Ελασσώνα Λειβαδιά Μελβούρνη Μόναχο
Αλαμάνα και Γραβιά Αμέρικα
Βελεστίνο Άγιοι Σαράντα Εσκι Σεχήρ
Κώστας Κώστας Μανώλης Πέτρος Γιάννης Τάκης
Πλατεία Ναυαρίνου Διοικητηρίου κι Εξαρχείων
Αλέκος Βασίλης Άγγελος
Μπιζανίου κι Αναλήψεως Αγίας Τριάδος κι 25ης Μαρτίου
η Ελλάδα που αντιστέκεται η Ελλάδα που επιμένει
κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει»
Ψηφίζω από το 1982, τότε που το ΠαΣοΚ έδωσε ψήφο στα 18. Ψηφίζω από τα 18 μόνο Αριστερά. ΚΚΕ Εσωτερικού, ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά, Αριστερή Πρωτοβουλία, ΣΥΝασπισμό, Μαχόμενη Αριστερά, ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕ.Ρ.Α, ΔΗΜΑΡ. Φυσικά και αύριο θα ψηφίσω. Όμως για να γράψω δυο λόγια χρειάστηκε τη «βοήθεια» του Διονύση Σαββόπουλου βλέπεις: «Όταν πέφτει το σκοτάδι στα υπόγεια τα ρεύματα βουίζουν την αλήθεια ποιος θα μάθει ένορκοι πληρωμένοι θα με κρίνουν. Η ζωή μου έχει γεμίσει μυστικά, στους διαδρόμους ψευδομάρτυρες καπνίζουν και οι φίλοι με κερνούν ναρκωτικά και το κόμμα με τραβάει απ’ το μανίκι». Δυστυχώς (;) κόμμα να με τραβάει από το μανίκι δεν υπάρχει πλέον. Από το μακρινό 2013 ανένταχτος, ανέστιος, «ανώνυμος» αριστερός. Αναζητώντας όπως ο διψασμένος το νερό στην έρημο. Όμως όπως και ο διψασμένος έτσι και εγω (και πάρα πολλοί…) πέφτω πυκνά συχνά σε… πολιτική οφθαλμαπάτη. Και συνεχίζω τη πορεία. Το Γενάρη του 2015 η Αριστερά (;) πήρε την εξουσία. Με ψεκασμένους παρέα. «Αναγκαστηκά λογω μνημονίων» μας έλεγαν. Σύντομα όμως μας είπαν: «Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια…» Και εμείς αντί να του πούμε: «Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει και του `παμε να φύγει μουδιασμένα αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει καλύτερα να μην μας πει κανένα…», κάποιοι τον ξαναψηφίσαν…
Και πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η αυριανή Κυριακή. Εθνικές εκλογές. Από το 1982 ψηφίζω μόνο Αριστερά. Σας το είπα ε? Το λεω για να το ακούω… Μεγάλωσα. Χάθηκαν οι βεβαιότητες. Χάθηκαν οι σιγουριές. Χάθηκε το κόμμα, η «γραμμή». Κάτι όμως έμεινε. Η ηθική, η αξιοπρέπεια. Η δική μου αριστερή ψήφο ήταν πάντα συνυφασμένη με την ηθική του παλιού αριστερού. Εκείνου που τον έστηναν στο εκτελεστικό απόσπασμα με τον Α.Ν. 509/1947 και του έκοβαν τη ζωη μόνο και μόνο επειδή ηταν μέλος του ΚΚΕ. Με την ηθική των Λαμπράκηδων και των Ρηγάδων της δικτατορίας. Με την ηθική του Μπάμπη Δρακόπουλου, του Γιάννη Μπανιά, του Αγγελου Ελεφάντη, του Γιώργου Γράψα, του Λεοντα Αυδή. Αυτή την ηθική που τσαλαπάτησαν πολλοί υπουργοί και βουλευτές του Σύριζα, που σήμερα ασθμαίνοντας μας ζητάνε να σταματήσουμε (με τη ψηφο μας) τη δεξιά.
Με αυτή την ηθική αύριο στη κάλπη: «Να πούμε λόγια άγρια, παράξενα κι ατόφια σάβανα και χώματα στη μούρη της τη τζούφια η φωνή της η σκληρή λιώνει σαν μεγάλο σώμα
μέσα στο δικό μου στόμα».
ΥΓ Οσο για την "δεξιά" που έρχεται (και που ο Τσίπρας και η κυβερνηση του βοήθησε πάρα πολύ για να «αποκατασταθεί» στα μάτια χιλιάδων πολιτών) ο Νιόνιος στο «Κούρεμα» τα έχει πει μια χαρά: «Το μητσοτάκ, το μητσοτάκ, άνθρωπος μουλιάπας, χαρά Θεού, στίχος παιδιού, στίχος τρελού, του φασουλή μου του κωμικού, με μουσική αντί αντί πολιτική, αντιπολιτική τ’ όνομά μου κι ο δρόμος μου γραμμή, όλο ζικ - ζακ το μητσοτάκ, το μητσοτάκ».
ΥΓ 2 Καλό βόλι…
ΥΓ 3 Ακολουθεί άρθρο του σύντροφου και φίλου Μάνου Ματσαγγάνη με μια άλλη επιλογή!
Μπροστά στις κάλπες: μια προσωπική τοποθέτηση
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών - η επίθεση των παρακρατικών στην Athens Voice, το σκίτσο "Δεν Ξεχνώ" του ανεπίσημου οργάνου του καθεστώτος, και κυρίως οι συνεντεύξεις και ομιλίες του Πρωθυπουργού, με τους χαρακτηρισμούς ("γιος του αποστάτη", "νύφη του Μπακογιάννη"), τις δικαιολογίες ("οι άλλοι ήταν πιο προετοιμασμένοι"), και την απίστευτη ακόμη και με τα δικά του standards έλλειψη στοιχειώδους σοβαρότητας απέναντι στις ανθρώπινες ζωές που χάνονται (αεροπορικό δυστύχημα στη Μαδρίτη), με την Πολιτεία της οποίας υποτίθεται ότι ηγείται σε πλήρη αποδιοργάνωση (πυρκαγιά στο Μάτι) - δείχνουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ποιο είναι το καθήκον κάθε δημοκρατικού πολίτη στις κάλπες της Κυριακής: η αποφασιστική αποδοκιμασία της χειρότερης κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, η απομάκρυνση ενός ντροπιαστικού ανθρώπου από το πρωθυπουργικό μέγαρο, η εκδίωξη μιας αδίστακτης ηγετικής ομάδας από τις θέσεις ευθύνης που σήμερα κατέχει.
Μια κατ' ελάχιστον αξιοπρεπής κεντροαριστερά, στο ύψος των περιστάσεων, με συναίσθηση του πολιτικού διλήμματος της συγκυρίας, σταθερά προσανατολισμένη στη στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, έτοιμη να συνεισφέρει στην αλλαγή σελίδας, να δράσει ως αντίβαρο στις πιθανές ακρότητες της εθνικιστικής "λαϊκής δεξιάς" (που παρά την περιθωριοποίησή της είναι ακόμη ζωντανή), να προτάξει τις εθνικές προτεραιότητες (αποκατάσταση του κύρους των δημοκρατικών θεσμών, επανεκκίνηση της οικονομίας, επούλωση των πληγών της κρίσης), θα μπορούσε να είναι μια ελκυστική επιλογή για τους δημοκρατικούς πολίτες που έχουν αποφασίσει να τιμωρήσουν στις κάλπες το απερχόμενο καθεστώς, χωρίς ωστόσο να εκφράζονται από τη ΝΔ. Οι πρόσφατες επιλογές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ δείχνουν ότι μια τέτοια κατ' ελάχιστον αξιοπρεπής κεντροαριστερά σήμερα δεν υπάρχει. Η αποδοκιμασία του ΚΙΝΑΛ στην κάλπη είναι προϋπόθεση για να υπάρξει.
Για τον δημοκρατικό πολίτη που δεν θέλει να ρισκάρει ένα μετεκλογικό τοπίο με το ΣΥΡΙΖΑ ρυθμιστή των εξελίξεων, η ψήφος στη ΝΔ είναι αναπόφευκτη. Για όσους από εμάς προέρχονται από την εκσυγχρονιστική κεντροαριστερά, και αισθάνονται ότι ανήκουν ακόμη σε αυτήν (παρά τις άοκνες προσπάθειες της ηγεσίας της), η επιλογή αυτή είναι ομολογουμένως κάπως παράξενη. Η σημερινή ηγεσία της ΝΔ - η πιο φιλελεύθερη, μετριοπαθής, κοσμοπολίτικη και προοδευτική από την ίδρυση αυτού του κόμματος - διευκολύνει την επιλογή μας. Οι ανοιχτόμυαλοι και δημιουργικοί άνθρωποι, με χιούμορ και φρέσκες ιδέες (θα αναφέρω μόνο τον Χρήστο Ταραντίλη στο ψηφοδέλτιο Επικράτειας, την Αλεξάνδρα Χαριτάτου στην Α' Αθηνών, τη Νιόβη Παυλίδου στην Α' Θεσσαλονίκης, ελπίζοντας ότι δεν αδικώ δεκάδες άλλους αντίστοιχου επιπέδου), που σήμερα κοσμούν τα ψηφοδέλτια της ΝΔ, και αύριο ας ελπίσουμε τη Βουλή των Ελλήνων, κάνουν την επιλογή μας αυτή ακόμη πιο ελκυστική.
Με το ξέσπασμα της κρίσης, μερικές εκατοντάδες άνθρωποι της γενιάς μου και μεγαλύτεροι, παλιοί αριστεροί (Ρηγάδες και άλλοι) που με την ολοκλήρωση της οκταετίας Σημίτη είχαν βρεθεί χωρίς εκπροσώπηση, αποφάσισαν να ασχοληθούν ξανά με την ενεργό πολιτική για να σταματήσουν την επέλαση του αντιμνημονιακού συρφετού που απειλούσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε Βενεζουέλα. Οι κομματικές επιλογές μας - ΔΗΜΑΡ, Ποτάμι, ΚΙΝΑΛ - δεν δικαιώθηκαν (για να το πω ήπια). Αλλά το μείζον επιτεύχθηκε: η Ελλάδα παρέμεινε ευρωπαϊκή χώρα, και σήμερα που ο λαϊκισμός απειλεί τις δημοκρατικές κατακτήσεις και αλλού, είναι έτοιμη να ηγηθεί μιας πανηπειρωτικής επιστροφής στην κανονικότητα, αναγκαία αν και όχι ικανή συνθήκη για την ανανέωση του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Όλα αυτά δεν συνέβησαν βέβαια μόνο χάρη σε μας, ούτε καν κυρίως χάρη σε μας. Αλλά συμβάλαμε και εμείς, με τις μικροσκοπικές δυνάμεις μας. Ας είμαστε υπερήφανοι για αυτό.
Το όνειρο μιας Ελλάδας ευρωπαϊκής, σύγχρονης και δυναμικής, χώρας ήρεμης και ασφαλούς, μαγνήτη για τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανθρώπους που την εγκατέλειψαν τα τελευταία χρόνια, αυτό το όνειρο-καύσιμο της πολιτικής μας δράσης από την αρχή, είναι ακόμη ζωντανό. Η ψήφος αύριο στη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει ένα υπολογισμένο ρίσκο, αλλά παραμένει το πιο ορθολογικό στοίχημα στο οποίο μπορούμε να ποντάρουμε για να το φέρουμε ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα. Ας έχουμε τη γενναιότητα να το παραδεχθούμε, και ας πράξουμε αναλόγως. Όχι οι άλλοι: εμείς οι ίδιοι.
No comments:
Post a Comment