Ο κύβος του...ΣΥΡΙΖΑ

Πολιτική εν μέσω καύσωνα. Ο κύβος ερρίφθη. Στις 10 & 16 Σεπτεμβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλέξει νέο πρόεδρο, ο οποίος πρέπει να έχει και ιδεολογικό σχέδιο. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατατέθηκαν υποψηφιότητες με διαφορετικές ιδεολογικόπολιτικες πλατφόρμες που παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρων γιατί μετά από πολλά χρόνια (και χωρίς τη σκιά του Τσίπρα) στο κόμμα της Αριστεράς αποφάσισαν να συζητήσουν πολιτικά. Να αντιπαρατεθούν (δια μέσω και των προσώπων...) με θέσεις, απόψεις, ιδέες. Μόνο θετικό είναι αυτό. Για τον Σύριζα, την ελληνική αριστερά, αλλά και για την κοινωνία. Από τις προτάσεις-υποψηφιότητες που κατατέθηκαν δημόσια είναι ξεκάθαρο ότι τα μέλη (και όσοι-ες επιλέξουν να γίνουν μέλη στο επόμενο χρονικό διάστημα) του ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε δυο πολιτικά σχέδια. Γιατί δυο είναι τα ξεκάθαρα πολιτικά σχέδια που διάβασα εγώ.

Το πρώτο είναι του Νίκου Παππά που περιγράφει τον Συριζα ως ένα κόμμα της (ανανεωτικής) αριστεράς το οποίο θα συνεχίσει τη πολιτική διεύρυνσης (ιδεών και απόψεων θέλω να πιστεύω και όχι μόνο προσώπων) προς την σοσιαλδημοκρατία, ένα κόμμα που προσομοιάζει με αρκετά της ευρωπαϊκής αριστεράς (Πράσινη Αριστερά Ολλανδίας, Ενωμενη Αριστερα Ισπανίας, Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Δανίας, Αριστερη Συμμαχία Φινλανδίας, Ιταλική Αριστερά, Αριστερό Σοσιαλιστικό Κόμμα Νορβηγίας κ.α.) που διατηρούν πολλά στοιχεία του πάλαι ποτέ ανανεωτικού-ευρωκομμουνιστικού ιδεολογικού ρεύματος (συνάντηση αριστεράς-σοσιαλδημοκρατίας, οικολογικό πρόταγμα, κοινωνικά κινήματα κ.α.), ένα κόμμα που πρέπει να διορθώσει τα (πολλά) λάθη της κυβερνητικής περιόδου προκειμένου να γίνει και πάλι επιλογή εξουσίας των πολιτών.

Η άλλη ξεκάθαρη πρόταση είναι του Ευκλείδη Τσακαλώτου, ο οποίος προτείνει ουσιαστική την επανίδρυση του Συριζα με επιστροφή στην ιδεολογικoπολιτικη πρόταση της ριζοσπαστικής αριστεράς από την οποία θα γίνουν οι προτάσεις συνεργασίας και ανοιγμάτων προς τους χώρους της σοσιαλδημοκρατίας και του κέντρου. Θα μπορούσα με πολύ "νερό" να περιγράψω ότι έχουμε μια πρόταση με πυρήνα την αντικαπιταλιστική ρητορεία της αριστεράς και μια εκδοχή ριζοσπαστικής αριστεράς όπως αυτή διαμορφώθηκε από τις αρχές του 2000 και που αρκετά ευρωπαϊκά κόμματα την εκφράζουν (ΚοκκινοΠράσινη Συμμαχία Δανίας, Μπλόκο Πορτογαλίας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ολλανδίας, ΚΚ Αυστρίας κ.α.).

Η πρόταση της Εφης Αχτσιόγλου, στη προσπάθεια της να είναι ενωτική (δεν υπάρχει δίλλημα κέντρο-αριστερά, είμαστε με τους πολλούς κλπ) διαμορφώνει μια πρόταση, που ναι μεν στηρίζεται (λογικό) στη δεδομένη νεανική δυναμική της Εφης Αχτσιόγλου, αλλά δεν ξεφεύγει από ένα διαχειριστικό κείμενο, με (σωστές…) διαπιστώσεις του τύπου «…χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ αποτελεσματικό, σύγχρονο, μεθοδικό, ικανό να ανταποκριθεί στις νέες προκλήσεις, που θα αναδεικνύει τη συλλογική προσπάθεια και θα αξιοποιεί τη συλλογική μας ευφυΐα», για τις οποίες η Εφη Αχτσιόγλου δεν βάζει ιδεολογικές παραμέτρους για το πώς θα γίνουν πραγματικότητα. Πιθανότατα αυτό θα γίνει στο επόμενο χρονικό διάστημα, αλλά το πρώτο κείμενο της Εφης Αχτσιόγλου δεν αποτελεί πολιτικό σχέδιο διεξόδου και ανασυγκρότησης για τον Συριζα. Η τέταρτη υποψηφιότητα αυτή του Στέφανου Τζουμάκα είναι υποψηφιότητα προσωπικής καταγραφής, διανθισμένη με γενικόλογες προτάσεις.

Η βαριά ήττα στις διπλές εκλογές του 2023 σε συνάρτηση με την παραίτηση Τσίπρα οδηγούν τον Σύριζα σε μια «βίαιη» πολιτική & ιδεολογική ενηλικίωση. Το καύσιμο του «αντιμνημονίου» έχει τελειώσει εδώ και πολλά χρόνια, ενώ από το 2019 τελείωσε και αυτό της «σκληρής διαπραγμάτευσης» και του «αριστερού μνημονίου». Ο Σύριζα από κόμμα "αγανακτισμένης" διαμαρτυρίας έγινε κυβερνώσα αριστερά χωρίς καμία πολιτική διαδικασία. Τώρα πρέπει να αποκτήσει συγκροτημένο πολιτικό σχέδιο, ιδεολογικό πρόταγμα και δημοκρατική εσωτερική λειτουργία. Θα μπορέσει?