Περί «αριστεράς και δεξιάς» με αφορμή το μεταναστευτικό-προσφυγικό

Ορισμένοι «δεξιοί», και κυρίως όσοι κινούνται γύρω από έναν άξονα τον οποίον θα μπορούσαμε να περιγράψουμε σχηματικά ως γερμανική «δεξιά», παραξενεύονται με - και ειρωνεύονται - την ανοχή, την ηπιότητα ή τη μη ανθρωποφαγία που έχει επιδείξει μέχρι στιγμής μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο μεταναστευτικό-προσφυγικό [*], θεωρώντας την προηγούμενη στάση ως απόδειξη της εγγενούς «αριστεροσύνης» της ή/και της λεγόμενης «ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς». Αυτό που αγνοούν ή δεν καταλαβαίνουν είναι πως η συγκεκριμένη στάση δεν έχει να κάνει καθόλου με την «αριστερά» (η οποία βέβαια την οικειοποιείται και την καπηλεύεται), αλλά με το ηθικοθρησκευτικό και αξιακό υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας (το οποίο απεχθάνονται - ως πολιτισμικοί χιμπατζήδες και γενίτσαροι που είναι - διότι το θεωρούν αποτρεπτικό παράγοντα του «εκδυτικισμού» και άρα του «εκσυγχρονισμού», καθώς θεωρούν τον πρώτον ως προϋπόθεση του δεύτερου).

Το εξέφρασε πολύ όμορφα και στον πυρήνα του ο Aρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος: "Αυτό είναι το μεγαλείο της Ορθοδοξίας, όταν γυναίκες δεν διστάζουν να βυζάξουν τα παιδιά των πονεμένων ανθρώπων".

Επί αυτού του ηθικοθρησκευτικού και αξιακού υποστρώματος παρασιτεί μια κάποια «αριστερά» και πάνω σε αυτό οικοδομεί την ηθική της κεφαλαιοποίηση. Βέβαια οι δικαιωματοκράτες «αριστεροί» μεταμοντέρνοι οπαδοί της υπερ/μετα-εθνικότητας και της μετα-δημοκρατίας (υπάρχουν και «δεξιοί» τέτοιοι) βγάζουν φλύκταινες με μια τέτοια παρατήρηση λόγω του αντι-κληρικαλισμού και του ριζοσπαστικού δυτικισμού και κοσμικισμού που έχουν κληρονομήσει εξ αιτίας της γαλλικής καταγωγής τους. Άλλωστε αυτά είναι τα μόνα στοιχεία που τους έχουν απομείνει από τη Γαλλική Επανάσταση, καθώς στις μέρες μας έχουν συνάψει, μαζί με «δεξιούς» ευρωπαϊστές, μιας μορφής Προοδευτική Ιερά Συμμαχία, υπό την έννοια της πλήρους αναίρεσης της Γαλλικής Επανάστασης ως κατοχύρωσης της λαϊκής κυριαρχίας μέσω ενός ρωμαλέου μαζικού εθνικού δημοκρατικού κινήματος και θεμελίωσης του εθνικού και δημοκρατικά κυρίαρχου κράτους.

Ως πολιτισμικοί γενίτσαροι και χιμπατζήδες που είναι και αυτοί (επίσης ενστερνίζονται το δόγμα «εκδυτικισμού-εκσυγχρονισμού» το οποίο έχει αναιρεθεί από την πραγματικότητα αλλά παραμένει ισχυρό σε επίπεδο ιδεολογίας) αποστειρώνουν και αποθρησκειοποιούν το ηθικοθρησκευτικό και αξιακό υπόστρωμα και τα περιεχόμενα του, τα οποία παρουσιάζουν ως ευαισθησία, αλληλεγγύη και ανθρωπισμό (δηλαδή ως φιλελευθερισμό). Βασικά αυτή η «αριστερά» είναι ιμπεριαλιστική (δεν έγραψα φιλο-ιμπεριαλιστική) και αποτελεί το ηθικοπολιτισμικό συμπλήρωμα μιας κάποιας «δεξιας», έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό της τη συνεχή απο-πολιτικοποίηση των περισσότερων ζητημάτων.

Όπως η θρησκεία αποτέλεσε μια προβιά για τη «δεξιά» (που στο φαίνεσθαι κουβαλά την Παναγία ενώ στην ουσία κουβαλά και προσεύχεται στο €uro), έτσι και ο μυθικός - αλλά κατ' ουσίαν βερμπαλιστικός - «αντι-δυτικισμός» της «αριστεράς» δεν αποτελεί παρά μια μάσκα (μόλις φτάσουν τα πράγματα στα άκρα και έχει να επιλέξει ανάμεσα σε Γαλλία - η οποία μαζί με τις Η.Π.Α αποτελούν τους φορείς της οικουμενίστικης παράδοσης -, ριζοσπαστικό δυτικισμό και κοσμικισμό από τη μια μεριά, έναντι οποιασδήποτε άλλης επιλογής από την άλλη, θα επιλέξει φυσικά την πρώτη. Άλλωστε είναι ευρωκεντρική).

Η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί - χρησιμοποιώντας σχηματικά τους όρους - ως ηθικά ή κοινωνικά συντηρητική και πολιτικά ριζοσπαστική [**]. Μια «δεξιά» που δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτά τα στοιχειώδη πράγματα αποτελεί παράγοντα καθυστέρησης για τη χώρα και φέρει η ίδια ευθύνες για την πολιτική ανισορροπία στην Ελλάδα. Μια «αριστερά», από την άλλη, που δεν συνειδητοποιεί πως ο ριζοσπαστικός κοσμικισμός - τον οποίον μοιράζεται με τους «δεξιούς» οικονομιστές ευρωφιλελεύθερους - και το αντιθρησκευτικό πνεύμα βρίσκεται σε υποχώρηση παντού σε παγκόσμια κλίμακα [***], με τη σειρά της θα ενισχύσει την πολιτική ανισορροπία στη χώρα (τροφοδοτώντας «ασυμμετρίες»).

Αυτά τα γράφω γιατί οδεύουμε σε χαώδες κενό μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Όποιος δεν το βλέπει είναι είτε τυφλός, είτε οπαδός ή θύμα του κομματικού και παραταξιακού λαϊκισμού και φανατισμού.

Η χώρα, μιλώντας αισιόδοξα, προκειμένου να προχωρήσει χρειάζεται μια «αριστερά» και μια «δεξιά» του 21ου αιώνα (και όχι της δεκαετίας του '90, του Τέλους της Ιστορίας και της μονοπολικότητας). Οικονομικά, πολιτικά, ηθικά και πολιτισμικά.

Σημειώσεις[*] 

Πάντως κάθε κοινωνία έχει τα όρια της.

[**] Οικονομικά, η ελληνική κοινωνία, ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί «οργανικιστική», σε συνάφεια με αυτό που παλαιότερα ονομαζόταν ''distributism''.

[***] Αυτή η παγκόσμια υποχώρηση δεν αποτελεί παροδικό φαινόμενο, και καλό θα ήταν να το συνειδητοποιήσουν όλοι, «αριστεροί και δεξιοί», προκειμένου να προετοιμάζονται. Το να έχεις μέσα στη βουλή ένα πολυκομματικό μονοκόμματισμό (δηλαδή πολλά κόμματα που στη βάση τους δεν αποτελούν παρά διαφορετικές αποχρώσεις του ίδιου πράγματος) και τηλε-εικονική ή τυπική νομιμοποίηση, δεν σημαίνει πως εκτός βουλής το χάσμα κοινωνίας-κράτους δεν γιγαντώνεται. Και όταν γιγαντώνεται το χάσμα μεταξύ κοινωνίας και κράτους - και το κομματικό σύστημα, αποσυνδέεται, σφραγίζεται και στεγανοποιείται από την κοινωνία ολοένα και περισσότερο - τα συνθήματα δεν αρκούν.

Πηγή: Blog  Δ`~. Κοσμοϊδιογλωσσία