Κεντρική ομιλία ΣΥΡΙΖΑ: Αλ. Τσίπρας from SYRIZA on Vimeo.

Φώτης Κουβέλης: "Να μην αποκλείουμε συνεργασίες"

Είναι λάθος να θεωρούμε στον ΣΥΡΙΖΑ «αριστερή» την εκτόπισή μας από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες. Την απάντηση αυτή δίνει ο Φώτης Κουβέλης, υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στη β΄ εκλογική περιφέρεια Αθηνών όταν καλείται να σχολιάσει πώς θα τοποθετηθεί προσωπικά σε ενδεχόμενο κάλεσμα του Γ. Παπανδρέου προς την Αριστερά για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.

Πιστεύετε ότι μετά τις εκλογές θα υπάρξει αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού όπως το γνωρίσαμε έως σήμερα;

Βρισκόμαστε σε μια φάση καμπής στον τόπο μας. Οι πολίτες διεκδικούν αλλαγή της συντηρητικής πολιτικής που σώρευσε προβλήματα και αδιέξοδα στην κοινωνία. Ο ανακαθορισμός των κοινωνικών συσχετισμών αντανακλά και στο επίπεδο του πολιτικού σκηνικού. Αναδιατάξεις θα υπάρξουν. Το ζητούμενο όμως είναι προς ποια κατεύθυνση. Ζητάμε την ψήφο των πολιτών με συναίσθηση της ευθύνης μας και την πεποίθηση ότι στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που παράγει ο δικομματισμός, πρέπει να αντιπαρατεθούν οι μέγιστες δυνατές κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις για την απόκρουσή της. Έχω πλήρη επίγνωση ότι οι αναγκαίες αντιστάσεις και η ανατροπή των συντηρητικών σχεδίων απαιτούν όχι μόνον την κοινή ενωτική δράση, αλλά και ένα εναλλακτικό πολιτικό πρόγραμμα και σχέδιο για τη διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πλειοψηφίας για την αλλαγή της κοινωνίας.

Έπειτα από τις έντονες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του, τιχρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο για την είσοδό του στη Βουλή, αλλά λά και για την ανάκτηση της «χαμένης» του δυναμικής;

Σήμερα, προέχει η συστράτευση όλων των δυνάμεων της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στον κοινό αγώνα. Προωθούμε ένα συνεκτικό σύνολο εναλλακτικών προτάσεων και διαρθρωτικών αλλαγών που απαντούν στις ανάγκες της κοινωνίας, αμφισβητούν το νεοφιλελεύθερο και δικομματικό πλαίσιο και ανοίγουν δρόμους για τη δημοκρατική και σοσιαλιστική πορεία της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξασφαλίσει την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση. Η ύπαρξη μιας όσο το δυνατόν ισχυρότερης σύγχρονης Αριστεράς, ως δύναμης ελέγχου και προώθησης προοδευτικών προτάσεων προς όφελος της κοινωνίας, είναι επίκαιρη και αναγκαία.

Παρούσα στις εξελίξεις

Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας τι θα πράξετε;

Η σύγχρονη Αριστερά οφείλει να είναι παρούσα στις εξελίξεις, όχι για να εκχωρήσει την αυτονομία της, όχι για να προσχωρήσει σ΄ έναν αδιάφορο για την κοινωνία κυβερνητισμό, αλλά για να επηρεάζει με το περιεχόμενο των προγραμματικών της θέσεων την ασκούμενη πολιτική προς όφελος της κοινωνίας.

Ο κ. Γ. Παπανδρέου έχει δηλώσει ότι, με δεδομένη τη δύσκολη οικονομική συγκυρία,ακόμη και σε περίπτωση αυτοδυναμίας του ΠΑΣΟΚ, θα απευθυνθεί στην Αριστερά για τη συγκρότηση μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Εσείς προσωπικά πώς θα τοποθετηθείτε σε ένα τέτοιο κάλεσμα;

Ανήκω στην πολιτική συλλογικότητα του κόμματός μου. Από τις γραμμές του μάχομαι πολιτικά, με απόψεις, ιδέες και θέσεις, οι οποίες πιστεύω ότι στηρίζουν και υπηρετούν τη δυναμική παρουσία της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς στην κοινωνία. Όσο λάθος, όμως, είναι να θεωρούμε ότι ο αριστερός μεταρρυθμισμός εξαντλείται στον στόχο της συμμετοχής στην άσκηση της εξουσίας, δηλαδή σ΄ έναν άμετρο κυβερνητισμό, άλλο τόσο λάθος είναι, ερμηνεύοντας την κρίση με φθαρμένα ερμηνευτικά εργαλεία, να θεωρούμε «αριστερή» την εκτόπισή μας από τις κεντρικές πολιτικές διαδικασίες. Οι συνεργασίες για να είναι πειστικές, αποτελεσματικές και να μετακινούν την πολιτική προς ουσιαστικά προοδευτικές κατευθύνσεις και επιλογές, προϋποθέτουν προγραμματικές συμφωνίες. Αυτή η προϋπόθεση απουσιάζει.

Διαρκής ανανέωση

Είστε ένας πολιτικός που πιστεύει στις συνθέσεις, τις συγκλίσειςκαι τον πολιτικό πολιτισμό. Πώς μπορούν αυτά τα στοιχεία να γίνουν πλειοψηφικά στην ανανεωτική Αριστερά την επόμενη ημέρα των εκλογών;

Αταλάντευτο στόχο μου αποτελούσε ανέκαθεν η ενθάρρυνση κάθε πρωτοβουλίας που είναι δυνατόν να ενεργοποιήσει δυνάμεις για την προώθηση συγκλίσεων προγραμμάτων, επιδιώξεων και δράσεων, που εμπνέονται από τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, την οικολογία, την προστασία και διεύρυνση των ελευθεριών και των κοινωνικών δικαιωμάτων του πολίτη, τον ορθό λόγο και τον αριστερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Υπήρξα σε όλη μου τη διαδρομή μαχητής μιας σύγχρονης Αριστεράς σε διαρκή κίνηση και ανανέωση. Μιας Αριστεράς που άλλοτε προχωρούσε, άλλοτε υποχωρούσε, αλλά ανυπότακτη πάντοτε συνέχιζε να δημιουργεί και να παράγει πολιτική χωρίς αγκυλώσεις. Αυτήν την Αριστερά επιμένω να υπηρετώ.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Η κόκκινη λύπη

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Α. ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ*

Σύμφωνοι! Το κύριο όχημα με το οποίο συντελούνται οι μεγάλες κοινωνικές τροποποιήσεις (όχι οι μετασχηματισμοί) της μεταδικτατορικής ελληνικής κοινωνίας, είναι το ΠΑΣΟΚ. Το τελευταίο έχει μορφοποιηθεί ως ένας έξυπνος και ευλύγιστος μηχανισμός εξουσίας και όχι ως ένα απλό κόμμα με ιδεολογικές σταθερές ή με παραδοσιοκρατικά χαρακτηριστικά. Η αοριστολογία, λοιπόν, είναι μέρος της πολιτικής γραμματικής του ΠΑΣΟΚ. Δεν κρύβει, απαραίτητα, το προαποφασισμένο κακό -όπως, για παράδειγμα, μια αντεργατική νεοφιλελεύθερη επιλογή.

Ανάλογα με τις συνθήκες και μετά την κατάληψη της εξουσίας, η αντεργατική ή η φιλολαϊκή πολιτική είτε υλοποιείται είτε ακυρώνεται από την πάλη, από τις πιέσεις των οργανωμένων συμφερόντων ή από τον «αυτόματο πιλότο» της Ε.Ε. Το ΠΑΣΟΚ οσφραίνεται τις ροπές του κοινωνικού σώματος και προσαρμόζεται αναλόγως. Η αοριστία θέσεων μπορεί σ' ένα βαθμό να εκφράζει την προεκλογική, αυτοσυντηρητική ευφυΐα του, αλλά παράλληλα υποσημειώνει την ανοικτότητα, τους αυτοματισμούς και την προσαρμοστικότητά του.

Το να «μη συζητάς με το ΠΑΣΟΚ, αν δεν αλλάξει» (όπως λέει με ακαμψία ο ΣΥΡΙΖΑ), σημαίνει ότι δεν γίνεσαι -εσύ ο αριστερός- ενεργός παράγοντας της αλλαγής του. Δεν αναλαμβάνεις δηλαδή να δομήσεις και να εκφράσεις δραστικά τα τραυματισμένα συμφέροντα αυτών που βρίσκονται «εκτός συστήματος» και τα οποία επικαλείσαι ως μέρος της ταυτότητάς σου. Δεν εννοείς τον εαυτό σου και ως τον «τροποποιητή» της ατζέντας ή των προτεραιοτήτων του μεγάλου και πολυσυνθετικού κομματικού σχηματισμού, του ΠΑΣΟΚ. Αρνείσαι να εκλογικεύσεις την κριτική άρθρωση με το σύστημα και τον προεξάρχοντα φορέα του.

Είναι λίγο και ταπεινό για την επαναστατική σου μεγαλοφυΐα να καταδικάζεσαι στην εφαρμοσμένη πολιτική (και δεν εννοώ την κυβερνητική συνεργασία αλλά την έλλογη και συνεχή πολιτική πίεση με συγκεκριμένες και επεξεργασμένες θέσεις). Ωραία, τότε επίτρεψε στον ΣΕΒ να το κάνει, άφησε τους «κολεγιάρχες» ή τα σκληρά lobbies προμηθευτών να το κάνουν για λογαριασμό σου. Εσύ μείνε να σκίζεις ναρκισσιστικά τις σάρκες σου, μείνε εκτός Βουλής, σχοινοβάτησε στην κόψη των προσωπικών φιλοδοξιών και των δημοσίων σχέσεων.
Περίπου εκεί αναπτύσσεται το αυτοακυρωτικό δράμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φοβάμαι και ευρύτερα της Αριστεράς. Κοινωνική αυτοαδρανοποίηση πίσω από στερεότυπα, πίσω από έναν ομοιωματικό λόγο -μια ηχώ επαναστατικότητας- αλλά το χειρότερο, πίσω από διεσταλμένα και εξοργιστικά «εγώ». Είναι πολύ ενδιαφέρον: Αποδυναμώνεται το πολιτικό σύστημα λόγω και της ιδιοτελούς ανικανότητας των φορέων του να επινοήσουν ή έστω να λειτουργήσουν στοιχειώδεις κοινωνικές φόρμες, ρίχνοντας το κόστος -εντέλει- της αυτολειτουργίας του. Ωστόσο αυτός που την πληρώνει, που εκλείπει, είναι «ο απέξω», ο λιγότερο συμμέτοχος, ο πιο αθώος, ο αριστερός. Χωρίς κέντρο, αλλά μόνο με διάσπαρτες, ανεμόδαρτες, ημιτελείς θέσεις -αυτές που επιβάλλει η κάθε «συνιστώσα» για λογαριασμό της και συχνά εναντίον των υπολοίπων. Θέσεις που δεν δένονται σε καμιά ενότητα, ένα άθυρμα από παράλληλες βουλές και πολιτικά καρούμπαλα.

Ακριβώς αυτό, η σπατάλη επεξεργασιών σ' ένα καθημερινό επικοινωνιακό μεροκάματο, τα παράθυρα απέναντι στο πρόγραμμα, η προφάνεια και οι αντιφάσεις απέναντι στην ανάλυση, το πάθος αυτοπροβολής απέναντι στην πολιτική παραγωγή, αποσυγκροτεί και διαλύει τις πολιτικές σχέσεις μέσα στο σώμα της λεγόμενης εναλλακτικής Αριστεράς.
Το πολιτικό κοινό συγχωρεί τον παροντικό και καφενειακό λόγο του Γιακουμάτου, τη μεθοδική κρυψίνοια και τα σκυλάδικα του Στυλιανίδη, συγχωρεί το αντιεκπαιδευτικό λάιφ στάιλ του Σπηλιωτόπουλου, ανέχεται (όταν δεν τις καλλιεργεί) τις λοβιτούρες των αυλικών, ακόμα συγχωρεί ασυνέπειες, ανακολουθίες, ασάφειες ή την έπαρση κάθε στελέχους του ΠΑΣΟΚ, δεν συγχωρεί όμως ευτέλειες και ευκολίες της εναλλακτικής Αριστεράς. Οταν κρύβεσαι πίσω από τα εύκολα «όχι», όταν δεν συνομιλείς, δεν συμμετέχεις, δεν προτείνεις ή προτείνεις τακτικίστικα και μαξιμαλιστικά, κάνεις ακριβώς αυτό που παραγγέλνει το σύστημα: γίνεσαι περιθωριακή και αδρανής πολιτική ηθογραφία. Είτε μπει είτε δεν μπει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή, είτε τηρηθεί είτε όχι η εσωκομματική εκλογική ανακωχή, ο αέρας του μπαλονιού θα βγει. Το πρόβλημα ποιότητας, έτσι κι αλλιώς, θα εκδηλωθεί αμέσως μετά τις εκλογές.

*ζωγράφος, επ. καθηγητής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

ΠΗΓΗ: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Με τη σκέψη στο τζαμί η μεγάλη προσευχή

Στην «αγορά» του Ολυμπιακού Σταδίου συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες μουσουλμάνοι, χθες, στις 7.30 το πρωί για την προσευχή Αΐντ αλ Φιτρ. Ευχήθηκαν να υπάρξει κάποτε ένας χώρος προσευχής και γι' αυτούς, καθώς κι ένα κομμάτι γης για να ταφούν.
Μπροστά στάθηκαν οι διπλωμάτες, εκπρόσωποι μουσουλμανικών κοινοτήτων. Πίσω τους, ατελείωτες σειρές με μουσουλμάνους, προερχόμενους από όλο το μουσουλμανικό κόσμο. Νέοι άνδρες, που εργάζονται στη χώρα μας. Ορισμένοι με τους γιους δίπλα τους. Προσέρχονται με ευλάβεια, σχηματίζοντας τις τελευταίες σειρές.
Στον διπλανό χώρο στάθηκαν οι γυναίκες. Φορώντας τα γιορτινά τους, κρατώντας τα μωρά στην αγκαλιά. Την πρώτη σειρά σχημάτισαν Ελληνίδες που έχουν ασπαστεί το Ισλάμ.
Αραβες από ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, Αφρικανοί, Πακιστανοί, Ιρανοί συναντήθηκαν κι αγκαλιάστηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο. «Θα προσευχηθούμε όλοι μαζί στη γιορτή που σημαίνει το τέλος της νηστείας του Ραμαζανιού, που διήρκεσε ένα μήνα. Είναι μέρα χαράς. Τρώμε μετά τη νηστεία κι ευχόμαστε ειρήνη για όλο τον πλανήτη», απαντά η Αννα, μία από τις Ελληνίδες που ασπάσθηκαν το Ισλάμ. Μια Αιγύπτια προσθέτει: «Ειδικά στους Ελληνες ευχόμαστε καλύτερες μέρες και ειρηνικές. Μακάρι στην επόμενη προσευχή η Ελλάδα να βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα».

Ο αντίλαλος του «Αλλάχ ακμπάρ» γεμίζει την υπαίθρια εκκλησία. Οι μετανάστες γονατίζουν, αγγίζοντας με το μέτωπο το χαλί. Προσεύχονται με κατάνυξη. Ακούγονται μόνο τα λόγια της μεγάλης προσευχής: «Να διατηρήσουμε τις αξίες μας, να μην απομακρυνθούμε από το Θεό, να είμαστε πάντα κοντά του». Η μεγάλη προσευχή γίνεται δύο φορές τον χρόνο. Η επόμενη ακολουθεί 72 μέρες αργότερα, όταν οι μουσουλμάνοι ταξιδεύουν για προσκύνημα στη Μέκκα.

Λίγο αργότερα, ο πρόεδρος της Ενωσης Μουσουλμάνων, Ναΐμ Ελγαντούρ, που ζει 35 χρόνια στη χώρα μας, εύχεται «να ακολουθήσουν καλύτερες μέρες και για τους μουσουλμάνους στην Ελλάδα. Να υπάρξει ένας χώρος προσευχής για τα παιδιά μας που γεννήθηκαν εδώ, σπουδάζουν, ορισμένα έχουν ελληνική υπηκοότητα, θα υπηρετήσουν στο στρατό και συγκεντρώνονται σε υπόγεια και γκαράζ για να προσευχηθούν. Να υπάρξει κι ένα κομμάτι γής για να ταφούμε. Στη χώρα μου, την Αίγυπτο, οι Ελληνες έχουν ναούς κι απολαμβάνουν όλα τα δικαιώματά τους».

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι «για την κατασκευή τζαμιού δόθηκαν 15 εκατομμύρια ευρώ από το υπουργείο Οικονομικών, που παραμένουν στα συρτάρια στο υπουργείο Παιδείας. Στην Ελλάδα ζουν περίπου 800.000 μουσουλμάνοι. Οι 500.000 έχουν άδεια παραμονής κι άλλες 250.000 πράσινη κάρτα. Θα πάμε στα δικαστήρια, ζητώντας τον ευτελισμό του νόμου που επιτρέπει την ανέγερση τζαμιού, εφ' όσον παραμείνει ανενεργός».

Της Γεωργίας Δάμα

Πηγή: Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Το 2009 σε ευρωπαϊκή πρωτεύουσα δεν υπάρχει ένα τζαμί για τις θρησκευτικές ανάγκες των Μουσουλμάνων. και όμως σε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύσουσες υπάρχουν και τζαμιά και ελληνορθόδοξοι ναοί...

ΤΑ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΠΑΙΔΙΑ!

Είναι διαπιστωμένο ότι ο ντόπιος χαυνοπολίτης, οσάκις προκηρύσσονται «εκλογές», νιώθει πρωτάρης και κολακευμένος ερασιτέχνης.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗ

Είναι διαπιστωμένο ότι ο ντόπιος χαυνοπολίτης, οσάκις προκηρύσσονται «εκλογές», νιώθει πρωτάρης και κολακευμένος ερασιτέχνης. Επιτέλους του δίνουν τον λόγο• η τηλεοπτική αριστοκρατία των αυτοσχέδιων εθνοπατέρων αίφνης στρέφεται προς τα κάτω διαζώματα και αρχίζει ο πρόστυχος εκβιασμός και το παραδοσιακό χαϊδολόγημα. Το απογοητευτικό είναι ότι, εφόσον η μαρτυρημένη κοινωνική δυσαρέσκεια σηκώνει μεγάλα κύματα, αντί να ενταθεί μέχρι σημείου αποχής ή καταγγελίας, πλαγίως καταπραΰνεται, αλλάζει ταχύτητες κι από μέρα σε μέρα επιστρέφει επί τα αυτά. Τρεις Ρωμιοί, πέντε γνώμες, έλεγαν παλιά. Έστω κι αυτή η στάση θα ήταν κάποια διέξοδος. Ωστόσο, με τα δραστικά ρητορικά μέσα της τηλεόρασης και την ανυποχώρητη δημοκοπία, το λαϊκό φρόνημα αλλάζει πλευρό, η οργή μεταλλάσσεται σε παραταξιακή στοργή και, διά του μιμητισμού, βρίσκει καταφύγιο στην «τελευταία φορά!», με αποτέλεσμα το επίσημο μασκαραλίκι της μαζικής δημοκρατίας να παραμένει ακλόνητο.

Μια αδόμητη χώρα, με τον χειρότερο κρατικό μηχανισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και χωρίς καμιά προοπτική εξόδου (όχι από την κρίση, όπως διαλαλούν οι φασιανοί της κυβέρνησης, αλλά από τη μαύρη διαχείριση), τι μπορεί να περιμένει από μια νεοεκλεγμένη κυβέρνηση; Η απορία είναι σοβαρή, διότι με υποβολέα και συμβουλάτορα το άμεσο και το απώτερο παρελθόν, το μόνο διασφαλισμένο παραμένει η αποσάρθρωση της χώρας, όπου το τελικό «χελπ» προς τους εταίρους θα δηλώνει πλήρη παραίτηση. Το κοινωνικό σώμα, βέβαια, δεν γνωρίζει τα παρασκήνια όπου επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», δεν έχει εποπτεία των πραγμάτων, ώστε να κατανοήσει (μέχρι απελπισίας) ότι η φαυλότητα με το επίχρισμα τού μετασχηματισμού έχει υπερβεί πλέον τα όρια της οιασδήποτε μεταστροφής. Ουσιαστικά, δηλαδή, καλούνται να αποφασίσουν για τα κοινά πολίτες ετεροχρονισμένοι με μπαγιατεμένα πάθη στην καρδιά τους, με πελατειακές νοοτροπίες και σωματειακές συνθηματολογίες, με στενοκεφαλιές σχεδόν μετα-εμφυλιακές. Μην ξεχνάμε και τη νοοτροπία του «έτσι παίζει ο ζουρνάς… τι να κάνουμε;».

Επ’ αυτού του «μουσικού» θέματος η επαγγελματική διαβουκόληση έχει πολλά να προσφέρει. Οι συγκινήσεις παίζουν μέγα ρόλο στην πολιτική. Δυσαρέσκειες χρόνων μπορεί να τις αναχαιτίσει μια και μόνη φαιδρή παράσταση στο μπαλκόνι - αρκεί ο πολιτικάντης να διαθέτει το τάλαντο και να έχει δώσει όρκο πίστης στη φαυλότητα. Οι ακροατές, όπως ξέρουμε, άσχετα με την πραγματική τους ηλικία, είναι παιδικώς πως ευεπίφοροι στις επαγγελίες, στις ψευτοδραματικές αυτοκριτικές, στο δράμα του ηγέτη που (δες τον!) «πέφτει στα πόδια μας και ομολογεί». Ποιος θα αφήσει τον «πατέρα» να ταπεινώνεται; Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι μερικών λεπτών μασκαραλίκι έχει ως αντίδωρο τεσσάρων χρόνων εξουσία και αυθαιρεσία• ότι κάθε δέλεαρ είναι και δόλωμα για να πιαστεί το λαϊκό ψάρι - όπως και πριν, όπως και πάντα.

Ο σημερινός πρωθυπουργός έπαιξε τα τελευταία χρόνια ένα πειστικό θέατρο απέναντι στην ντόπια κοινωνία, που ενίοτε έπεισε ακόμη και τους αντιπάλους του. Άλλωστε, όλοι είμαστε ευάλωτοι στις «αντρικές» κουβέντες, στις υποσχέσεις που δίνονται «με το χέρι στην καρδιά», στις επιδείξεις ανυποχώρητου κύρους που τελούνται υπό το λάβαρο της ανιδιοτέλειας. Ο Άρχων της Ραφήνας, στυλιζαρισμένος ως λαϊκό παιδί που πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ, φορώντας σαγιονάρες ενώ ταυτόχρονα δεν χάνει στεκιά στο πολιτικό παιχνίδι, ήταν ένα μοτίβο που μέτρησε, μια παρωδία που έπιασε, αλλά φυλλορρόησε θλιβερά όταν άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια όλες οι αθλιότητες που αποκαλούνται σφάλματα ή σκάνδαλα, ενώ πρόκειται για εγκληματικές πράξεις, συχνά του κοινού ποινικού δικαίου.

Ο κοσμάκης πιστεύει -στα σοβαρά- ότι εκλέγει κυβέρνηση, ενώ ουσιαστικά σκύβει, κάνει σκαμνάκι για να (αν)έλθουν στα πράγματα κομματόσκυλα που βλέπουν το δημόσιο χρήμα ως ιδιοκτησία και απορούν πώς τόσα χρόνια έμενε σε ξένα χέρια. Οι νεοδημοκράτες το παράκαναν, άλλωστε τόσα χρόνια εκτός εξουσίας δικαιολογούν κάποιες κρίσεις λύσσας. Ακόμη και τώρα όμως, προ του λάκκου, θα μπορούσαν να επιδείξουν κάποιο στοιχείο ιπποτισμού. Ποιοι δηλαδή; Δεν αναφέρουμε ονόματα, διότι οι φάτσες τους είναι τόσο γνωστές, η φαυλοπολιτική τους τόσο κατάδηλη, ώστε ακόμη και τώρα το μόνο που τους απέμεινε είναι να επισείουν την απειλή του επερχόμενου - επαληθεύοντας την αδελφοποίηση με τον μισητό και δίδυμο αντίπαλο.

Αν υπάρχει κάτι που μπορεί να συνετίσει το ΠΑΣΟΚ -εκτός από το μαύρο του παρελθόν- είναι η ίδια η κρίση. Η ρεμούλα τέλειωσε, τώρα θα τη βγάλουμε με ξεροκόμματο. Ο Γιώργος μπορεί να μη γεννήθηκε πολιτικός, πλην όμως έχει το κύρος του αδιάφθορου. Αφού λοιπόν οι ψηφοφόροι πόνταραν επανειλημμένως στις «αρετές» και στα «χαρίσματα» διακεκριμένων ηγετών (με τα γνωστά ανεκδιήγητα χάλια), γιατί να μην ποντάρουν αυτήν τη φορά σε λιγότερη πολιτική και σε περισσότερη ηθική; Σκοπός δεν είναι να καταγάγει θριάμβους και αναγεννήσεις το παλικάρι από το Καστρί (οι προηγούμενοι δεν άφησαν περιθώρια για παρόμοια θαύματα), αλλά απλώς να μην αποτύχει τόσο θλιβερά και επονείδιστα όσο ο προκάτοχός του. Κυρίως να μη δείξει ελαστικότητα στο εθνικό μας πολιτικό σπορ - τη διαφθορά. Αν αποτύχει λόγω ανεπάρκειας και απειρίας, δεν θα τον κακίσει κανείς. Αλλά αν -κι αυτός- μετά από τόση φαυλοκρατία δεν καταφέρει να βάλει φίμωτρο στα κομματόσκυλα, τότε αιωνία του η μνήμη.

Πηγή: Lifo

Μήπως αντιλήφθηκες και εσύ τελικά τους μιναρέδες του χωριού που πηγαίνουμε;

Του Σενέρ Λεβέντ

Μήπως αντιλήφθηκες και εσύ τελικά τους μιναρέδες του χωριού που πηγαίνουμε;

Κοίτα αδελφέ Χριστόφια.

Ο 'Αγγλος λόρδος που με είχε επισκεφτεί μια μέρα μού είπε το εξής: «Δεν θα ήθελα καθόλου να είμαι στα παπούτσια σου». Δεν ξέρω πώς λέγεται αυτό στα ελληνικά, αλλά αν μεταφραστεί επί λέξει όπως μου το είπε, ότι δηλαδή «δεν θα ήθελα να είμαι στα παπούτσια σου», στη δική μας γλώσσα δεν είναι και πολύ σωστό. Ακριβώς όπως η κουβέντα που είπε ο Ταγίπ Ερντογάν στον Βρετανό πρέσβη στη δεξίωση στην 'Αγκυρα. Τι είχε πει; «Μην μου κάνεις νούμερα»! Ο μεταφραστής του Ερντογάν το μετάφρασε στα αγγλικά ως εξής: «DonΆt pull a number on me»! Αυτή είναι η λέξη προς λέξη μετάφραση.

Συνήθως είναι γελοία. Αυτό που μου είπε ο 'Αγγλος λόρδος μπορεί να μεταφραστεί στη γλώσσα μας μόνο ως «δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση σου».

Με συγχωρείς αδελφέ. Έκανα μια μακροσκελή εισαγωγή. Αυτό που ήθελα να πω είναι κοντολογίς το εξής: «Ούτε εγώ θα ήθελα να ήμουν στη δική σου θέση αδελφέ»! Αντιλαμβάνομαι ότι είσαι πολύ στριμωγμένος. Δεν πάνε καλά τα πράγματα. Μοιάζεις με τιγράκι που έπεσε στην παγίδα ή κλείστηκε σε κλουβί. Νομίζω πως και εσύ το γνωρίζεις πλέον αυτό. Αναζητάς διέξοδο. Για να σωθείς από αυτή την παγίδα, από αυτό το κλουβί.

Όμως, σαν να είναι λίγο αργά. Διανύθηκε περισσότερη από τη μισή απόσταση. Έπρεπε να τα είχες αντιληφθεί όλα από την αρχή της υπόθεσης. Γιατί στήθηκε αυτό το τραπέζι. Για ποιον στήθηκε. Ποιος το έστησε. Σε αποκοίμισαν λέγοντάς σου συνεχώς ότι «οι Κύπριοι θα λύσουν το πρόβλημα». Ότι «αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία». Μάλιστα ξεχάστηκες και εσύ με αυτές τις μελωδίες. Και εσύ έλεγες σε όποιον σε ρωτούσε ότι «αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία». Δεν αντιλήφθηκες το κακό παιχνίδι που παιζόταν πίσω από αυτό. Εμπιστεύτηκες πολύ τον συνομιλητή σου, τον οποίο θεωρούσες «σύντροφο». Νόμιζες ότι θα συμφωνούσες εύκολα μαζί του αν τον άφηνε η 'Αγκυρα. Παρηγορούσες συνεχώς τον εαυτό σου σάμπως και η 'Αγκυρα έθετε συνεχώς όρους και εκείνος ήταν αντίθετος με αυτούς. Ακόμη έτσι είσαι ε;..

Δεν ξέρεις ότι ακόμη και αν η 'Αγκυρα τραβηχτεί από το τραπέζι, αν δεν αναμειγνύεται καθόλου, ο Ταλάτ θα τη σύρει με το ζόρι σε αυτό. Τώρα σε έβαλαν μέσα σε αυτό το κλουβί και σε πιέζουν από παντού, έτσι δεν είναι; Διπλωμάτες. Επιχειρηματίες. Και εκείνοι οι παλιοί λύκοι που είναι πλέον συνδρομητές για το νησί μας. Οι «Σοφοί». Να που δεν μπορείς να επιβάλεις τίποτε που είναι δίκαιο κατά τη γνώμη σου σε αυτό το τραπέζι. Ούτε αν πάρεις το δρόμο για το Παρίσι ωφελεί, ούτε το δρόμο για τη Ρώμη. Πάλι χιόνισε στα βουνά που έλπιζες (να σε βοηθήσουν). Έκλεισαν οι δρόμοι, έστω και αν είναι Σεπτέμβριος ακόμη.

Έπαψαν πλέον να υπάρχουν ελπίδες ότι θα ασκήσουν πιέσεις πάνω στην 'Αγκυρα εκείνοι πάνω στους οποίους είχαν εναποτεθεί τέτοιες ελπίδες. Δεν ξέρω ούτε εγώ πλέον πώς θα γλιτώσεις από αυτή την υπόθεση με τις πιο ελαφρές πληγές. Αφού δέχτηκες αυτό το παιχνίδι μέσα σε τέτοιες συνθήκες. Ακριβώς όπως οι προκάτοχοί σου. Έπεσες και εσύ σε αυτή την παγίδα. Και τώρα δεν προστρέχει σε βοήθειά σου ούτε η μπλε ευρωπαϊκή σημαία με τα πολλά αστέρια που θεωρούσες ότι θα κοιμόσουν ήσυχος κάτω από τη σκιά της. Για παράδειγμα θα μπορούσες να είχες δικαιολογημένους όρους για να καθίσεις σε αυτό το τραπέζι.

Θα μπορούσες να πεις ότι πρέπει να ανοίξει το Βαρώσι που είναι κλειστό και να επιστραφεί στους ιδιοκτήτες του. Θα μπορούσες να πεις να αποσυρθούν τουλάχιστον οι δέκα χιλιάδες από τις σαράντα χιλιάδες Τούρκων στρατιωτών. Να σταματήσει η ροή των εποίκων. Να τερματιστεί η λεηλασία των περιουσιών. Να ανοιχτούν χωρίς όρους οι ομαδικοί τάφοι. Όλα αυτά θα μπορούσαν να ήταν λογικοί λόγοι.

Αλλά δεν πρόβαλες τίποτα από αυτά ως όρο για συνομιλίες. Και στο τέλος εσύ έχασες. Μαζί με εσένα έχασαν και όλοι οι Κύπριοι που θέλουν την επανένωση του νησιού. Εμείς εδώ σε αυτή την πλευρά θα συνεχίσουμε να ζούμε κάτω από τη διοίκηση της Τουρκίας. Ως Τουρκοκύπριοι θα αφανιζόμαστε καθημερινά όλο και πιο πολύ. Και εσείς σε εκείνη την πλευρά θα ζείτε με το φόβο ότι μια μέρα θα χάσετε τη Λάρνακα κλπ.

Διάβασα στις εφημερίδες ότι θα μπορούσες να αποσυρθείς από τις συνομιλίες. Τι έγινε; Τι συμβαίνει; Μήπως αντιλήφθηκες και εσύ πλέον τους μιναρέδες του χωριού στο οποίο πηγαίνουμε;

Πηγή: Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ

Σχόλιο "Πιπεριάς": Μπορεί να βρισκόμαστε σε... εκλογική παραζάλη, όμως τα κείμενα που αποδυναμώνουν τον κοσμοπολιτισμό πρέπει να "ανεβάζονται"... Θυμίζω ότι ο Σενέρ Λεβέντ είναι εκδότης της εφημερίδας "Αφρικα", στην Κατεχόμενη Βόρεια Κύπρο. Από τους ελάχιστους που όχι απλά πιστεύουν, αλλά αγωνίζονται για την επανένωση του νησιού, χωρίς "βόρεια" και "νότια" τμήματα, χωρίς εμαφρόδιτες συνομοσπονδίες...

H... άλλη ΝΔ

Εκτός από την πολιτική μας, χάσαμε και την αισθητική μας;

Είναι δυνατόν να βγάζουμε τέτοιες αφίσες; Είναι δυνατόν; Καμία αισθητική; Πλήρης παράδοση σε μια γκρουπουσκουλιάρικη, αριστερίστικη επικοινωνιακή (;) πολιτική; Από το απολίτικο "Για τις ανάγκες των πολλών" των ευρωεκλογών, στο παρωχημένο (τύπου ΚΚΕ δυνατό στη βουλή και το λαό....) "ΣΥΡΙΖΑ ισχυρός στη βουλή και τους αγώνες"; Αλήθεια τι τραβάει ρε σύντροφοι το παληκάρι; Κανένα βυθισμένο καράβι; Ημαρτον...

Το διακριτό στίγμα και αλλά παραμύθια...

Της Κατερίνας Επιτροπάκη

Την περασμένη Τρίτη αργά το βράδυ, φεύγοντας από τη μαραθώνια συνεδρίαση της Ανανεωτικής Πτέρυγας, μαζί με το μουδιασμένο μειδίαμα που συνόδευε την «καληνύχτα» μας, νοιώθαμε κι ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Ναι, ήταν φανερό από ολόκληρη τη διαδικασία. Σχεδόν από όλους όσους μίλησαν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αλλά και από το σύνολο των συζητήσεων στα πηγαδάκια των αμετανόητων καπνιστών εκτός του κτηρίου, η αίσθηση ήταν κοινή: Η Ανανεωτική Αριστερά ασφυκτιά. Η κατάσταση δεν πάει άλλο. Το ιστορικό αυτό ρεύμα ιδεών, ζητάει έκφραση. Και την έκφραση αυτή δεν μπορεί να την προσφέρει το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το δε κόμμα του Συνασπισμού, διαχυμένο πια εντός του ΣΥΡΙΖΑ, όπως πιστοιήθηκε και από τις πρόσφατες εξελίξεις, αυτοακυρωμένο από τις ίδιες τις αποφάσεις της –συντριπτικής όπως και να το κάνουμε- πλειοψηφίας του, μοιάζει να έχει υποστεί τέτοια ανήκεστον βλάβη, ώστε η κατάσταση να είναι μάλλον μη αναστρέψιμη, μια και η «συριζοποίηση» τόσο της βάσης όσο και μεγάλου μέρους της κορυφής έχουν υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του κάποτε ενδιαφέροντος αυτού εγχειρήματος.

Η απόφαση για κάθοδο της Ανανεωτικής Πτέρυγας στις εκλογές, έχω την αίσθηση ότι πρόκυψε περισσότερο ως επιθυμία των βασικών κεντρικών της στελεχών παρά ως «κοινός τόπος» της σύσκεψης. Η πρόταση αυτή υποστηρίχτηκε βεβαίως από πολλούς ομιλητές, όπως και η πρόταση της μη συμμετοχής από ισόποσους τουλάχιστον. Ωστόσο ο κοινός τόπος των δύο αυτών προσεγγίσεων ήταν η ανάγκη παρουσίας και συνέχειας αυτού του πολιτικού ρεύματος.

Στην κατεύθυνση αυτή κινείται άλλωστε η ανακοίνωση που εκδόθηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα από την Α.Π. και η οποία αναφέρει ότι «η Α.Π. συμμετέχει στις εκλογές διατυπώνοντας και μέσα από τα ψηφοδέλτια ανοιχτά, μαχητικά και διακριτά τις απόψεις της. Θα επιδιώξει με την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση να είναι παρούσα στις μετεκλογικές εξελίξεις».

Αλήθεια, πώς ακριβώς υπηρετείται το πνεύμα αυτό της ανακοίνωσης, όταν προβεβλημένος υποψήφιος της πτέρυγας σε συνέντευξή του δηλώνει: «Προσωπικά, για πολιτικούς και προγραμματικούς λόγους, δεν συμφωνώ με σκέψεις για ψήφο ανοχής ή στήριξης σε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτονόητο ότι θα σεβαστώ και θα στηρίξω τις συλλογικές μας αποφάσεις. Είμαι βέβαιος ότι το ίδιο θα πράξουν και όλοι ανεξαίρετα οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας».

Η δήλωσή αυτή, βρίσκεται απολύτως σύμφωνη με το πνεύμα της ανακοίνωσης που η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να εκδώσει μετά την συνέντευξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη, για να αποκηρύξει μετά βδελυγμίας κάθε υποψία σκέψης περί ψήφου ανοχής ή άλλης παρόμοιας τυχόν ειδεχθούς πράξεως από μελλοντικούς βουλευτές που τολμούν έστω να το σκεφτούν.

Και βεβαίως, καθένας έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει τις όποιες προσεγγίσεις, όχι όμως διεκδικώντας για τον εαυτό του τον τίτλο του ανανεωτικού υποψηφίου, εκείνου δηλαδή του τμήματος της αριστεράς που αισθάνεται πολιτική και ιδεολογική γειτνίαση με τη σοσιαλδημοκρατία, που η κουλτούρα των συνεργασιών διαπνέει την πολιτική του στάση και που προφανώς δεν θέλει να δει μέσα από την απειλή της ακυβερνησίας την αριστερά να εξοβελίζεται από το πολιτικό σκηνικό, αλλά αντίθετα τη θέλει πρωταγωνιστή και κοινωνό των πολιτικών εξελίξεων.

Τα δημοσκοπικά ευρήματα άλλωστε, δείχνουν ότι το δίλημμα για αναποφάσιστους του χώρου μας είναι κατά τεκμήριο ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ (και όχι στο ΚΚΕ ή στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ για παράδειγμα), ενώ πάνω από 60% αυτών που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται ικανοποιημένοι από την παρουσία Παπανδρέου στη ΔΕΘ. Δεν ξέρω πόσο αυτός ο κόσμος ικανοποιείται με τέτοιες στάσεις. Εκτός αν κάνουμε κι εμείς πως δεν βλέπουμε αυτό το κοινό, τακτική που επανειλημμένως εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ και η πλειοψηφία του ΣΥΝ.

Στο μικρό μέχρι τις εκλογές διάστημα που μας απομένει, ας σκεφτούμε όλοι περισσότερο την ανάγκη σεβασμού και στήριξης, όχι μόνο στα λόγια αλλά με τη στάση μας, των αξιών και των προκριμάτων της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Το οφείλουμε τουλάχιστον σ’ όλους αυτούς που –ακόμα– το βασανίζουν, μας παρακολουθούν και ελπίζουν…

Η Αριστερά σήμερα, αύριο

Ο χώρος που δεν μπόρεσε να ακολουθήσει την Ιστορία

Του Βασίλη Κρεμμυδά

Ας ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι οι όποιες σκέψεις διατυπώνονται εδώ δεν αφορούν μιαν εθνική Αριστερά· αφορούν την ευρωπαϊκή Αριστερά, αν είναι θεμιτός ένας τέτοιος όρος. Ουσιαστικά, οι σκέψεις αυτές παρακολουθούν την πορεία της Αριστεράς από πολλά χρόνια στην καθίζησή της έως το σημερινό κατάντημά της- την περίπου εξαφάνισή της. Ας διευκρινίσω πρώτα όμως τι περιλαμβάνω σε αυτό που λέω Αριστερά· γιατί και οι όροι έχουν την ιστορικότητά τους- την ιστορία τους. Αριστερά ονομάζω, στο κομματικό- πολιτικό επίπεδο, ό,τι ονομάζουν έτσι στην Ευρώπη: από τα σοσιαλιστικά κόμματα και πέρα, μαζί με αυτά. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, δυτικές όπως λέμε, η διάκριση είναι Αριστερά- Δεξιά.

Ας μου επιτραπεί να το πω με δικά μου λόγια: Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι εναντίον της κοινωνίας, ό,τι έχει στραμμένο το βλέμμα σ΄ αυτήν, στους ανθρώπους· ό,τι καταστρώνει το πολιτικό πρόγραμμά του σύμφωνα με τα αιτήματα της κοινωνίας σε κάθε ιστορική στιγμή· αυτό το τελευταίο, το «σε κάθε ιστορική στιγμή», να το προσέξουμε - έχει μεγάλο πολιτικοϊδεολογικό βάρος. Είναι, λοιπόν, πολλά χρόνια τώρα που αυτό το οποίο ονόμασα Αριστερά έχει όλο και μικρότερη απήχηση στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, που εκδηλώνεται με πολλούς τρόπους- όχι μόνον με την ψήφο· μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων στην Ευρώπη. Με την πτώση του Τείχους, του συμβόλου τής αναίμακτης- γιατί δεν το λέμε;- κατάρρευσης των κοινωνικοπολιτικών συστημάτων αυτού που συλλήβδην ονομάσαμε «υπαρκτός σοσιαλισμός», τα γνωστά και σε αυτόν τον τομέα παπαγαλάκια αστραπιαία μίλησαν για τον «θάνατο του Μαρξ»! Τα παπαγαλάκια είχαν πείσει ακόμη και αριστερούς ότι γι΄ αυτό πρόκειται- πόσοι μαρξιστές είχαν τότε πει ότι αυτά τα συστήματα μόνο με τη διδασκαλία του Μαρξ δεν είχαν σχέση;

Ποιος είχε τολμήσει να πει ότι δεν επρόκειτο για κοινοκτημοσύνες και κοινωνικοποιήσεις, αλλά για άγριο γραφειοκρατικό κρατικό καπιταλισμό; για ό,τι δηλαδή ήταν αντίθετο με αυτά που ζητούσε ο Μαρξ; Στο σημείο αυτό, λοιπόν, άρχισαν να ανθούν οι διάφορες, μαρξικές τάχα μου, αποδομήσεις, οι διάφοροι μεταμοντερνισμοί και τα παρόμοια. Την ώρα που η ανάπτυξη της ηλεκτρονικής επανάστασης άρχιζε να δημιουργεί εντελώς διαφορετικές κοινωνικές σχέσεις, μια διαφορετική κοινωνία. Πιστεύω ότι εκεί ακριβώς, σε εκείνην την ιστορική ανατροπή, τα απομεινάρια από ό,τι θα μπορούσε να λέγεται κομμουνιστικό, αριστερό, έχασαν τον μπούσουλα: στην παραζάλη του ό,τι από τα παλαιά συστήματα δεν πέρασε αυτομάτως στην απέναντι όχθη, δηλαδή το μικρότερο κομμάτι, στην προσπάθειά του να ανασυγκροτήσει έναν αριστερό λόγο- να μην παραδοθεί πλήρως- έχασε τα βήματα της Ιστορίας· αυτή έτρεξε πολύ πιο γρήγορα. Έτσι άρχισε η καθίζηση· οι όποιες προσπάθειες ανανέωσης, προσαρμογής, διαμόρφωσης ενός σύγχρονου αριστερού λόγου επιχειρήθηκαν με παλαιά υλικά και αναμείχθηκαν στη δίνη των κοινοβουλευτικών προοπτικών προτού μορφοποιηθούν. Και, δυστυχώς, χωρίς να συναντηθούν με την κοινωνία- η κοινωνία δεν μπορούσε να περιμένει άλλο. Για να παρακολουθούμε τώρα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με τη δημοκρατική- επαναστατική παράδοση που όλοι ξέρουμε να τις διαχειρίζονται- και να τις μεταχειρίζεται- οι μπερλουσκόνηδες, οι σαρκοζήδες και οι μπαρόζοι- ή μήπως και οι «βλαστοί»;

Όλοι μιλούν για συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Σύμφωνοι! Πότε θα ψάξουμε πώς έγινε αυτή; Πότε θα ερευνήσουμε και θα μελετήσουμε το γιατί; Κι αν βρούμε ότι η απουσία της Αριστεράς είναι η μία τουλάχιστον από τις κύριες αιτίες; Η Αριστερά δεν μπορεί να είναι Αριστερά αν το βλέμμα της δεν ξεκινάει από την κοινωνία και δεν μένει καρφωμένο εκεί· αν δε γνωρίζει με ποια κοινωνία έχει να κάνει και δεν έχει πρόγραμμα που να προωθεί την ανάπτυξή της· αν δεν έχει συλλάβει την ταχύτητα της Ιστορίας σήμερα. Χρειάζεται νέα Αριστερά· και το νέο δεν χτίζεται ποτέ στέρεα με παλαιά υλικά. Ίσως μερικοί σκεφτούν ότι μιλώ για τη δική μας Αριστερά και αυτά που συμβαίνουν με Συνασπισμό- ΣΥΡΙΖΑ· όχι. Μπορεί να είναι αφορμή· γιατί αυτά που γίνονται στη δική μας Αριστερά, η σύγκρουση, μακάρι να γίνονταν συχνότερα και σκληρότερα· αρκεί η βάση τους να ήταν ιδεολογική - ο ίδιος βλέπω και ολίγη τέτοια στο βάθος. Ο Βασίλης Κρεμμυδάς είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Οι μικροί και οι μεγάλοι

Του Γιώργου Γιαννουλόπουλου

Με την εμφάνιση του ΛΑΟΣ, το πολιτικό τοπίο στην Ελλάδα απέκτησε ένα είδος συμμετρίας. Τα δύο μεγάλα κόμματα, τα οποία αυτοχαρακτηρίζονται κεντροδεξιά και κεντροαριστερά, πλαισιώνονται τώρα από μικρότερα, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν την καθαρή εκδοχή του δεύτερου συνθετικού τους. Ο ΛΑΟΣ την αμιγή Δεξιά και το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ την πραγματική Αριστερά. Και όπως συμβαίνει σε μια δημοκρατία, όλα τα κόμματα θέλουν να αυξήσουν τη δύναμή τους κερδίζοντας στις επερχόμενες εκλογές όσο γίνεται περισσότερες ψήφους. Εκτός όμως από το κύριο μέτωπο Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, έχουμε και τα δευτερεύοντα, όπου ισχύει η εξής ιδιοτυπία: η ιδεολογική συγγένεια διευκολύνει τη μετακίνηση ψηφοφόρων αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί προϋποθέσεις συνεργασίας ανάμεσα στους όμορους χώρους. Νομίζω ότι αν εξετάσουμε προσεκτικά αυτές τις τοπικές διελκυστίνδες, θα εντοπίσουμε μια βασική διαφορά ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά.

Για να αρχίσουμε από τη Δεξιά, και αν διαβάζω σωστά τη στρατηγική του κ. Καρατζαφέρη, ο απώτερος στόχος δεν είναι η εξαφάνιση της Νέας Δημοκρατίας -εφόσον και να το θέλει δεν μπορεί να το πετύχει- αλλά μια σύμπραξη (κοινοβουλευτική υποστήριξη ή συμμετοχή σε κυβέρνηση), η οποία θα σπρώξει τη χώρα προς τα δεξιά. Το εμπόδιο, φυσικά, είναι η απροθυμία της Ν.Δ. να εγκαταλείψει τον μεσαίο χώρο. Στην αντίπερα όχθη, το ενδεχόμενο μιας αντίστοιχης μετατόπισης προς τα αριστερά αποκλείεται. Οχι γιατί δεν τη θέλει το ΠΑΣΟΚ (στα λόγια τουλάχιστον), αλλά επειδή την αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπως έγραψε με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Π. Κοροβέσης, οι βελτιώσεις που θα μπορούσαν να επιτευχθούν από τη συνεργασία ΠΑΣΟΚ - Αριστεράς δεν θα έφταναν μέχρι την ανατροπή του καπιταλισμού και θα σήμαιναν «αναίρεση της επαναστατικής προοπτικής».

Συνεπώς, το ζητούμενο της Αριστεράς είναι η μεγάλη ανατροπή και όχι να σταματήσει η αναμφισβήτητη διολίσθηση της σοσιαλδημοκρατίας προς τον φιλελευθερισμό, ούτε το ενδεχόμενο μέσα στα νέα δεδομένα που δημιούργησε η κρίση να βρεθούν λύσεις διαφορετικές από εκείνες που δόθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν. Το ζητούμενο, δηλαδή, δεν είναι μια νέα ιδεολογική ηγεμονία που θα υποκαταστήσει το κυνήγι του κέρδους με την έννοια του δημοσίου συμφέροντος ή τουλάχιστον η διερεύνηση της δυνατότητας μιας κίνησης προς αυτή την κατεύθυνση. Αντίθετα, για τη ριζοσπαστική Αριστερά -τη σταλινική ας την αφήσουμε στον κόσμο της- οποιαδήποτε τέτοια σκέψη απορρίπτεται ως αφέλεια στην καλύτερη περίπτωση και στη χειρότερη ως μόλυνση από τον συγχρωτισμό με τη σοσιαλδημοκρατία, που έχει γίνει αθεράπευτα νεοφιλελεύθερη. Και αυτό στο όνομα της απόλυτης αντίστασης, η οποία, όπως κάθε τι απόλυτο δεν επιδέχεται διαφοροποιήσεις και κυρίως δεν είναι συμβατή με την έννοια της μερικής και σταδιακής αλλαγής. Εφόσον, λοιπόν, ο τελικός στόχος είναι η ριζική ανατροπή, οι ενδείξεις ότι κάποιοι σοσιαλδημοκράτες θέλουν να αναθεωρήσουν τις δεξιές επιλογές τους απορρίπτονται εκ προοιμίου και η Αριστερά καλείται να χτυπήσει αυτούς πρώτους για να επιτευχθεί η επαναστατική καθαρότητα που απαιτεί η τελική αναμέτρηση.

Αυτή είναι, από την άποψη της στρατηγικής, η ουσιαστική διαφορά μεταξύ της αμιγούς Δεξιάς και της αμιγούς Αριστεράς στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση Καραμανλή μπορεί να αποδείχθηκε απίστευτα ανίκανη και γι’ αυτό θα μαυριστεί, αλλά οι δεξιοί γενικότερα έχουν καταλάβει ότι πολιτική σημαίνει μετακίνηση των πραγματικών καταστάσεων προς την κατεύθυνση που έχουμε ιδεολογικά επιλέξει. Οι αριστεροί όμως δεν βλέπουν τους εαυτούς τους ως πολιτικά υποκείμενα που λειτουργούν κάτω από συνθήκες τις οποίες θέλουν να αλλάξουν, αλλά ως τιμωρούς αρχάγγελους της Δικαιοσύνης. Αυτά συμβαίνουν όταν στον χώρο που κάποτε έβγαλε τον Ηλία Ηλιού, αλωνίζει σήμερα ο Ρούντι Ρινάλντι.

Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Γιατί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ένα άρθρο για την παθολογία του...

Η επιλογή κριτικής στήριξης του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου δεν μου στερεί το δικαίωμα να "ανεβάζω" κείμενα και απόψεις που ίσως να θεωρηθούν και "εχθρικά" για το εν λόγω εκλογικό σχήμα. Για μένα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ημερομηνία λήξεως το βράδυ των εκλογών. Ανεξάρτητα από το ποσοστό που θα πάρει. Ανεξάρτητα από το μπει ή δεν μπει στη βουλή. Για μένα πλέον το σημαντικό είναι η συγκρότηση του φορέα της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μαζί με το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ νομίζω ότι έχει έρθει και το τέλος του ΣΥΝασπισμού που γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Λυπάμαι αλλά το μοντέλο του κόμματος που οικοδομήθηκε τόσα χρόνια στον ΣΥΝ έφτασε στα όρια του. Δεν μπορεί να υπάρξει σύνθεση απόψεων. Υπάρχουν τρια βασικά ιδεολογικά ρεύματα που πάνε παράλληλα. Το Ανανεωτικό (που έλκει την καταγωγή του από ΚΚΕ Εσωτερικού & ΕΑΡ με όλα τα υπέρ & τα κατά του χώρου), το ΚΚΕδογενές (στο οποίο έχουν προστεθεί και σύντροφοι από το ΚΚΕ Εσ. - Αν. Αρ.) και το Αντικαπιταλιστικό-Ελευθεριακό (βλέπε Κοκκινοπράσινο δίκτυο, απόψεις Κορωνάκη, Καρύτζη κ.λ.π.). Το τιμιότερο πολιτικά είναι ο ΣΥΝ να "σπάσει" στα τρια, όμως φαίνεται ότι οι ΚΚΕδογενείς και οι Ελευθεριακοί τελικά θα τα βρουν με κάποιο τρόπο. οπως τα βρήκαν και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Απομένει η ηγεσία των Ανανεωτικών να βρει το θάρρος, να παρατήσει τις όποιες καρέκλες και να προχωρήσει στην δημιουργία του νέου φορέα της Ανανεωτικής Αριστεράς. θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά και μάλιστα προεκλογικά. Γιατί όπως δεν θέλω να με κοροϊδεύον έτσι δεν θέλω να κοροϊδεύω. θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για να υπάρχουν στη βουλή σύντροφοι της Ανανεωτικής Αρσιτεράς. Οπως κάποιοι ψήφισαν τον Κοροβέση ή τον Λαφαζάνη. Γι' αυτό το λόγο και αναδημοσιεύω το κείμενο του Γεράσιμου Μοσχονά από τα ΝΕΑ που έχει τίτλο: "Η παθολογία του ΣΥΡΙΖΑ". Γιατί από τα 16 μου χρόνια στην Ανανεωτική Αριστερά έμαθα να σέβομαι την αντίθετη άποψη (και όχι τις αστήρχτες Κοροβεσιές του τύπου "μου είπε, ο τάδε, που έγραψε ο δείνα)...). Μ. Δ.

Η παθολογία του ΣΥΡΙΖΑ

Του Γεράσιμου Μοσχονά*

Ο πύργος της Βαβέλ των πολλών συνιστωσών δεν παράγει ούτε συνοχή ούτε αποτελεσματικότητα ούτε κοινό νου

Η σουρεαλιστική εξέλιξη της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε το ότι η εκτός ΚΚΕ Αριστερά έχει υπογράψει «μνημόνιο άρνησης» με τις ευκαιρίες που κατά καιρούς της δίνει- σχεδόν απλόχερα- η Ιστορία. Από εσωτερική κρίση σε εσωτερική κρίση και από πόλωση σε νέα πόλωση, ο ΣΥΡΙΖΑ επαλήθευσε- και υπερέβη- τα πιο «κακόβουλα» σενάρια των πιο φανατικών αντιπάλων του.

Είναι μέγα λάθος να ερμηνεύεται η κρίση ως αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης «για τις καρέκλες». Πίσω από τα διλήμματα και τις εντάσεις, βρίσκεται κάτι πολύ πιο βαθύ και θεμελιώδες: ο ετερόκλητος χαρακτήρας του χώρου και η ιδεολογική δυσπιστία όλων προς όλους. Αριστεριστές συνυπάρχουν με μεταρρυθμιστές, αντιευρωπαϊστές με ευρωπαϊστές, κινηματικοί με κρατιστές, ουτοπιστές με πραγματιστές. Πολλές τάσεις, εκπαιδευμένες στην παθολογική ιδεολογική καχυποψία, θεωρούν τη δική τους προσέγγιση ως άνευ όρων υπέρτερη κάθε άλλης. Έτσι, προφανή και ακραία λάθη εκλογικής τακτικής, όπως η τοποθέτηση του Δ. Παπαδημούλη σε μη εκλόγιμη θέση του ευρωψηφοδελτίου, δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ, γιατί δεν θα έπρεπε να κερδίσουν πόντους «οι δεξιοί» (η ανανεωτική πτέρυγα). Από την άλλη, η εξίσου προφανής αδυναμία της ηγεσίας Τσίπρα να διαχειριστεί τις υψηλές προσδοκίες, επίσης δεν αξιολογήθηκε ποτέ, για λόγους εσωτερικού τακτικισμού. Ωστόσο, τα «όρια» της ηγεσίας Τσίπρα βρίσκονται στη βάση του σημερινού κλίματος αποσύνθεσης. Οι ίδιες αιτίες παράγουν τα ίδια αποτελέσματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν να θέλει να προκαλέσει την εκδίκηση της Ιστορίας, κάνει τα ίδια ακριβώς λάθη με εκείνα του Ιουνίου. Τρία παραδείγματα είναι εύγλωττα.

1.Με την απουσία Αλαβάνου, πρόεδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (της πιο πολυπληθούς στην ιστορία του σχήματος), ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αναδείξει και να αξιοποιήσει, όπως ακριβώς και τον Ιούνιο (με την υποβάθμιση Παπαδημούλη), τη δράση των δικών του βουλευτών ως όπλο και επιχείρημα στην μάχη των εκλογών.

2.Τον Ιούνιο, η ετερόκλητη σύνθεση του ευρωψηφοδελτίου υπονόμευσε εξ υπαρχής τη δυνατότητα μιας συνεκτικής εκλογικής εκστρατείας. Σήμερα, το απίστευτο εύρημα της «συλλογικής ηγεσίας» (11 ηγέτες!), πέραν των άλλων τραγελαφικών επιπτώσεων, οδηγεί μαθηματικά στην απουσία συνεκτικής εκλογικής τακτικής.

3.Τον Ιούνιο, οι υψηλοί αντι-ευρωπαϊκοί τόνοι (δεν αξιολογείται εδώ η ορθότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η συνοχή της) δεν έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αντίφαση μόνο με την φιλοευρωπαϊκή βάση της ιστορικής ανανεωτικής Αριστεράς. Τον έφεραν σε αντίφαση και με τη δική του στρατηγική που απευθυνόταν προνομιακά και με ακραία εμμονή στους νέους, οι οποίοι ωστόσο αποτελούν το κατεξοχήν φιλοευρωπαϊκό τμήμα του ελληνικού πληθυσμού! Και παρ΄ ότι ακόμη και σήμερα η στρατηγική του απευθύνεται προνομιακά στις νεώτερες γενιές (επίσης δεν αξιολογείται εδώ η ορθότητα της αλλά η συνοχή της), ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει ό,τι μπορεί για να την υπονομεύσει, υποβαθμίζοντας τον ρόλο του Τσίπρα, ο οποίος, παρά τις ανεπάρκειές του, διατηρεί τουλάχιστον το ηλικιακό πλεονέκτημα σε σύγκριση με τις ηγεσίες των άλλων κομμάτων.

Εάν οι τρόποι και οι ρόλοι διαφέρουν σε σχέση με τον Ιούνιο, η ουσία παραμένει η ίδια. Ο πύργος της Βαβέλ των πολλών συνιστωσών δεν παράγει ούτε συνοχή ούτε αποτελεσματικότητα ούτε κοινό νου. Είναι χαρακτηριστικό το ότι οι «ανανεωτές» συμμετέχουν στα ψηφοδέλτια δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι «όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά» (δηλαδή, ψηφίστε μας, αλλά, προς δόξαν του κοινού νου, μπορεί να φτιάξουμε άλλο κόμμα!). O ΣΥΡΙΖΑ είναι εκφραστής ενός χώρου με μεγάλη διάρκεια και ιστορικό βάθος. Επιπλέον, η ιστορική κρίση των μεγάλων κομμάτων, και στη χώρα μας και στην Ευρώπη, μεσοπρόθεσμα ευνοεί τις αντιπολιτεύσεις κάθε είδους, συστημικές και αντισυστημικές. Το πρόβλημα, συνεπώς, δεν είναι η επιβίωση του χώρου που με τον έναν ή άλλον τρόπο θα επιτευχθεί (όσο άσχημη και να είναι η επίδοσή του στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου). Το πρόβλημα είναι ο ρόλος που επιφυλάσσει στον εαυτό του. Θα λειτουργήσει σαν «σχολείο σοσιαλισμού» (κάτι που ήταν τα σοσιαλιστικά κόμματα στον 19ο αιώνα) κάνοντας κριτική στους πάντες, δίνοντας μαθήματα «αριστεροσύνης» και περιμένοντας τη μεγάλη μέρα της ανατροπής; Ή θα λειτουργήσει σαν μοντέρνα αριστερή δύναμη κοινωνικής αλλαγής, παράγοντας καινοτόμες προγραμματικές προτάσεις, με στόχο να ωθήσει σε αριστερή κατεύθυνση την ελληνική κοινωνία; Η αριστερή στροφή του κόμματος, με πρωτεργάτη τον Αλαβάνο, έδωσε μιαν άλλη δυναμική στον χώρο. Χάθηκαν όμως τα όρια ανάμεσα στην αριστερή πολιτική και στον αριστερισμό. Πλέον, ο ετερόκλητος ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς μια ηγεσία ικανή να υπερβαίνει τις τυφλές στρατηγικές (και την ιδεολογική τεμπελιά) των συνιστωσών, δεν παράγει νέο πολιτικό λόγο, είτε προς την μία κατεύθυνση, την αντισυστημική, είτε προς την άλλη, τη μεταρρυθμιστική.

Το μέγεθος της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτιμάται εκλογικά (ποσοστά που χάθηκαν ή θα χαθούν και που, ενδεχομένως, μεθαύριο, θα ξανακερδηθούν) αλλά πολιτικά. Πόσες ιστορικές ευκαιρίες δικαιούται ένας χώρος να σπαταλήσει χωρίς να διαπράξει το αμάρτημα της αρχαιοελληνικής ύβρεως;

*Ο Γεράσιμος Μοσχονάς είναι αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, εντεταλμένος διδασκαλίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο Βρυξελλών

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ για τον δημόσιο χώρο της ανανεωτικής αριστεράς

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΠΙΡΜΠΑ*

Οι εκλογές αποτελούν πάντα μια πηγή διλημμάτων για την κοινωνία και τους πολίτες. Διλημμάτων σημαντικών και ασήμαντων, ανάλογα με τη σκοπιά που τα βλέπει ο καθένας, τον βαθμό εμπλοκής του, την ταύτιση ή την απόστασή; του από ιδεολογικές πολιτικές και πρόσωπα.

Ποια είναι τα διλήμματα που καλείται να απαντήσει η καθ' ημάς αριστερά, το ρεύμα της ανανεωτικής αριστεράς εντός του ΣΥΝ.

Κατ' αρχήν της αποτροπής αυτοδυναμίας που θα τροφοδοτήσει τις γνωστές αλαζονικές συμπεριφορές και τη συνέχεια ελαφρώς τροποποιημένων στην καλύτερη -αν και σχεδόν αδύνατον- των ίδιων συνταγών, αντικοινωνικών οικονομικών επιλογών και πολιτικών, υποβάθμισης του περιβάλλοντος και των πελατειακών διαχειριστικών αντιλήψεων. Απαιτείται μια ισχυρή αριστερά, εντός και εκτός κοινοβουλίου, που θα επηρεάζει θετικά τις πολιτικές και εξελίξεις για την κοινωνία.

Στη συνέχεια, την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση των αντιλήψεών της που σε μεγάλο βαθμό συναποτελούν το Συνασπισμικό προγραμματικό κεκτημένο, που αποδιαρθρώνεται στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλήψεις και προγραμματικό κεκτημένο που πρέπει να επέλθουν με σαφήνεια και χωρίς υπερβολές στην προεκλογική περίοδο. Η κοινοβουλευτική ενδυνάμωση αυτού του πλαισίου θα αποτελέσει και την ατμομηχανή ανασυγκρότησης του ρεύματος των ανανεωτικών ιδεών στις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μετεκλογικές πολιτικές εξελίξεις που έχουν ήδη δρομολογηθεί στη χώρα και στην ευρύτερη αριστερά. Είναι γνωστό ότι εκκρεμούν συνεδριακές διαδικασίες σε ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ, επανίδρυσης όπως εξήγγειλε ο σ. Αλέξης Τσίπρας.

Οι καλύτεροι όροι ύπαρξης και ανασυγκρότησης της ανανεωτικής αριστεράς περνούν, ευτυχώς ή δυστυχώς, μέσα από την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση του μορφώματος ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή. Είναι απολύτως κατανοητές οι ενδεχόμενες ενστάσεις και αντιρρήσεις μεγάλης μερίδας συντρόφων, εντός και εκτός του κόμματος, που υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια των εσωκομματικών συσχετισμών. Ας καλέσουμε αυτόν τον κόσμο σε όλη τη χώρα να στηρίξει με την ψήφο του τους υποψήφιους-φορείς των ανανεωτικών ιδεών και του συνασπισμικού ιδεολογικικοπολιτικού στίγματος, του δημοκρατικού δρόμου στον σοσιαλισμό, του αριστερού ευρωπαϊσμού και μεταρρυθμισμού, της εναλλακτικής πρότασης εξουσίας, του
οικολογικού προτάγματος σε οικονομία και κοινωνία.

Καλώντας τον παράλληλα να είναι "παρών" και ενεργός στις μετεκλογικές διεργασίες και διαδικασίες ανασυγκρότησης του ανανεωτικού ρεύματος στην αριστερά και την κοινωνία.

* Ο Δημήτρης Μπίρμπας είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝ

Αλληλούια...

Ναι είναι αλήθεια. Οι συνιστώσες του Σύριζα αποδέχθηκαν τελικά να είναι ο Αλέξης Τσίπρας ο εκπρόσωπος (ή επικεφαλής...) της εκλογικής συμμαχίας. Δηλαδή γίναμε ρόμπες (ξεκούμπωτες...) επί 10 μέρες για να αποδεχθούν οι συνιστώσες το αυτονόητο. Να δεχθούν αυτό που ίσχυε μέχρι πριν δέκα μέρες, ότι δηλαδή ο πρέοδρος του ΣΥΝασπισμού είναι επικεφαλής του εκλογικού αγώνα. Οτι δηλαδή είχε συμβεί και με τον Νίκο Κωνσταντόπουλο, αλλά και τον Αλέκο Αλαβάνο (αλήθεια σ. Αλέκο ετοιμάζεις νέο κόμμα; Τι γράφουν τα ΝΕΑ;), αλλά και με τον Αλέξη Τσίπρα στις ευρωεκλογές. Γιατί έπρεπε να γίνουμε οι καλύτεροι πελάτες των γελοιογράφων με την 11άδα των επικεφαλής; Γιατί;

Διαβάστε το άρθρο του Δημήτρη Μητρόπουλου στα ΝΕΑ για τον Αλέκο Αλαβάνο ΕΔΩ

Ούτε οι αδερφοί Μαρξ τέτοια... κωμωδία!

Στη χθεσινοβραδινή συνεδρίαση της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με πληροφορίες, οι εκπρόσωποι του ΣΥΝ πρότειναν στο debate να λάβει μέρος ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλέξης Τσίπρας. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Γιάννης Μπανιάς όμως προέβαλαν αντιρρήσεις, τονίζοντας την ανάγκη της συλλογικής εκπροσώπησης. Η συζήτηση δεν κατέληξε σε κάποια συμφωνία και αναμένεται να συνεχιστεί σήμερα, χωρίς όμως να υπάρχει αισιοδοξία ότι θα βρεθεί κοινός τόπος. «Ισως χρειαστεί να συζητήσουμε και την Πέμπτη» είπε στην «Ελευθεροτυπία» ένα μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Συγγνώμη κύριε Γλέζο και κύριε Μπανιά τι ενοείτε συλλογική εκπροσώπηση στο debate; να πάτε και οι 11 και να μιλάτε εναλάξ; Είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν να έχει μπλεξει η Ανανεωτική Αριστερά με τόσο φαιδρά πρόσωπα; Δυστυχώς φαίνεται ότι αυτό που έγραψα ότι τα προβλήματα με τον Σύριζα δεν θα έχουν τελειωμό μάλλον θα επιβεβαιωθεί...

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ

Οι ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες ανέκοψαν τον διάλογο για τη σημερινή κατάσταση στον ΣΥΝ, τη γενικότερη κρίση του χώρου και τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα διαφώνησε με την απόφαση της ΚΠΕ, την υποβάθμιση και τη διάχυση του ΣΥΝ στη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ.

Βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες από τη δραματική τροπή των καταστάσεων στο κόμμα μας και την αδυναμία της πλειοψηφίας να υπερασπιστεί την υπόσταση του ΣΥΝ.

Σήμερα, με δεδομένες όλες τις αδυναμίες για μια σαφή πολιτική διέξοδο και την ανυπαρξία πολιτικού χρόνου, ως Ανανεωτική Πτέρυγα αποφασίσαμε τη συμμετοχή μας στα ψηφοδέλτια μέσα από τη θεσμική παρουσία μας στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα θα εξακολουθήσει να αγωνίζεται για την ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς, διατυπώνοντας και μέσα από τα ψηφοδέλτια ανοιχτά, μαχητικά και διακριτά τις απόψεις της. Θα επιδιώξει με την κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση να είναι παρούσα στις μετεκλογικές εξελίξεις.

Σήμερα, η παρουσία του δημόσιου χώρου της Αριστεράς στο εθνικό κοινοβούλιο και η σταθερή επιδίωξη για ένα νέο ρόλο της Ανανεωτικής Αριστεράς είναι αναγκαία για να μη συνεχιστεί η ιδιαίτερα αρνητική πορεία του τελευταίου διαστήματος.

Καλούμε τα μέλη και τους φίλους της Ανανεωτικής Πτέρυγας να δώσουν με όλες τις δυνάμεις τους, στην κοινωνία αυτή τη μάχη με την ελπίδα ότι θα δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μια νέα πορεία και διέξοδο της Ανανεωτικής Αριστεράς στη χώρα μας.

Η πρόταση του Μιχάλη Σαμπατακάκη στην πανελλαδική σύσκεψη της ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΠΤΕΡΥΓΑΣ

Ο Δημήτρης Μπίρμπας στο tvxs.gr

Για πολιτική ήττα του Συνασπισμού και όχι της Ανανεωτικής Πτέρυγας κάνει λόγο ο Δημήτρης Μπίρμπας, μέλος της ΚΠE, στο tvxs. Επισημαίνει πως ο ΣΥΝ έχει κατουσία διασπαστεί ήδη και προαναγγέλλει εξελίξεις αμέσως μετά τις εκλογές.

Απαντά πως θα ήταν μάλλον καλύτερα τα πράγματα στην Αριστερά αν το βράδυ της Κυριακής είχε διαλυθεί ως ενιαίος σχηματισμός ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τονίζει πως στην πολιτική οι μάχες πρέπει να δίνονται σε επίπεδο θέσεων και όχι μόνο σε επίπεδο δράσης στο δρόμο.

Χαρακτηρίζει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ως καρικατούρα του προγράμματος του ΣΥΝ ενώ σε σχέση με τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ αναφέρει πως στόχος θα έπρεπε να είναι η κατάθεση συγκεκριμένων θέσεων επί των οποίων να καλείται συνεχώς η σοσιαλδημοκρατία να τοποθετηθεί.

"Μακάρι να είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ τόσες υπαναχωρήσεις προς τον Συνασπισμό όσες έκανε ο ΣΥΝ προς τον ΣΥΡΙΖΑ" αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Μπίρμπας.

Δυστυχώς τα προβλήματα δεν τελειώνουν...

Μπορεί η πλειοψηφία του ΣΥΝ να αποφάσισε να υποχωρήσει και να δώσει στις συνιστώσες συλλογική ηγεσία στον ΣΥΡΙΖΑ όμως τα προβλήματα στο σχήμα (που πλέον παραπαίει...) δεν λένε να τελειώσουν. Ο Αλέκος Αλαβάνος "πήδηξε" από το σκάφος δηλώνοντας ότι δεν θα είναι υποψήφιος στις 4 Οκτώβρη. Προφανώς επενδύει σε περίπτωση μη εισόδου στη βουλή, για να επανέλθει ως σωτήρας.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα με ανακοίνμωση της αναφέρει: "Η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ καταψήφισε στη συνεδρίαση της ΚΠΕ την Πρόταση της πλειοψηφίας της Π.Γ., που αφορούσε το «πακέτο» εκλογικής συμφωνίας με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Αντιθέτως υπερψήφισε την ομόφωνη πρόταση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ της Παρασκευής (04/09/09) που ζητούσε την εκλογική μας παρουσία με επικεφαλής τον Πρόεδρο του ΣΥΝ Αλ. Τσίπρα. Η ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ συγκαλεί ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΣΚΕΨΗ την προσεχή Τρίτη (08/09/09) στην Αθήνα στις 18:00 στο ξενοδοχείο Athens Imperial (Πλ. Καραϊσκάκη) για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που προκύπτουν εν όψει των εκλογών".

Ολα δείχνουν ότι τα προβλήματα στον Συνασπισμό & τον ΣΥΡΙΖΑ μόις έχουν αρχίσει...

Αλέξης Τσίπρας: "Τα κόμματα δεν είναι τσιφλίκια"

"Προσωπικά, αισθάνομαι την ανάγκη, έστω και την ύστατη στιγμή, να γυρίσουμε σελίδα. Και ταυτόχρονα να κάνουμε μια ύστατη προσπάθεια ενότητας. Όλο το προηγούμενο διάστημα, ο χώρος μας έδινε την εντύπωση στην κοινωνία ότι σπαράσσεται από μια σύγκρουση, δίχως πολιτικό περιεχόμενο, για μια καρέκλα. Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα ο κόσμος που μας παρακολουθεί να καταλάβει ότι η καρέκλα αυτή είναι ένα πουκάμισο αδειανό. Οι ηγεσίες στην Αριστερά δεν κερδίζονται ούτε με εκβιασμούς ούτε με τερτίπια. Επικεφαλής στους δικούς μας αγώνες, όπως πάντα, θα είναι όλοι όσοι θα λιώσουν τα παπούτσια τους για να μεταφέρουν το μήνυμα αντίστασης, ελπίδας και αγώνα και ριζοσπαστικής και ανανεωτικής Αριστεράς και όχι αυτός που θα έχει το δικαίωμα να εκλεγεί χωρίς σταυρό σε δυο εκλογικές περιφέρειες. Σε ότι με αφορά, προτιμώ να είμαι επικεφαλής μαζί με χιλιάδες άλλους και άλλες στους αγώνες και στην προεκλογικής μας εκστρατεία παρά να κάνω χρήση αυτού του δικαιώματος. Μπροστά στην ανάγκη να συμμαζευτεί αυτή η παράλογη κατάσταση και να ανταποκριθούμε μπροστά στις απαιτήσεις του κόσμου δεν με αφορά η εκλογή δίχως σταυρό. Και θα θέσω τον εαυτό μου μπροστά στην κρίση του κόσμου μας στην περιφέρεια όπου ζω και δραστηριοποιούμαι. Το ίδιο ζητώ να πράξουν και όλα τα στελέχη του χώρου μας, στην πρώτη γραμμή και ο πρώην Πρόεδρος του κόμματος μας, να μπει σε γραμμή μάχης, να τεθεί υπό την κρίση του κόσμου της Αριστεράς. Αυτή τη στιγμή δεν περισσεύει κανένας. Την ώρα της μάχης παραμερίζονται διαφωνίες και διαφορές, δεν υπάρχουν στρατηγοί, αυτό που χρειαζόμαστε είναι στρατιώτες". Αλέξης Τσίπρας στην ΚΠΕ του ΣΥΝ. Ολόκληρη η ομιλία εδώ

H Κ.Π.Ε. του ΣΥΝασπισμού μετά από εισήγηση του Αλέξη Τσίπρα αποφάσισε:

1) Το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ να κατατεθεί στον Άρειο Πάγο από τους επικεφαλής όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που προβλέπεται και από το νόμο για τους συνασπισμούς κομμάτων. Πρώτος στη σειρά της κατάθεσης ο υπογράφων εκ μέρους του ΣΥΝ, ο Πρόεδρος του. Κανένας αρχηγός συνδυασμού. Οι επικεφαλής των συνιστωσών, de facto επικεφαλής του εκλογικού αγώνα για λογαριασμό των συνιστωσών που εκπροσωπούν όσο και του ενωτικού ψηφοδελτίου. Όλοι οι υποψήφιοι θα εκλεγούν με σταυρό, δηλ. κανένας δεν θα κάνει χρήση του προνομίου εκλογής χωρίς σταυρό εκ της θέσεώς του.

2) Το ψηφοδέλτιο Επικρατείας να καταρτιστεί εξ ολοκλήρου από προσωπικότητες της Αριστεράς, από διανοούμενους, ανθρώπους των γραμμάτων και του πολιτισμού.

3) Τον Πρόεδρο της νέας Κοινοβουλευτικής Ομάδας, που θα προκύψει, να τον εκλέξει η Κοινοβουλευτική Ομάδα, με δημοκρατικό τρόπο και με βάση τον κανονισμό λειτουργίας της, μετά τις εκλογές.

4) Να εξαντληθεί κάθε προσπάθεια θετικής ερμηνείας του νόμου ώστε να καταστεί δυνατό στον πρώτο εκ των επικεφαλής που καταθέτουν το ψηφοδέλτιο, στον Πρόεδρο του ΣΥΝ, να μην έχει περιορισμούς στη δημόσια παρουσία από το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε αποδεκτή την πρόταση. Η ΚΟΕ δήλωσε ότι θα τοποθετηθεί αύριο, ενώ ο Αλέκος Αλαβάνος χαρακτήρισε θετική την εξέλιξη αλλά επιφυλάχθηκε να απαντήσει τις επόμενες μέρες για την στάση που θα κρατήσει.

ΣΥΡΙΖΑ: Ενα Ωραίο Ταξίδι

Στον μπλογκ ΑΝεμος γράφτηκε το παρακάτω πολύ καλό κείμνεο για τις τελευταίες εξελίξεις στον χώρο του Συνασπσιμού και του ΣΥΡΙΖΑ.

Ηταν ωραίο το ταξίδι του ΣΥΡΙΖΑ (του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς) που ξεκίνησε σαν μια ιδέα το 2001 και έγινε πράξη το 2004...
Με όλα τα όνειρα, τις ελπίδες, τους φόβους και τους κινδύνους που πρέπει να έχουν τα Μεγάλα Ταξίδια είτε αυτά γίνονται στον γεωγραφικό χάρτη είτε στον χάρτη των ανθρώπων και των ιδεών...
Και σ' αυτό το ταξίδι κάποιοι ήθελαν συνταξιδιώτες όλο τον κόσμο της Αριστεράς, τον κόσμο της εργασίας, τους νέους, τους δημιουργικούς ανθρώπους...
Είχε ωραίες στιγμές συλλογικότητας, αλληλεγγύης, συντροφικότητας. Είχε μικρές και μεγάλες νίκες. Οπως εκείνη του 2007 που για πρώτη φορά από τα χρόνια της ΕΔΑ τόσοι βουλευτές εκπροσώπησαν την Αριστερά στη Βουλή και για πολύ καιρό έκαναν τη μόνη αξιόπιστη και δυναμική αντιπολίτευση στη Δεξιά.
Είχε τη σπουδαία στιγμή όπου ένας δοκιμασμένος ηγέτης παρέδιδε τη σκυτάλη σε έναν νέο άνθρωπο σε μια πρωτοφανή για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα κίνηση...
Και ήταν ούριος ο άνεμος και φουσκωμένα τα πανιά του καραβιού...
Και ήταν σπουδαία η μάχη που δόθηκε με την αποκάλυψη του μαύρου σκανδάλου του Βατοπεδίου...

Κάποιων όμως φούσκωναν και τα μυαλά μαζί με τα πανιά...

Και οι δημοσκόποι κερνούσαν έξτρα ανέμους και διψήφια (ανύπαρκτα) νούμερα...

Και ύστερα ήλθε ο Δεκέμβρης!
Ο Δεκέμβρης του Αλέξη...
Ο Δεκέμβρης των μαθητών...
Ο εξεγερμένος Δεκέμβρης...

Και το καράβι έπεσε σε φουρτούνα μεγάλη γιατί κάποιοι ξέχασαν τον στίχο: "Οι γέροι χωριστά, οι νέοι άλλο πράμα, όποιος τους θέλει αντάμα πληρώνει ακριβά!".
Στίχος/Κανόνας απαράβατος!

Γεροντοφρικιά και παλαιο-γκρουπούσκουλα, υπερήλικες πρώην αναρχοκάτι και ώριμοι επαναστάτες της φακής μαζί με ένα μάτσο χουλιγκάνια νόμιζαν οτι όλο αυτό γίνεται για εκείνους... Τρομάρα τους! Και τρομάρα του κόσμου που νόμιζε πως αυτό είναι όλο, ένα παιχνίδι καταστροφής και εκτόνωσης...

Δηλαδή αυτοκαταστροφής!

Τα παιδιά του Δεκέμβρη γύρισαν σπίτι, όπως όλα τα παιδιά, γεμάτα εμπειρίες και δύναμη που θα τα έχουν παντοτινά εφόδια στο μέλλον. Αυτό το "ήμουν κι εγώ εκεί" το πολύτιμο ο,τι και να κάνεις στη ζωή σου!

Και ξώμειναν οι γεροντοφρικαρισμένοι να υπερασπίζονται τενεκέδες ξεγάνωτους και να γίνονται μεζεδάκια στην τηλεοπτική αρένα όπου αφιονισμένοι Καίσαρες τους ζητούσαν τα ρέστα για τις καμένες βιτρίνες...

Στο καπάκι "έσκασε" το θέμα του Γηπέδου του Παναθηναϊκού, με την άθλια εκχώρηση του Ελαιώνα από τον δήμαρχο της Αθήνας στον Μπάμπη Βωβό. Και ξαμόλησαν τους χουλιγκάνους -μερικοί ήσαν οι ΙΔΙΟΙ χουλιγκάνοι που έκαιγαν την Αθήνα- κατά του ΣΥΡΙΖΑ, του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ και του προέδρου του..

Λες και το παιχνίδι να ήταν στημένο, κομμένο και ραμμένο για να βουλιάξουν το καράβι...

Κι ενώ οι θέσεις δικαιώθηκαν στην πράξη, ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε από τη μάχη βαρύτατα λαβωμένος...

Κι ο χειμώνας έγινε πιο βαρύς... Η φουρτούνα πιο άγρια... Τι να μαζέψεις; Τι να μπαλώσεις; Που να το δέσεις μην πέσει σε ξέρα;

"Για όλα φταίει ο Αλέξης!" αποφάνθηκε το ιερατείο που δεν ήθελε να τσακωθεί με τα βαγόνια-συνιστώσες που είχαν εκτροχιαστεί εντελώς...

Διότι το καραβάκι είχε γίνει πια τραίνο...
Μυστήριο τραίνο...
Πολύ μυστήριο...

Παρ' όλα αυτά, για πρώτη φορά στην ιστορία της η Αριστερά αποκτούσε Πρόγραμμα. Ολοκληρωμένο και δουλεμένο ψιλοβελονιά από το ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ...

Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ούτε που το φυλλομέτρησαν... είχαν άλλους καημούς... δικούς τους...

Κάπου εκεί, γύρω στο Μάρτιο, θα έπρεπε να είχε τελειώσει το ταξίδι και να τραγουδούσαν όλοι μαζί, εν χορώ, το "επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα"...

Δυστυχώς δεν το έκαναν...

Και το ταξίδι έγινε αγώγι βαρύ!

Και το βαρύ αγώγι έκανε τους αγωγιάτες οξύθυμους... κι άρχισαν τη φαγωμάρα... και ξέχασαν πως στην πλάτη τους κουβαλούσαν έναν ολόκληρο κόσμο και τις ευθύνες του και τις ελπίδες του...

Κι ύστερα άρχισαν τα αξιοθρήνητα...

Για τι;

Για ένα καρναβάλι. Για ένα καραγκιοζιλίκι του κερατά που ονομάζεται "Τηλεοπτικό Ντιμπέιτ Αρχηγών". Μια αθλιότητα δηλαδή που φρόντισαν οι αγωγιάτες να την μετατρέψουν σε μέγα θέμα...

"Είχαν γλιτώσει από τους καρχαρίες και τους φάγαν οι κοριοί' θα ξαναέγραφε ο ποιητής!

Στις Ευρωεκλογές ήλθε ο λογαριασμός!

Στην πραγματικότητα δεν ήταν μεγάλος!
Μόλις μισό τους εκατό κάτω...

Ομως κάποιοι ήδη ζούσαν σε μια άλλη, παράλληλη πραγματικότητα. Στην εικονική πραγματικότητα των δημοσκοπήσεων και του εγωισμού τους.

Οσα συμβαίνουν από τις Ευρωεκλογές και μετά ανήκουν στη σφαίρα της ψυχοπαθολογίας αλλά και τις καμαρίλας των γκρουπούσκουλων... Με κερασάκι της εκτός τόπου και χρόνου δηλώσεις Κοροβέση.

Σήμερα, αύριο αυτό το ταξίδι τελειώνει και τυπικά.

Αργησε!

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ένα ενδιαφέρον αλλά αποτυχημένο πείραμα στην ιστορία της Αριστεράς...
Ισως να ήταν ένα ταξίδι από το μέλλον... Ενα ταξίδι πριν την ώρα του...
Ισως κανείς δεν ήταν έτοιμος ένα τέτοιο ταξίδι... Ούτε οι καπετάνιοι ούτε και οι ταξιδιώτες...

Ισως ο πόλεμος που του έγινε να ήταν πάνω από τις δυνάμεις του...

Ισως... ίσως... Το θέμα είναι οτι τελειώνει γιατί έπρεπε να είχε τελειώσει εδώ και καιρό...

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ έχει τώρα όλη την ευθύνη για το μέλλον της Αριστεράς... Εχει πρόγραμμα... Εχει βάση... Εχει θέληση... Εχει έναν νέο άνθρωπο στο τιμόνι...

Αρα έχει και ελπίδες...

Υ.Γ. Ισως αυτό να ήταν το πιο δύσκολο ποστ από τα 5.100 που έχω γράψει σε αυτό το ιστολόγιο...

Αναμένοντας τις εξελίξεις...

Επιμένει (και πολύ καλά κάνει...) για Τσίπρα ο Συνασπισμός

Η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ επιβεβαίωσε πριν από λίγη ώρα την απόφαση του κόμματος σχετικά με τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές. Ο Συνασπισμός επιμένει στην επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτό θα κατατεθεί στην αυριανή συνεδρίαση της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ. Στη περίπτωση που δεν γίνει δεκτή η πρόταση, τότε τη Κυριακή θα συνεδριάσει η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του ΣΥΝ η οποία θα αποφασίσει την ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΑΘΟΔΟ του κόμματος στις εκλογές.

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΕΚΛΟΓΩΝ

Η κυβέρνηση Καραμανλή, κατέρρευσε υπό το βάρος της αδιέξοδης πολιτικής της.

Η χώρα οδηγείται σε εκλογές υπό τη πίεση των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων που θέλουν νωπή λαϊκή εντολή για ένα από τα δύο κόμματα, προκειμένου να εφαρμοστεί ένα ακόμη πιο σκληρό και επώδυνο πρόγραμμα αντιλαϊκών μέτρων.

Η κοινωνική συναίνεση, όμως, σε αυτή την πολιτική έχει προ πολλού τελειώσει.

Η κοινωνία ζητάει μια πραγματική αλλαγή και όχι απλώς κυβερνητική εναλλαγή με συνέχιση της ίδιας πολιτικής.

Γιατί απάντηση στην κρίση δεν είναι η πολιτική της ΝΔ που τα έδωσε όλα στους βιομήχανους και στους τραπεζίτες, αφήνοντας τη κοινωνία να βυθίζεται στην εργασιακή ανασφάλεια και στη φτώχεια.

Δεν είναι όμως ούτε η πολιτική που εξαγγέλλεται από το ΠΑΣΟΚ, που υπόσχεται ότι τα πάντα μπορούν να αλλάξουν χωρίς τομές και ρήξεις με το οικονομικό κατεστημένο.

Η μόνη απάντηση στη κρίση είναι ένα προοδευτικό πρόγραμμα που θα οικοδομήσει μια ασπίδα αλληλεγγύης και κοινωνικής προστασίας.

Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, είναι δύναμη ελπίδας, ανανέωσης και αποτελεσματικών αγώνων, που θα είναι ισχυρή και παρούσα στις εξελίξεις.

Καλούμε τον κόσμο της αριστεράς και της οικολογίας, τους προοδευτικούς πολίτες, να αγωνιστούμε όλοι μαζί, στη πρώτη γραμμή, για να αποτρέψουμε τα σχέδια της συντηρητικής οπισθοδρόμησης και να εγγυηθούμε θετική διέξοδο από τη κρίση, με ισχυρή τη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές.