Τα Μπέριεφ ή αλλιώς "στη Μόσχα αδερφές μου..."

Του Γιώργου Ρακκά

Τα Μπέριεφ ή αλλιώς "στη Μόσχα αδερφές μου..."/ο Ερντογάν στη Ρόδο/ η αναγκαία προσέγγιση με την Ανατολική Ευρώπη και η ζητούμενη παραγωγή εγχώριων πυροσβεστικών μέσων.

Εδώ και δύο τρεις μέρες με τον καταιγισμό των πυρκαγιών και στη χώρα μας τα ρωσικά ρουλεμάν δουλεύουν διπλοβάρδιες.
Το νέο παραμύθι που πλασάρεται από διάφορες πλευρές, και το οποίο έχει καταφέρει να εξαπλωθεί ένα μεγάλο κομμάτι του λαϊκού κόσμου, έχει να κάνει με τα Μπέριεφ.
Τα θηριώδη ρωσικά πυροσβεστικά τα οποία είχαν μισθωθεί για ένα φεγγάρι από το ελληνικό κράτος (και όχι βέβαια παραχωρηθεί) για τη συνδρομή στις κατασβέσεις.

Η προπαγάνδα έχει ως εξής: Η Ελλάδα θυσίασε αυτή την πολύτιμη (συνδρομή για να σταθεί στο πλευρό της αμυνόμενης και πολύπαθης Ουκρανίας, και τώρα ιδού, καιγόμαστε.
Η μικρή λεπτομέρεια που αποσιωπάται είναι βεβαίως ότι τα θηριώδη Μπέριεφ, τα οποία και νοικιάζαμε, είμαι τα πλέον ακατάλληλα να επιχειρήσουν στο έντονο ανάγλυφο της χώρας μας. Είναι σχεδιασμένα να επιχειρούν στην αχανή ρωσική επικράτεια και όχι στον στενό μας τόπο. Η επιχειρησιακή τους δυνατότητα περιορίζεται σημαντικά καθώς για να μην κινδυνέψουν οι πιλότοι τους είναι αναγκασμένοι να απελευθερώνουν το φορτίο τους από αρκετά ψηλά με συνέπεια εκείνο να εξατμίζεται ή να χάνει τον στόχο του.

Ψιλά γράμματα, βέβαια γιατί τα Μπέριεφ μοιάζει να πετυχαίνουν αν μη τι άλλο τον επικοινωνιακό τους στόχο, να διαφημίσουν την υποτιθέμενη γαλαντομία της Ρωσίας (την ποια;...) και ταυτόχρονα την εξίσου ανύπαρκτη αποτελεσματικότητά της στα μέσα κατάσβεσης των πυρκαγιών (γιατί κανείς δεν θυμάται τι συνέβη με τις πυρκαγιές στη Σιβηρία το 2021).

Δεν είναι μόνον η Ρωσία βέβαια που ασκεί υβριδική πολιτική με τις πυρκαγιές στην Ελλάδα. Ο Ερντογάν, έστειλε 2 πυροσβεστικά αεροπλάνα και ένα ελικόπτερο για συνδρομή της κατάσβεσης των πυρκαγιών στη Ρόδο, για να εισπράξει τις ευχαριστίες του Έλληνα πρωθυπουργού. Στη Ρόδο που η ίδια η Τουρκία τα τελευταία αρκετά χρόνια διεκδικεί την ύπαρξη μειονότητας και κατευθύνει τις οργανώσεις της να ισχυρίζονται στα διεθνή φόρα ότι τέλει μάλιστα και σε καθεστώς καταπίεσης. Από την άλλη, γιατί όχι;, ίσως στο άμεσο μέλλον --στο πλαίσιο της λεγόμενης χαμηλής πολιτικής-- να πατήσει πάνω στη συνδρομή της και να προτείνει συνευθύνη "για ένα τόσο κοινωνικά και περιβαλλοντικά κρίσιμο ζήτημα". Διότι ο Μητσοτάκης παραμένει Μητσοτάκης, ο Ερντογάν όμως δεν είναι Τσίπρας.

Εάν από την άλλη έχει σημασία να αναφερθούμε σε παραδείγματα ουσιαστικής συνδρομής, που αποκαλύπτουν μια πραγματική δυναμική προσέγγισης και στενότερης συνεργασίας, είναι με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης (Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβακία). Με τις οποίες έχουμε κοινό βηματισμό σε αρκετά κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα, και βέβαια το ανάλογο υπόβαθρο παρόμοιων ιστορικών εμπειριών, αλληλεπίδρασης και πολιτιστικής, που θα μπορούσε να αποτελέσει γόνιμο έδαφος για την καλλιέργεια των σχέσεων. Αλλά ας όψονται και πάλι τα ρωσικά ρουλεμάν και η πλύση εγκεφάλου που κάνουν ώστε να σφηνωθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι κάθε άνοιγμα στην ανατολική Ευρώπη πρέπει να γίνεται με διαμεσολαβητές τους Ρώσους.

Όσο για τα πυροσβεστικά αεροσκάφη, υπάρχει ως γνωστόν τεράστια, διεθνή έλλειψη στην παραγωγή τους, γιατί τις προηγούμενες δεκαετίες της ξέφρενης χρηματιστηριοποίησης και κερδοσκοπίας της απορρύθμισης κάθε θεσμού προστασίας και φροντίδας το να επενδύει κάνεις σε πυροσβεστικά αεροσκάφη θεωρήθηκε passé.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρό, λοιπόν, πέραν των παραγγελιών που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί να ξεκινήσει η Ελλάδα να κατασκευάζει τα δικά της πυροσβεστικά μέσα. Δεν είναι δα και πολεμικά αεροσκάφη 6ης γενιάς, ενώ, μια πλειάδα νέων τεχνολογιών (μη επανδρωμένα αεροσκάφη, ηλεκτροκιμούμενα ελικοφόρα κ.ά) περιμένει την καινοτόμο εφαρμογή της και στο πεδίο της πρόληψης και καταπολέμησης των πυρκαγιών. Εάν αξιοποιήσουμε την εγχώρια δυνατότητα παραγωγής τεχνογνωσίας και μέσων για να λύσουμε ένα δικό μας πρόβλημα, εξάλλου, μετά θα μπορούμε και να την εξάγουμε, πόσο μάλλον όταν αφορά σε ένα τόσο επίκαιρο πεδίο το οποίο σχετίζεται με μια άμεση συνέπεια της κλιματικής κρίσης...

Ο κύβος του...ΣΥΡΙΖΑ

Πολιτική εν μέσω καύσωνα. Ο κύβος ερρίφθη. Στις 10 & 16 Σεπτεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξει νέο πρόεδρο, ο οποίος πρέπει να έχει και ιδεολογικό σχέδιο. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατατέθηκαν υποψηφιότητες με διαφορετικές ιδεολογικόπολιτικες πλατφόρμες που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρων γιατί μετά από πολλά χρόνια (και χωρίς τη σκιά του Τσίπρα) στο κόμμα της Αριστεράς αποφάσισαν να συζητήσουν πολιτικά. Να αντιπαρατεθούν (δια μέσω και των προσώπων...) με θέσεις, απόψεις, ιδέες. Μόνο θετικό είναι αυτό. Για τον Σύριζα, την ελληνική αριστερά, αλλά και για την κοινωνία. Από τις προτάσεις-υποψηφιότητες που κατατέθηκαν δημόσια είναι ξεκάθαρο ότι τα μέλη (και όσοι-ες επιλέξουν να γίνουν μέλη στο επόμενο χρονικό διάστημα) του ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο πολιτικά σχέδια. Γιατί δυο είναι τα ξεκάθαρα πολιτικά σχέδια που διάβασα εγώ.

Το πρώτο είναι του Νίκου Παππά που περιγράφει τον Συριζα ως ένα κόμμα της (ανανεωτικής) αριστεράς το οποίο θα συνεχίσει τη πολιτική διεύρυνσης (ιδεών και απόψεων θέλω να πιστεύω και όχι μόνο προσώπων) προς την σοσιαλδημοκρατία, ένα κόμμα που προσομοιάζει με αρκετά της ευρωπαϊκής αριστεράς (Πράσινη Αριστερά Ολλανδίας, Ενωμενη Αριστερα Ισπανίας, Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Δανίας, Αριστερη Συμμαχία Φινλανδίας, Ιταλική Αριστερά, Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα Νορβηγίας κ.α.) που διατηρούν πολλά στοιχεία του πάλαι ποτέ ανανεωτικού-ευρωκομμουνιστικού ιδεολογικού ρεύματος (συνάντηση αριστεράς-σοσιαλδημοκρατίας, οικολογικό πρόταγμα, κοινωνικά κινήματα κ.α.), ένα κόμμα που πρέπει να διορθώσει τα (πολλά) λάθη της κυβερνητικής περιόδου προκειμένου να γίνει και πάλι επιλογή εξουσίας των πολιτών.

Η άλλη ξεκάθαρη πρόταση είναι του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος προτείνει ουσιαστική την επανίδρυση του Συριζα με επιστροφή στην ιδεολογικoπολιτικη πρόταση της ριζοσπαστικής αριστεράς από την οποία θα γίνουν οι προτάσεις συνεργασίας και ανοιγμάτων προς τους χώρους της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου. Θα μπορούσα με πολύ "νερό" να περιγράψω ότι έχουμε μια πρόταση με πυρήνα την αντικαπιταλιστική ρητορεία της αριστεράς και μια εκδοχή ριζοσπαστικής αριστεράς όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του 2000 και που αρκετά ευρωπαϊκά κόμματα την εκφράζουν (ΚοκκινοΠράσινη Συμμαχία Δανίας, Μπλόκο Πορτογαλίας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας, ΚΚ Αυστρίας κ.α.).

Η πρόταση της Εφης Αχτσιόγλου, στη προσπάθεια της να είναι ενωτική (δεν υπάρχει δίλλημα κέντρο-αριστερά, είμαστε με τους πολλούς κλπ) διαμορφώνει μια πρόταση, που ναι μεν στηρίζεται (λογικό) στη δεδομένη νεανική δυναμική της Εφης Αχτσιόγλου, αλλά δεν ξεφεύγει από ένα διαχειριστικό κείμενο, με (σωστές…) διαπιστώσεις του τύπου «…χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ αποτελεσματικό, σύγχρονο, μεθοδικό, ικανό να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις, που θα αναδεικνύει τη συλλογική προσπάθεια και θα αξιοποιεί τη συλλογική μας ευφυΐα», για τις οποίες η Εφη Αχτσιόγλου δεν βάζει ιδεολογικές παραμέτρους για το πώς θα γίνουν πραγματικότητα. Πιθανότατα αυτό θα γίνει στο επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά το πρώτο κείμενο της Εφης Αχτσιόγλου δεν αποτελεί πολιτικό σχέδιο διεξόδου και ανασυγκρότησης για τον Συριζα. Η τέταρτη υποψηφιότητα αυτή του Στέφανου Τζουμάκα είναι υποψηφιότητα προσωπικής καταγραφής, διανθισμένη με γενικόλογες προτάσεις.

Η βαριά ήττα στις διπλές εκλογές του 2023 σε συνάρτηση με την παραίτηση Τσίπρα οδηγούν τον Σύριζα σε μια «βίαιη» πολιτική & ιδεολογική ενηλικίωση. Το καύσιμο του «αντιμνημονίου» έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια, ενώ από το 2019 τελείωσε και αυτό της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «αριστερού μνημονίου». Ο Σύριζα από κόμμα "αγανακτισμένης" διαμαρτυρίας έγινε κυβερνώσα αριστερά χωρίς καμία πολιτική διαδικασία. Τώρα πρέπει να αποκτήσει συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο, ιδεολογικό πρόταγμα και δημοκρατική εσωτερική λειτουργία. Θα μπορέσει?