«Χαβιαροαγκυλώσεις»

Ο Θ. Σκυλακάκης, οι τιμές των καυσίμων και η κυβερνητική πολιτική για την μαζική μετακίνηση

Μεγάλη αναταραχή έχουν προκαλέσει οι δηλώσεις του υφυπουργού Θ. Σκυλακάκη ότι ενδεχόμενη μείωση του φόρου καυσίμων δεν θα αποσυμπίεζε το εισόδημα των ασθενέστερων στην Ελλάδα, γιατί –τάχα– οι φτωχοί δεν έχουν καν αυτοκίνητο στην χώρα μας. Συμβαίνει, προφανώς, το ακριβώς αντίθετο όπως και στις υπόλοιπες χώρες: Όσο χαμηλότερο είναι το εισόδημα, τόσο παλαιότερης τεχνολογίας, κι άρα περισσότερο ενεργοβόρο είναι το αυτοκίνητο που χρησιμοποιεί ο κάτοχος για προσωπική ή επαγγελματική χρήση. Τα δε στατιστικά ευρήματα στα οποία αναφέρεται ο υφυπουργός έχουν να κάνουν ως επί το πλείστον με φτωχά νοικοκυριά συνταξιούχων που δεν οδηγούν πια· πρόκειται για μια κατηγορία στατιστικά υπολογίσιμη, καθώς ως γνωστόν η ελληνική κοινωνία γερνάει ταχύτατα…

Η αύξηση των τιμών στα καύσιμα, επομένως, επιβαρύνουν κυρίως τους ασθενέστερους –νοικοκυριά και μικρές επιχειρήσεις που αγωνίζονται για την επιβίωση, και όχι τους ευκατάστατους οι οποίοι έχουν πρόσβαση σε αυτοκίνητα υβριδικά, ηλεκτρικά, ή συμβατικά που έχουν ενσωματώσει νέες τεχνολογίες εξοικονόμησης της κατανάλωσης καυσίμων.

Η δε τοποθέτηση του υφυπουργού, καταδεικνύει πόσο μακριά από την πραγματικότητα βρίσκεται ο ίδιος, και χειρότερα, το πνεύμα της πολιτικής του. Στην κυβέρνηση, δεν φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει επαρκώς πως ο τρόπος που χειρίζονται την ενεργειακή μετάβαση εν γένει, φορτώνει δυσανάλογα μεγάλο βάρος στις πλάτες των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων της μεσαίας και της κατώτερης τάξης, καθώς είναι εκείνες που καλούνται «να πληρώσουν το μάρμαρο» των πολιτικών της ‘πράσινης μετάβασης’.

Η οποία, βέβαια, είναι μόνο «τύποις» και επιφανειακά περιβαλλοντική, γιατί προφανώς δεν νοείται οικολογική μετάβαση με μέτρα που πλήττουν και προκαλούν την αντίθεση της μαζικής κοινωνίας. Η οικολογική πολιτική ή θα είναι κοινωνικά δίκαιη, και άρα θα κατανέμει αναλογικά το κόστος των απαιτούμενων μετασχηματισμών, ή θα καταλήξει στην αυτοϋπονόμευση καθώς θα καταστεί πηγή σφοδρών κοινωνικών συγκρούσεων. Όπως εξ άλλου έγινε με τα Κίτρινα Γιλέκα στην Γαλλία, κίνημα που ξέσπασε όταν η κυβέρνηση Μακρόν πραγματοποίησε στροφή 180ο και από την επιδότηση της ντιζελοκίνησης, στράφηκε με πρόσθετους φόρους σε μια πολιτική που την αποθαρρύνει.

Επί του προκειμένου, είναι γνωστό πως οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά επιλέγουν να ενισχύουν τους έμμεσους φόρους προϊόντων γενικής χρήσης, γιατί με αυτόν τον τρόπο δημιουργούν έσοδα δίχως να επωμίζονται το πολιτικό κόστος που θα συνεπάγονταν μια διαφορετική πολιτική στο επίπεδο της άμεσης φορολογίας. Η πολιτική αυτή έχει οδηγήσει ως προς τα καύσιμα στο εξής παράδοξο: Οι τιμές τους είναι από τις υψηλότερες στην Ευρώπη, την ίδια στιγμή που η χώρα μεταποιεί και εξάγει σημαντική ποσότητα πετρελαιοειδών.

Αντιφατική, όμως, είναι και η πάγια πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων σε ό,τι αφορά στις υποδομές που ενθαρρύνουν την χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου ιδίως στο αστικό και το περιαστικό περιβάλλον: Έτσι για παράδειγμα, οι κυβερνήσεις πρόκριναν στο παρελθόν την κατασκευή της Αττικής Οδού, και όχι την δημιουργία ενός δεύτερου προαστιακού σιδηροδρόμου στην ίδια χάραξη. Μια επιλογή που θα δημιουργούσε μια εναλλακτική λύση μαζικής μετακίνησης και θα οδηγούσε στην περαιτέρω αποσυμφόρηση των οδικών αρτηριών της Αθήνας και της ευρύτερης Αττικής. Στο ίδιο πνεύμα –και παρ όλο που η βενζίνη προσεγγίζει απειλητικά τα 2€/λίτρο– η κυβέρνηση προκρίνει την κατασκευή 2ης, υπερυψωμένης περιφερειακής οδού στην Θεσσαλονίκη, την έχει δε αναδείξει σε εμβληματικό αναπτυξιακό έργο για την συμπρωτεύουσα.

Ίσως γιατί, παραμένει αθεράπευτα καθηλωμένη σε μια παρασιτική νοοτροπία που δίνει προτεραιότητα στην αύξηση του κύκλου εργασιών των κατασκευαστικών ή των εισαγωγέων αυτοκινήτων. Την ίδια στιγμή όμως, οι πολιτικές που τόσο η ίδια όσο και οι κεντρικοί Δήμοι υλοποιούν στρέφονται ενάντια στην μαζική χρήση του Ι.Χ., αυξάνοντας σημαντικά το γενικό της κόστος, αλλά και την ταλαιπωρία που αυτή συνεπάγεται στις μεγάλες πόλεις.

Το αποτέλεσμα αυτής της αντίφασης; Μια τρύπα στο νερό: Ούτε η χρήση των ΙΧ περιορίζεται, η πριμοδότηση των υποδομών της αυτοκίνησης συνεχίζει να δεσμεύει μεγάλο ποσοστό των δημόσιων επενδύσεων, αν και οι πόροι αυτοί θα ήταν πολύ πιο χρήσιμοι για την ολοκλήρωση του σιδηροδρομικού δικτύου, την υπογειοποίηση των δικτύων, ή την συντήρηση του υπάρχοντος οδικού δικτύου ιδίως στην περιφέρεια. Το μόνο δε που μένει στο πηλίκο, είναι η γενική αύξηση του κόστους μετακίνησης, κάτι που προσθέτει περισσότερη πίεση στις μεσαίες και τις κατώτερες τάξεις.

«Δεκεμβριστής»

Πηγη: Αρδην-Ρήξη