗΠΑ υπήρξε πράγματι μαζική· όμως εκείνοι οι νεοφερμένοι έβρισκαν στον Νέο Κόσμο απεραντοσύνη, επιζητούσαν καινούργια πατρίδα και γίνονταν Αμερικανοί με προθυμία και ανυπομονησία. Το «χωνευτήρι» υποδέχτηκε 100.000.000 μετανάστες και λειτούργησε για πάνω από έναν αιώνα. Αντιθέτως, ο «παλιός κόσμος» –η Ευρώπη– δεν διαθέτει χώρο εδώ και πολύ καιρό· εξάλλου, σήμερα, ο ερχομός μεταναστών στην Ευρώπη γίνεται σε διαφορετικό κοινωνικό περιβάλλον από εκείνο των μεταναστών στην Αμερική. Οι ΗΠΑ δεν δημιουργήθηκαν ως έθνος που θα υποδεχόταν και θα απορροφούσε άλλα έθνη: δημιουργήθηκε εξαρχής ως «έθνος εθνοτήτων». Αντιθέτως, τα ευρωπαϊκά κράτη είναι «έθνη» τα οποία αντιμετωπίζουν μεταναστευτικές πιέσεις και αμφισβήτηση της εθνικής τους ταυτότητας. Έτσι, η αμερικανική εμπειρία δεν μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα. Οι δυτικοευρωπαίοι ανησυχούν, αισθάνονται εισβολή και αρχίζουν να αντιδρούν.

Πρόκειται για ρατσισμό; Ο ρατσισμός είναι μια αφοριστική, επιφανειακή και απλοϊκή κατηγορία. Οι άνθρωποι που κατηγορούνται για ρατσισμό ενώ δεν είναι ρατσιστές εξοργίζονται και τελικά γίνονται ρατσιστές: ο πειρασμός του ρατσισμού είναι μεγάλος στην καθημερινότητα της Δύσης. Το φάσμα των αντιδράσεων που προκαλούν οι νεοφερμένοι είναι ευρύ και σύνθετο. Σε πολλές περιπτώσεις, η αντίδραση μπορεί να ερμηνευτεί εύκολα σαν μια υπεράσπιση των θέσεων εργασίας και του μισθού (μιας και οι νεοφερμένοι μετανάστες είναι «φτηνότεροι»). Οι περιπτώσεις της ξενοφοβίας έπονται: στην αρχή εμφανίζεται αίσθημα ανασφάλειας και λανθάνουσας απειλής· αργότερα το αίσθημα εξελίσσεται σε αντίδραση, σε απόρριψη του αλλοδαπού. Από το σημείο αυτό αρχίζει ο ρατσισμός.
Στη σημερινή Ευρώπη, η ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και ισλαμιστές. Μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ως «απλό», «σκέτο» ρατσισμό; Προφανώς όχι. Από «εθνοτική» άποψη, οι Ασιάτες –Κινέζοι, Ιάπωνες, Κορεάτες κ.λπ.– δεν είναι, για τους λευκούς Ευρωπαίους, λιγότερο διαφορετικοί από τους Αφρικανούς. Ακόμα και οι Ινδοί δεν είναι «σαν εμάς»: δεν μοιάζουμε. Κι όμως, ούτε οι Ασιάτες, ούτε οι Ινδοί προκαλούν, γενικά μιλώντας, αντιδράσεις απόρριψης ακόμα κι όταν είναι πάρα πολλοί (όπως οι Ασιάτες στις ΗΠΑ και οι Ινδοί στη Βρετανία). Επιπροσθέτως, οι Ασιάτες δεν αφορμοιώνονται ευκολότερα από τους Αφρικανούς. Μάλλον λοιπόν, η ευρωπαϊκή ξενοφοβία εστιάζει στους Αφρικανούς και στους Άραβες, κυρίως όταν είναι, ή «φαίνονται», μουσουλμάνοι. Πρόκειται για πολιτιστικοθρησκευτικό αντανακλαστικό. Η ασιατική κουλτούρα είναι μεν «παράξενη», παραμένει όμως στα μάτια των δυτικών «εκκοσμικευμένη» υπό την έννοια ότι δεν χαρακτηρίζεται από φανατισμό ή θρησκευτική αγωνιστικότητα.
Αντιθέτως, η ισλαμική κουλτούρα έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει φανατισμός, η θεώρηση του κόσμου είναι θεοκρατική, δεν αναγνωρίζει διαχωρισμό κράτους και Εκκλησίας, πολιτικής και θρησκείας. Στο διαχωρισμό αυτό θεμελιώνεται, λίγο-πολύ, η δυτική πολιτεία. Επιπλέον, το κοράνι δεν αναγνωρίζει τα ατομικά δικαιώματα –που αποτελούν επίσης θεμέλιο της δυτικής δημοκρατίας– ως δικαιώματα οικουμενικά και απαραβίαστα. Κι εδώ έγκειται το πρόβλημα. Οι περισσότεροι δυτικοί δεν βλέπουν τους μουσουλμάνους σαν «απίστους» (διότι δεν βλέπουν τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του θεού)· οι μουσουλμάνοι όμως θεωρούν τους δυτικούς «απίστους».
Μέχρι ποιο σημείο λοιπόν η ανεκτική κοινωνία πρέπει να προσαραμόζεται όχι μόνον στους «πολιτιστικά ξένους» αλλά και σε όσους διακηρύσσουν την επιθετικότητά τους; Με άλλα λόγια, μπορεί ο πλουραλισμός να δεχτεί την ίδια του την εξάρθρωση, τη ρήξη της πλουραλιστικής κοινότητας; Το ερώτημα μοιάζει μ’ εκείνο της θεωρίας της δημοκρατίας: μπορεί η δημοκρατία να επιτρέψει την ίδια της την καταστροφή; Μπορεί να δεχτεί να αναδείξουν οι πολίτες της ένα δικτάτορα; Όσοι υποστηρίζουν ότι η ποικιλία των πεποιθήσεων, όσο φανατικές και να είναι αυτές, «εμπλουτίζει» την κοινωνία μας, είναι απλώς ανόητοι. Υπάρχει ένα σημείο πέρα από το οποίο ο πλουραλισμός δεν μπορεί και δεν πρέπει να προχωρήσει: το κριτήριο αυτό είναι η αμοιβαιότητα· μια σχέση στην οποία ο νεοφερμένος –ο μετανάστης– κάνει ένα συμβιβασμό προς εκείνον που τον υποδέχεται.
Ο πλουραλισμός είναι ένας τρόπος να ζούμε μαζί διατηρώντας τις διαφορές μας. Ωστόσο, επιμένω ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς αυτή τη δοσοληψία, χωρίς αυτό το συμβόλαιο. Το να μπαίνεις σε μια πλουραλιστική κοινότητα σημαίνει να αποκτάς και συγχρόνως να παραχωρείς. Οι αλλοδαποί που παραμένουν πεισματικά «ξένοι» προς την κοινότητα αμφισβητώντας τις αρχές της, είναι οι ξένοι που προκαλούν αντιδράσεις απόρριψης, φόβου και εχθρότητας. Σε ποιο βαθμό μπορεί να είναι ανοιχτή μια «ανοιχτή κοινωνία»; Όσο το επιτρέπει η ιδέα της πλουραλιστικής κοινότητας στο εσωτερικό της οποίας τα διαφορετικά στοιχεία γίνονται σεβαστά με αμοιβαίο τρόπο. Ωστόσο, δεν απορρέει από καμιά λογική ότι ο πλουραλισμός πρέπει να είναι απεριόριστος. Τα «ανοιχτά μυαλά» –όσοι αυτοαποκαλούνται έτσι– τραβάνε τα πράγματα πέρα από το σημείο θραύσης. Θυμάμαι ότι το πρωτοσκέφτηκα αυτό όταν, στη δεκαετία του ’80, στη Γαλλία, ακουγόταν το σύνθημα της αριστεράς υπέρ των μεταναστών «Μην αγγίζεις το φιλαράκι μου!». Ήταν τότε που οι πολίτες έπαψαν να είναι πολίτες κι έγιναν φιλαράκια.

Πηγή: ATHENS VOICE

Wednesday, February 16, 2011

Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας

Του Στέφανου Μάνου

Στο αυριανό υπουργικό συμβούλιο δίνεται η ευκαιρία τους υπουργούς να ζητήσουν να μάθουν τι ακριβώς περιλαμβάνεται στην πρόβλεψη εισροής 50 δις ευρώ μέχρι το 2015 και πως θα επιτευχθεί ο στόχος αυτός χωρίς την πώληση μη παραγωγικών ακινήτων του δημοσίου. Θα μπορέσουν επίσης να μάθουν πως θα πουληθούν οι συμμετοχές του δημοσίου σε διάφορες επιχειρήσεις, τράπεζες και οργανισμούς.

Ελπίζω επίσης να ζητήσουν να μάθουν από τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Οικονομίας τι ακριβώς περιλαμβάνει το σχέδιο ανταγωνιστικότητας της κας Μέρκελ για το οποίο ο Υπουργός δήλωσε στο eurogroup ότι η Ελλάδα συμφωνεί σε όλα. Πριν προλάβει να ενημερώσει τους άλλους υπουργούς και τον Ελληνικό λαό η ίδια η κα Μέρκελ.

Σχόλιο "Πιπεριάς": Εύλογα και... απλά ερωτήματα!

Monday, February 14, 2011

Εθνική υπερηφάνεια ή τζάµπα µαγκιά

ΤΟΥ ΚΙΜΩΝΑ ΧΑΤΖΗΜΠΙΡΟΥ*

Δυσκολευόµουν
να αισθανθώ εθνικά υπερήφανος όταν ο λαός χειροκροτούσε ντοπαρισµένους ολυµπιονίκες, όταν κυκλοφορούσαν γύρω µου συνταξιούχοι µε αναπηρία-µαϊµού, όταν σε δήµους, σε ∆ΕΚΟ ή στο πολυτεχνείο πολλοί πληρώνονταν για να κάθονται, όταν δεν άφηναν αριστούχους µαθητές να κρατήσουν τη σηµαία, όταν ο δανεισµός µετασχηµατιζόταν σε παχυσαρκία των παιδιών µας, όταν η πλειονότητα στήριζε αλόγιστες εξοπλιστικές δαπάνες, όταν συναντούσα καθηµερινά άπειρες ανορθολογικές συµπεριφορές και συνειδητοποιούσα ότι ελάχιστοι αντιλαµβάνονται την ευθύνη τους για την οικονοµική κατάσταση της χώρας.
Τι να αισθανθώ λοιπόν όταν ένα κόµµα εξουσίας απαιτεί την παραίτηση του υπουργού οικονοµικών, ενώ είναι πασίδηλο ότι αυτό σήµερα θα σήµαινε άµεση εκτόξευση των σπρεντς σε δυσθεώρητα ύψη; Κάποιοι βέβαια δεν ξέρουν από σπρεντς, είναι ξενόφερτος όρος. Ξέρουν όµως µια χαρά να καταναλώνουν κάθε είδους αγαθά, που σχεδόν όλα εισάγονται από τα ξένα και εξοφλούνται µε τα λεφτά των δανειστών µας.
Τζάµπα µαγκιά ή µαγκιά µε δανεικά, αυτό είναι το ένδυµα της εθνικής υπερηφάνειας;

* ο Κίµων Χατζηµπίρος είναι αναπληρωτής καθηγητής στο εθνικό Μετσόβιο πολυτεχνείο

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Thursday, February 10, 2011

Οικουµενικά δικαιώµατα και πολυπολιτισµικότητα


Της Σώτης ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

Η διαµάχη γύρω από τις «πολιτιστικές» ιδιαιτερότητες των τσιγγάνων
(«πρέπει να τους επιβληθεί να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο»; «πρέπει να εφαρµοστεί στις κοινότητές τους ο νόµος περί παιδικής εργασίας;») και, αυτές τις ηµέρες, γύρω από τις ιδιαιτερότητες του ξεσηκωµένου Μαγκρέµπ, έχει, στην ουσία, λυθεί από το 1948, όταν ψηφίστηκε η Οικουµενική ∆ιακήρυξη των ∆ικαιωµάτων του Ανθρώπου. Η διακήρυξη απαντούσε σ’ ένα θεµελιώδες διακύβευµα στο τέλος του δευτέρου παγκοσµίου πολέµου: στην απαλλαγή της ανθρωπότητας από την απειλή του ολοκληρωτισµού. Με σκοπό να εξαλειφθεί το επιχείρηµα της πλήρους κυριαρχίας που προβάλλει ένα κράτος όταν διαπράττει εγκλήµατα κατά της ανθρωπότητας στο έδαφός του, οι χώρες-µέλη του ΟΗΕ έπρεπε να δεσµευτούν ότι θα σέβονται τα «οικουµενικά» δικαιώµατα. Μέχρι τότε, οποιοσδήποτε δικτάτορας –ο Μουσολίνι, ο Χίτλερ, ο Στάλιν, καθώς και οι αρχηγοί των αποικιών και των προτεκτοράτων– θεωρούσε τον εαυτό του κυρίαρχο στη χώρα του άρα, εξίσου ελεύθερο να προβεί σε γενοκτονία, σε µαζικές εκκαθαρίσεις, σε ρύπανση του περιβάλλοντος και σε άλλες εγκληµατικές αυθαιρεσίες που αφορούν ολόκληρο τον κόσµο.

Ψήφισαν τότε 48 από τις 58 χώρες-µέλη.
Οκτώ χώρες απείχαν: η Νοτιοαφρικανική Ένωση εξαιτίας του απαρτχάιντ το οποίο εννοείται ότι καταδίκαζε η ∆ιακήρυξη·˙η Σαουδική Αραβία διότι δεν δεχόταν την ισότητα ανδρών-γυναικών˙ η Σοβιετική Ένωση (Ρωσία, Ουκρανία, Λευκορωσία), η Πολωνία, η Τσεχοσλοβακία, η Γιουγκοσλαβία µε το πρόσχηµα ότι η ∆ιακήρυξη δεν προχωρούσε όσο θα «έπρεπε» στα οικονοµικά και κοινωνικά δικαιώµατα, ούτε σ’ εκείνα των µειονοτήτων. Η Ρωσία αντιτέθηκε επίσης στην αυστραλιανή πρόταση να δηµιουργηθεί ∆ιεθνές ∆ικαστήριο Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων που να εξετάζει καταγγελίες πολιτών για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωµάτων. Κοντολογίς, υπήρχαν χώρες που δεν αναγνώριζαν την οικουµενικότητα των δικαιωµάτων αυτών. Και χώρες που, µολονότι την αναγνώριζαν, δεν είχαν πρόθεση να εφαρµόσουν το λεγόµενο «δυτικό µοντέλο» στις χώρες τους. Για παράδειγµα, ο εκπρόσωπος της Κίνας (όχι του Μάο· του Τσανγκ Κάι Σεκ) διαµαρτυρήθηκε για την κυριαρχία της δυτικής νοοτροπίας στις προτάσεις του ΟΗΕ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη εξίσου πειστική νοοτροπία που να εξασφαλίζει, θεωρητικά τουλάχιστον (το «θεωρητικά» είναι ήδη µεγάλο βήµα), δικαίωµα σε µια εθνικότητα, στην κοινωνική ασφάλιση, στην αξιοπρέπεια και στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας. Αν και αυτή η διακήρυξη έχει µόνο δηλωτική και όχι νοµική εγκυρότητα, έπαιξε σηµαντικό ρόλο από το 1948: οι αποικιοκρατούµενοι λαοί αγωνίστηκαν για την ανεξαρτησία τους και το µαχητικό πνεύµα διαδόθηκε παντού στον κόσµο. Με κυµαινόµενα αποτελέσµατα πράγµατι.

Ποιο είναι το πρόβληµα που αναδύεται σήµερα εντονότερο από ποτέ:
παρότι οι δυτικές δηµοκρατίες προβάλλουν σίγουρα ένα ελκυστικό µοντέλο ανθρωπίνων δικαιωµάτων, υπάρχει ένα µοιραίο διφορούµενο. Για παράδειγµα, προκειµένου να εξυπηρετήσει τα οικονοµικά της συµφέροντα στην Τυνησία, η Γαλλία στήριξε το δεσποτικό καθεστώς του Μπεν Αλί: οι αναπτυγµένες χώρες δεν αναγνωρίζουν καθεστώτα, αναγνωρίζουν κράτη. Υπό αυτή την έννοια βρισκόµαστε πάλι πριν από το 1948, όταν ο κάθε δικτάτορας µπορούσε να κάνει ό,τι θέλει στην επικράτειά του.

Από την εποχή της διακήρυξης του 1948,
έχουν συµβεί, εκτός από µαχητικές διεκδικήσεις, µια σειρά φρικαλεότητες: τα εγκλήµατα του Μάο και του Πολ Ποτ, ο πόλεµος στο Βιετνάµ (όπου καταστρατηγήθηκαν όλοι οι κανόνες του πολέµου), η γενοκτονία στη Ρουάντα, η βαλκανική αποσύνθεση… Η διακήρυξη και γενικότερα η σταυροφορία της ∆ύσης για τα ανθρώπινα δικαιώµατα αποδείχτηκε µάλλον ανίσχυρη. Για λόγους διπλωµατίας –δηλαδή οικονοµικών και γεωπολιτικών συµφερόντων– οι δυτικές χώρες υιοθετούν τη στάση του Κρέοντα κι όχι της Αντιγόνης: τη στάση που θεωρούν «ρεαλιστική». Οι δικτάτορες είναι καλοί όσο µπορούµε να τους χειριζόµαστε! Ύστερα, όταν τους παρασύρουν κοινωνικά κινήµατα, ή καταβαραθρώνονται από την ίδια τους τη διαφθορά, γίνονται αυτοµάτως «κακοί». Αυτή η ευκαιριακή λογική υπαγορεύει την αµερικανική εξωτερική πολιτική ήδη από το 1948: οι επιπτώσεις είναι ανυπολόγιστες, όπως είναι ανυπολόγιστες οι επιπτώσεις της αποικιοκρατίας.

Η υποκρισία και οι αλλοπρόσαλλες συµµαχίες
καταλήγουν στη συγκάλυψη των εγκληµάτων κατά της ανθρωπότητας: ποιος τολµά να προκαλέσει την Κίνα για το ζήτηµα του Θιβέτ και για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωµάτων στο έδαφός της; Ποιος τολµά να σύρει στα διεθνή δικαστήρια τη Ρωσία για το ζήτηµα της Τσετσενίας, ή το Ιράν, τη Σαουδική Αραβία και τα εµιράτα για την καταπίεση των γυναικών; Όχι µόνον δεν υπερισχύει στην πράξη το δυτικό µοντέλο αλλά αντιθέτως υποχωρεί: ο ΟΗΕ εµπιστεύεται την προεδρία επιτροπής για τα ανθρώπινα δικαιώµατα στη …Λιβύη! Ώστε να µην εξαγριωθεί ο Καντάφι…
Εξάλλου, επικρατεί σύγχυση στο (λιγοστό) µυαλό της δυτικής Αριστεράς: άλλο πολυπολιτισµικότητα (γλώσσα, ιστορία/µνήµη, τέχνες, έθιµα), άλλο ανθρώπινα δικαιώµατα.

Η πολυπολιτισµικότητα διευκολύνει τη συνύπαρξη
και εµπλουτίζει την κουλτούρα µόνον όταν δεν παραβιάζονται τα οικουµενικά δικαιώµατα: για να το διατυπώσω µε κάτι αυτονόητο, δεν αποτελεί εκδήλωση «πολυπολιτισµικότητας» η ανταλλαγή γυναικών µε καµήλες ή ο ακρωτηριασµός των χεριών των κλεφτών. Ούτε το ότι το habeas corpus µπορεί να παραβιαστεί στη ∆ύση αποτελεί επιχείρηµα υπέρ αυτής της διεστραµµένης ιδέας για την πολυπολιτισµικότητα.

Με το να κάνουµε συµβιβασµούς στο πεδίο των οικουµενικών ανθρωπίνων δικαιωµάτων
ώστε να µη θεωρηθούµε ανεπίτρεπτα «δυτικοί» (µιας και η επίθεση στη ∆ύση είναι του συρµού) εκθέτουµε σε κίνδυνο τα κεκτηµένα δικαιώµατα: το κοσµικό κράτος, την ισότητα ανδρών-γυναικών, την προστασία των παιδιών, τη δωρεάν και υποχρεωτική εκπαίδευση, την ελευθερία του λόγου και της έκφρασης· όλα όσα κέρδισαν οι άνθρωποι µέσα από επίπονους κοινωνικούς αγώνες και επαναστάσεις.

Πηγή: ATHENS VOICE

Monday, February 7, 2011

Οταν καπνίζει ο λουλάς...


Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ έξω από το θέατρο τέχνης στην Πλάκα, εμφανίστηκε ξαφνικά μια ομάδα οπαδών συγκεκριμένης ομάδας προκειμένου να δώσει τη δική της αναρχοαυτόνομη παράσταση δρόμου, συνοδευμένη από μολότωφ, τσεκούρια και επιθετική διάθεση κατά πάντων.
Αυτό που τους έστειλε μέχρι εκεί ήταν το περίγραμμα του έργου που παιζόταν και είχε τίτλο ''ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ''. Γεγονός που για τους ίδιους ήταν αρκετό για να εξαπολύσουν μια επίθεση τρόμου και πανικού κατά δικαίων και αδίκων έστω και άσχετων με το ποδόσφαιρο.


Μερικές μέρες πιο πριν χάλασε ο θεός τον κόσμο με αφορμή τα γεγονότα της νομικής, όταν ξαφνικά προέκυψε τεράστιο κοινωνικό ζήτημα για διαβούλευση σε σχέση με το ποιος έβαλε μέσα τους καταληψίες μετανάστες, πως τους έβαλε, ποιος ευθύνεται το άσυλο και το μη άσυλο και πάει λέγοντας.

Ανάμεσα στ’ άλλα έχουνε ενεργό στέκι, κάνουνε κινηματογραφικές προβολές και στο γήπεδο κρεμάνε πανό σαν κι αυτό που βλέπετε. Με τσιτάτα κλωτσιά στ' αχαμνά των ακτιβιστών της ξεσηκωμένης φαφλατάδικης αερογαμίας και των σιωπηλών υποστηρικτών τους. Κατά τα λοιπά όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Αβανταδόρικο το θέμα έδωσε ευκαιρία σ' όσους λατρεύουν τις δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης όπως ο τραχανάς τον ήλιο, να βγούνε και να λένε τα δικά τους. Η ευαισθησία είναι δεδομένο πως ποτέ δεν έλλειψε σ' αυτή τη χώρα.

Για τα γεγονότα της Παρασκευής κουβέντα. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι (κατά πλειοψηφία) ψέλλισαν πως κάτι έγινε αλλά μέχρι εκεί. Η (συγκεκριμένη) ομάδα βλέπετε, έχει πολύ κόσμο πίσω της και δεν είναι ώρα να σκαλίζουμε πληγές. Έτσι λοιπόν υποκριτική τέχνη και υποκρισία βρέθηκαν σε παράδοξη συνύπαρξη.


Δεν θα μιλήσω για την (εθνική μας πλέον) φίλαθλη βία που έχει από καιρό αποκτήσει χαρακτηριστικά οργανωμένης εγκληματικής παραβατικότητας. Περιορίζομαι να πω μονάχα, πως στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μια ερασιτεχνική ποδοσφαιρική ομάδα που ονομάζεται Προοδευτική Τούμπας. Την ξαναγέννησαν από τη στάχτη της συλλογικότητες του αντεξουσιαστικού χώρου της συμπρωτεύουσας.

Sunday, February 6, 2011

Ο άνδρας της μυλωνούς και η πολιτική ανυπακοή

Του Πασχου Mανδραβελη

Το καλοκαίρι του 2002, συνιστώσες της Αριστεράς επιχείρησαν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι οι κουμπουροφόροι της «17 Νοέμβρη» δεν διέπρατταν απλές δολοφονίες, αλλά έκαναν «πολιτικά εγκλήματα». Οταν μάλιστα συνελήφθησαν, δεν τους χαρακτήρισαν «κατηγορούμενους για δολοφονίες» αλλά «πολιτικούς κρατούμενους». Το γνωστό, μάλιστα, «Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα» επιμένει μέχρι και σήμερα ότι τα παιδιά με τα κουμπούρια και τα μπαζούκας απλώς έκαναν κάτι σαν πολιτική εκστρατεία, με λίγο θόρυβο παραπάνω του κανονικού.

Σε μανιφέστο που εξέδωσε το εν λόγω Δίκτυο πριν από έναν χρόνο πληροφορεί τις «Συλλογικότητες και συντρόφους-ισσες από τον αριστερό και τον αντιεξουσιαστικό χώρο» ότι συγκρότησε τη «Δράση για την Ελευθερία», η οποία έχει στόχο «την ανάπτυξη του κινήματος αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ύφεση, ενώ οι έγκλειστοι στην ειδική πτέρυγα των Φυλακών Κορυδαλλού συνεχίζουν, περίπου οκτώ χρόνια μετά το τρομοκαλοκαίρι του 2002, να βιώνουν την κρατική αυθαιρεσία και εκδικητικότητα. Το κίνημα αλληλεγγύης (...) επείγει να ξαναβρεί το βηματισμό του και να περάσει σε μια νέα φάση, αυτή του αγώνα για την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων. Αποτελεί κοινή μας πεποίθηση ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι αγωνιστές του κινήματος και η οργάνωση για τη δράση της οποίας καταδικάστηκαν (οι περισσότεροι με έωλα ή κατασκευασμένα στοιχεία), η 17Ν, υπήρξε αντικαπιταλιστική επαναστατική οργάνωση. Θεωρούμε, λοιπόν, καθήκον μας, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη δράση και τις απόψεις της 17Ν, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία μας με τη στάση πολιτικών κρατουμένων μετά τη σύλληψή τους, να αγωνιστούμε για την απελευθέρωσή τους, να κινητοποιηθούμε για να σταματήσουν οι διακρίσεις εις βάρος τους...».

Αυτού του τύπου η ρητορεία με τις φανταχτερές λέξεις («πολιτικοί κρατούμενοι», «τρομοκαλοκαίρι του 2002», «αγωνιστές του κινήματος» κ. λπ.) μπολιάζει όλο και περισσότερο τον αριστερό λόγο και δεν περιορίζεται για «απελευθερωτικούς» σκοπούς, όπως είναι η αποφυλάκιση των «αγωνιστών του κινήματος» της (απλώς) «αντικαπιταλιστικής επαναστατικής οργάνωσης» «17 Νοέμβρη». Μετά κάθε διαδήλωση μαθαίνουμε ότι «Ζούμε σε αστυνομικό κράτος», όπου «βασιλεύει ο τρόμος» και γίνεται «χημικός πόλεμος» και οι «δυνάμεις καταστολής» «παραβιάζουν σωρηδόν και αδιακρίτως τα ατομικά δικαιώματα». Η παρουσία αστυνομικών στο λιμάνι, όταν οι ναυτεργάτες δεν άφηναν τα πλοία να αποπλεύσουν, χαρακτηρίστηκε «φασιστική κατοχή του Πειραιά».

Από την άλλη, η μεγαλοστομία του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ χαρακτηρίζουν τη σημερινή εποχή «ημέρες Κατοχής», ενώ ο κ. Αλαβάνος ελάλησε ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος είναι ο Πινοσέτ της Ε. Ε. επειδή έφερε το ΔΝΤ στην Ευρώπη, ενώ ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης υποστήριξε ότι η κυβέρνηση (και κάποιοι άλλοι, που δεν κατονόμασε) συμπεριφέρονται «ως σύγχρονοι Κουίσλινγκ της Κομισιόν, του ΔΝΤ και των κεφαλαιαγορών».

Η ίδια μεγαλοστομία χαρακτηρίζει και τα διάφορα κινήματα «δεν πληρώνω», τα οποία χαρακτηρίζονται συλλήβδην ως «κινήματα ανυπακοής». Ακούγονται ως επιχειρήματα το δικαίωμα στην επανάσταση του Τζον Λοκ, η «πολιτική ανυπακοή» του Χένρι Ντέιβιντ Θορό και άλλα εκτός της συγκυρίας κι εκτός της λογικής. Ο μεγάλος Βρετανός φιλόσοφος Τζον Λοκ, για παράδειγμα, έγραψε στη «Δεύτερη Πραγματεία περί Κυβερνήσεως» ότι οι άνθρωποι σύμφωνα με τον φυσικό νόμο γεννιούνται τελείως ελεύθεροι. Συναινούν να θυσιάσουν μέρος της ελευθερίας τους για να σχηματίσουν οργανωμένες κοινωνίες, αλλά αυτή η θυσία υπόκειται στους κανόνες ενός άρρητου κοινωνικού συμβολαίου. Τα άτομα υπόκεινται τη διακυβέρνηση με αντάλλαγμα την ασφάλεια και από εξωτερικές απειλές, αλλά και από απειλές στη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία που προέρχονται από άλλα μέλη της κοινότητας. Διακυβέρνηση, όμως, χωρίς τη συναίνεση των κυβερνωμένων δεν είναι μόνο τυραννία. Αποτελεί απειλή στην ασφάλεια των ατόμων, αυτή την ασφάλεια που το κράτος πρέπει να παρέχει. Ετσι θεμελιώνεται το δικαίωμα στην επανάσταση. Ο λαός οφείλει να εξεγερθεί αμυνόμενος στην απειλή που αποτελεί μια απολυταρχική κυβέρνηση. Ο Θορό αρνήθηκε να πληρώσει έναν συγκεκριμένο φόρο, διότι δεν θέλησε να χρηματοδοτήσει με τον οβολό του ένα άδικο πόλεμο. Δεν το έκανε προς ίδιον όφελος (το πλήρωσε με βραχύβια φυλάκιση) και επίσης δεν το έκανε για τα 2,30 ευρώ των διοδίων, ούτε για το 1,40 των λεωφορείων.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο γλωσσικός πληθωρισμός τελικώς αποκρύπτει υπαρκτά προβλήματα αντί να βοηθά στην επίλυσή τους. Υπάρχουν κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας και βίας, τα οποία όμως διά της διαρκούς καταγγελίας περνούν πλέον απαρατήρητα. Λειτουργεί ο μύθος του βοσκού με τα πρόβατα. Οταν καταγγέλλεις ως αστυνομική αυθαιρεσία την απλή επιβολή της τάξης, στο τέλος κανείς δεν ακούει τις καταγγελίες πραγματικής αυθαιρεσίας. Οταν διευρύνεις το «κίνημα του τζάμπα» παντού, κατ' ουσίαν αποκρύπτονται τα πραγματικά προβλήματα που μπορεί να υπάρχουν με συμβάσεις παραχώρησης των εθνικών οδών, τα διόδια σε παράπλευρους δρόμους κ. λπ. Οταν μιλάς για «Πινοσέτ της Ευρώπης» κατ' ουσία προσβάλλεις τα χιλιάδες θύματα του χιλιανού λαού που μαρτύρησαν από τις δυνάμεις του αιμοσταγούς δικτάτορα. Ο πληθωρισμός των λέξεων λειτουργεί σαν τον πληθωρισμό στην οικονομία. Διαβρώνει αξίες.

Ο Γκαίτε κάποτε είχε γράψει πως «όταν αποτυγχάνουν οι ιδέες, χρήσιμο είναι να έχεις λέξεις». Ο διογκούμενος πληθωρισμός των χαρακτηρισμών από ένα μέρος της Αριστεράς πιθανώς να έχει να κάνει με τη συρρικνούμενη ιδεολογική της κυριαρχία.

Η Αριστερά απήλαυσε σε ολόκληρη τη μεταπολίτευση μια απροϋπόθετη πρωτοκαθεδρία στον χώρο των ιδεών. Μπορούσε να απαξιώσει αντιπάλους ή αντίπαλα ρεύματα ιδεών με ένα μόνο επίθετο, π. χ. «φασίστας» ή, χειρότερα, «νεοφιλελεύθερος». Αυτό, όμως, ήταν και η αχίλλειος πτέρνα της. Επί πολλά έτη δεν μπόλιασε διαλεκτικά το ιδεολογικό της οπλοστάσιο (οι θέσεις της δεν αντιπαραβάλλονταν με αντιθέσεις για να προκύψουν οι νέες συνθέσεις) με αποτέλεσμα η επεξεργασία των προβλημάτων να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από το πραγματικό. Αυτή η κυριαρχία δημιούργησε αφενός μια ιδεολογική υπεροψία και αφετέρου ένα διογκούμενο φαντασιακό σύμπαν, το οποίο όμως δεν λύνει πραγματικά προβλήματα. Οσο όμως δεν προτείνονται πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, τόσο φθίνει η κυριαρχία, και όσο φθίνει η κυριαρχία τόσο επιστρατεύονται μεγαλοστομίες. Οι μεγαλοστομίες με τη σειρά τους αναδεικνύουν όλο και περισσότερο την ιδεολογική γύμνια και αρχίζει ένας σπειροειδής κύκλος με όλο και πιο ανεδαφικές θέσεις και όλο και μεγαλύτερες κουβέντες. Για να καταλήξουμε στις αφισέτες του κ. Αλαβάνου με σύνθημα: «Για να βρούνε δουλειά οι νέοι, είμαστε έτοιμοι να πάμε και φυλακή».

Το newspeak α λα ελληνικά

Το 1948, ο Βρετανός συγγραφέας Τζορτζ Οργουελ έγραψε ένα κλασικό βιβλίο. Το «1984» θεωρείται η επιτομή του ολοκληρωτισμού. Στη χώρα μας το βιβλίο αγνοήθηκε και σε πλείστες όσες περιπτώσεις συκοφαντήθηκε - φυσικά και ο συγγραφέας. Βλέπετε, ο αριστερός Οργουελ έγραψε το αριστούργημά του έχοντας κατά νουν τον «σοσιαλιστικό παράδεισο», όπως παρουσιαζόταν η αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ. Το «1984» βγήκε σε μια εποχή που οι κομμουνιστικές δικτατορίες ονομάζονταν «Λαϊκές Δημοκρατίες», ο αιμοσταγής Ιωσήφ Στάλιν «πατερούλης του λαού», η εθνοκάθαρση στις σοβιετικές χώρες «σοσιαλιστική ολοκλήρωση» κ. ο. κ. Αυτή την πραγματικότητα αποτύπωνε ο Τζορτζ Οργουελ εισάγοντας τον όρο newspeak («Νέα Ομιλία»). Το ολοκληρωτικό καθεστώς προκειμένου να χειραγωγήσει τη σκέψη αλλοίωνε τη γλώσσα. Τα συνθήματά του ήταν απλά και πλήρως στρεβλωτικά της πραγματικότητας: «Ο πόλεμος είναι ειρήνη», «Η ελευθερία είναι σκλαβιά», «Η άγνοια είναι δύναμη».

Γράφαμε και παλιότερα ότι θα περίμενε κανείς το φαινόμενο του newspeak να εκλείψει μαζί με την κατάρρευση των καθεστώτων του ανατολικού μπλοκ. Λάθος! Η ίδια η κατάρρευση των ολοκληρωτικών καθεστώτων ονομάστηκε... «σοσιαλιστική αντεπανάσταση». Η παράδοση όμως είναι πολλές φορές πιο ισχυρή από τη γνώση που φέρνει η πραγματικότητα. Ετσι, το newspeak βασιλεύει μέχρι τις μέρες μας. Για παράδειγμα, ο Περισσός ανακοίνωσε παλιότερα ότι «το ΚΚΕ ήταν και παραμένει κόμμα διεθνιστικό, επομένως και γνήσια πατριωτικό». Ο «ειρηνικός πόλεμος» του Οργουελ βρήκε το καπάκι του στον «πατριωτικό διεθνισμό» του ΚΚΕ.

Δεν είναι το μόνο φαινόμενο. Παλιότερα οι φονιάδες ονομάζονταν «εκτελεστές», ενώ η επιχείρηση εξάρθρωσης της τρομοκρατίας βαφτίστηκε «επιχείρηση σπίλωσης του αντιδικτατορικού αγώνα». Ο νόμος για την καταπολέμηση του οργανωμένου εγκλήματος (άρα και της τρομοκρατίας) βαφτίστηκε «τρομονόμος». Τα κελιά των φυλακών Κορυδαλλού βάφτηκαν από το αριστερίστικο newspeak «λευκά» ή «κελιά F» των τουρκικών φυλακών. Το κράτος ονοματίζεται ως «ο μόνος τρομοκράτης», ενώ κάθε δημοσιογραφική έρευνα περί την τρομοκρατία καταγγέλθηκε αδιακρίτως ως «τρομολαγνεία». Οταν μάλιστα οι αρχές δημοσιοποίησαν τη φωτογραφία του κ. Δημήτρη Κουφοντίνα ζητώντας από τους πολίτες πληροφορίες για τη σύλληψή του, σηκώθηκε φωνή μεγάλη για μετατροπή της χώρας σε «κοινωνία χαφιέδων».

Το «αριστερό newspeak» βασίλευσε στον δημόσιο διάλογο τουλάχιστον 30 χρόνια. Εχει εμποτίσει βαθιά τη σκέψη των Νεοελλήνων. Μόνο που άρχισε να γίνεται αντιληπτό και γι' αυτό έπαψε να είναι λειτουργικό. Μόνη του συνεισφορά πλέον στο κοινωνικό γίγνεσθαι είναι ο γέλωτας, ο οποίος είναι περισσότερο χρήσιμος από τον οξύμωρο «διεθνιστικό πατριωτισμό» του ΚΚΕ...

Διαβάστε

- Γιάννης Καλλιόρης, «Η ξύλινη γλώσσα. Γλωσσολογικοί, ιστορικοί και ιδεολογικοί προσδιορισμοί του αριστεροκομματικού ιδιώματος», εκδ. Αρμός

Πηγή: Η Καθημερινή

Saturday, February 5, 2011

Αποσπάσματα από την εισήγηση του προέδρου της Δημοκρατικής Αριστεράς Φώτη Κουβέλη, στην συνεδρίαση της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος

Για τις ευρωπαϊκές εξελίξεις

Η ΔΗΜΑΡ είναι σταθερά προσανατολισμένη στην οικονομική και πολιτική ενοποίηση της ΕΕ σε ομοσπονδιακή κατεύθυνση. Η κρίση στην Ευρώπη αναδεικνύει δυναμικά την ανάγκη της οικονομικής ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.

Αυτή, όμως, η προσπάθεια εξόδου από την κρίση σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει με βίαιο τρόπο, με τους ασφυκτικούς όρους των δημοσιονομικών περιορισμών και της ριζικής ανατροπής του κοινωνικού ευρωπαϊκού προτύπου, όπως προβλέπονται από το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που παρουσίασε η κ. Μέρκελ στη Σύνοδο Κορυφής.

Η Συνταγματική κατοχύρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας αποτελεί επικίνδυνη επιλογή, με το δεδομένο ότι θα αποκλείει τη δυνατότητα άσκησης εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής. Η ΔΗΜΑΡ την απορρίπτει κατηγορηματικά.

Για την οικονομική πολιτική της χώρας

Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την οικονομία της χώρας μόνο με όρους λογιστικής. Και μάλιστα με τη κλασική πρακτική όπου καλούνται να πληρώσουν το «λογαριασμό» οι ίδιοι και οι ίδιοι, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.

Η κοινωνία πρέπει να βγει από την κρίση όρθια. Αναγνωρίζουμε την ανάγκη μεγάλων διαρθρωτικών αλλαγών, μέτρων εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων. Υπογραμμίζουμε, όμως, ότι η προοπτική αυτή δεν πρέπει να οδηγήσει στη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, δεν μπορεί να παραγνωρίζει τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, δεν μπορεί να περιορίζεται στις «υποχρεώσεις» προς τη χώρα των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων.

Η κυβέρνηση την ίδια ώρα που ακολουθεί αυτή την περιοριστική επιλογή με ορατές συνέπειες την ύφεση και την ανεργία, χάνει πολύτιμο χρόνο στο κρίσιμο ζήτημα της ανάπτυξης.

Απαιτούνται άμεσα ενισχυτικά μέτρα δημοσίων έργων και επενδύσεων για την επιτάχυνση της ανάπτυξης με έμφαση ιδιαίτερα στην πράσινη οικονομία και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Χωρίς αναπτυξιακή προοπτική είναι αδύνατον να υπάρξει ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας.

Για την εναλλακτική πρόταση εξουσίας και το ρόλο της Δημοκρατικής Αριστεράς

Η ΔΗΜΑΡ στοχεύει να αναδειχθεί ως κόμμα ευθύνης για την κοινωνία με προτάσεις και εναλλακτικό λόγο, να αμφισβητήσει το παραδοσιακό κομματικό σύστημα και το πρότυπο άσκησης και διαχείρισης της πολιτικής.

Η ΔΗΜΑΡ ασκεί προγραμματική αντιπολίτευση και είναι σταθερά αντίθετη στο δικομματικό σύστημα. Δεν επενδύει στα αδιέξοδα.

Στόχος της είναι να ετοιμάζει την επόμενη μέρα. Να διαμορφωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις σε επίπεδο προγραμματικών θέσεων, πολιτικών προτάσεων, φερεγγυότητας προσώπων, για την υλοποίηση μιας εναλλακτικής προοπτικής προοδευτικής διακυβέρνησης μέσα από τη σύγκλιση ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Για τη δημιουργία ενός συνασπισμού δυνάμεων στρατευμένων στην υπόθεση της δημοκρατικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας μέσα από βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας.

Αυτή η ευρεία συμπαράταξη δυνάμεων στο πολιτικό πεδίο πρέπει να περιλαμβάνει τους χώρους της δημοκρατικής αριστεράς, της πολιτικής οικολογίας, της σοσιαλδημοκρατίας, τους προοδευτικούς πολίτες που κινούνται σε θέσεις συμβατές με το σχέδιο αυτό.

Για την ψήφο των μεταναστών

Πόσο πολιτικά και κοινωνικά είναι συμφέρον να μην έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν στις τοπικές κοινωνίες, πολίτες που μετέχουν καθημερινά σ’ αυτές;

Πόσο κοινωνικά είναι συμφέρων ο αποκλεισμός της πολιτικής συμμετοχής αυτών των πολιτών, όταν ζητούμενο είναι η ουσιαστική συσσωμάτωσή τους στην ελληνική πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί, πλέον, να ορίζεται με το δόγμα των «κλειστών συνόρων» και με τη χώρα να μετέχει στο ολοκλήρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Η αμυντική πολιτική έναντι της μεγάλης παρουσίας ξένων πολιτών στη χώρα μας τροφοδοτείται από την απουσία ουσιαστικής μεταναστευτικής πολιτικής

Αντιλήψεις που εισηγούνται και διεκδικούν το λαό ως άθροισμα των πολιτών με «κοινή καταγωγή αίματος» και όχι ως έκφραση της δυναμικής των πολιτών που γεννιέται και προκύπτει ως κοινή συνείδηση με όρους κοινωνίας πρέπει να απορριφθούν. Το όλο ζήτημα, στις πολλαπλές του διαστάσεις, εντάσσεται πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται για να υπηρετήσει ψευδεπίγραφα κομματικές σκοπιμότητες. Η έκβαση της αντιπαράθεσης θα εξαρτηθεί σημαντικά από την αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας, που την πιέζουν φοβίες και προβλήματα που δημιουργεί η απουσία ουσιαστικής και ολοκληρωμένης πολιτικής.

Friday, February 4, 2011

Άρθρο του Φώτη Κουβέλη, για την απόφαση του 4ου Τμήματος του ΣτΕ για την ψήφο των μεταναστών

Το Δ’ τμήμα του Σ.τ.Ε., με επταμελή σύνθεση, έκρινε αντισυνταγματική τη ρύθμιση του ν.3838/2010, κατ’ εφαρμογή της οποίας αλλοδαποί που διαμένουν στη χώρα μας άσκησαν εκλογικό δικαίωμα στις αυτοδιοικητικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Οριστική απόφαση για το ζήτημα αυτό θα λάβει η Ολομέλεια του Σ.τ.Ε., στην οποία παραπέμφθηκε η υπόθεση λόγω της σπουδαιότητάς της.

Η απόφαση του Δ’ τμήματος του Σ.τ.Ε. δέχεται, μεταξύ άλλων, ότι ο συνταγματικός νομοθέτης «εμερίμνησε να διαφυλάξει την εθνική ομοιογένεια του κράτους, μεταξύ των άλλων και δια της θεσπίσεως δικαίου ιθαγενείας, του οποίου οι ρυθμίσεις εβασίζοντο, κατ’ αρχήν, στο σταθερό κριτήριο του δικαίου του αίματος», δηλαδή την καταγωγή από Έλληνες γονείς.

Με ορθές τις παραδοχές, που αφορούν στο Σύνταγμα, ότι η αναγνώριση του εκλογικού δικαιώματος στις αυτοδιοικητικές εκλογές σε πολίτες άλλων κρατών-μελών της Ε.Ε. που κατοικούν στην Ελλάδα δεν προσκρούει στην καθολικότητα της ψηφοφορίας και ότι στην ψηφοφορία λαμβάνουν μέρος πολίτες που έχουν εκλογικό δικαίωμα, όπως ο νόμος ορίζει και δεν απαιτείται να είναι πάντα ή αποκλειστικά εξ αίματος Έλληνες, τίθεται το ερώτημα: Πόσο πολιτικά και κοινωνικά είναι συμφέρον να μην έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν στις τοπικές κοινωνίες, πολίτες που μετέχουν σ’ αυτές και κοινωνούν την πραγματικότητά τους;

Πόσο κοινωνικά είναι συμφέρων ο αποκλεισμός της πολιτικής συμμετοχής αυτών των πολιτών, όταν ζητούμενο είναι η ουσιαστική συσσωμάτωσή τους στην ελληνική πραγματικότητα, η οποία δεν μπορεί, πλέον, να ορίζεται με το δόγμα των «κλειστών συνόρων» και με τη χώρα να μετέχει στο ολοκλήρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Η απόφαση του Δ’ τμήματος του Σ.τ.Ε. εξ αντικειμένου εντάσσεται σε μια «αμυντική πολιτική» έναντι της μεγάλης παρουσίας ξένων πολιτών στη χώρα μας και τροφοδοτείται από την απουσία ουσιαστικής μεταναστευτικής πολιτικής.

Εξ’ αντικειμένου, επίσης, αντιστοιχείται με αντιλήψεις που εισηγούνται και διεκδικούν τον λαό ως άθροισμα των πολιτών με «κοινή καταγωγή αίματος» και όχι ως έκφραση της δυναμικής των πολιτών που γεννιέται και προκύπτει ως κοινή συνείδηση με όρους κοινωνίας.

Το όλο ζήτημα, στις πολλαπλές του διαστάσεις, εντάσσεται πλέον στην πολιτική αντιπαράθεση, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις γίνεται για να υπηρετήσει ψευδεπίγραφα κομματικές σκοπιμότητες. Η έκβαση της αντιπαράθεσης θα εξαρτηθεί σημαντικά από την αντίδραση της ίδιας της κοινωνίας, που την πιέζουν φοβίες και προβλήματα που δημιουργεί η απουσία ουσιαστικής και ολοκληρωμένης πολιτικής.

Ανακοίνωση της Δημοκρατικής Αριστεράς για τις εξελίξεις στην Αίγυπτο

Η άμεση απομάκρυνση του Χόσνι Μουμπάρακ από την εξουσία και η προκήρυξη ελεύθερων δημοκρατικών εκλογών είναι η μοναδική διέξοδος για τον πολύπαθο αιγυπτιακό λαό. Μόνο έτσι θα αποφευχθούν η εμφύλια αιματοχυσία, το ενδεχόμενο επικράτησης φονταμενταλιστικού καθεστώτος και η γενικότερη αποσταθεροποίηση της ευρύτερης περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Βόρειας Αφρικής, με σοβαρές συνέπειες για τη χώρα και την Ευρώπη.
Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλουν χωρίς καμιά καθυστέρηση να ασκήσουν την επιρροή τους προς αυτή την κατεύθυνση.

Tuesday, February 1, 2011

H Δημοκρατική Αριστερά για το θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου

Στη συζήτηση που έχει ανοίξει για την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου, έχουν μεγάλη ευθύνη όσοι οδήγησαν τους μετανάστες στη Νομική και έφεραν στην επιφάνεια με αρνητικό τρόπο το ευαίσθητο αυτό θέμα. Το άσυλο είναι μια δημοκρατική κατάκτηση.

Ο ισχύων νόμος για το άσυλο είναι απολύτως επαρκής. Τα προβλήματα προκύπτουν από τη μη εφαρμογή του.

Με συναίσθηση ευθύνης οι πανεπιστημιακές αρχές, το φοιτητικό κίνημα, αλλά και όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οφείλουν να αντιμετωπίσουν τα υπαρκτά ζητήματα που έχουν αναδειχτεί τα τελευταία χρόνια από τη στρεβλή χρήση του ασύλου.