Είναι ο Σοσιαλφιλελευθερισμός, ηλίθιε!

Του Σακελλάρη Σκουμπουρδή

Χρονιάρες μέρες που ‘ναι, λίγο πριν να ξεμυτίσουν και τα καλλικατζαράκια, είναι κατάλληλη η στιγμή να βυθιστούμε σε κάποιες γενικές μεταφυσικές ανησυχίες. Όχι μόνο λόγω της εορταστικής περισυλλογής. Το ανασφαλές περιβάλλον της κρίσης τις επιτάσσει, απέναντι στα αδιέξοδα της οποίας, οι ληγμένες συνταγές δεν δείχνουν ικανές για να φέρουν αποτελεσματικές θεραπείες. Κάτι καινούργιο ζητείται…

Όσον αφορά στον δικό μας τον μικρόκοσμο, υπάρχουν δύο διακριτές κρίσεις. Urbi et Orbi. Του ιδιαίτερου μας τόπου και όλης της οικουμένης. Η οξεία εσωτερική κρίση, που μας καίει άμεσα, μια που είμαστε κατά κάποιον τρόπο και τα υποκείμενα και τα αντικείμενα των πολύπλοκων μηχανισμών της. Και η χρόνια διεθνής κρίση, συνυφασμένη με τις αστείρευτες ανθρώπινες αντινομίες, που δεν είναι το μείζον, το επείγον, τουλάχιστον στο ελληνικό περιβάλλον. Όταν πνίγεσαι, είναι πολυτέλεια να διαμαρτύρεσαι, επειδή ο βυθός είναι βρόμικος.

Δεν θα σταθούμε τώρα στην καυτή για μας εσωτερική (urbi) κρίση, που την προκαλεί το δίδυμο δομικό πρόβλημα της χώρας. Το τρομακτικό ιδιωτικό πελατειακό παρακράτος, αφ’ ενός. Και το ηθικό του έρεισμα, ο ποικιλόχρους χυδαίος σκοταδιστικός λαϊκισμός (που πάντα καθιστά τιμητή αυτό το παρακράτος και εχθρό όποιον του αντιτίθεται), αφ’ ετέρου… Εδώ θα περιδιαβούμε, λοιπόν, την οικουμενική (orbi) κρίση, που έχει κάποια πιο γενικά χαρακτηριστικά, αυτά των δυσχερειών της ανθρωπότητας, εν όψει του ανασφαλούς και αβέβαιου αύριο.

Υποσχεθήκαμε και συνεχίζουμε το προηγούμενο κείμενο ‘Καλά Χριστούγεννα, κύριε Βαρουφάκη’, που περιείχε ενστάσεις απέναντι στον αφορισμό του Γιάννη Βαρουφάκη (ΓΒ) περί του ‘θανάτου της Σοσιαλδημοκρατίας’. Υπενθυμίζουμε ότι η ένστασή μας απέναντι στην ηγεμονεύουσα ανάλυση του ΓΒ, ήταν ότι υποτιμά το urbi έναντι του orbi, ας πούμε το εσωτερικό έναντι του διεθνούς. Του είναι αδιάφορο ότι ο ελληνικός λαός είναι το υποκείμενο της ηθικής έκπτωσης, που απέφερε τα ελλείμματα και την κατηφόρα του ιδιωτικού πελατειακού παρακράτους. Θεωρεί απλώς και μόνο ότι είναι το αντικείμενο της διεθνούς οικονομικής δόλιας και βλακώδους συνάμα ασυδοσίας. Αγνοεί πλήρως το σκοταδιστικό στάτους του λαϊκισμού, που είναι μάνα κάθε απόκλισης του λαού από το δρόμο του κοινού νου. Άρα είναι και πηγή οργανωτικής αποδιάρθρωσης, ανωμαλίας και ασυναρτησίας, που γεννά το εν λόγω δόλιο πελατειακό παρακράτος…

Επί πλέον σήμερα εγείρουμε ένσταση απέναντι και στην ολοκλήρωση της ανάλυσης του ΓΒ, σχετικά με το τέλος της Σοσιαλδημοκρατίας. Γράφει τόσα σεντόνια γεμάτα με εκπληκτικές γνώσεις, κρίμα όμως που δεν ολοκληρώνονται με ανάλογες πολιτικές κρίσεις. Πιστεύω ότι εμβαθύνοντας στην Πολιτική Φιλοσοφία, ο ΓΒ θα έχει να μας δώσει εξαιρετικές συνθέσεις, συναξιοποιώντας και την ευρεία οικονομική του γνώση.

Εμείς, λοιπόν, πιστεύουμε ότι πράγματι πεθαίνει η Σοσιαλδημοκρατία (ΣΔ), όπως την γνωρίσαμε να αναπτύσσεται και να δημιουργεί την κορυφαία ανθρώπινη εμπειρία του στέρεου κοινωνικού κράτους του περασμένου αιώνα. Για άλλους λόγους, όμως, από αυτούς για τους οποίους κατηγορείται, από την ηγεμονεύουσα ανάλυση του ΓΒ (ότι δηλαδή την σκότωσε η υποδούλωση στις τράπεζες που έφερε ο Σρέντερ). Παρομοίως, όμως, πεθαίνει και ο Φιλελευθερισμός (ΦΙΛ), τον οποίο αντιθέτως όλοι τον βλέπουν σφριγηλό και ακμαίο. Ας τα δούμε όλα με τη σειρά.
Πρώτα πέθανε ο Μαρξισμός - Λενινισμός (Μ-Λ), στενός κορσές της ΣΔ και μετά ο Νεοφιλελευθερισμός (ΝΦ), στενός κορσές του ΦΙΛ. Ας δούμε πώς και γιατί.

Αρχικά, άρχισε να υποφέρει ο υπαρκτός σοσιαλισμός από τα δομικά κουσούρια/κορσέδες, που του είχαν φορτωθεί κατά τας γραφάς. Κυρίως από το ότι κόντρα στην ανθρώπινη φύση, προσπάθησε να λοβοτομήσει το σόφτγουέαρ των ‘αστών’, για να τους περικόψει τη βούληση για ατομική ιδιοκτησία. Έτσι ώστε να φέρει πιο κοντά το ‘τέλειο’ βλακώδες τελεολογικό παραμύθι της επί γης αταξικής κοινωνίας. Αφού αυτή η απίστευτη ανοησία κατέστρεψε εκατομμύρια ανθρώπους, που τους κατέστησε τυφλούς κυνηγούς του αδυνάτου, άρχισε το ιδεολόγημα (ο εγκέφαλος) του υπαρκτού να πεθαίνει. Πέρασαν αρκετά χρόνια, ώσπου να εκπνεύσει το 1989 και ο οργανισμός του εγκεφαλικά νεκρού, σε κώμα, υπαρκτού σοσιαλισμού.

Τότε εμφανίστηκε θριαμβολογώντας ο Νεοφιλελευθερισμός (ΝΦ), ο οποίος με περισσή αλαζονεία ανακοίνωσε το (νέο, βρε μανία με τα Τέλη…) Τέλος της Ιστορίας., ότι δηλαδή αυτός ήρθε για να μείνει για πάντα. Πριν κλείσει εικοσαετία, ο ΝΦ υπέστη το ίδιο πάθημα των αλαζονικών –ισμών. Το 2008, αυτοακυρώθηκε, όταν στην κρίση της Λήμαν Μπράδερς, η πλανητική οικονομία σώθηκε με παρέμβαση του αμερικανικού κράτους, που κατήργησε το ‘τέλειο’ ΝΦ Δόγμα της Αυτορρύθμισης των Αγορών… Τώρα ο ΝΦ παραμένει εγκεφαλικά νεκρός. Το ιδεολόγημά του εξέπνευσε, αλλά ο οργανισμός του παραμένει ζωντανός, σε κώμα, ώσπου κάποιοι τολμηροί, να πάνε να του τραβήξουν τα άχρηστα σωληνάκια…

Εδώ απλώς διατυπώνουμε μια διαφορετική από τις συνήθεις υπόθεση, που θα μας απορροφήσει ευλόγως όλο το επόμενο διάστημα.

Κατ’ αρχήν θεωρούμε ότι όλες οι στενές εκδοχές αληθειών (‘σφιχτά’ προσδιοριζόμενοι τελεολογικοί -ισμοί), αργά ή γρήγορα, μοιραία αστοχούν. Όταν πας να φορέσεις ένα στενό ταγιεράκι στην κοινωνία, σύντομα αλλάζουν οι καμπύλες της και το ταγιέρ γίνεται ράκος. Οποιοδήποτε ανοιχτό σύστημα, αν κάποια στιγμή αναζητήσει φιλόδοξα την ‘τελειότητα’ για ‘να τα πει όλα’, να γίνει κλειστό, αυτομάτως μπαίνει σε μαρασμό. Όλα τα κλειστά συστήματα φιλοδοξούν να ολοκληρώνονται σε κλειστά Τέλη, που έχει προφητέψει η νομοτέλειά τους... ‘Με την αταξική κοινωνία θα έρθει Το τέλος της Προϊστορίας και από κει και πέρα αρχίζει η Ιστορία του Ανθρώπου’, έλεγε ο Μαρξ για την έλευση της Παράκλητης Αταξικής κοινωνίας. Κάτι ανάλογο είπε και ο Φουκουγιάμα στο ‘Τέλος της Ιστορίας’ (του) με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του Μαρξισμού - Λενινισμού. Ας μας μείνει το μάθημα: Δεν υπάρχει Τέλος Ιστορίας. Όποιος -ισμός ορίζει ένα τέτοιο Τέλος, βάζει Τέλος στον εαυτό του.

Αντίθετα, όταν ένας ανοιχτός -ισμός κινείται γύρω από κάποιες γενικές αρχές, μπορεί να επεκτείνει τον ενεργό βίο του, αναθεωρώντας κάθε στοιχείο που η ζωή του το ‘στέλνει πίσω’ ως ‘ακατάλληλο’. Η ανοιχτή πολυδιάστατη κοινωνία κλείνει την πόρτα σε όλες τις στενόμυαλες εκδοχές της αλήθειας. Αυτές που θέλουν νομοτελειακά/κισμετικά να προβλέπουν αυστηρά την ανθρώπινη πορεία βάσει παλαβών ‘νόμων’…

Άρα, συνοψίζοντας, η βεβαιότητα μιας θεωρίας, όσον αφορά στις ανθρώπινες επιστήμες, είναι πλέον προβληματική. Ουδέν αντιεπιστημονικότερο του ‘επιστημονικού σοσιαλισμού’ και λοιπών ταλιμπανισμών (ΝΦ), που πιστεύουν ότι όλα θα γίνουν όπως προφήτεψαν τα Μεγάλα Τοτέμ. Κάθε μέρα, θα εμφανίζεται μια απροσδιόριστη παράμετρος, που πάντα θα έχεις αγνοήσει, προκαλώντας προκρουστισμό: «Εφόσον η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τις προβλέψεις μου, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα»…

Αντίθετα με τον Μ-Λ και τον ΝΦ, τόσο η Σοσιαλδημοκρατία, όσο και ο Φιλελευθερισμός είχαν την εξυπνάδα να μην κλείνονται σε ένα αυστηρό ‘βέβαιο’ Δόγμα. Έτσι όποτε η ζωή τους τράβαγε το αυτί, αναθεωρούσαν το ανοιχτό τους σύστημα, ανανεώνοντας το στοίχημα της επιβίωσής τους. Αυτό άλλωστε είναι και το κριτήριο μακροημέρευσης για πανανθρώπινες αλήθειες…

Το πρόβλημα και των δύο ήταν ότι είχαν από ένα κουσούρι, καθένας το αντίστροφο του αλλουνού. Και αποκαλύφθηκε έτσι ότι αυτές οι δύο αλήθειες είναι ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΕΣ.

Η ΣΔ είναι κουτσή χωρίς την ατομικότητα και την ενθάρρυνση του ικανού. Και ο ΦΙΛ είναι κουτσός χωρίς την συλλογικότητα και την κοινωνική αλληλεγγύη. Μαζί υποχωρούν τώρα, αναγνωρίζοντας καθένας τα κενά του. Και ανασυντίθενται σε ένα ενιαίο πλήρες σύστημα, κλέβοντας ο ένας από τον άλλο, όντας συμπληρωματικοί.

Η ανανεωτική Αριστερά το έπιασε πρώτη, πριν 40 χρόνια, ότι σοσιαλισμός δεν γίνεται χωρίς ελευθερία και δημοκρατία. Και ξεκίνησε έτσι (αρχικά μη συνειδητά) την ‘ιερόσυλη’ ώσμωση. Αργότερα άρχισε και ο φιλελευθερισμός να αισθάνεται ότι δεν υπάρχει στάτους ελευθερίας, όταν κάποιοι αδύναμοι μένουν έρμαια της βουλιμίας των ισχυρών. Ο ΦΙΛ άργησε λίγο γιατί τον συγκράτησε η ΝΦ φρενίτιδα, αλλά τώρα, μετά το 2008, επαναπροσεγγίζει την συμπληρωματική ΣΔ.

Εσχάτως, λοιπόν, λειτουργεί πλήρως η ώσμωση, η ΣΔ ‘κλέβει’ από τον ΦΙΛ και τούμπαλιν, ώσπου τα δύο συμπληρωματικά ‘διαλύματα’ να ομογενοποιηθούν. Σήμερα, σε επίπεδο ιδεών, το διάλυμα της ΣΔ με αυτό του ΦΙΛ, με την ώσμωση που επιταχύνει και η παγκοσμιοποίηση, έχουν γίνει ένα. Τζάμπα διατηρείται εδώ η διαχωριστική μεμβράνη.

Κάποιοι ορθόδοξοι θα σπεύσουν να πουν ότι αυτό είναι μια ρεφορμιστική αήθεια, για να απονευρώσει τον σφυγμό της Αριστεράς. Γι αυτό ας ξεκαθαρίσουμε. Τώρα, το διαχωριστικό τείχος θα αρχίσει να χτίζεται σε άλλα πεδία, ας πούμε στην αντίθεση ‘ρήξη ή ενσωμάτωση’…

Ας δούμε τεχνικά και ιδεολογικά αυτή την εκατέρωθεν ωσμωτική λειτουργία.

Το αξιακό πρόταγμα του εμείς, της συλλογικότητας, της ομάδας, ολοκληρώνεται σε αυτό που κακώς αγνόησε αρχικά η ΣΔ. Ότι αυτή η ομάδα αποτελείται από μονάδες, που όταν είναι ελεύθερες δημιουργούν αποδοτικότερα. Αυτή δεν είναι η πεμπτουσία του σοσιαλιστικού προτάγματος της συλλογικότητας; Να αποτελείται κατά το δυνατόν, από ποιοτικές ατομικότητες, χρησιμότερες και για τους αδύναμους, που χρήζουν προστασίας; Τα κενά αυτής της αμέλειας της ΣΔ δεν τα καλύπτει η φιλολογία ότι η συλλογικότητα διεγείρει τη φαντασία των ικανών προς παραγωγή ιδεών και αγαθών για όλους. Εδώ το κλίμα της ‘ισονομίας’ γέρνει εις βάρος των ικανών, που θέλουν να ξεφεύγουν από την καταστολή της ομοιομορφίας.

Η ΣΔ θεωρεί αναγκαίο κακό την ατομικότητα και την ελευθερία του ικανού. Θα τις αποδεχτεί πλήρως, όταν ταυτιστεί με το συμπλήρωμά της, τον ΦΙΛ.

Το αξιακό πρόταγμα του εγώ, της ατομικότητας, της μονάδας, ολοκληρώνεται σε ό, τι κακώς αγνόησε ο ΦΙΛ. Πως εξ ίσου με τον ικανό (για τον οποίο πρακτικά δημιουργήθηκε αυτός ο -ισμός), υπάρχει και ο μη ικανός, ο αδύναμος, που έχει και αυτός αξία. Αυτή είναι η πεμπτουσία του φιλελεύθερου προτάγματος της ατομικότητας. Κάθε άτομο έχει μιαν αξία, που δεν κρύβεται πίσω από την απρόσωπη συλλογικότητα. Κανείς δεν περισσεύει, η κοινωνία είναι το σύνολο διακεκριμένων ατόμων. Τα κενά αυτής της αμέλειας του φιλελευθερισμού δεν καλύπτει το ρητό «όταν παραχθεί ‘ο πλούτος των εθνών’, θα είναι επαρκής για να ζήσουν όλοι, ισχυροί και ανίσχυροι». Το θεώρημα της ισονομίας δεν λύνει δίκαια τις διαφορές ανάμεσα στις δύο άνισες πλευρές. Άρα, αντί για δογματική αυτορρύθμιση των Αγορών (αφού πούμε: όχι κοινωνία της Αγοράς, ναι οικονομία της Αγοράς), χρειαζόμαστε αυτορρύθμιση της Κοινωνίας. Μέσω πολλών θεσμών, που θα ορίζει η κοινωνία κατά το δοκούν και που δεν μπορεί να προνοήσει καμία ‘τέλεια’ θεωρία.

Ο ΦΙΛ θεωρεί αναγκαίο κακό τη συλλογικότητα και την ανάγκη προστασίας του μη ικανού. Θα τις αποδεχτεί πλήρως, όταν ταυτιστεί με το συμπλήρωμά του, την ΣΔ.

Τέλος, σήμερα η βάρβαρα αγνοημένη και παραβιασμένη φέρουσα ικανότητα του πλανήτη γη, ακυρώνει κάθε σχετική συζήτηση. Πρέπει επιτακτικά να ληφθεί υπ’ όψιν μας το οικολογικό αδιέξοδο, που και προκάλεσαν και τόσο δεν πήραν χαμπάρι οι διάφορες εκδοχές της σοσιαλιστικής και της φιλελεύθερης φιλολογίας.

Το Εγώ, το Εμείς και το Περιβάλλον που μας φιλοξενεί. Τίποτε δεν μπορεί να είναι Αριστερό σήμερα, αν δεν μπορεί να υπηρετήσει πλήρως αυτό το τριπλό πρόταγμα. Την ατομικότητα, τη συλλογικότητα, την οικολογικότητα της ανθρώπινης ζωής, ταυτόχρονα.
Δηλαδή, είναι ο Οικολογικός Σοσιαλφιλελευθερισμός, ηλίθιε!

Άντε, τώρα, να κουσουμάρετε τα μαχαίρια σας, έτοιμοι να ‘μαστε για το παιγνίδι. Η κουβέντα ξεκινάει.

Πηγή: ATHENS VOICE

Οι βιβλιοπροτάσεις της Πιπεριάς

ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟΥ: Ημερολόγιο κρίσης

Κείμενα που γράφτηκαν εν θερμώ μα που αντέξανε στο χρόνο. Κείμενα αντιδημοφιλή, γιατί πήγαν κόντρα στο ρεύμα και στους θεσμούς της εποχής. Κείμενα γλυκόπικρων διαπιστώσεων και χαρμολυπών συμπερασμάτων. Ένα ιδιότυπο ημερολόγιο για την κρίση που ξέσπασε πάνω στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας, γραμμένο στην εμπόλεμη ζώνη του κέντρου της Αθήνας, την όμορφη μα και ταλαιπωρημένη συνοικία του Μεταξουργείου. Μόνιμος κάτοικος της γειτονιάς, ο συγγραφέας καταγράφει τις σκέψεις και τις παρατηρήσεις του, ζώντας σε ένα ιδιότυπο "πειραματικό εργαστήριο" όπου οι προβολές από το μέλλον συμβαίνουν σε χρόνο ενεστώτα. Ημερολόγιο κρίσης, καταγραφές, σκέψεις και παρατηρήσεις ενός συγκαιρινού που απευθύνεται στον αναγνώστη του παρόντος και του μέλλοντος. Ημερολόγιο κρίσης, μια ακόμη ψηφίδα στη νωπογραφία της δύσκολης εποχής. Ημερολόγιο κρίσης, μια χαραμάδα ελπίδας για την αναδυόμενη εποχή της λιτής ευτυχίας. Του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

ΟΠΛΑ, Το τιμωρό χέρι του λαού

Οι σελίδες που ακολουθούν αφηγούνται τη διαδοχή των δραματικών γεγονότων που σημάδεψαν την ταραγμένη κατοχική διετία 1943/1944 στην Αθήνα και τον Πειραιά μέσα από το πρίσμα της δράσης δύο βασικών ενόπλων αντιστασιακών οργανώσεων –του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) και της Οργάνωσης Περιφρούρησης Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Φιλοδοξώντας να αποτελέσει μια πρώτη καταγραφή των αιματηρών γεγονότων που σημάδεψαν την τελευταία φάση της γερμανικής κατοχής στο χώρο της πρωτεύουσας, το ανά χείρας βιβλίο θέτει κάποιους βασικούς προβληματισμούς που αφορούν την πολιτική του ΕΑΜ/ΚΚΕ στην πρωτεύουσα από την ανασυγκρότηση των κομματικών οργανώσεων το καλοκαίρι του 1941 μέχρι την Απελευθέρωση. Του Ιάσονα Χανδρινού ΘΕΜΕΛΙΟ

ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ- τα ηρωικά χρόνια

Από τις πιο όμορφες σελίδες του βιβλίου είναι εκείνες που περιγράφουν τόσο την προσωπικότητα και την περιπετειώδη ζωή του ελευθεριακού παιδαγωγού και ιδρυτή του Escuela Moderna, «Σύγχρονου Σχολείου», Φρανθίσκο Φερέρ, όσο και το δίχτυο των πενήντα σχολείων που τελικά ιδρύθηκαν στην Ισπανία, κυρίως στην Καταλονία, βασισμένα στις αρχές του Σύγχρονου Σχολείου. Στα ελευθεριακά αυτά σχολεία δεν ήταν μόνο το περιεχόμενο της διδασκαλίας που ενθάρρυνε την κριτική, ορθολογική σκέψη, αλλά και το γεγονός ότι όταν στα κρατικά σχολεία (που στα περισσότερα η διεύθυνση βρισκόταν στα χέρια κληρικών) οι «απείθαρχοι» μαθητές αναγκάζονταν να γονατίσουν σε στάση μετάνοιας και έπειτα ξυλοκοπούνταν, το Σύγχρονο σχολείο προειδοποιούσε τους δασκάλους ότι έπρεπε να «απέχουν από κάθε υλική ή ηθική τιμωρία διαφορετικά κινδύνευαν να κριθούν ακατάλληλοι για πάντα». Του Μαρεϊ Μπούκτσιν ΒΙΒΛΙΟΠΕΛΑΓΟΣ

Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΜΟΥΤΖΑΧΕΝΤΙΝ

Η ιστορία του Ρασέλ, η προσπάθειά του να κατανοήσει πώς ο πατέρας τους οδηγήθηκε στη μαζική εξόντωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, θα οδηγήσει τον Μάλριχ στον επαναπροσδιορισμό των σχέσεων με τους γύρω του και με τον εαυτό του. Εκεί που ο Ράσελ σηκώνει το βάρος των εγκλημάτων του ναζί πατέρα του, εκείνος θα μπορέσει να ανοίξει το δρόμο προς το μέλλον με τη δημοσίευση των ημερολογίων, του δικού του και του αδελφού του, τόσο διαφορετικών αλλά και τόσο παράλληλων. Του Μπουαλέμ Σανσάλ ΠΟΛΙΣ

Η ΒΟΜΒΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Για κάθε δολάριο που δίνει η Δύση σε βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, αυτές πληρώνουν εννιά δολάρια για αποπληρωμή του χρέους τους. Η ανεπανάληπτη αυτή κρίση του παγκόσμιου χρέους απειλεί όχι μόνο τις φτωχές χώρες, αλλά και τη σταθερότητα όλου του κόσμου. Η Νορίνα Χερτζ, εξέχουσα ειδικός στην οικονομική παγκοσμιοποίηση, αναλύει τη συνταρακτική δημιουργία του χρέους και τον τρόπο με τον οποίο αυτό επηρεάζει τον καθένα μας. Μας δείχνει πώς τα οικονομικά στοιχεία και οι αριθμοί μεταφράζονται σε εκατομμύρια θανάτους από AIDS, στην εξαφάνιση των τροπικών δασών, στον αναλφαβητισμό, στις αρρώστιες, στη φτώχεια και φυσικά στις εξεγέρσεις και στον πόλεμο. Αρχίζοντας με την εκστρατεία παραγραφής του χρέους που ανέλαβε ο Μπόνο των U2 και τελειώνοντας με ριζοσπαστικές και πρακτικές λύσεις, αναδεικνύει την κρισιμότητα ενός προβλήματος που δεν μπορεί κανείς πλέον να αγνοήσει. Της Νορίνα Χερτζ ΚΡΙΤΙΚΗ

ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΜΑΣΤΙΖΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ

Ο Τόνι Τζαντ προτρέπει να μη διαγράψουμε το παρελθόν, να θυμηθούμε ξανά τα επιτεύγματα του 20ού αιώνα και να αντισταθούμε στη φούρια να ξηλώσουμε όσα μας έμαθε. Η σκέψη του γυρίζει στη σοσιαλδημοκρατία. Εκανε πολλά λάθη, έχασε τον προσανατολισμό της, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι πρωταρχικές της ιδέες, της ισότητας, της κοινωνίας με ίσες ευκαιρίες, της αλληλεγγύης, είναι για πέταμα. Οι εγωιστικές δεκαετίες είναι πια πίσω μας: χρειαζόμαστε σκοπούς, όχι ανέφικτους ή ουτοπικούς, αλλά συγκεκριμένους και πρακτικούς. Ο συγγραφέας δίνει ένα σύνολο σκέψεων, έναν «οδηγό για σαστισμένους», αλλά όχι συνταγές ούτε βεβαιότητες. Τονίζει όμως ότι δεν αρκεί κανείς να επισημαίνει τις ανεπάρκειες του «συστήματος» και να αποσύρεται νίπτοντας τας χείρας του, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Ιδιαίτερα κριτικός προς την Αριστερά, την καλεί να πάψει να στηρίζεται στις δάφνες του παρελθόντος ή στις ολιστικές ουτοπίες της και να προτείνει συγκεκριμένες ιδέες για το μέλλον. Του Τόνι Τζαντ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ

Στις σελίδες του ο αναγνώστης θα βρει όχι μόνον ένα πανοραμικό πίνακα των αφετηριακών στοιχείων που συγκροτούσαν το νεαρό -τότε - αμερικανικό έθνος, όχι μόνον εκτεταμένες αναλύσεις για το σύστημα δημοκρατικής διακυβέρνησης, την δικαστική εξουσία και το ομοσπονδιακό σύνταγμα, όχι μόνο σημαντικές παρατηρήσεις για τους Ινδιάνους και την αναπόφευκτη εξαφάνιση τους, όχι μόνον εκπληκτικής διαύγειας αναφορές για τον πολυθρησκευτικό, πολυπολιτισμικό και πολυγλωσσικό χαρακτήρα της ανοιχτής αυτής κοινωνίας, αλλά και βαθείς στοχασμούς για την ισότητα και την ελευθερία ως θεμελιακές αξίες της δημοκρατίας, τις σχέσεις ισότητας-ελευθερίας και τις δυνατότητες συμβιβασμού τους. Του Αλέξις Ντε Τοκβιλ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

FURIOSI 

Από τους προλεταριακούς αγώνες του ‘60 και του ‘70, ο Νάνι Μπαλεστρίνι μας μεταφέρει στα γήπεδα της Ιταλίας της δεκαετίας του ‘80, σ’ ένα ανήσυχο μυθιστόρημα που περιγράφει το σημαντικότερο ίσως φαινόμενο συσπείρωσης και κοινωνικότητας των νέων εκείνη τη δεκαετία. Μία αφήγηση χωρίς ανάσα, με επίκεντρο ένα επεισόδιο μεταξύ των οπαδών της ομάδας της Κάλιαρι και εκείνων της Μίλαν. Οι πρωταγωνιστές εξιστορούν σε πρώτο πρόσωπο τις εμπειρίες τους από τις οπαδικές μετακινήσεις, τις επικές μάχες με τους οπαδούς αντίπαλων ομάδων και την αστυνομία, τις προσωπικές διαδρομές στις εξέδρες των γηπέδων, τους τρόπους οργάνωσης και τους κώδικες που διέπουν τη συμπεριφορά τους, τις σχέσεις τους με την πολιτική. Του Νάνι Μπαλεστρίνι ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ

ΠΩΣ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

|

Ο καθηγητής Eric Hobsbawm παρουσιάζει εδώ μια συναρπαστική επισκόπηση της ιστορίας του μαρξισμού υπό το φως της σημερινής κρίσης. Διερευνά την εξέλιξη της σκέψης του Καρλ Μαρξ -και του αχώριστου φίλου του Φρίντριχ Ένγκελς- και τις επιρροές της. Εξετάζει τους διανοούμενους μαρξιστές και τα κείμενα-κλειδιά, από την κατάσταση της εργατικής τάξης του Ένγκελς και το "Κομμουνιστικό Μανιφέστο" έως τα "Γράμματα από τη φυλακή" του Γκράμσι, και αναλύει τις θεαματικές ανατροπές του μαρξισμού τα τελευταία 30 τουλάχιστον χρόνια. Εξαιρετικά αιχμηρό, διορατικό και με ευρύτητα πνεύματος, το "Πώς να αλλάξουμε τον κόσμο" δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι εάν κάποιος στοχαστής άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον 20ό αιώνα, αυτός ήταν ο Καρλ Μαρξ, ενώ αποδεικνύεται και ένας σπουδαίος στοχαστής για τον 21ό αιώνα. Όμως ο Μαρξ του 21ου αιώνα θα είναι σίγουρα πολύ διαφορετικός από τον Μαρξ του 20ού. Του Ερικ Χοσμπάουμ ΘΕΜΕΛΙΟ

Χρόνια Πολλά...

... Υγεία, Αγάπη, Αλληλεγγύη

Τώρα που είναι γιορτές....

... ας μην ξεχνάμε πως φέρθηκαν "ορισμένα" μαγαζιά στους εργαζόμενους! Διαβάστε όλη την ιστορία εδω

Marley the movie

Από 20 Δεκεμβρίου η ταινία παρουσιάζει την ζωή του Μάρλεϊ ως μουσικό, επαναστάτη και θρύλο, από το πρώτο του ξεκίνημα μέχρι την κατάκτηση της κορυφής του διεθνούς στερεώματος. Καθώς το "Μάρλεϊ" έγινε με την υποστήριξη της οικογένειας του καλλιτέχνη περιέχει σπάνιο αρχειακό υλικό, καταπληκτικές παραστάσεις του ίδιου και αποκαλυπτικές συνεντεύξεις από άτομα που το γνώριζαν καλύτερα από όλους.

Δείτε το trailer της ταινίας ΕΔΩ

Το βίντεο της ελληνικής αστυνομίας για την "Βίλα Αμαλία"

Δείτε και βγάλτε συμπεράσματα. Πάντως ναρκωτικά δεν... φαίνονται πουθενά!

Για την "εισβολή" στη Villa Amalias

Σήμερα το πρωί η αστυνομία έκανε "έφοδο" στην Villa Amalias με παρουσία εισαγγελέα, μετά από καταγγελίες για διακίνηση ναρκωτικών. (εδώ το ρεπορτάζ) Δεν θα αναρωτηθώ ποιοι έκαναν τις συγκεκριμένες καταγγελίες, γνωρίζω ότι σε κάθε εποχή υπάρχουν "κάποιοι" που κάνουν "καταγγελίες". Το θέμα είναι η Villa Amalias ήταν το πρώτο μέρος που θα έψαχνε για ναρκωτικά η αστυνομία; Όχι γιατί μια απλή βόλτα στην Ομόνοια, στη Πλατεία Θεάτρου, στη Πλατεία Βάθη, στο Πολυτεχνείο θα φανέρωνε ότι υπάρχουν πολλά "στέκια" διακίνησης ναρκωτικών που πρέπει η αστυνομία να παρέμβει. Βέβαια όπως είπαμε στην περίπτωση της Βίλας Αμαλίας είχαμε "καταγγελίες". Ότι εδώ και δεκαετίες "κάποιοι" ενοχλούνται από την παρουσία της κατάληψης στη Villa Amalias είναι γνωστό. Και λοιπόν; Παρά τις διαφωνίες μου ενώνω τη φωνή μου ενάντια στην επιχείρηση να "κλείσει" η κατάληψη. Η Villa Amalias προτείνει ένα διαφορετικό, εναλλακτικό, μοντέλο πολιτισμικής (και πολιτικής) κουλτούρας & δράσης. Δεν συμφωνώ απολύτως, αλλά θα υπερασπιστώ το δικαίωμα της κατάληψης να λειτουργεί και να δρα. Εμένα οι εχθροί μου είναι άλλοι!

Ανακοίνωση Villa Amalias

Σήμερα 20-12-2012 η αστυνομία εισέβαλε στη Βίλλα Αμαλίας . Με πρόσχημα μια καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών, παρουσία εισαγγελέα, έγινε έρευνα. Τα ευρήματα ήταν αστεία. Παρ΄όλα αυτά ο Δένδιας δηλώνει πως από αυτά αποδεικνύεται ότι η Βίλλα υπήρξε κέντρο ανομίας για 22 χρόνια και επιτέλους ο νόμος, με τη «γενναία πολιτική βούληση» του Σαμαρά, αποκαθίσταται.

Με ποια λογική ακροβασία μπορούν άδεια μπουκάλια μπύρας να χαρακτηριστούν «υλικά κατασκευής μολότοφ»; Σ’ ένα χώρο που λειτουργεί συναυλιάδικο και καφενείο είναι παράλογο να υπάρχει μεγάλος αριθμός άδειων μπουκαλιών μπύρας; Τι θα πει «εύφλεκτο υλικό»; Μήπως μιλάνε για τα υγρά καθαρισμού της τυπογραφικής μηχανής που λειτουργεί στη κατάληψη; Να μιλήσουμε για τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, που κάθε διαδηλωτής που σέβεται την υγεία του, οφείλει να διαθέτει. Να πούμε για τα στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας (δυναμιτάκια , σφεντόνες κτλ) σ’ ένα χώρο που έχει επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις παρακρατικών συμμοριών (εμπρησμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί), με αποκορύφωμα το 2008 που ο τότε υπουργός δημοσίας τάξης Μαρκογιαννάκης επισκέφτηκε τους "κατοίκους" του Άγιου Παντελεήμονα και λίγα λεπτά μετά την αποχώρηση του δεχτήκαμε επίθεση...

Με πρόσχημα λοιπόν την έρευνα, επιχειρούν μια παγία ονείρωξη τους: Την εισβολή σ’ ένα χώρο που για αυτούς είναι ένα από τα χωροταξικά σύμβολα όλων όσων στέκονται εχθρικά, απέναντι σε ότι αντιπροσωπεύει την κυριαρχία, την επιβολή, την αποστείρωση, την αδιαφορία, την παραίτηση, την υποταγή. Σε αυτό έχουν δίκιο. Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές , αγωνιστές ,καταληψίες ,απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκς και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες, οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου. Ο υπουργός μας χαρακτήρισε εστία ανομίας.

Και τώρα ας μιλήσουμε σοβαρά. Η Βίλλα Αμαλίας είναι μια πρόταση οργάνωσης, που στον καιρό του μνημονιακού κανιβαλισμού έπρεπε να αντιμετωπιστεί . Η επίθεση του κεφαλαίου στον κόσμο της εργασίας, προϋποθέτει την καταστροφή των όποιων δομών του. Η απαξίωση των εργατικών κεκτημένων και των συνδικάτων, οι όποιες δομές αλληλεγγύης και ανυπακοής, τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα είναι στο στόχαστρο. Η ακροδεξιά ατζέντα που έχει επικρατήσει από την αρχή της κρίσης, ξεκίνησε με τις δηλώσεις περί υγειονομικής βόμβας του Λοβέρδου, ενάντια στους απεργούς πείνας της Υπατίας. Συνεχίστηκε με την στοχοποίηση των μεταναστών (τείχος Έβρου, στρατόπεδα συγκέντρωσης, Ξένιος Ζευς), τη διαπόμπευση των εξαρτημένων οροθετικών, συνεπικουρούμενη από την ακροδεξιά βία ενάντια σε μετανάστες, ομοφυλόφιλους, μικροπωλητές. Ο βασανισμός των αντιφασιστών της μοτοπορείας στη ΓΑΔΑ και οι επιθέσεις στις καταλήψεις και η άγρια καταστολή οποιασδήποτε εργατικής η κοινωνικής διεκδίκησης, δεν αφήνουν αμφιβολία ότι ο αντίπαλος έχει συγκροτήσει ένα συμπαγές μπλοκ, απέναντι στο οποίο οφείλουμε να αντισταθούμε.

Είμαστε εδώ και 22 χρόνια σε ένα κτήριο που είχαν εγκαταλείψει για δεκαετίες. Το συντηρούμε και του δίνουμε ζωή. Είμαστε μια κατάληψη που έχει πάντα τις πόρτες ανοιχτές σε ομάδες, άτομα και εγχειρήματα που προάγουν τον αντιεμπορευματικό πολιτισμό, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τους κοινωνικούς, αντιφασιστικούς και ταξικούς αγώνες. Η Βίλλα Αμαλίας δίνει μια σοβαρή μάχη για να προστατέψει όχι δέκα ντουβάρια, αλλά τις επιθυμίες τα όνειρα και τις ελπίδες για μια ζωή πιο ελεύθερη για όλους.

Καλούμε όλους όσους βρίσκουν κομμάτι του εαυτού τους στην πολύχρονη λειτουργία της κατάληψης να δώσουν μαζί μας αυτή την κρίσιμη μάχη.

Σε αυτό το μύλο οι δήμιοι-δον κιχώτες επιτίθενται ενώ στην πραγματικότητα κυνηγάνε ιδέες. Αυτές είναι οι ανομίες για αυτούς. Κυνηγάνε χίμαιρες θα εισπράξουν εφιάλτες.

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΙΩΝ ΤΗΣ ΒΙΛΛΑ ΑΜΑΛΙΑΣ

Για τον Πέτρο Καπετανόπουλο

Για την υπόθεση του Πέτρου Καπετανόπουλου και τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από αυτή θα πραγματοποιηθεί Συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012, στη 1:00 μ.μ., στην ΕΣΗΕΑ.

Το γεγονός

Το βράδυ του Σαββάτου 21 Ιουλίου γύρω στα μεσάνυχτα, στην περιοχή του Κολωνού, ο Πέτρος Καπετανόπουλος ακούει από το διαμέρισμά του φωνές και φασαρία κάτω απ’ την πολυκατοικία όπου μένει με την οικογένειά του. Σκεπτόμενος ότι κάποιος άνθρωπος μπορεί να κινδυνεύει, κατεβαίνει να δει τι γίνεται. Αντικρίζει ένα νεαρό μετανάστη ανάσκελα στο οδόστρωμα, με χειροπέδες. Γύρω του βρίσκονται 4-5 αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ ένας εκ των οποίων τον πατάει στην κοιλιά. Στην ερώτησή του «γιατί τον πατάτε αφού τον έχετε συλλάβει;» ο αστυνομικός τραβάει το πόδι αμέσως και απαντάει «δεν τον πατάω». Την ίδια στιγμή, πλησιάζει συνάδελφός του, φωνάζοντας «δεν ήταν αυτό πάτημα, αυτό είναι» και ταυτόχρονα δίνει ένα πολύ γερό πάτημα στριφογυρίζοντας την μπότα του στον ήδη ακινητοποιημένο συλληφθέντα ο οποίος βογγάει.

Η εξέλιξη

Ο μετανάστης κατηγορείται (και στη συνέχεια ομολογεί) ότι έκλεψε την τσάντα κάποιας κοπέλας γιατί ήταν πεινασμένος.

Ο Πέτρος Καπετανόπουλος συλλαμβάνεται με τις κατηγορίες: «ψευδής ανώμοτη κατάθεση», «αντίσταση κατά της αρχής» και «απόπειρα ελευθέρωσης κρατουμένου»!

Και ενώ ένας απλός πολίτης -που κατεβαίνει, με βερμούδα και σαγιονάρες, 50 μέτρα κάτω απ’ το σπίτι του- προφανώς δεν είναι σε θέση να παρεμποδίσει 4 αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ…

Και ενώ η κοπέλα της οποίας εκλάπη η τσάντα, δεν αναφέρει στη μαρτυρία της το παραμικρό για την ύπαρξη συνεργού -πολύ περισσότερο κάτι σχετικό με τον Πέτρο Καπετανόπουλο…
Και ενώ κάτι τέτοιο δεν προκύπτει ούτε καν από την κατάθεση του αστυνομικού (μοναδικού μάρτυρα κατηγορίας) …
Η εισαγγελέας στην οποία προσάγεται, όχι μόνο σχηματίζει κοινή δικογραφία σε βάρος του Πέτρου Καπετανόπουλου και του μετανάστη, αλλά του φορτώνει και «απλή συνέργεια σε ληστεία»!!!

Χρόνια τώρα, τα πλημμελήματα της «αντίστασης» και της «εξύβρισης» αποτελούν συνηθισμένη πρακτική της αστυνομίας να σέρνει στα δικαστήρια «προς γνώση και παραδειγματισμό», όποιον τολμά να δει, να φωτογραφήσει ή να αντιδράσει στις βιαιότητές της. Το σκηνικό όμως αναβαθμίζεται…

Ο εφιάλτης

Όταν ένας άνθρωπος που έχει ήδη συλληφθεί (με την όποια κατηγορία) πρέπει και να ποδοπατείται από τα όργανα της τάξης …«από υπερβάλλοντα ζήλο(;)»…
Όταν η ανεξέλεγκτη πλέον αστυνομική αυθαιρεσία μοιάζει να επικροτείται από τη δικαιοσύνη με τέτοιο τρόπο ώστε αυτός που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα του συλληφθέντα (ή μήπως έχουν πάψει να υπάρχουν;) να βρίσκεται συνεργός στο έγκλημα …
Όταν η υποχρέωση του κάθε πολίτη να είναι άνθρωπος και πολύ περισσότερο η υποχρέωσή του να αντιδρά στην αυθαιρεσία και την παράλογη βία, ποινικοποιείται με τον πιο εκδικητικό τρόπο…
Όταν ο εν λόγω πολίτης, τυγχάνει δημόσιος υπάλληλος και -με την τελευταία τροποποίηση του Κώδικα Δημοσίων Υπαλλήλων (Μνημόνιο ΙΙΙ) η παραπομπή και μόνο για κακουργηματική πράξη συνεπάγεται αυτοδικαίως τη θέση του σε προσωρινή αργία (στέρηση αποδοχών που αποτελούν τη μόνη βιοποριστική πηγή της οικογένειάς του) μέχρι την αμετάκλητη εκδίκαση της υπόθεσής του…

Τότε πλέον δε συζητάμε για την αναγκαιότητα του να «αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας», αντιμετωπίζουμε κατάματα μια ενορχηστρωμένη προσπάθεια να γίνουμε όλοι κτήνη.

Ούτε βιαστικά ούτε κατόπιν εορτής

Του Γιωργου Φλωριδη*

Μετά τρία χρόνια βαθιάς κρίσης και μεγάλων θυσιών, o ελληνικός λαός ενστερνίζεται πλέον, στην πλειοψηφία του, την άποψη ότι για τα δεινά μας δεν φταίνε κάποιοι άλλοι, αλλά το παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα και το διαρθρωτικό παραγωγικό μας πρόβλημα.

Με άλλα λόγια, κατανοούμε πως το σύγχρονο ελληνικό ζήτημα δεν είναι πρόβλημα «έλλειψης ανεξαρτησίας» και «κατοχής», αλλά πρόβλημα εσωτερικής πολιτικής χρεοκοπίας και παρασιτικής οικονομίας. Γι’ αυτό και αρκετοί από εμάς που παρεμβαίνουμε στον δημόσιο διάλογο επιμένουμε, σχεδόν μονότονα, ότι η αρχή της διεξόδου βρίσκεται στην πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών στο πολιτικό, κρατικό και παραγωγικό σύστημα. Η καθήλωση σε μια ρητορική «περί το Μνημόνιο» μας εκτρέπει συστηματικά από το να δούμε κατάματα τις αιτίες της κρίσης και να επιλέξουμε τους σωστούς τρόπους αντιμετώπισής της. Οσο το κρατικό καθεστώς και η κομματική μεταπολιτευτική γεωγραφία παραμένουν ανέγγιχτα, τόσο θα οδηγείται σε αδιέξοδο οποιαδήποτε πρόταση, είτε «μνημονιακή» είτε «αντιμνημονιακή».

Το γεγονός ότι οι μισοί Ελληνες υποστηρίζουν την τρικομματική κυβέρνηση για να μην καταρρεύσει η χώρα και οι άλλοι μισοί την αντιμνημονιακή αντιπολίτευση, δεν λέει απολύτως τίποτα. Αντίθετα, αυτό που λέει πολλά είναι ότι όλοι, ανεξαρτήτως παράταξης, το κάνουν με μισή καρδιά. Το κάνουν εξ ανάγκης, ασφυκτιώντας στο πλαίσιο ενός καθολικά ξεπερασμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο εμποδίζει συστηματικά την αναγέννηση της χώρας και που πρέπει ν’ αλλάξει άμεσα πριν μας καταπιεί οριστικά στη δίνη ενός αλληλοτροφοδοτούμενου φαύλου κύκλου.

Σε αυτό το περιβάλλον κρίσης που διαρκώς υποτροπιάζει, χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του λεγόμενου «κεντροαριστερού χώρου». Ο όρος ανήκει στην παλιά κομματική ονοματολογία, παράγει σε μεγάλο βαθμό σύγχυση και είναι καλύτερα να αντικατασταθεί από τον όρο «δημοκρατική προοδευτική (ή σοσιαλιστική) παράταξη». Εδώ, λοιπόν, επικρατεί η απόλυτη Βαβέλ: πολυαρχία, πολυπαραγοντισμός, πολυδιάσπαση -εννοείται, με ευθύνη όλων μας. Απ’ τη μια μεριά κυριαρχεί η αγωνία επιβίωσης των φθαρμένων κομματικών «μαγαζιών» κι από την άλλη εμφανίζονται πρόχειρες, προσωποπαγείς και θνησιγενείς απόπειρες που υποδύονται «το νέο» και «τη λύση».

Πιστεύω πως η προοπτική αναθεμελίωσης του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου, προκειμένου να συμβάλει στην ανασυγκρότηση της χώρας προϋποθέτει την υπέρβαση αυτών των δύο καθηλωτικών ορίων, δηλαδή του παλαιού-φθαρμένου και του μεμονωμένου-προσωποπαγούς. Η απάντηση που απαιτεί η κοινωνία και ζητεί ο κόσμος είναι, επίσης, διπλή. Είναι το Νέο και το Ενιαίο. Είναι το αίτημα για τη Νέα και Ενιαία Δημοκρατική Σοσιαλιστική Παράταξη.

Είναι, λοιπόν, ώρα να μιλήσουμε καθαρά γι’ αυτήν την πολιτική και κοινωνική πρόκληση. Χωρίς υπεκφυγές, χωρίς αναστολές, χωρίς υστεροβουλίες. Βεβαίως και χωρίς προχειρότητες και βιασύνες. Με προγραμματικό αναστοχασμό, αλλά και με καθαρό στόχο. Με πολιτική συζήτηση, αλλά και με χρονοδιάγραμμα. Με συμμετοχή, αλλά με φιλοδοξίες και κίνητρα ενταγμένα σε συλλογικό πλαίσιο.

Σ’ αυτό το σημείο θα πρέπει να διαλύσουμε ένα φόβο και να επισημάνουμε δύο κινδύνους. Ο φόβος σχετίζεται με το κατά πόσον οι διεργασίες στον χώρο μπορεί να διαταράξουν την κυβερνητική και πολιτική σταθερότητα. Πιστεύω ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Τέτοιες διεργασίες μόνο δυναμική και πολιτικές συνέργειες θα επιφέρουν, για την αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της χώρας. Θα δημιουργήσουν θετικό κλίμα και θα γεννήσουν πολιτική ελπίδα και κοινωνική προσδοκία. Θα βοηθήσουν να ξεπεραστεί η σημερινή μίζερη και ανόρεχτη παρουσία των κομμάτων στην αναγκαία κυβερνητική σύμπραξη. Εκτός αν -όπως είναι και το πιο πιθανό- ο «φόβος» της ενδεχόμενης αστάθειας προβάλλεται για να μην αλλάξει τίποτε στο φθαρμένο κομματικό περιβάλλον.

Οι δύο πολιτικοί κίνδυνοι αφορούν την προοπτική της παράταξης. Πρώτον, η καθυστέρηση ν’ ανταποκριθεί στο νέο και το ενιαίο εγκυμονεί τον κίνδυνο μακροχρόνιας πολιτικής περιθωριοποίησης ανάμεσα στις συμπληγάδες του συντηρητικού φιλελευθερισμού και της λαϊκίστικης Αριστεράς. Δεύτερον, η καθυστέρηση να δημιουργηθεί αυτόνομα και ανταγωνιστικά, με άφθαρτα πρόσωπα, παλιά και νέα, αφήνει σ’ έναν ΣΥΡΙΖΑ με παλαιο-πασοκικά χαρακτηριστικά την πρωτοβουλία να καταλάβει μόνιμα τον πολιτικό και κοινωνικό χώρο αναφοράς της και στη συνέχεια να επιχειρήσει την επαναπροώθηση ενός παρωχημένου κινήματος κρατισμού και λαϊκισμού, με συνέπειες την καθήλωση του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου και, κυρίως, την ένταξη της χώρας σε έναν κύκλο αντιφατικών πειραματισμών με απροσδιόριστο εθνικό και κοινωνικό κόστος. Τα ζητήματα, λοιπόν, του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου δεν είναι μόνο μεγάλα, δύσκολα και υπαρξιακά από εθνική και πολιτική άποψη, αλλά και τίθενται πιεστικά, ώστε να μη φτάσει κατόπιν εορτής στο ραντεβού της Ιστορίας. Με άλλα λόγια, «οι καιροί ου μενετοί» για τα αξιόπιστα πρόσωπα και τις αναγεννητικές δυνάμεις του χώρου. Οφείλουν να κινηθούν άμεσα για την οργάνωση της πολιτικής του έκφρασης, με στόχο τη ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος και τη συγκρότηση κινήματος δημιουργίας και παραγωγής.

* Ο κ. Γιώργος Φλωρίδης είναι πρώην υπουργός.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Για μια νέα αρχή, επανεκκίνηση μέσα από άνοιγμα στην κοινωνία

Απόφαση του 9ου τακτικού συνεδρίου των Οικολόγων Πράσινων

Για μια νέα αρχή, επανεκκίνηση. Μαζί μπορούμε καλύτερα
Εμείς οι Οικολόγοι Πράσινοι, που συγκεντρωθήκαμε στη Λαμία για το ετήσιο συνέδριό μας, αποφασίσαμε να προσκαλέσουμε όσους και όσες μοιράζονται τις πράσινες αξίες και πολιτικές να κάνουμε μαζί μια νέα αρχή, να δημιουργήσουμε μαζί ένα πράσινο, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό, ανοικτό αλλά συγκροτημένο πολιτικό χώρο, που θα εκφράζει ένα σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας και θα συντελέσει καθοριστικά στη διέξοδο της χώρας από τα σημερινά αδιέξοδα και την πολιτική, οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική και αξιακή κρίση, μέσα από τεκμηριωμένες αναλύσεις και κοινωνικές-πολιτικές παρεμβάσεις. Για να συμβάλλουμε στον οικολογικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, στην αλλαγή της οικονομίας προς πράσινη κατεύθυνση, σε μια νέα πολιτική μεταπολίτευση, ανανεώνοντας κι εμβαθύνοντας τη δημοκρατία, ενισχύοντας την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, υπερασπίζοντας τα δημόσια αγαθά, το περιβάλλον και το κλίμα για να μη μεταφέρουμε ένα τεράστιο περιβαλλοντικό -κι όχι μόνο- χρέος στα παιδιά μας. Για να συμμετάσχουμε στην ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης, στη δημιουργία μιας Ευρώπης των πολιτών, της κοινωνικής αλληλεγγύης, των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των αξιών.

Αντιμετώπιση της κρίσης με κοινωνικά δίκαιες πολιτικές
Προσκαλούμε σε μια νέα αρχή από κοινού με όσες και όσους θεωρούν ότι πρέπει να βγούμε από την κρίση, όχι με κοινωνικά άδικα μέτρα που διαλύουν την κοινωνική συνοχή και την πραγματική οικονομία, όπως συμβαίνει σήμερα με την εφαρμοζόμενη πολιτική, αλλά μέσα από κοινωνικά δίκαιη, ισορροπημένη πολιτική, που αντιμετωπίζει τα δημοσιονομικά και άλλα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας, ενώ παράλληλα αλλάζει ριζικά το αναπτυξιακό μοντέλο, το πολιτικό σύστημα, την κοινωνική οργάνωση, δημιουργεί και ενισχύει μορφές κοινωνικής αλληλεγγύης, αναζωογονεί την οικονομία, μέσα από τη στροφή της προς πράσινη κατεύθυνση, δημιουργεί εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας σε μικρομεσαίες διαφόρων νομικών κι εμπορικών μορφών κοινωνικές επιχειρήσεις. Οι λύσεις στην κρίση θα προέλθουν από εμάς, την ελληνική κοινωνία, αλλά με ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Είτε θα είναι ευρωπαϊκές, κοινωνικά δίκαιες και δημοκρατικές είτε δεν θα υπάρξουν. Μόνο δημιουργώντας συμμαχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις άδικες πολιτικές και να προσαρμόσουμε τις πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης στις ευρωπαϊκές αξίες αλλά και σε αξίες που κάποτε υπήρχαν στην ελληνική κοινωνία (αλληλεγγύη, υπεράσπιση του κοινού καλού και του δημόσιου συμφέροντος).

Οικολογικός και κοινωνικός μετασχηματισμός
Προσκαλούμε σε επανεκκίνηση, σε μια νέα αρχή των Οικολόγων Πράσινων σε μια στρατηγική οικολογικού και κοινωνικού μετασχηματισμού της Ελλάδας και της Ευρώπης, ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη που έκανε το κατεστημένο στην οικονομία, αλλά αυτή τη φορά στη ζωή μας. Να μην υποθηκεύσουν οι σημερινές αποφάσεις τη βιωσιμότητα, την ελευθερία, την ευημερία, την ασφάλεια, των παιδιών μας, το περιβάλλον και το κλίμα στο οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας. Η Ελλάδα να αλλάξει το παραγωγικό, καταναλωτικό κι ενεργειακό της μοντέλο, τολμώντας να περάσει σε μια νέα εποχή, πιο πράσινη, απεξαρτημένη από τα ορυκτά καύσιμα, δίνοντας έμφαση στην τοπικότητα, τη βιωσιμότητα και την ποιότητα. Με αποανάπτυξη των ρυπογόνων, μη-βιώσιμων, κερδοσκοπικών δραστηριοτήτων κι ανάπτυξη της Πράσινης και της κοινωνικής οικονομίας, της προώθησης κοινωνικά και περιβαλλοντικά υπεύθυνων κοινωνικών δραστηριοτήτων που στοχεύουν στην αποτελεσματική χρήση ενέργειας και φυσικών πόρων, τη δημοκρατία στην εργασία και τη διασφάλιση των δημόσιων αγαθών για επίτευξη της βιωσιμότητας. Με μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και των προτεραιοτήτων της οικονομίας ώστε να εξυπηρετούν την απασχόληση, την κοινωνικά και περιβαλλοντικά υπεύθυνη οικονομία και επιχειρηματικότητα. Με αναδιοργάνωση της διοίκησης σε όλα τα επίπεδα, ενδυνάμωση των κοινωνικών πολιτικών και των υπηρεσιών περιβάλλοντος, ώστε να γίνουν αποτελεσματικές για τον πολίτη και να στηρίζουν ουσιαστικά όσους βρίσκονται πλέον στα όρια επιβίωσης, με πολιτικές και δράσεις εξισορρόπησης της βίαιης μείωσης μισθών, συντάξεων και κοινωνικών υποδομών με στοχευμένη ενίσχυση της κοινωνικής αλληλεγγύης και υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος.

Ευρωπαϊκή ομοσπονδιοποίηση
Προσκαλούμε σε επανεκκίνηση, σε μια νέα αρχή των Οικολόγων Πράσινων όσες και όσους επιδιώκουν μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία των Πολιτών τη δημοσιονομική, φορολογική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, με την υιοθέτηση μιας νέας Ευρωπαϊκής Συνθήκης με συμμετοχή του Ευρωκοινοβουλίου, των εθνικών κοινοβουλίων και της κοινωνίας των πολιτών. "Περισσότερη Ευρώπη", που είναι η απάντηση στην κρίση, δεν σημαίνει μεταφορά εξουσιών σε ανεξέλεγκτους μηχανισμούς αλλά αντιθέτως οικονομική, νομισματική, φορολογική, κοινωνική και πολιτική ενοποίηση με δημοκρατικό έλεγχο και νομιμοποίηση από θεσμούς όπως το Ευρωκοινοβούλιο αλλά κι αποκέντρωση εξουσιών σε περιφερειακό και τοπικό επίπεδο. Επιδιώκουμε μια Ευρώπη με εκλογή Προέδρου της Κομισιόν και της ΕΕ, με σημαντική αύξηση των πόρων του προϋπολογισμού της ΕΕ από το σημερινό 1% του ΑΕΠ των κρατών-μελών και ίδιους πόρους, με κοινή διαχείριση του ευρωπαϊκού χρέους, με αναδιανομή από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες στο πλαίσιο μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης, με κοινό πλαίσιο όχι μόνο στην δημοσιονομική, περιφερειακή και περιβαλλοντική πολιτική αλλά και στη φορολογική, την εξωτερική, την κοινωνική. Η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι το ευνοϊκότερο πλαίσιο για μια δημιουργική, δίκαιη και δημοκρατική Ελλάδα, παρά τους δυσμενείς σήμερα πολιτικούς συσχετισμούς. Το προνομιακό πεδίο πάλης για την ουσιαστική αντιμετώπιση των κοινωνικά άδικων και σε αντίθεση με τις ευρωπαϊκές αξίες πολιτικών των «μνημονίων» και της λιτότητας. Σύμμαχοί μας είναι οι Πράσινοι, το Ευρωκοινοβούλιο, πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που επιδιώκουν την ομοσπονδιακή Ευρώπη.

Μεταρρύθμιση πολιτικού συστήματος
Προσκαλούμε σε επανεκκίνηση, σε μια νέα αρχή των Οικολόγων Πράσινων όσες και όσους επιδιώκουν μια μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος και του ελληνικού δημοκρατικού μοντέλου, ώστε να εμβαθύνουμε τη δημοκρατία και να την κάνουμε πιο συμμετοχική, ενισχύοντας τη δημοκρατική νομιμοποίηση όσων αποφάσεων επηρεάζουν τη ζωή των πολιτών. Επιδιώκουμε ένα πολιτικό και δημοκρατικό πρότυπο μέσα από βαθιές θεσμικές αλλαγές στο συντακτικό πλαίσιο, ουσιαστικό διαχωρισμό των εξουσιών, αυστηρό πλαίσιο προάσπισης της ελευθεροτυπίας και του ελεγκτικού, μορφωτικού και ψυχαγωγικού ρόλου των ΜΜΕ, ουσιαστική αποκέντρωση, μεταφορά εξουσιών και πόρων στην αυτοδιοίκηση. Με μεταφορά επίσης πόρων και εξουσίας από τους κερδισμένους της Μεταπολίτευσης (τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά, τη μαφιακή οικονομία και την αργομισθία) προς τις γυναίκες, τα παιδιά και τους νέους, τα δημόσια αγαθά και το περιβάλλον, τη δημιουργική, δημοκρατική και δίκαιη Ελλάδα. Γι΄ αυτό είναι απαραίτητη μια μεγάλη πολιτική και δικαστική πρωτοβουλία λογοδοσίας όλων όσοι υπονόμευσαν με τις αποφάσεις τους την οικονομική βιωσιμότητα της χώρας στο βωμό της προάσπισης άνομων συμφερόντων, είτε ανήκουν στον πολιτικό κόσμο, είτε στη μιντιοκρατία, είτε στις παρασιτικές «επιχειρηματικές»- μαφιακές δυνάμεις. Και φυσικά έλεγχο των γκρίζων περιουσιών, αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και φοροαπάτης και αποκατάσταση του αισθήματος κοινωνικής δικαιοσύνης, ως προϋπόθεση για την αποκατάσταση της κοινωνικής και πολιτικής συνοχής, για τη διαμόρφωση ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου.

Κόμμα των λύσεων και των μεταρρυθμίσεων
Προσκαλούμε σε επανεκκίνηση, σε μια νέα αρχή των Οικολόγων Πράσινων όσες και όσους δεν αρκούνται στην καταγγελία των αδικιών και των λανθασμένων πολιτικών, αλλά επιδιώκουν να προωθήσουν λύσεις στα προβλήματα, εδώ και τώρα, είτε ως κόμμα βρίσκεται στην αντιπολίτευση είτε συμμετέχει στη διακυβέρνηση. Με ενίσχυση της ενεργού παρέμβασης στο πλευρό των ξεχασμένων του συστήματος, των οραματιστών της βιωσιμότητας, των δημιουργικών και παραγωγικών πρωτοβουλιών των πολιτών και του «τρίτου», κοινωνικού τομέα της οικονομίας. Προσκαλούμε σε μια νέα αρχή για να δημιουργήσουμε ένα κόμμα της ευθύνης, που θα τιμά την εντολή που του δίνουν οι πολίτες σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, με αυτοπεποίθηση στις θέσεις του, με πολιτική τόλμη, σε συνεχή διάλογο με την κοινωνία των πολιτών. Ένα κόμμα ανοικτό στην κοινωνία, με ηλεκτρονική διαβούλευση, άμεση δημοκρατία και θετικές διακρίσεις υπέρ των γυναικών, των νέων, των μεταναστών, των ΑΜΕΑ. Ένα κόμμα που θα συγκροτεί έναν αυτόνομο τρίτο Πράσινο πόλο στην ελληνική πολιτική ζωή, που θα ενσωματώνει την περιβαλλοντική, κλιματική και κοινωνική διάσταση σε όλες τις πολιτικές κι αποφάσεις. Που δεν θα είναι ουρά εκλογικών ή άλλων σχεδιασμών "δεξιών" ή "αριστερών" σχηματισμών, αλλά θα επιδιώκει να παίξει το ρόλο καταλύτη στις βαθιές αλλαγές που απαιτούνται μέσα από τη σύγχρονη ανασύνθεση του πολιτικού τοπίου, είτε από τη θέση της αντιπολίτευσης είτε συμμετέχοντας σε κυβερνητικές λύσεις σε τοπικό, περιφερειακό ή εθνικό επίπεδο, στη βάση όμως, προγραμματικών συμφωνιών οι οποίες θα υπηρετούν το πολιτικό, περιβαλλοντικό, κοινωνικό και οικονομικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων κι ανατροπών.

Περισσότερη δημοκρατία και μη βία
Προσκαλούμε σε επανεκκίνηση, σε μια νέα αρχή των Οικολόγων Πράσινων όσες και όσους θεωρούν ότι η διέξοδος από την κρίση πρέπει να στηριχθεί σε περισσότερη δημοκρατία και όχι στη βία. Η ιστορία αποδεικνύει ότι οι αλλαγές που στηρίχθηκαν στη βία οδήγησαν τελικά σε καταδυνάστευση των κοινωνιών. Χωρίς δικαιοσύνη δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια. Χωρίς κοινωνική ασφάλεια δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία. Χρειάζεται να απομονώσουμε τις φωνές που κηρύσσουν τη βίαιη επίλυση των διαφορών, είτε στο όνομα του εκφασισμού της κοινωνίας, είτε στο όνομα του λαού. Η αντίσταση των πολιτών είναι πάντοτε μαζική, ειρηνική και μη βίαιη. Δίνει έμφαση στη θεσμική και ουσιαστική ανασυγκρότηση της δημοκρατίας μας και στη μακρά πορεία μεταρρύθμισης, στην προάσπιση της ανθρώπινης ζωής και της περιουσίας των πολιτών, στην αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος και της διαφθοράς σε όλα τα επίπεδα, αλλά και στις αιτίες που οδηγούν εκεί.

Για μια νέα αρχή, επανεκκίνηση. Τα επόμενα βήματα
Όσοι και όσες συμμετέχουν σήμερα στους Οικολόγους Πράσινους δεν θεωρούμε ιδιοκτησία μας τις πράσινες πολιτικές και αξίες, γι' αυτό προσκαλούμε ενωτικά σε επανεκκίνηση, σε μια νέα αρχή των Οικολόγων Πράσινων όσες και όσους μοιράζονται αυτές τις αξίες και θέλουν να συμμετάσχουν - μέσα από ένα καθημερινό και ουσιαστικό διάλογο, που θα οδηγήσει σε ένα Συνέδριο μέσα σε 5-6 μήνες στη συνδιαμόρφωση ενός ανοικτού, δημοκρατικού, αληθινά πράσινου, ευρωπαϊκού κόμματος - κινήματος που θα συσπειρώσει ευρύτερες δημοκρατικές, κοινωνικές δυνάμεις που απελευθερώνονται από κομματικά τείχη ή έχουν αναδειχθεί μέσα από κοινωνικούς χώρους και κοινωνικά κινήματα. Προσκαλούμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος της δημιουργικής σύνθεσης, στην ανατροπή και σύνθεση, στην κριτική, αυτοκριτική και στις εναλλακτικές λύσεις.

Το συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων αποφασίζει:
Πολιτικά υπεύθυνη για τη διαδικασία επανεκκίνησης με ορίζοντα το προγραμματικό και καταστατικό συνέδριο είναι μιαΕπιτροπή επανεκκίνησης, που ορίζεται σήμερα με ψηφοφορία των συνέδρων. Για να βοηθηθεί το επιδιωκόμενο άνοιγμα στην κοινωνία στην πορεία προς το νέο συνέδριο, η επιτροπή μπορεί να διευρυνθεί με άτομα (μέλη ή όχι των ΟΠ) τα οποία δεν είναι παρόντα στο τακτικό συνέδριο. Η διεύρυνση αυτή γίνεται με πρόταση μέλους της επιτροπής και αποδοχή των υπολοίπων με δικαίωμα αρνησικυρίας (veto) των αρχικών μελών και περιορίζεται για μέχρι πέντε επιπλέον μέλη (12 συνολικά).

Απόψε μένουμε εδώ

Ολονύχτια σιωπηρή διαμαρτυρία για τα παιδιά που το βράδυ θα κοιμηθούν σε ένα κρύο κρεβάτι και χωρίς ένα ποτήρι ζεστό γάλα.

Τα φτωχά παιδιά δεν κάνουν lobying. Δεν έχουν γνωριμίες, "φίλους", επιρροές, δεν μπορούν να επιβάλουν να περάσουν νομοσχέδια αργά τη νύχτα.

Τα φτωχά παιδιά δεν διαδηλώνουν, δεν παίρνουν μέρος σε δημοσκοπήσεις, δεν μετράει η γνώμη τους.

Τα φτωχά παιδιά τα θυμόμαστε κανα δυό φορές το χρόνο, ίσα-ίσα να κάνουμε σε κάποια παγκόσμια ημέρα μια βαρυσήμαντη δήλωση και τέλος.

Τα φτωχά παιδιά είναι παντού γύρω μας και ας κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Πεινασμένα, τρομαγμένα, με παλιά ρούχα και τρύπια παπούτσια αλλά γεμάτα όνειρα με τις ελπίδες να χορταίνουν την πείνα τους.

Τα συναντάμε κάθε μέρα όλο και περισσότερο στα Πολυιατρεία μας.

Πάντα με το κεφάλι σκυμμένο. Και θυμώνουμε. Κάθε φορά και περισσότερο.

Για όλα αυτά που δεν έχουμε καταφέρει να κάνουμε.

Θέλουμε να ενώσουμε το δικό μας θυμό με τον θυμό όλων μας.

Σκεφτήκαμε τη νύχτα στις 14 του Δεκέμβρη, μετά το δέντρο που θα φτιάξουμε από γάλα και όταν η γιορτή θα τελειώσει να μείνουμε εκεί.

Όσοι αντέξουμε. Στο κρύο. Όλη τη νύχτα!!!

Σε μια σιωπηλή, βουβή, θυμωμένη, συμβολική διαμαρτυρία για όλα εκείνα τα "αόρατα παιδιά" που υπάρχουν γύρω μας αβοήθητα στην Ελλάδα.

Που ξέρεις κάποιος μπορεί να φιλοτιμηθεί.

Βοηθήστε μας λοιπόν και μεταφέρετε το μήνυμα εκείνης της νύχτας.

Κανένα παιδί στην Ελλάδα μόνο του αβοήθητο και απροστάτευτο!!

Λέμε στους εαυτούς μας ιστορίες…

Της Αντιγόνης Λυμπεράκη

«Λέμε στους εαυτούς μας ιστορίες για να μπορέσουμε να ζήσουμε» είναι ο τίτλος συλλογής δοκιμίων της Joan Didion (We Tell Ourselves Stories in Order to Live: Collected Nonfiction, Everyman’s Library, 2006). Αυτές τις μέρες όλοι λένε κάποια ιστορία με διάφορους παραλήπτες:
Πολιτικοί αρχηγοί λένε ιστορίες για να τις ακούσουν οι ομόλογοί τους στην Ευρώπη (‘πολιτική διαπραγμάτευση και ελεγχόμενη πολιτική κρίση’). Βουλευτές λένε ιστορίες προς τους αρχηγούς τους (‘είμαι κι εγώ εδώ’) και προς τους ψηφοφόρους τους (‘αδιαπραγμάτευτη υπερήφανη στάση για χάρη σας’). Συνδικαλιστές λένε ιστορίες με κόκκινες γραμμές (‘κάτω τα χέρια…’). Η Τρόϊκα και η ΕΕ λένε μια ιστορία σε όλους και όλες εμάς (‘αν δεν θέλετε εσείς οι ίδιοι να σωθείτε, δεν υπάρχει τρόπος να τα καταφέρετε’), και το ΔΝΤ λέει μια σύνθετη ιστορία (‘έλλειψη βιωσιμότητας ελληνικού χρέους, ανάγκη για αποφασιστικότερη στήριξη από Ευρώπη και σημασία να μη χάνουμε τη μεγάλη εικόνα των αναγκών’ –εδώ μπαίνουν και τα παιδιά του Νίγηρα στο κάδρο)… Δημοσιογράφοι διηγούνται ιστορίες «διδακτικές», ελλειπτικές και ενίοτε με δράκους (‘λίστες’, ‘κακούς’ κλπ). Τέλος, συνάδελφοί μου Πανεπιστημιακοί λένε ιστορίες στους πολιτικούς και στους βουλευτές (‘ανάγκη για υπευθυνότητα και εκκλήσεις ψυχραιμίας’), στους διανοούμενους (…. ‘Πως θα επινοήσουμε ξανά τον «δήμο» για να λειτουργήσει η δημοκρατία και οι θεσμοί της’) και, φυσικά, ιστορίες προς τους φοιτητές και τις φοιτήτριες (‘ποικίλες ερμηνείες για το πώς φτάσαμε ως εδώ’).Η δική μου ιστορία για να αντιμετωπίσω την κάθε μέρα που ξεκινάει, αυτή που λέω στον εαυτό μου και σε όποιον άλλο έχει διάθεση να την ακούσει, είναι μια ιστορία «ακτιβισμού της θέλησης» σε πείσμα της «απαισιοδοξίας της ανάλυσης». Μια Γκραμσιανή ιστορία επιβίωσης:

Στη δική μου ιστορία όσες και όσοι ασφυκτιούν με τις κυρίαρχες αφηγήσεις όλων των άλλων, βρίσκουν ακόμη τη δύναμη να συνεννοηθούν και να αναλάβουν από κοινού πρωτοβουλίες. Στην ιστορία μου, σηκωνόμαστε για να μετρηθούμε και για να μιλήσουμε για τα δύσκολα και τα δυσάρεστα, ακόμη και τώρα. Δεν δειλιάζουμε επειδή το κλίμα είναι αρνητικό. Βρίσκουμε το κουράγιο να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας, και –κυρίως να παραμερίσουμε εκείνα που μας χωρίζουν. Όχι επειδή θέλουμε να κατασκευάσουμε έναν άνοστο χυλό. Όχι επειδή τα σημεία που διαφωνούμε δεν είναι σημαντικά για μας. Αλλά επειδή έχουμε το θάρρος να αναγνωρίσουμε, κυρίως τώρα και χωρίς να περιμένουμε, πως μέχρι να αποκτήσουν σημασία οι αποχρώσεις των διαφορετικών μας προσανατολισμών και εμφάσεων, θα κυλήσει πολύς και δύσκολος χρόνος. Πως αν δεν αντιμετωπιστούν τα άμεσα και επείγοντα σήμερα, δεν θα έχει νόημα η μάχη του απώτερου στρατηγικού προσανατολισμού.

Η δική μου ιστορία δεν είναι πρωτότυπη. Έχει παιχτεί πολλές φορές στα σινεμά της ιστορίας. Και στα «κεντρικά» και στα «συνοικιακά». Στις διάφορες παραλλαγές της, την κρίσιμη στιγμή λενινιστές αγωνίζονται για τη δημοκρατία. Διεθνιστές συμμετέχουν σε πολέμους. Σοσιαλιστές δίνουν μάχες υπέρ των αστικών θεσμών. Ετεροφυλόφιλοι μάχονται για τα δικαιώματα ομοφυλοφίλων, φεμινίστριες για εκπροσώπηση σε χώρους εχθρικούς, φτωχοί για την εμπέδωση τραπεζικής πίστης, και φιλελεύθεροι για τα δικαιώματα ανελεύθερων μειοψηφιών. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι καταλαβαίνουν αυτό που εμείς, σήμερα, αδυνατούμε. Αυτό που η Τρόϊκα ονομάζει prior actions και στα ελληνικά λέγεται «προαπαιτούμενο».

Οι ιδέες μας είναι δικές μας και μπορούμε να τις φοράμε σα στολή ή σαν στολίδι. Ο ακτιβισμός μας, όμως, πρέπει να αναγνωρίζει ότι για να φτάσουμε κάποτε να υλοποιήσουμε αυτό που ο καθένας μας θεωρεί «ιδανικό», θα πρέπει να συντρέχουν ορισμένες προϋποθέσεις: να μην καταστραφούμε, να μη χρεοκοπήσουμε, να μη βγούμε από την Ευρώπη και από το ευρώ. Αυτές τις μάχες έχουμε να δώσουμε, και αν δεν τις δώσουμε συντεταγμένα και με πεποίθηση, δεν θα φτάσουμε ποτέ στο σημείο εκείνο του έργου που θα πούμε το υπέροχο ποίημα που μας εκφράζει απόλυτα.

Αυτή είναι η ιστορία μου: ανάγκη για συνεργασία σήμερα και όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις….

Πηγή: Athens Voice

Κολλημένοι με το κράτος

Της Αγγελικής Σπανού

Μοιράζουν τις ΔΕΚΟ και τους οργανισμούς του Δημοσίου σαν να πρόκειται για την προσωπική τους περιουσία. Κόβουν την πίτα σε κομμάτια για να ταϊσουν πολιτευτές, πρώην βουλευτές, κομματικά στελέχη, αγωνιστές της παράταξης, τη νομενκλατούρα τους. Ένα αποκρουστικό παζάρι μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταίρων για τακτοποίηση ημετέρων.

Στο προσκήνιο, πομπώδεις ανακοινώσεις για την απαγόρευση διορισμών συγγενών πολιτικών προσώπων και για τη μείωση του αριθμού των μετακλητών υπαλλήλων -πάντα εκ των υστέρων και χωρίς αναδρομικότητα. Και στο παρασκήνιο, η αιώνια νομή της εξουσίας, όπως την ξέρουμε, χωρίς παραλλαγές, ωμά, κυνικά και ανενδοίαστα.

Αυτή είναι ίσως και μια απάντηση γιατί το άρρωστο και θηριώδες ελληνικό κράτος δεν θεραπεύεται και δεν μικραίνει. Κάθε πραγματική τομή στη φυσιογνωμία και τη λειτουργία του, θα στερήσει δυνατότητες συναλλαγής και κατάχρησης. Ένα επιτελικό κράτος που θα λειτουργούσε με κανόνες αξιοκρατίας και διαφάνειας, δεν θα άφηνε χώρο για φεουδαρχικού τύπου διαχείριση. Δεν θα μπορούσε, για παράδειγμα, να τοποθετηθεί ένας γεωπόνος στις συγκοινωνίες, ούτε να δοκιμαστεί ξανά κάποιος που απέτυχε όσες φορές ανέλαβε θέση ευθύνης.

Η Δημοκρατική Αριστερά, που έχει το ηθικό πλεονέκτημα, ακολουθεί τον κανόνα της ποσόστωσης (τόσες οι θέσεις, όση και η εκλογική δύναμη), προτείνει επίσης κομματικούς, κάποιοι από τους οποίους έχουν τα τυπικά και τα ουσιαστικά προσόντα, αλλά κυρίως ανέχεται τη μοιρασιά των άλλων, συναινεί στη διαδικασία και συνεπώς στην ουσία.

Είναι παράξενο πως σε μια χώρα που χρεοκόπησε, υπάρχει ακόμη τόσο δημόσιο χρήμα για κομματική εκμετάλλευση. Μάλλον δεν είναι παράξενο που αυτή η χώρα χρεοκόπησε, αφού το δημόσιο χρήμα αντιμετωπιζόταν από το σύστημα εξουσίας σαν ένα ακαταμάχητο σε γεύση μήλο, που φαγωνόταν μέχρι το κουκούτσι. Και, όπως διαπιστώνεται στην πράξη, παραμένει ένα μήλο αξεπέραστο σε γεύση και άρωμα.

Η χρεοκοπία είναι πραγματική όταν πρόκειται να επιβληθούν μέτρα λιτότητας. Η χρεοκοπία είναι εικονική όταν έρχεται η ώρα της απόλαυσης για τους επαγγελματίες της διακυβέρνησης. Να βολευτεί ο στρατιώτης της παράταξης, να ανταμειφθεί ο αυλικός, να βοηθηθεί ο κομματικός φίλος, να ησυχάσει ο ενοχλητικός, να επιβραβευθεί ο πειθήνιος, να ανοίξει το παιχνίδι, να μπουν κι άλλοι μέσα, να απλωθεί ο ιστός, να τακτοποιηθούν όσο γίνεται περισσότεροι από τους ενταγμένους, να έχει νόημα τελικά και όλο αυτό το πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η μνημονιακή διαχείριση. Να εφαρμοστεί το μέτρο της διαθεσιμότητας, να προωθηθεί η αξιολόγηση, να αυστηροποιηθεί η πειθαρχική διαδικασία στο Δημόσιο, να εκσυγχρονιστεί η διοίκηση, να ελέγχεται η παραγωγικότητα, να κλείσουν άχρηστες υπηρεσίες (που δεν κλείνουν), να πάψουν οι πελατειακοί διορισμοί. Αλλά οι δικοί τους άνθρωποι να μην μπουν σε καθεστώς εφεδρείας, να μην αξιολογούνται και να μην κρίνονται με όρους ικανότητας και απόδοσης. Μετράει η κομματική τους ταυτότητα και η συμπάθεια, ή, ο υπολογισμός του αρχηγού.

Έχει περάσει ένας οδοστρωτήρας πάνω από τη χώρα, έχει σαρώσει τη νέα γενιά, έχει εξουθενώσει τη μεσαία τάξη, συνεχίζει να διαλύει τον κοινωνικό ιστό, και η κυβέρνηση κάνει ό,τι θα έκανε αν υπήρχαν συνθήκες ευημερίας: Αρμέγει την αγελάδα, που δεν έχει πια γάλα, αλλά όσο έχει χρησιμοποιείται για να θραφούν κατά προτεραιότητα τα κομματικά στόματα.

Το αδιέξοδο γίνεται τέλειο αν συνεκτιμήσει κανείς ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, παρόλο που δεν έχει δείξει συμπτώματα βουλιμίας τέτοιου τύπου, αντιμετωπίζει το κράτος επίσης σαν αγελάδα, ιερή.

Προωθείται ένα εξωφρενικό φορολογικό νομοσχέδιο, που αποτελεί ευθεία παραδοχή έλλειψης πολιτικής βούλησης για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και την ίδια ώρα, η κυβέρνηση δίνει μαθήματα τυχοδιωκτισμού, μοιράζοντας αξιώματα. Η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα εκδίκησης του συστήματος απέναντι σε όποιον προσπάθησε να εξορθολογήσει και να εξυγιάνει το ιδιότυπο ελληνικό κράτος, που λειτουργεί σαδιστικά απέναντι στους πολίτες και στηρίζεται σε μια τρομακτική γραφειοκρατία, δομημένη ακριβώς για να συντηρούνται οι μηχανισμοί της συναλλαγής.

Το κράτος είναι φτιαγμένο καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των προστατών του: Είναι αναποτελεσματικό, χαμηλής παιδείας και αισθητικής, παραβατικό, άδικο, ανορθολογικό. Οφείλει την αντοχή του σε ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο, που προβλέπει ότι οι επαγγελματίες της εξουσίας θα το απομυζούν και οι υπήκοοι θα παίρνουν ό,τι απομένει: Θα νομιμοποιούν το αυθαίρετό τους, θα κρύβουν εισοδήματα για να μη φορολογηθούν, θα παίρνουν εύκολα πτυχία που δεν ανταποκρίνονται σε γνώσεις, θα εργάζονται χωρίς να παράγουν. Η δυσπραγία περιόρισε τη γοητεία αυτού του συμβολαίου, γιατί οι παροχές λιγοστεύουν, όμως διατηρείται στο ακέραιο η φιλοσοφία του, ώστε να ενεργοποιηθεί σε όλο του το εύρος, αν και όταν περάσουν τα δύσκολα. Αλλά δεν θα περάσουν.

Όλοι παραδέχονται στις δημόσιες τοποθετήσεις τους ότι, αν δεν αλλάξει από τα θεμέλιά της η δημόσια διοίκηση, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να επιτευχθεί δημοσιονομική ισορροπία και αναπτυξιακή δυναμική, ανεξάρτητα από τη “συνταγή” που θα υπαγορεύεται έξωθεν.

Αλλά, πέρα από τη ρητορεία, αυτό που στ’ αλήθεια υπάρχει, είναι ένα ακόρεστο πάθος για τη διατήρηση του status quo. Ο γαλάζιος ή άλλου χρωματισμού διοικητής, όλο και κάποιο δικό τους παιδί θα καταφέρει να διορίσει, κάποιο παράθυρο θα βρει, κάποια τρύπα θα ανοίξει, μια ψηφοθηρική διευκόλυνση, είτε έτσι, είτε αλλιώς, θα την πετύχει, μια μικρή προσφορά στον παραδοσιακό πελάτη, θα την εξασφαλίσει.

Και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται μέχρι τελικής πτώσεως - δικής τους και δικής μας. Το ερώτημα είναι ποια θα προηγηθεί.

Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος

Πηγή: ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ

Το άτομο, το ζευγάρι, η οικογένεια

Η οικογένεια έχει αλλάξει όσον αφορά το θεσμικό της πλαίσιο, αλλά και την κύρια λειτουργία της. Πλέον, προτεραιότητα δίνεται στη συγκρότηση της ατομικής ταυτότητας τόσο στο πλαίσιο των συζυγικών σχέσεων, όσο και των σχέσεων μεταξύ γονιών και παιδιών. Ο συγγραφέας, αξιοποιώντας πλούσιο και πρωτότυπο υλικό από συνεντεύξεις, ταινίες και μυθιστορήματα, δείχνει πώς συντελείται αυτή η μορφή κοινωνικοποίησης που επικεντρώνεται στην προσωπική ανάπτυξη. Αναλύει τον τρόπο με τον οποίο κάθε σύντροφος βλέπει τον άλλο στο πλαίσιο του ζευγαριού, αλλά και πώς οι γονείς βλέπουν το παιδί τους. Επισημαίνει ότι ο ενήλικας μπορεί να γίνει ένας Πυγμαλίων για τα μέλη της οικογένειάς του, φορέας αποκάλυψης της λανθάνουσας ταυτότητας του άλλου.

Στη θαλπωρή της ιδιωτικής ζωής, παιδιά και ενήλικες μαθαίνουν να φροντίζουν τον εαυτό τους και να σέβονται τους άλλους. Αυτή η αμφίδρομη κίνηση χαρακτηρίζει τον νέο κοινωνικό δεσμό, καθώς και τον θετικό ατομικισμό, που συχνά αγνοούνται στις μελέτες για τη σύγχρονη εποχή.

Στο βιβλίο αναπτύσσονται ακόμη ενδιαφέροντα θέματα για τις νέες διαστάσεις της οικογένειας σήμερα, όπως οι νέοι «κανόνες» της ανατροφής των παιδιών, ο νέος ρόλος του πατέρα, οι σχέσεις των συντρόφων στο πλαίσιο της γυναικείας χειραφέτησης.

Ο François de Singly είναι κοινωνιολόγος, καθηγητής στη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Κοινωνικών Δεσμών (Centre de recherches sur les liens sociaux – CERLIS/CNRS – Université de Paris V). Έχει κερδίσει τη διεθνή αναγνώριση ως ειδικός σε θέματα οικογένειας. Στο πλούσιο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται τα βιβλία Κοινωνιολογία της σύγχρονης οικογένειας (Σαββάλας), Fortune et infortune de la femme mariée (PUF), Libres ensemble (Nathan).

Το βιβλίο φιλοδοξεί να αποτελέσει μια πρωτότυπη εισαγωγή στη μελέτη της γλώσσας, που επιχειρεί να προσανατολίσει τον αμύητο αναγνώστη στους κλάδους της σύγχρονης γλωσσολογίας. Στόχος του είναι να παρουσιάσει με συνοπτικό και εύληπτο, αλλά όχι απλοϊκό τρόπο τα κύρια ευρήματα της έρευνας, δίνοντας έμφαση στην πραγματική γλωσσική χρήση. Βασικοί άξονες αναφοράς αποτελούν το κείμενο ως συγκροτημένη έκφραση της γλώσσας, η γλωσσική ποικιλία στις διάφορες εκφάνσεις της και η οργάνωση της γλώσσας σε σύστημα.

Όλες σχεδόν οι δραστηριότητες του ανθρώπου, σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής περιλαμβάνουν τη συστηματική δημιουργία και πρόσληψη μιας τεράστιας ποικιλίας υλικών σημείων, που αντιλαμβανόμαστε και ονομάζουμε γλώσσα. Πλήθος θεωριών, μεθοδολογικών εργαλείων και πρακτικών εφαρμογών έχουν φωτίσει διαφορετικές πτυχές αυτού του πολυσύνθετου αντικειμένου. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια συναρπαστική περίοδο, στην οποία η επιστημονική μελέτη της γλώσσας εντάσσεται σε ένα ευρύ φάσμα ερευνητικών προσεγγίσεων με συμπληρωματικές, αλλά και συχνά αντικρουόμενες, οπτικές.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει την ποικιλότητα του γλωσσικού φαινομένου, υποστηρίζοντας έτσι ότι είναι αναγκαία μια πολύπλευρη προσέγγιση στη γλώσσα, που θα αναδεικνύει τόσο τη συστηματική της οργάνωση όσο και τη λειτουργία της στη ζωή του ανθρώπου.

Ο Διονύσης Γούτσος διδάσκει ως αναπληρωτής καθηγητής στον Τομέα Γλωσσολογίας (Τμήμα Φιλολογίας) του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια του Strathclyde και του Birmingham στη Μεγάλη Βρετανία. Έχει διδάξει επίσης στο Πανεπιστήμιο του Birmingham και στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Έχει δημοσιεύσει, μόνος του ή σε συνεργασία, τα βιβλία Modeling Discourse Topic, Κείμενο και επικοινωνία, Ο λόγος της μετάφρασης: Ανθολόγιο σύγχρονων μεταφραστικών θεωριών, Discourse Analysis: An Introduction, Η ελληνική ως ξένη γλώσσα: Από τις λέξεις στα κείμενα, αλλά και πλήθος γλωσσολογικών άρθρων σε επιστημονικά περιοδικά. Συμμετείχε επίσης στην επιστημονική επιμέλεια βιβλίων όπως: La communication touristique. Approches discursives de l’ identité et de l’ alterité, The Sociolinguistics of Cyprus, Ο κόσμος των κειμένων, Η ελληνική γλώσσα στην Κύπρο από την αρχαιότητα ως σήμερα. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα κινούνται στις περιοχές της κειμενογλωσσολογίας και της ανάλυσης λόγου, καθώς και στην ανάπτυξη και επεξεργασία ηλεκτρονικών σωμάτων κειμένων.

Τα δυο βιβλία κυκλοφορούν από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΙΤΙΚΗ

Από τις ΕΛΓΑ, στις λίστες των «κολλητών»

Του Κωστα Καλλιτση

Οι Ελληνικές Γεωργικές Ασφαλίσεις (ΕΛΓΑ) ήταν ένας Οργανισμός-καταβόθρα δημοσίου χρήματος. Το 2010 είχε φτάσει να είναι πνιγμένος στα χρέη –χρωστούσε 4,2 δισ. ευρώ και μαζί με τον ΟΣΕ ήταν οι δύο πρωτεργάτες του κρυφού χρέους. Κάθε χρόνο, διακρινόταν στην υπερπαραγωγή ελλειμμάτων - δημιουργούσε νέο έλλειμμα 400 εκατ. ευρώ περίπου.

Μέσα σε ενάμιση χρόνο από τον Απρίλιο 2010, όταν ανέλαβε καθήκοντα προέδρου των ΕΛΓΑ, ο κ. Θεόδωρος Σαρρής και οι συνεργάτες του πέτυχαν να θέσουν τον Οργανισμό σε τελείως άλλη τροχιά: Αντί για ελλείμματα, άρχισε να έχει πλεονάσματα της τάξης των 100 εκατ. ευρώ ετησίως. Αρνείται, μάλιστα, να εισπράξει τα 40 εκατ. που διά νόμου του προσφέρονται ως επιδότηση – διότι δεν τα χρειάζεται.

Μέχρι πρότινος, αυτά φάνταζαν ακατόρθωτα. Τον Σεπτέμβριο 2010, στο σχετικό νομοσχέδιο για τις ΕΛΓΑ, ο κ. Σαρρής είχε συμπεριλάβει διάταξη ότι δεν θα έχουν ελλείμματα. Κι οπωσδήποτε, αν τύχει να έχουν, αυτομάτως θα λαμβάνουν διορθωτικά μέτρα - αυτό, δηλαδή, που σήμερα ισχύει για όλη τη δημόσια διαχείριση. Τότε, λοιπόν, βουλευτές από όλα τα κόμματα σάρκασαν: «Αυτά δεν γίνονται! ΕΛΓΑ χωρίς ελλείμματα, απλώς δεν υπάρχει!».

Απεδείχθη ότι -κι όμως!- υπάρχει! Πώς συνέβη αυτό το «θαύμα»; Η διοίκηση των ΕΛΓΑ:

(α) Αλλαξε με δικαιοσύνη τις διαδικασίες είσπραξης εσόδων, ώστε να μην πληρώνουν μόνον τα συνήθη υποζύγια, οι έντιμοι αγρότες. Και διπλασιάστηκαν τα ετήσια έσοδα, από 75 σε 150 εκατ. ευρώ περίπου. (β) Κατήργησε τις ρουσφετολογικές, άχρηστες προσλήψεις. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που το κονδύλι μισθοδοσίας περιορίστηκε από 53 εκατ. σε 16 εκατ. ευρώ περίπου.

(γ) Εκοψε τις ψεύτικες αποζημιώσεις. Μέχρι τότε, οι ίδιοι και οι ίδιοι τσέπωναν 200-250 χιλ. αποζημίωση (παντός καιρού...) κάθε χρόνο. Ενώ συνολικά, στη χώρα μοιράζονταν αποζημιώσεις ύψους 800 εκατ. ευρώ (λες κι έχουμε το χειρότερο κλίμα στον κόσμο ή προσομοιάζουμε στην Ανταρκτική...), όταν στη Γαλλία αυτές δεν ξεπερνούσαν τα 150 εκατ. ευρώ. Το πάρτι είχε τελειώσει.

Οι παραγωγοί επικρότησαν τις αλλαγές. Διότι (α) διαπιστώνουν ότι έπαψαν οι διακρίσεις σε «προνομιούχους» και μη, οι αδικίες σε βάρος των συνεπών και υπέρ των «ατσίδων». Και (β) διότι κατανοούν ότι οι ψεύτικες αποζημιώσεις είναι αντικίνητρο (με κλεμμένα λεφτά) στην παραγωγή. Ενώ η κατάργησή τους δημιουργεί κίνητρο να φροντίσεις την καλλιέργεια, να παράγεις.

Το επόμενο βήμα των ΕΛΓΑ θα ήταν να ασφαλίσουν τον αγρότη κι από τον κίνδυνο αγοράς. Δηλαδή, να τον αποζημιώνουν όταν η τιμή του προϊόντος πέφτει κάτω από ένα όριο. Αυτό προϋποθέτει αντασφάλιση κι αυτή, με τη σειρά της, προϋποθέτει ότι ο οργανισμός θα γίνει απολύτως διαφανής και σύγχρονος από κάθε πλευρά. Προς τούτο, θα χρειαζόταν ένας χρόνος ακόμη, ίσως λίγο περισσότερο.

Ο κ. Σαρρής δεν θα τον έχει. Διότι κάποιος αποτυχών πολιτευτής θα αναλάβει τη θέση του. Οπως κάποιος άλλος, που τίναξε στον αέρα τον ΟΑΕΔ σκορπίζοντας παράνομα τα λεφτά του στη Β΄ Αθηνών, σε stage (προσλήψεις ορισμένου χρόνου) στο Δημόσιο, προαλείφεται για το Ταμείο Παρακαταθηκών. Και κάποιος άλλος από το... Βατοπέδι προαλείφεται για τον ΟΑΕΔ κ.ο.κ.

Ακόμη και σήμερα, όταν η σωτηρία της χώρας εξαρτάται τόσο από την απόδοση του κράτους, οι «κολλητοί» νέμονται το λάφυρο των εκλογών. Το πελατειακό κράτος, που μας έσυρε στη χρεοκοπία, δίνει το αηδιαστικό παρόν του. Το πολιτικό σύστημα δείχνει ότι δεν αλλάζει μυαλά, είτε η κυβέρνηση είναι μονοκομματική είτε είναι τρικομματική. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα!

Πηγή: Εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κάντε τώρα κάτι!

Της Βάσως Κιντή

Πολλές ζυμώσεις και συζητήσεις γίνονται για να συγκροτηθεί ο χώρος της κεντροαριστεράς με στόχο να κυβερνηθεί η χώρα με τρόπο που δεν θα επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος.

Βρισκόμαστε όμως στην εξής κατάσταση. Η κεντροαριστερά, με τα δύο κόμματα που μετέχουν στις ζυμώσεις, βρίσκεται ήδη στην κυβέρνηση. Ας δεχθούμε ότι λόγω ειδικών συνθηκών δεν μπορεί, όπως λέει, να εφαρμόσει την πολιτική της. Τι την εμποδίζει όμως να υποστηρίξει άξιους ανθρώπους στη διοίκηση;

Γιατί τα δύο κόμματα, το Πασόκ και η Δημάρ, μεθοδεύουν την αντικατάσταση του διοικητή των ΕΛΓΑ με κομματικούς εγκάθετους; Αν είναι σωστά όσα γράφει ο Κ. Καλλίτσης στο κείμενό του στην Καθημερινή που αναδημοσιεύει η Μεταρρύθμιση, γιατί Δημάρ και Πασόκ δέχονται να αντικατασταθεί ο Θεόδωρος Σαρρής που έκανε πλεονασματικό έναν ελλειμματικό οργανισμό μέσα σε ενάμιση χρόνο; Γιατί δεν τον αφήνουν στη θέση του; Κι αν πέφτει ο οργανισμός αυτός στο κομμάτι που αναλογεί στη Νέα Δημοκρατία γιατί δεν προβάλλουν βέτο; Γιατί δεν παραιτούνται από τις θέσεις που τους αναλογούν στον κρατικό μηχανισμό για να μείνουν οι άξιοι στις θέσεις τους;

Τι χρειάζεται να πουν και να υποσχεθούν Δημάρ και Πασόκ σε οποιοδήποτε Φόρουμ όταν έχουν συμμετάσχει σε αυτή την επαίσχυντη μοιρασιά του κράτους; Γιατί πρέπει να πιστέψουμε ο,τιδήποτε υποστηρίξουν για το μέλλον όταν δεν κάνουν το σωστό σήμερα; Όλοι όσοι συνομιλούν με τα κόμματα αυτά και τα προσκαλούν να αποτελέσουν μέρος της λύσης για την κεντροαριστερά και τη χώρα ας τα θέσουν προ των ευθυνών τους σήμερα: όχι μόνο να απόσχουν από την απαράδεκτη διαδικασία που σχεδίασαν αλλά να την καταγγείλουν και να την αποτρέψουν.

Αναγκαιότητα το Φόρουμ

«Το ΠαΣοΚ δεν είναι πλέον η δεσπόζουσα αποκλειστική δύναμη στο χώρο. Παρά ταύτα, είναι παρούσα. Η ΔΗΜΑΡ αποτελεί μια πραγματικότητα που ήρθε για να μείνει. Καμία από τις δυο δυνάμεις δεν μπορεί να εκπροσωπήσει μόνη της το χώρο στο σύνολό της, καμία δεν μπορεί να γίνει – και δεν νομίζω ότι το θέλουμε – το νέο ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80. Γύρω, υπάρχει ένα απίστευτος πλούτος κινήσεων, συσπειρώσεων, προσώπων που καταθέτουν την αγωνία τους και την διάθεση προσφοράς. Αριστεροί φιλελεύθεροι, αριστεροί οικολόγοι, νέοι άνθρωποι του χώρου χωρίς κομματική ταυτότητα, ένα πλούσιο χαρμάνι». Τα παραπάνω λόγια του Νίκου Μπίστη (από την εισήγησή του στην εκδήλωση των κινήσεων για το μέλλον της Κεντροαριστεράς), συμπυκνώνουν κατά την άποψη μου το πολιτικό στίγμα της πρότασης για τη συγκρότηση Φόρουμ του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Ένα Φόρουμ που έπρεπε να έχει ιδρυθεί… χθες, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ, που λέει και ο θυμόσοφος λαός.

Σε μια εποχή όπου η χώρα δίνει μάχη για να επιβιώσει και να σταθεί στην Ευρώπη, ξεπερνώντας τη βαθιά οικονομική, πολιτική και πολιτισμική κρίση που την οδήγησε στην ουσιαστική χρεοκοπία το 2009, είναι καθοριστικός ο ρόλος των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού. Δημοκράτες της Αριστεράς, Σοσιαλδημοκράτες, Αριστεροί Φιλελεύθεροι, Οικολόγοι, Μεταρρυθμιστές, μπορούν να συγχρονίσουν τις πρωτοβουλίες τους.

Η δημιουργία του Φόρουμ υπηρετεί την πολιτική (αλλά και κοινωνική) αναγκαιότητα να βρούμε κοινό βηματισμό, να ανιχνεύσουμε νέες ιδεολογικές προτάσεις και θέσεις, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε καλύτερα εξοπλισμένοι τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα. Πιστεύω ότι ο ρόλος της Δημοκρατικής Αριστεράς στη διαμόρφωση του νέου τοπίου στον χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, είναι καθοριστικός, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση για την όσμωση των όμορων χώρων της σύγχρονης Σοσιαλδημοκρατίας, έγιναν από τη ΔΗΜΑΡ, όταν στις πρόσφατες εθνικές εκλογές πορευθήκαμε τον ίδιο δρόμο με πολίτες προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, το περιοδικό Μεταρρύθμιση, την Πολιτική Οικολογία. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε τις εξαιρετικές πρωτοβουλίες με την συγκρότηση των νικηφόρων ψηφοδελτίων του Γιώργου Καμίνη στην Αθήνα και του Γιάννη Μπουτάρη στη Θεσσαλονίκη, στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, όπου ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού και των μεταρρυθμιστικών δυνάμεων, κόντρα στις προβλέψεις πέτυχε να «γκρεμίσει» συντηρητικά πολιτικά κατεστημένα δεκαετιών. Έχουμε αποδείξει λοιπόν ότι μπορούμε…

Είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε ακόμα πιο τολμηρά βήματα, να πάρουμε ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες καθώς τα γεγονότα «τρέχουν» και πολλές φορές μας προσπερνούν. Η ελληνική κυβέρνηση δίνει μεγάλη μάχη να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη και τη ζώνη του Ευρώ. Οι πολίτες «ματώνουν», αλλά παράλληλα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία υπομένουν και ελπίζουν ότι οι κόποι κα οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες. Χρειάζεται λοιπόν, πέρα από τη δράση των κομμάτων, και ένας ζωντανός, ανοιχτός, πλουραλιστικός χώρος, ένα Φόρουμ που θα τροφοδοτεί τις πολιτικές δυνάμεις με ιδέες, προτάσεις, απόψεις. Εκτός από το ΠαΣοΚ και τη ΔΗΜΑΡ, στο χώρο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού υπάρχουν πλέον νέες, αξιόλογες κινήσεις-πρωτοβουλίες πολιτών, που αναζητούν προοδευτικές πολιτικές απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της σύγχρονης εποχής. Ο Βρετανός ιστορικός Τόνι Τζαντ υποστήριζε ότι «… οι σοσιαλδημοκράτες είναι ανάγκη να ξαναμάθουν πώς να σκέφτονται πέρα από τα σύνορά τους: υπάρχει κάτι βαθιά ανακόλουθο σε μια ριζοσπαστική πολιτική βασισμένη σε προσδοκίες ισότητας ή κοινωνικής δικαιοσύνης, που κωφεύει μπροστά σε ευρύτερες ηθικές προκλήσεις και ανθρωπιστικά ιδεώδη». Αυτό μπορεί και πρέπει να κάνει το Φόρουμ των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, να ξανασκεφτούμε τι σημαίνει προοδευτική, ριζοσπαστική πολιτική και κυρίως, να αναζητήσουμε νέους δρόμους εφαρμογής των ιδεών μας. Σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τη κοινωνία, τους πολίτες και τη χώρα, εν μέσω λαϊκίστικων συμπληγάδων, πρέπει να αναζητήσουμε και έτσι να αρθρώσουμε λόγο αριστερό, μεταρρυθμιστικό, ριζοσπαστικό, ευρωπαϊκό. Να καταθέσουμε απόψεις για το πώς η Ελλάδα, η Ευρώπη θα βρει προοδευτικό δρόμο ανάπτυξης και πραγματικής ευημερίας, μακριά από τα «δανεικά» λόγια του καταναλωτισμού, του εικονικού πλουτισμού και του άκρατου κρατισμού.

Το Φόρουμ του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού μπορεί να δώσει ώθηση στις προοδευτικές δυνάμεις να αγωνιστούν για την ριζική μεταρρύθμισης της χώρας, που τόσο έχουν ανάγκη οι πολίτες και κυρίως η νέα γενιά αυτού του τόπου.

Το κείμενο μου δημοσιεύθηκε στην "Μεταρρύθμιση"

Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξη

Τον Δεκέμβριο του 2009, με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη είχα αναρτήσει στην "Πιπεριά" ένα κείμενο με τίτλο Η μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ο Σιδέρης Ισιδωρόπουλος. Σήμερα τέσσερα χρόνια μετά τη αποτρόπαια πράξη ορισμένοι πάλι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν πολιτικά τη δολοφονία ενός παιδιού. Το σκηνικό είναι λίγο διαφορετικό. Ο Κορκονέας είναι φυλακή, η κρίση καλά κρατεί, ο Σύριζα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, η κυβέρνηση συνεργασίας, ενώ η κόρη μου γίνεται 18 χρόνων, όσο θα γινόταν και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος αν δεν τον δολοφονούσε ο Κορκονέας. Νομίζω ότι τα όσα είχα γράψει για την απόπειρα "εορτασμού" της πρώτης.. επετείου ισχύουν στο ακέραιο και σήμερα γι' αυτό ξανακαταθέσω τις σκέψεις μου...

Έγραφα λοιπόν: "Στις 6 Δεκεμβρίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα. Ηταν μόλις 15 χρόνων. Φέτος η κόρη μου γίνεται 15. Η άνανδρη δολοφονία του συγκλόνισε την Ελλάδα, ξεσήκωσε τους νέους που δικαιολογημένα οργίστηκαν που ένας (υποτίθεται...) εκπρόσωπος του νόμου εξετέλεσε ένα νέο παιδί, τον συμμαθητή τους. Το τι ακολούθησε την δολοφονία του Αλέξη γνωρίζουμε καλά. Έχουν γραφτεί σελίδες για την "εξέγερση του Δεκέμβρη", τα "νέα δεκεμβριανά" και ότι άλλο προσπάθησε να... φανταστεί ένα κομμάτι της ελληνικής αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου. Φυσικά την πρώτη θέση στη γελοιότητα εκείνων των ημερών κρατά σταθερά από πέρσι ο Αλέκος Αλαβάνος που χαρακτήρισε τον Αλέξη "Αθανάσιο Διάκο..."! Όταν η "πολιτική" συνάντησε την αμετροέπεια!

Τη Κυριακή συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του Αλέξη και ήδη η Αθήνα έχει γεμίσει με αφίσες που καλούν σε συγκεντρώσεις στη μνήμη του! Ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλα τα σχήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και ο χώρος των Αναρχικών ετοιμάζονται για τις 6 του Δεκέμβρη!

Τι ακριβώς θα κάνουμε στη πορεία στις 6 Δεκεμβρίου εκτός του, σωστά, να καταγγείλουμε την άνανδρη δολοφονία και να ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ την παραδειγματική τιμωρία το Κορκονέα; Πολιτικό μνημόσυνο; Μα ο Αλέξης δεν ανήκε σε πολιτική οργάνωση, ούτε δολοφονική σε πολιτική αντιπαράθεση όπως ο Σωτήρης Πέτρουλας, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Ιάκωβος Κουμής, ο 16άχρονος Σιδέρης Ισιδωρόπουλος ! Κοινωνικό μνημόσυνο; Μα αυτό ας το αφήσουμε στην οικογένεια και την μητέρα του που έχασε το γιο της. Τελικά οι πορείες και οι διαδηλώσεις γίνονται για να έχουν "δουλειά" οι οργανώσεις, τα ΜΑΤ και οι τζαμάδες;

Σκέψεις...
Γιατί λοιπόν αυτές οι κινητοποιήσεις; Θα περιοριστώ μόνο στον χώρο του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί αγαπητοί σύντροφοι η νεολαία μας δεν καλεί κάθε χρόνο σε πορείες μνήμης για τον Σωτήρη Πέτρουλα ο οποίος δολοφονήκε από την αστυνομία; Γιατί δεν κάνουμε διαδηλώσεις για τον 16άχρονο Σιδέρη Ισιδωρόπουλο που σκοτώθηκε καθώς έκανε αφισοκόλληση; Γιατί έχουμε ΞΕΧΑΣΕΙ τον Κουμή και την Κανελλοπούλου που δολοφονήθηκαν από τα ΜΑΤ το Νοέμβρη του '80; Γιατί; Προφανώς και δεν θα πάρω απάντηση.

Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν άτυχος. Πολύ άτυχος. Ξεκίνησε εκείνο το βράδυ με την παρέα του να διασκεδάσει στα Εξάρχεια. Ήταν ροκάς και τα Εξάρχεια είναι κατ' εξοχήν ροκ χώρος. Όμως εκτός από το ροκ στα Εξάρχεια κυκλοφορούν και τύποι που παριστάνουν τους σερίφηδες. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος ήταν άτυχος. Γιατί ένας τέτοιος σερίφης βρέθηκε στο δρόμο του και του στέρησε τη ζωή. Ήταν 16 χρονών...

Υ.Γ. Χιλιάδες λέξεις γράφτηκαν πέρυσι για να επιχειρηματολογήσουν γύρω από την "εξέγερση του Δεκέμβρη". Το ερώτημα που έθετα από πέρυσι παραμένει επίκαιρο. Τι έμεινε από την περσινή... "εξέγερση"; Μήπως θυμάστε τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών μετά τα "δεκεμβριανά"; Μήπως είδατε τι ψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία της νέας γενιάς στις ευρωεκλογές και τις εθνικές εκλογές που ακολούθησαν;
Είναι καλό να φτιάχνουμε εξεγέρσεις στα μυαλά μας, αρκεί αυτά να μην καίγονται από τις φαντασιακές μολότοφ!

Υ.Γ. 2 ΕΝΑΣ ξεχασμένος 16άρης. Το βράδυ της Παρασκευής 30 Απριλίου 1976,ο 16χρονος μαθητής Σιδέρης (Ισίδωρος) Ισιδωρόπουλος κολλούσε αφίσες της εξωκοινοβουλευτικής αριστερής οργάνωσης "Κ.Ο. Μαχητής" (Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής). Αφίσες που καλούσαν τους πολίτες στη συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά της Πλατείας Κοτζιά. Ήταν μέλος, επί ένα χρόνο περίπου, της Παράταξης "Μαθητική Πρωτοπορία".
Κοντά στην οδό Πειραιώς καταφθάνουν αστυνομικές δυνάμεις με αποστολή τη σύλληψη αφισοκολλητών. Ο 16χρονος Σιδέρης, προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψη τρέχει κυνηγημένος από τους αστυνομικούς προς την οδό Πειραιώς. Ο Σιδέρης παρασύρεται από διερχόμενο αυτοκίνητο, το οποίο εκινείτο με σχετική ταχύτητα και τραυματίζεται σοβαρά. Την άλλη ημέρα -ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ, Σάββατο 1 Μαΐου 1976- ο 16χρονος Σιδέρης Ισιδωρόπουλος ξεψυχάει στο νοσοκομείο. Είναι ο πρώτος νεκρός της μεταπολίτευσης".