Καλοτάξιδο το νέο site της Βαβυλωνίας

Οι άνθρωποι πίσω από το ολοκαύτωμα

Επιστολή του Θωμά Κοροβίνη, συγγραφέα-τραγουδοποιού, που εκδίδει τα βιβλία του στην Αγρα, προς τον Σταύρο Πετσόπουλο

ΑΓΑΠΗΤΕ ΜΟΥ ΣΤΑΥΡΟ

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ, ΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΘΗΚΑ ΚΑΠΩΣ ΑΡΓΑ, ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΒΑΘΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΟΡΥΒΟ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕ Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΤΟΥ ΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΔΗ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ ΣΤΗΝ ΑΓΡΑ. ΔΕ ΘΥΜΑΜΑΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΙΓΟΣΤΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ. Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΣΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ. Η ΑΠΟΛΥΣΗ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΝΟΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟΥ, ΜΙΑΣ ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΠΟΥ ΠΡΟΗΛΘΕ ΑΠΟ ΚΑΚΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΣΥΝΕΝΝΟΗΣΙΑ Ή ΚΑΙ ΑΣΥΜΦΩΝΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΪΟΝ ΕΣΚΕΜΜΕΝΗΣ ΔΙΩΞΗΣ. ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΞΑΛΛΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕ ΣΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΣΕ ΔΙΑΚΡΙΝΕΙ.

ΓΝΩΣΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΟΤΙ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ ΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΗΜΕΙΩΘΕΙ ΙΚΑΝΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΑΝΤΙΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΑΤΑΣΘΑΛΙΩΝ, ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΑΘΕΤΗΣΗΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΡΑΠΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, ΣΟΒΑΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥΣ ΕΝ ΠΟΛΛΟΙΣ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΝ, Η ΑΓΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕ ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΘΟΥΝ. ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΟ, ΠΛΟΥΣΙΟ, ΣΟΒΑΡΟ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΕΙΡΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΣΥΧΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΕΝΑΣ, ΙΣΩΣ Ο ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΦΤΑΙΧΤΗΣ, -ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΤΟΥ ΑΤΟΠΗΜΑ- ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΛΟΥΣ Ή ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

ΩΣΤΟΣΟ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΒΑΡΥ. ΟΥΤΕ ΞΕΡΩ, ΟΥΤΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΛΥΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ. ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΟΤΑΝ ΤΙΜΩΡΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ. ΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΑΠΟΛΥΣΗ. ΤΟ ΕΧΩ Ο ΙΔΙΟΣ ΑΝΑΙΤΙΩΣ ΥΠΟΣΤΕΙ -ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ- ΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΕΡΤ3 ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΦΙΛΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ -ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ- ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΠΡΑΞΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΡΕΒΑΝΣ ΚΑΙ ΕΠΙΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΕΝΣΤΑΝΤΑΝΕ ΜΙΑΣ ΕΓΚΑΘΕΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΟΥΣ. ΠΛΟΥΣΙΑΣ ΟΜΩΣ ,,ΣΟΣΙΑΛΙΖΟΥΣΑΣ,, ΘΥΓΑΤΕΡΑΣ ΞΥΛΕΜΠΟΡΟΥ. ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΕΙΧΑ ΝΑ ΖΗΣΩ -ΟΧΙ ΑΠ' ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ- ΑΛΛΑ ΩΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ. ΚΑΙ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΑΚΙΑ ΜΟΥ ΑΠ' ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ, ΚΑΘΟΛΑ ΑΞΙΟΥΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΝ, ΑΚΟΜΗ..... ΨΑΧΝΟΝΤΑΙ.

ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ Ή ΕΧΩ ΣΥΝΑΙΣΘΑΝΘΕΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ ΝΑ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΤΕΛΙΣΜΟ. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΤΙΛΗΨΗ, Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ, ΠΟΥ ΑΔΙΚΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΑΠΟΛΥΟΝΤΑΙ. ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΗ ΛΥΣΗ ΤΟΥ, Ο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ, ΤΟ ΚΑΚΟ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΤΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ ΜΕ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΕΧΩ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΩ ΕΚΔΟΣΕΙ ΤΑ 9 ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΑ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΑ ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΟΥΝ ΣΕ ΟΜΑΛΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ.

ΣΕ ΧΑΙΡΕΤΩ

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ

Δυο κείμενα μια πολιτική … και το Έκτακτο Συνέδριο

Του Γεράσιμου Γεωργάτου

Μέσα στο Φεβρουάριο δημοσιεύτηκαν δύο κείμενα που παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ομοιότητες: στις 8/2, dosepasa.wordpress.com, το «Μέτωπο Ανατροπής» του Α. Αλαβάνου και στις 19/2, Αυγή, «Η ομιλία στον Πανελλήνιο» του Α. Τσίπρα.

Και στις δύο περιπτώσεις κλίνονται με έμφαση και σε όλες τις πτώσεις η Αντίσταση, η Ανατροπή και η Ενότητα της Αριστεράς, με την Ενότητα νοούμενη ως ενότητα με τον Σταλινισμό και τον Αριστερισμό. Η Μεγάλη Αριστερά και οι εκκλήσεις προς το ΚΚΕ επανέρχονται στην ημερήσια διάταξη, μαζί με την πάση θυσία και τίμημα συμπόρευση, πολύ πέρα από την κοινή μόνο δράση, με τους φορείς και τις ομάδες που συγκροτούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Καλείται φυσικά να προσέλθει και ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ, ώστε με την προσδοκία της συρρίκνωσης ή της κάποτε διάσπασής του να γίνει επιτέλους πραγματικό το όνειρο του ανατρεπτικού Τρίτου Πόλου. Όσο για τη συνάντηση με τους Οικολόγους, αυτή εξαντλείται στην επίκληση κάποιων - άραγε ποιών - δυνάμεων της ριζοσπαστικής οικολογίας.

Και στις δύο περιπτώσεις αφθονεί το καταγγελτικό σφυροκόπημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ απουσιάζουν οι θετικές προτάσεις. Ζητούν την κατάργηση των συγκροτητικών συνθηκών της Ε.Ε, δηλαδή σε τελευταία ανάλυση τη διάλυσή της, όταν υπάρχει όσο ποτέ ανάγκη προώθησης της κοινής οικονομικής και πολιτικής διακυβέρνησης, ακόμα και με συμβιβασμούς με συντηρητικές δυνάμεις που θα ομονοούσαν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Μόνο έτσι αντιμετωπίζεται η δικτατορία των αγορών. Αλλιώς διευκολύνεται το έργο της νεοφιλελεύθερης κατεδάφισης. Τα πανευρωπαϊκά και εγχώρια κοινωνικά μέτωπα και οι «εξεγέρσεις» που προτείνουν, για «μια άλλη από τα κάτω Ευρώπη», ως απόλυτη προτεραιότητα, υποκαθιστούν μεταμορφωμένη στο σήμερα την αντίληψη της δι` εφόδου κατάληψης της εξουσίας και της επίλυσης των προβλημάτων στο σοσιαλιστικό παράδεισο, εν προκειμένω «της άλλης Ευρώπης».

Και στις δύο περιπτώσεις είναι χαρακτηριστική η υποβάθμιση και η αδιαφορία για την εγχώρια θεσμική υστέρηση και τις χρόνιες αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας που απλώς περιγράφονται και καταγγέλλονται, ενώ, είτε ρητώς είτε υπαινικτικώς, είναι σαφής ο προσανατολισμός προς τη συγκρότηση μιας αντισυστημικής – αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με όχημα βεβαίως έναν μετεξελισσόμενο προς αυτή την κατεύθυνση ΣΥΡΙΖΑ και με τον ΣΥΝ υποβαθμισμένο σε συνιστώσα του.

Οι απαράλλακτες σχεδόν πολιτικές που καταγράφονται στα δύο κείμενα επιβεβαιώνουν πως ό,τι επακολουθήσει, από το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ μέχρι την προαναγγελθείσα 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του συμμαχικού σχήματος, δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά μια αμείλικτη μάχη ισχυροποίησης μηχανισμών για ανακαθορισμό συσχετισμών και τελική επικράτηση εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Γεγονός που επαληθεύει ότι οι εντός ΣΥΝ δημοκρατικές δήθεν ευαισθησίες για έκφραση της βάσης, η ρητορική κατά των τάσεων και το εφεύρημα της επανεκκίνησης του κόμματος, δεν αποτελούν παρά φθηνό λαϊκισμό.

Η εκτίμηση αυτή ισχυροποιείται ακόμα περισσότερο καθώς ασκούνται πιέσεις για χρονολογική επίσπευση του συνεδρίου, μείωση του μέτρου εκλογής αντιπροσώπων και αύξηση του αριθμού των συνέδρων. Εδώ ο λαϊκισμός κορυφώνεται. Με πρόσχημα τη δημοκρατία και την ευρύτερη δυνατή έκφραση και αντιπροσώπευση των μελών, στην πράξη όλα αυτά περιστέλλονται μέχρι πλήρους κατάλυσης. Η χρονική συρρίκνωση του προσυνεδριακού διαλόγου - αν επικυρωθεί - φανερώνει απόλυτη αδιαφορία και περιφρόνηση στη δυνατότητα να ακούσουν, να ερωτήσουν και να τοποθετηθούν πολύ περισσότερα μέλη από τα ελάχιστα που θα εγγραφούν στον κατάλογο των ομιλητών τις ημέρες του συνεδρίου. Εκτός αν ως έκφραση και τοποθέτηση θεωρείται πλέον και στην Αριστερά το χειροκρότημα, η ανάταση του χεριού και η ψήφος για αρχηγό και ΚΠΕ.

Και φυσικά, με τη μείωση του μέτρου και την αύξηση του αριθμού των συνέδρων επιβεβαιώνεται απροκάλυπτα η βεβιασμένη απόπειρα αλλαγής συσχετισμών. Σύμφωνα μάλιστα με τα νέα ήθη και τις «φρέσκιες ιδέες», ένας πολυπληθέστερος αριθμός συνέδρων θα αναδείξει και τον πρόεδρο του κόμματος. Αυτό κι αν είναι εφαρμοσμένος παπανδρεϊσμός και ενισχυμένος προεδροκεντρισμός στην κατά τα άλλα ριζοσπαστική αριστερά της βάσης και του κόμματος των μελών. Και σε κάποιο μεθεπόμενο συνέδριο θα αναδεικνύεται επιτέλους ο πρόεδρος από εκεί που πρέπει, δηλαδή με ψηφοφορίες στα καφενεία ή δια βοής σε πολυπληθέστερα συνέδρια, ίσως με τον Τσάβες παραπλεύρως, όπως άλλοτε ο Αείμνηστος με τον Αραφάτ.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον και με ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο και τέτοιες πρακτικές εν εξελίξει, είναι απορίας άξιο πώς ορισμένοι διακηρύσσουν ότι είναι «ώρα για επιστροφή στο κόμμα», (Α. Μανταδάκης, Αυγή, 19/2/10) και αυτό να το επιχειρούν τοποθετούμενοι δήθεν στο κέντρο, δηλαδή δια της αφωνίας και της συμπόρευσης με αυτούς που υλοποιούν αυτό το σχέδιο και συναινώντας, αν όχι πρωταγωνιστώντας, σε αυτές τις πρακτικές.

Όσοι πραγματικά θεωρούν ότι η υφιστάμενη κατάσταση εναγκαλισμού με το ΣΥΡΙΖΑ και το εν εξελίξει πολιτικό σχέδιο έχουν επιφέρει δυσίατη φυσιογνωμική μετάλλαξη στο ΣΥΝ, οφείλουν να εντείνουν τις προσπάθειες και την παρουσία τους εν όψει συνεδρίου για την ανακοπή αυτής της πορείας. Διαφορετικά, θα ολοκληρωθούν οι συνθήκες ασφυξίας για τις ανανεωτικές ιδέες και την πολιτική μιας σύγχρονης δημοκρατικής αριστεράς και το επικείμενο συνέδριο μπορεί να καταγραφεί ως ο τελευταίος σταθμός στη σχέση και στην ταύτιση της Ανανεωτικής Αριστεράς με τον ΣΥΝ.

* Ο πίνακας είναι του Κυριάκου Κατζουράκη "Σύνθεση" Λάδι σε μουσαμά

Μαζικά, ενωτικά (πλην ΚΚΕ) στους δρόμους

Με μια από τις μαζικότερες συμμετοχές που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια σε απεργιακές συγκεντρώσεις απάντησαν σήμερα στους δρόμους της Αθήνας οι εργαζόμενοι.
Φυσικά, επειδή δεν έπρεπε το μόνο φωτογραφικό/τηλεοπτικό προϊόν που θα είχαν στα χέρια τους τα εγχώρια και ξένα ΜΜΕ να ήταν η μαζική ειρηνική διαδήλωση του εργατικού κόσμου, έγινε προσπάθεια να διαλυθεί η πορεία από τις ένστολες δυνάμεις του υπουργείου ... Προστασίας του Πολίτη.

Οταν ο Αλαβάνος ανακαλύπτει την αντιεξουσιαστική νεολαία...

Σύμφωνα με τον Αλέκο Αλαβάνο το πιο ευαίσθητο, πρωτοποριακό, αντισυστημικό, συγκρουσιακό κομμάτι της ελληνικής νεολαίας είναι το... αντιεξουσιαστικό! Δείτε τη λεει στο 0:39 του βίντεο από την πρόσφατη (Δευτέρα 22/2) εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για την αριστερή ανασύνθεση του Συνασπισμού.

« Η Κρίση και ο Ευρωπαϊκός Νότος: Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς»

Ο Συνασπισμός της Αριστεράς των Κινημάτων και της Οικολογίας και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς συνδιοργανώνουν διεθνή εκδήλωση με θέμα: «Η Κρίση και ο Ευρωπαϊκός Νότος: Η απάντηση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς»

Το πρόγραμμα της εκδήλωσης περιλαμβάνει:
Ομιλία του Lothar Bisky, Προέδρου του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Συμπροέδρου της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke).
Χαιρετισμούς εκπροσώπων του Μπλόκο της Αριστεράς Πορτογαλίας (Bloco de Esquerda), της Ενωμένης Αριστεράς Ισπανίας (Izquierda Unida), του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας (PCE) και της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης Ιταλίας (PRC).
Ομιλία του Pedro Páez, Συντονιστή της Τράπεζας του Νότου (Banco del Sur), τ. Υπουργού Οικονομικών του Εκουαδόρ και μέλους της Επιτροπής Στίγκλιτς (Stiglitz Committee).

Ομιλία του Αλέξη Τσίπρα, Προέδρου του ΣΥΝ και Προέδρου της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 27 Φεβρουαρίου, στις 7.00 μμ, στο Ξενοδοχείο Imperial (Πλατεία Καραϊσκάκη, Μεταξουργείο).

Ολοι στην Απεργία

ΜΕ ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

Εργαζόμενες, εργαζόμενοι
Οι τράπεζες και το κεφάλαιο που ευθύνονται για την οικονομική κρίση, σήμερα επιχειρούν με την συνδρομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Κυβέρνησης να πάρουν πίσω τη ρεβάνς και να αφαιρέσουν κατακτήσεις χρόνων που κερδήθηκαν με μεγάλους αγώνες.
Η κατάσταση στην Ελληνική Οικονομία και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει είναι αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, πολιτικές που διεύρυναν την φοροδιαφυγή, ανέχτηκαν την κερδοσκοπία, προχώρησαν σε ιδιωτικοποιήσεις και σε επιλογές που αποδιάρθρωσαν παραγωγικούς τομείς της οικονομίας.
Οι Τράπεζες αφού πήραν τα 28 δις για να καλύψουν τα ελλείμματά τους και τις χασούρες, τώρα ζητούν «αίμα» από τους μισθωτούς συρρικνώνοντας το εργατικό εισόδημα, τα κοινωνικά και ασφαλιστικά δικαιώματα.
Η Κυβέρνηση λειτουργεί σαν υπάλληλος αυτών των συμφερόντων και υλοποιεί τις αντεργατικές εντολές των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το πρόγραμμα σταθερότητας που κατέθεσε σε συνδυασμό με την επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο παίρνει χαρακτήρα οικονομικής κατοχής και είναι η έκφραση της πιο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οι αγορές, δηλαδή αυτές που δημιούργησαν την κρίση και σήμερα κερδοσκοπούν, ζητούν να καρατομηθούν δικαιώματα και η Κυβέρνηση δείχνει πρόθυμη να υλοποιήσει τις απαιτήσεις τους. Η χώρα μας μετατρέπεται σε προτεκτοράτο, αφού κάθε δαπάνη θα προσυπογράφεται από ξένους ελεγκτές.
Προωθούν μέτρα, που εκτός από ληστρικά για το εισόδημα και τα εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, είναι αναποτελεσματικά αφού περιορίζουν την αγοραστική ικανότητα, οδηγώντας την οικονομία στην ύφεση ενώ θα εκτινάξουν την ανεργία στα ύψη.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΝΕΑ ΣΚΛΗΡΑ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

Η επίθεση στο εισόδημα αφορά όλους τους Εργαζόμενους. Η Κυβέρνηση χρησιμοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό προκειμένου να στρέψει την μια κατηγορία εργαζομένων εναντίον της άλλης. Με τις εξαγγελίες της μειώνει το εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων από 10 έως 20%. Όμως η περικοπή αποδοχών των εργαζομένων στο δημόσιο ήδη άνοιξε την όρεξη στους εργοδότες που αρνούνται φέτος να συζητήσουν την πιθανότητα να δοθούν αυξήσεις στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα. Ταυτόχρονα τα νέα φορολογικά μέτρα, με την αύξηση των έμμεσων φόρων, θα επιβαρύνουν το οικογενειακό εισόδημα.
Τα μέτρα που εξήγγειλε ο Υπουργός Εργασίας για το ασφαλιστικό ουσιαστικά καταργούν την Κοινωνική Ασφάλιση. Οι δομικές αλλαγές που σχεδιάζουν ουσιαστικά μετατρέπουν την ασφάλιση από Κοινωνική σε Επαγγελματική στην ουσία σε ιδιωτική. Οδηγούν το Σύστημα από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό. Καταργούν την εγγύηση του Κράτους στις συντάξεις. Οδηγούν σε μια προνοιακή σύνταξη την λεγόμενη Βασική που δεν θα ξεπερνά τα 350 €. Όλα βορά λοιπόν στις τράπεζες που τις αναγορεύουν σε διαχειριστές των αποθεματικών των Ταμείων, αυτές δηλαδή που κατέκλεψαν τα αποθεματικά μας για χρόνια προκειμένου να δίνουν φτηνά δάνεια στις επιχειρήσεις. Τα νέα μέτρα οδηγούν σε αύξηση των ορίων ηλικίας, μείωση των συντάξεων μέσα από την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού τους, σε συντάξεις που δεν θα ξεπερνούν τα 700-800 €. Αρνούνται την χρηματοδότηση της Ασφάλισης και των ταμείων, αφήνοντάς τα να βουλιάζουν. Τα μέτρα Γιαννίτση ωχριούν μπροστά στις προτάσεις Λοβέρδου.
Η επιτήρηση από την Ε.Ε. και το Διεθνές νομισματικό ταμείο θα οδηγήσει σε παραπέρα αποδιάρθρωση των ήδη διαλυμένων εργασιακών σχέσεων. Η Κυβέρνηση διατηρεί και διευρύνει τη φάμπρικά που έχει στηθεί με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία. Με τις νομοθετικές ρυθμίσεις παραμένει το απαράδεκτο καθεστώς των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων, των εργαζόμενων με μπλοκάκια, των μερικώς απασχολούμενων.
Η ανεργία καλπάζει και η συνέχιση αυτής της πολιτικής που διευρύνει τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, ανέχεται την μαύρη ανασφάλιστη εργασία, ενώ αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, θα την εκτινάξει στα ύψη με σοβαρές επιπτώσεις στο εργασιακό μέλλον, ιδιαίτερα των νέων.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση η Απεργία στις 24 Φλεβάρη είναι σημαντικός σταθμός που θα καθορίσει αν η Κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του Κεφαλαίου θα καταφέρουν να περάσουν αυτή την πολιτική.
Αγωνιζόμαστε για:
Ουσιαστικές Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, στήριξη της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, δίκαιο φορολογικό σύστημα, αποτροπή των ιδιωτικοποιήσεων, σταθερή και μόνιμη δουλειά, διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων.
Η προπαγάνδα που έχει κυριαρχήσει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης για την αναγκαιότητα των αντεργατικών μέτρων δεν πρέπει να αναστείλει την δική μας δράση. Αντίθετα πρέπει να εντείνουμε την πάλη μας προκειμένου να αποτρέψουμε και τα νέα πιο επώδυνα μέτρα που σχεδιάζονται στις Βρυξέλλες και τα οποία η Κυβέρνηση είναι πρόθυμη να τα εφαρμόσει. Είναι σίγουρο ότι έχουμε τη δύναμη να τους σταματήσουμε.
Προσπαθούν να δημιουργήσουν αντιθέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους προκειμένου να περάσουν την πολιτική τους. Το διαίρει και βασίλευε είναι το μεγάλο όπλο τους. Το δικό μας όπλο είναι η ενότητα όλων των εργαζομένων και ο μαζικός συντονισμένος αγώνας.
Δεν πρέπει να αποτελέσει εμπόδιο η στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ που εξυπηρετεί τα σχέδια της Κυβέρνησης.
Δίνουμε την μάχη για την επιτυχία της Απεργίας. Το σύνθημά μας είναι ένα. Στις 24 Φεβρουαρίου κανένας στη Δουλειά, όλοι στους δρόμους, στις απεργιακές συγκεντρώσεις και στις διαδηλώσεις.
Εργαζόμενες, εργαζόμενοι
Πάρτε την υπόθεση της απεργίας στα χέρια σας. Προχωρήστε σε συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, αντιπαλέψτε την προσπάθεια να μας χωρίσουν, σπάστε τον τρόμο που καλλιεργεί η Κυβέρνηση με την συνδρομή των μεγαλοδημοσιογράφων και των καναλαρχών.
Η επιτυχία της Απεργίας στις 24 Φεβρουαρίου ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή αυτής της αντεργατικής βάρβαρης πολιτικής. Είμαστε οι πολλοί, έχουμε το δίκιο, μπορούμε να τους σταματήσουμε, μπορούμε να νικήσουμε.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 24 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ

ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Αυτόνομη Παρέμβαση

ΛΕΜΕ «ΝΑΙ» ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ - Οικολόγοι Πράσινοι

Οι Οικολόγοι Πράσινοι ενώνουν τη φωνή τους με τους εργαζόμενους που απεργούν την Τετάρτη, τονίζοντας την ιδιαίτερη σημασία που δίνουν στην κοινωνική συνοχή και την κοινωνική δικαιοσύνη.

Στη δημοκρατία οι κυβερνήσεις λογοδοτούν πρώτα από όλα στην κοινωνία. Συνεπώς τα μέτρα και οι πολιτικές οφείλουν πρώτα από όλα να είναι κοινωνικά δίκαιες λαμβάνοντας υπ' όψη την κοινωνία στην οποία αναφέρονται και να μην αφουγκράζονται μόνο τους μηχανισμούς των αγορών.

Σε μια συγκυρία όπου στην ημερήσια διάταξη βρίσκονται περικοπές μισθών, περιορισμοί ασφαλιστικών δικαιωμάτων και προοπτική εκτεταμένης ανεργίας, ο κόσμος της εργασίας χρειάζεται να κάνει αισθητή την παρουσία του και να αρθρώσει το δικό του λόγο. Πόσο μάλλον όταν ακόμα και ετούτη την στιγμή τα δημοσιονομικά μέτρα αγνοούν ως εν δυνάμει πηγή εσόδων τον περιορισμό των υπέρογκων στρατιωτικών εξοπλισμών, την φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και των προκλητικών καταναλωτικών προτύπων.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι πιστεύουμε ότι οι εργαζόμενοι, αλλά και οι άνεργοι, πρέπει να έχουν κεντρικό ρόλο στον ευρύ δημόσιο διάλογο που χρειάζεται επειγόντως η χώρα για την έξοδο από την κρίση:

• Με ενεργοποίηση της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και προώθηση διεθνών πρωτοβουλιών για ένα Πράσινο Κοινωνικό Συμβόλαιο, που θα αντιμετωπίζει ταυτόχρονα τη δημοσιονομική, οικονομική, περιβαλλοντική και κοινωνική κρίση.
• Με επείγουσα τόνωση της πραγματικής οικονομίας, ιδιαίτερα σε τομείς κρίσιμους για μια πράσινη στροφή.
• Με συνολικότερη φορολογική μεταρρύθμιση, προσανατολισμένη στη στήριξη της απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας.
• Με διαμόρφωση βιώσιμων προτύπων παραγωγής και κατανάλωσης, και ενθάρρυνση μιας οικονομίας συμφιλιωμένης με την προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική συνοχή.
• Με προτεραιότητα στα συλλογικά αγαθά και στην ποιότητα της ζωής, που αποτελεί δικαίωμα όλων και είναι ανεπίτρεπτο να στηρίζεται μόνο στην αγοραστική δύναμη.

Η εκπρόσωπος τύπου Ιωάννα Κοντούλη δήλωσε : «αν και θεωρούμε ότι η ποιότητα ζωής δεν είναι ο καταναλωτισμός, αποτέλεσμα των πολιτικών που ακολουθήθηκαν ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, από την άλλη όμως είναι ανεπίτρεπτη η συνεχής μείωση της αγοραστικής μας δυνατότητας να εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά ως λύση.»

Η μικρή Α.Π. πάει συνέδριο

Του Κώστα Ανδρέου

Τελικά η Α.Π. πάει στο συνέδριο.

Κάτι σαν την μικρή κοκκινοσκουφίτσα που πάει στην γιαγιά της και ο κακός λύκος, αλοίμονο, είναι εκεί στο δάσος και καιροφυλακτεί. Τι πιθανότητες έχει;

Πόσοι σύνεδροι, ποιο ποσοστό της επιφυλάσσει η συμμετοχή της; Τι θα εκπροσωπεί αύριο, αυτό το ιστορικό ρεύμα;

Ποιος πήρε την ευθύνη να την οδηγήσει σε τέτοια περιπέτεια;

Εχει πιθανότητες η κοκκινοσκουφίτσα να νικήσει τον κακό λύκο και να μετατρέψει αυτό το συνέδριο από συνέδριο εκκαθάρισης και περιθωριοποίησης προδιαγεγραμμένης, σε συνέδριο ουσιαστικό, σε συνέδριο αποκαθήλωσης του αριστερισμού και του τυχωδιωκτικού οπορτουνισμού;

Εγώ υποστηρίζω, παρά την πλήρη διαφωνία μου για την συμμετοχή της Α.Π. σ’αυτό, ότι έχει την πολιτική και ιδεολογική επιρροή για να κερδίσει.

Να κερδίσει. Όχι να επιβιώσει. Να κερδίσει για το καλό όλης αυτής της ιστορικής περιπέτειας. Να κερδίσει για το καλό της Ανανεωτικής Αριστεράς , για το καλό όλης της χώρας.

Για να συμβεί αυτό όμως, υπάρχει μια προυπόθεση.

Να μετατρέψει το συνέδριο από συνέδριο αφωνίας σε συνέδριο πολιτικής συζήτησης με ένα και μόνο θέμα. Πως θα βγεί η χώρα από την κρίση.

Δεν είμαι μέλος του ΣΥΝ και προφανώς δεν μου πέφτει και λόγος για το τι θα κάνει η Ανανεωτική Πτέρυγα, αλλά έτσι επειδή με μεγάλη ευγένεια αυτό το site φιλοξένησε τη γνώμη μου, όποτε τα επιθύμησα, νοιώθω υποχρεωμένος να πώ την γνώμη μου.

Το ιδεολογικό όριο της παραδοσιακής Αριστεράς.

Η Ανανεωτική Αριστερά, λούζεται διάφορα επίθετα, από τους «αυτόκλητους» αριστερούς του Αριστερού Ρεύματος, του Κοκκινοπράσινου και των συνιστωσών περί τον Αλαβάνο συνιστουσών για έναν και μόνο λόγο. Το έχω ξαναπεί στο κείμενό μου σ’αυτό το site όπου υποστήριζα ότι η Αριστερά πρέπει να βγάλει την επανάσταση από το μενού της αν θέλει να κάνει αριστερή πολιτική και έτσι δεν επανέρχομαι.

Θα προσθέσω όμως ένα απλό λογικό σχήμα για να γίνει κατανοητή αυτή η κεντρικού χαρακτήρα ανάγκη.

Το 17 οι Μπολσεβίκοι, έκαναν την επανάσταση στηριζόμενοι στην συμμαχία των εργατών με τους αγρότες, επειδή το βασικό αίτημα μιας επανάστασης και η βασική προϋπόθεση αποδοχής της από την κοινωνία και συστράτευσης, είναι το εγχείρημα να μπορεί να καταλήξει σε μια βασική δυνατότητα.

Η επανάσταση πρέπει να μπορεί να θρέψει, να δώσει ψωμί –ένα από τα τρία συστατικά του κεντρικού συνθήματός της «Ψωμί , γή, ειρήνη»- στην κοινωνία. Η επανάσταση πρέπει να μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία με την εξασφάλιση των στοιχειωδών αναγκών της.

Σήμερα η κρίση στην Ελλάδα, μας καλεί να απαντήσουμε ξανά στο ίδιο σύνθημα, αν θεωρούμε ότι χρειάζεται μια επανάσταση για να λυθεί.

Ολοι αυτοί που περιμένουν η κρίση να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις και «κινηματικές ευκαιρίες», θα πρέπει να απαντήσουν πριν απαντήσουν σε δευτερεύοντα θέματα, στο ερώτημα.

Με ποιους και πως θα εξασφαλίσει αυτή η άλλη, η επαναστατική εκδοχή, το ψωμί της χώρας;

Οι αγρότες πριν από έναν μήνα ακόμη ήταν στα μπλόκα για να πάρουν τις επιδοτήσεις με τις οποίες έχουν μάθει να ζούν τα τελευταία 30 χρόνια. Όχι μόνο δεν έχουν να προσφέρουν ψωμί, αλλά χρειάζονται και αυτοί μια επιδότηση για να επιβιώσουν.

Οι βιομηχανικοί εργάτες, μετά την φυγή 50.000 επιχειρήσεων στα βαλκάνια, αποτελούν μειοψηφία που κινδυνεύει να χάσει και αυτή την δουλειά της, αν κάποιος καταλάβει τα όποια εργοστάσια.

Οι εργάτες στον τουρισμό, τρέμουν τον «Δεκέμβρη» του Αλαβάνου που θα μειώσει τις αφίξεις τουριστών σε μια χώρα με κοινωνικές εκρήξεις, αν αναλογιστούμε τον νεανικό Δεκέμβρη και τις φωνές των «μικροαστών» του τουρισμού «τότε».

Ας μη μιλούμε για την οικοδομή, για το εμπόριο και τους 1 εκατομμύριο εργαζόμενους στον Δημόσιο Τομέα, που περιμένουν με αγωνία αν θα καταφέρουμε να πάρουμε τα απαιτούμενα δανεικά για να πληρωθούν τον μισθό τους.

Αν κάνουμε λοιπόν ταμείο, βλέπουμε ότι η Αριστερά δεν μπορεί να στηριχτεί στα «παραδοσιακά κοινωνικά υποκείμενα» που θα τις έδιναν την δυνατότητα να τραβήξει τον επαναστατικό της «μονόδρομο».

Αν πετύχει η ακτιβίστικη κοπτοραπτική της μέσα σε μια χαοτική εξέγερση των συντεχνιών, θα καταρρεύσει την άλλη μέρα το πρωί. Αυτός ο στρατός στερείται «επιμελητείας».

Αυτό είναι το σημείο που η Ανανεωτική Αριστερά , με την φρονιμάδα της και τις πραγματιστικές προσεγγίσεις της στο πρόβλημα της κρίσης, μπορεί να οργανώσει την πρότασή της, την συνεισφορά της στο κενό πολιτικής ανάλυσης και πρότασης στην συγκυρία.

Αυτό είναι το σημείο, που κάνει αριστερή πολιτική την πολιτική του δρόμου της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και τυχοδιωκτική αυτή της αριστερής και της αριστερίστικης στροφής, των κινηματικών εφόδων στο πλευρό κάθε συντεχνιακής λαθροχειρίας, που θέλει να κρατήσει τα προνόμια που κατέκτησαν με ποικίλους εκβιασμούς στο παρελθόν, που αρνείται να αποδεχθεί ότι η κρίση ή θα οδηγήσει σε ολοκαυτώματα ανεργίας αδύναμων κοινωνικών μερίδων ή θα μας φωτίσει να προχωρήσουμε σε εξορθολογιμούς με γνώμονα την «κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη στους πλέον αδύναμους τουλάχιστον».

Συμπέρασμα

Η μικρή κοκκινοσκουφίτσα, μόνο έτσι μπορεί να νικήσει τον κακό λύκο, φίλοι μου. Μόνο με την αποδόμηση των επαναστατικών φαντασιώσεων , των κατά τα άλλα αγαπητών συντρόφων των άλλων τάσεων και ευρύτερα των αριστερών. Μόνο με την αποδόμηση των ιδεολογικών τυφλώσεων και την πρόταξη της Λογικής.

Μόνο έτσι, μπορεί να ξεκαθαρίσει η θολούρα των μεγαλοστομιών και η αποκόληση των σταθερών φοβικών ΟΧΙ της σε κάθε κυβερνητική επιλογή.

Η Αριστερά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δουλειά της είναι να οδηγήσει την κοινωνία με δικαιοσύνη και φροντίδα στην έξοδο από την κρίση. Πρέπει να καταλάβει ότι καλείται να επιβεβαιώσει ότι είναι η πολιτική δύναμη της λογικής.

Η διακυβέρνηση της χώρας, στην κρίση, δεν είναι υπόθεση κοινοβουλευτικών συσχετισμών μόνο. Οι προτάσεις όλων θα συζητούνται και θα επιβάλλονται από την κοινή γνώμη και εκεί η Ανανεωτική Αριστερά μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο , για το καλό ή το χειρότερο. Ας διαλέξει.

*Το χαρακτικό είναι της Βάσως Κατράκη ("Κοπέλες")

Ντοκουμέντο - αποφάσεις της πανελλαδικής σύσκεψης της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

1. ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝ – Η «ΣΥΡΙΖΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΟΥ

Το 2009, εν μέσω της εκδίπλωσης της οικονομικής κρίσης σε όλες της τις διαστάσεις, ήταν έτος πυκνό σε πολιτικές εξελίξεις για την χώρα, με δύο εκλογικές αναμετρήσεις, αλλαγή κυβέρνησης, αναγνώριση της ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας και επισημοποίηση της πλέον επώδυνης κοινοτικής επιτήρησης.

Ταυτόχρονα για τον χώρο του ΣΥΝ αποτέλεσε έτος καθοριστικών εξελίξεων, που σχετίζονται με την εκλογική του απήχηση, με την πορεία, συνοχή και προοπτική του συνεργατικού σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ και που εκφράζουν, σε τελευταία ανάλυση, την ήττα της γραμμής του 5ου Συνεδρίου και της «Αριστερής στροφής»του.

Η Ανανεωτική Πτέρυγα (Α.Π.) εγκαίρως, αμέσως μετά την ήττα των ευρωεκλογών, υπογράμμισε ότι μετά το τακτικό Συνέδριο σημαντικές πολιτικές επιλογές της ηγεσίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ- η πολιτική αλαζονεία που επέδειξε την περίοδο της δημοσκοπικής έκρηξης, τα λάθη και οι παραλείψεις την περίοδο του Δεκεμβρίου 2008, τα προβλήματα που προέκυψαν από τη συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου και η δριμεία σύγκρουση Αλαβάνου -Τσίπρα -, προκάλεσαν σοβαρά ρήγματα στη σχέση του κόμματος με πάρα πολλούς αριστερούς, ενεργούς πολίτες, αγωνιστές και αγωνίστριες που δεν αναγνώριζαν σε αυτές τις επιλογές τον ανανεωτικό, δημοκρατικό, αριστερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό του ΣΥΝ.

Η ψήφος «δεύτερης ευκαιρίας» προς τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές δεν ήταν αποτέλεσμα μιας ριζικής αλλαγής της πολιτικής-ιδεολογικής παρουσίας του χώρου. Το θετικό εκλογικό αποτέλεσμα εξηγούν: ο παραμερισμός της «αριστερής στροφής», η μείωση του εκπεμπόμενου αντισυστημικού λόγου και η προβολή προγραμματικών θέσεων καθώς και η θετική παρουσία του προέδρου του ΣΥΝ, αλλά κυρίως η πρωτοφανής πολιτική συγκυρία της διεξαγωγής αυτών των εκλογών σε συνθήκες παράδοσης της διακυβέρνησης από την ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ, της απόλυτης βεβαιότητας του εκλογικού σώματος – πρωταρχικά των αριστερών πολιτών- για τον σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με την συνακόλουθη απουσία ανταγωνιστικής διεκδίκησης των ψήφων του ενδιάμεσου χώρο μεταξύ ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ-γεγονός πρωτοφανέρωτο στη μεταπολιτευτική περίοδο.

Μετά τη σχετική ύφεση της εσωστρέφειας και της συζήτησης για τα εσωκομματικά θέματα, λόγω της προεκλογικής περιόδου, επανήλθαν όλα τα προβλήματα που απασχόλησαν τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο του καλοκαιριού (θέματα πολιτικής γραμμής με αιχμή το χαρακτήρα της αντιπολίτευσης, σχέσεις ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, προοπτική ΣΥΡΙΖΑ, ηγεσία κλπ).

Επιπροσθέτως οι αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν αρνητική τομή στην πορεία του. Στις πολιτικές επιλογές και θέσεις του σχήματος ήλθε να προστεθεί και η απόφαση για θέσπιση ενιαίας κάρτας-μέλους, η διαμόρφωση κινήσεων του ΣΥΡΙΖΑ στο πρωτοβάθμιο επίπεδο (πολιτικές κινήσεις και ενδιάμεσα όργανα) που διαμορφώνει μια εντελώς καινούργια πραγματικότητα. Το συμμαχικό πολιτικό σχήμα μετατρέπεται σε κομματικό σχηματισμό εντός του 2010. Η ομολογημένη φιλοδοξία είναι η 4η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ να επικυρώσει τη «νέα ποιότητα» και το ποιοτικό άλμα.

Ο εγκλωβισμός του ΣΥΝ, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, σε αριστερίστικη ατζέντα, αντισυστημικές πολιτικές θέσεις, ιδεολογική αδράνεια απέναντι στον εξτρεμισμό και σε εκδηλώσεις βίας, ακραίο αντιευρωπαϊσμό, επιλογές που παρουσιάστηκαν ως νέα ενότητα, έχει βαθύνει τα ρήγματα και την κατάτμηση στον χώρο που παραδοσιακά εξέφρασε ο ΣΥΝ.

Η ηγετική επανεμφάνιση του Αλ. Αλαβάνου, με κινήσεις, παρεμβάσεις, πολιτικές πρωτοβουλίες αποσταθεροποιεί την ηγεσία του ΣΥΝ και την οδηγεί σε διαγκωνισμούς, σπασμωδικές κινήσεις και πολιτικές πρωτοβουλίες αναντίστοιχες με την κρισιμότητα των καιρών.

Η αναντιστοιχία των κεντρικών επιλογών της κομματικής πλειοψηφίας με το αποτύπωμα της κοινωνικής βάσης οδηγεί σε κρίση δημοκρατικής νομιμοποίησης της σημερινής γραμμής (όπως απέδειξαν και δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις) και σε πολιτικό αδιέξοδο το χώρο.

Ο Ανανεωτικός χώρος δεν εκφράζεται, δεν αναγνωρίζεται στην κεντρική εικόνα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (παρά μόνον περιπτωσιακά και σε ορισμένα θέματα, κυρίως ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων). Δρα σε συνθήκες πολιτικής και ιδεολογικής ασφυξίας.

2. ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ

- Η ένταξη των μικρών και μεγάλων κοινωνικών αγώνων στη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου προς το σοσιαλισμό, ειδικά μέσα στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης και της πολιτικής – ηθικής κρίσης. Με καθημερινό αγώνα για τη διεύρυνση της δημοκρατίας, για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των νέων, των γυναικών, των ανέργων, των μεταναστών, την προστασία του περιβάλλοντος, την δημοκρατική ολοκλήρωση και την προοδευτική Ευρωπαϊκή πορεία.

Σοσιαλισμός και δημοκρατία αποτελούν πεδία αλληλένδετα. Η δημοκρατία νοείται ως αποκλειστικό πεδίο και στόχος. Πρώτιστος στόχος η καταπολέμηση της αμφισβήτησης και της υπονόμευσης των δημοκρατικών θεσμών που σήμερα πλήττονται από τα αδιαφανή κέντρα εξουσίας. Επιδίωξη η συμμετοχή, όσο το δυνατόν πιο ισχυρή, σε όλους τους θεσμούς.

-Οι αλλαγές δεν μπορούν να έχουν ως προωθητική δύναμη τη βία, αλλά την πλατιά λαϊκή ενότητα πάνω σε ώριμους στόχους. Δεν μπορούν να στηρίζονται στον κρατικισμό, στο δογματισμό και στην αυταρχική κομματική εξουσία. Φορείς εξουσίας για δημοκρατικές, προοδευτικές αλλαγές μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν οι νέες συσπειρώσεις και συνασπισμοί πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Αυτές καλλιεργούνται με την ιδεολογική μάχη υπέρ της ενότητας, την απόδειξη της αποτελεσματικότητάς τους στην άσκηση εξουσίας σε επιμέρους θεσμούς. Επιδιώκουν τη θεσμική αναδιάρθωση του κράτους με αποκέντρωση στην πράξη, αλλά και ενίσχυση του ρόλου των δυνάμεων της εργασίας και της δημιουργίας. Έχουν στόχο την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά δεν εξαντλούνται εκεί.

- Οι πολιτικές παρεμβάσεις και επιλογές νοούνται από θέση ευθύνης για την πορεία της χώρας με πλήρη απόρριψη της πολιτικής της καλλιέργειας κρίσεων και καταστροφικών αδιεξόδων. Οι κοινωνικοί αγώνες αποκτούν προοπτική και δύναμη όταν χαράσσουν διεξόδους - βαθιές αλλαγές στο σημερινό κράτος και την οικονομία.

-Η εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων – και στην εθνική τους διάσταση- ταυτίζεται με τη σταθερή και ενεργό θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Καταγγελία κάθε σκέψης υπαναχώρησης από το ευρώ και τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτό. Οικοδόμηση συμμαχιών σε επίπεδο κρατών και πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για κοινές δράσεις και ενωσιακές πολιτικές διεξόδου από την κρίση με αλληλεγγύη.

Οι άξονες πολιτικών σε μια μεσομακροπρόθεσμη βάση, που θα προωθούν το σταθερό όραμα μιας πολιτικά ενοποιημένης Ευρωπαϊκή Ένωση(Ε.Ε.) κοινωνικής και οικολογικής, αφετηριακό στοιχείο τους έχουν την πολιτική απόφαση για ενιαία ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση σε προοδευτική κατεύθυνση, τη διαπραγμάτευση ενός νέου Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, με την διασφάλιση του πολιτικού ελέγχου της ΕΚΤ από τα εκλεγμένα θεσμικά όργανα και της λειτουργίας της ως «δανειστή της ύστατης στιγμής», καθώς και με ένα ισχυρό αποθεματικό ταμείο, τις μακρόπνοες διαρθρωτικές πολιτικές, πολιτικές για την προστασία του περιβάλλοντος και για την ενίσχυση της απασχόλησης, τη διεκδίκηση ενός νέου προοδευτικού ευρωπαϊκού συντάγματος.

- Οι πόλεμοι συνεχίζουν στον πλανήτη με την ευθύνη των ΗΠΑ και χωρών της Ευρώπης, η βία δεν μειώνεται και η άνιση κατανομή πλούτου και εισοδημάτων κυριαρχεί.

Ο αριστερός μας διεθνισμός δεν περιορίζεται στους ευρωπαϊκούς λαούς. Ο παραδοσιακός εθνικισμός και ο ρατσισμός παραλύει τη δημιουργική λαϊκή δύναμη και ακυρώνει τα αισθήματα αλληλεγγύης.

-Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι παγκόσμιες και καθολικές αξίες και έχουν απόλυτο χαρακτήρα. Δεν σχετικοποιούνται στη βάση γεωγραφικών περιοχών και πολιτιστικών παραδόσεων, ούτε η υπεράσπισή τους εξαρτάται από οικονομικά και κρατικά συμφέροντα ή από εθνικές, θρησκευτικές, ταξικές, «αντιιμπεριαλιστικές» ή άλλες σκοπιμότητες και ιδεολογίες.

Είναι αδιαίρετα. Δεν μπορεί να υπάρξει ικανοποίηση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, αν δεν ικανοποιούνται τα θεμελιώδη οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, αλλά και το αντίστροφο.

Είναι ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά, την καταγωγή και τις πεποιθήσεις τόσο του θύματος όσο και του θύτη (αρχή της αμεροληψίας).

-O νέος αριστερός μεταρρυθμισμός έχει νόημα και γόνιμες προοπτικές μόνον όταν επιχειρείται σε κάθε βήμα με τη συμμετοχή, την πάλη και τον έλεγχο των εργαζομένων, όταν οι συγκεκριμένες λύσεις και πολιτικές που προωθεί εμπνέονται και χαρακτηρίζονται από τις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού και της οικολογίας, όταν είναι δηλαδή κοινωνικά γενικεύσιμες και υπηρετούν την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη, όταν έχουν διαρθρωτικό χαρακτήρα, όταν είναι συμβατές με την προστασία και την αναβάθμιση του περιβάλλοντος, όταν εγγράφονται στη λογική της αειφορίας και της πράσινης ανασυγκρότησης της οικονομίας.

- Η ενσωμάτωση στον πυρήνα της συγκρότησης της ανανεωτική αριστεράς ότι Αριστερά και Οικολογία δεν είναι πλέον δυνατό να λειτουργήσουν χωριστά ως δυνάμεις σφαιρικού μετασχηματισμού.

Μαζί όμως μπορούν να συνθέσουν ένα καινούριο όραμα για τον κόσμο και τις σύγχρονες κοινωνίες. Αυτό όμως σημαίνει βαθιές αλλαγές στον τρόπο που, ως αριστεροί/ές, σκεφτόμαστε και δρούμε, στα οράματα, στις αξίες, στις προτάσεις μας.

- Η προγραμματική συνάντηση ανανεωτικής αριστεράς με τις δυνάμεις της Οικολογίας – που δραστηριοποιούνται στο κόμμα των Οικολόγων-Πρασίνων και όχι μόνον, αλλά και σε μεγάλο αριθμό κινήσεων και δραστηριοτήτων στη χώρα, με σοβαρή συμμετοχή και προσφορά των νέων.

- Οι δυνάμεις της τεχνολογίας και της επιστήμης στον 21ο αιώνα αποτελούν τη δύναμη κοινωνικού μετασχηματισμού. Δεν πρόκειται για μεμονωμένους επιστήμονες ή περιορισμένες πληθυσμιακές ομάδες, όπως συνέβαινε έως τα μέσα σχεδόν του 20ού αιώνα. Σήμερα όλο και οι περισσότεροι εργαζόμενοι, ακόμη και σε χώρες όπως η Ελλάδα, έχουν υψηλή εκπαίδευση ή θα έχουν σε λίγα χρόνια (αν όχι ανωτάτης παιδείας, τουλάχιστον μέσης). Από την θέση τους στην παραγωγή δύνανται να λειτουργήσουν ως απελευθερωτές της κοινωνίας. Για τον κεντρικό τους ρόλο αυτό είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος της ανανεωτικής Αριστεράς. Ο αγώνας, η μέριμνα και η αλληλεγγύη για την «ξεχασμένη κοινωνία»( άνεργοι, χαμηλά αμειβόμενοι και σε άτυπες μορφές εργασίας, μετανάστες, φτωχοί, συνταξιούχοι, αποκλεισμένοι, κυνηγημένοι κλπ.) αποτελούν αυτονόητες προτεραιότητες.

3. ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ- Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη μιας οικονομικής κρίσης, τέτοιας που δεν έχει γνωρίσει από την μεταπολίτευση. Σε μια Ε.Ε., που έχει κλυδωνισθεί από την παγκόσμια κρίση, που οι ασθενέστερες χώρες του Νότου δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την πορεία των πρώτων βημάτων ανάκαμψής της και που επιπλέον απειλούνται, αρχής γενομένης από την Ελλάδα, από τις επιθέσεις των πιο άγριων κερδοσκοπικών κεφαλαίων.

Η ήττα της κυβέρνησης Καραμανλή έχει αφήσει μακροχρόνιο σημάδι. Καλλιέργησε λαϊκές ελπίδες και στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έχουν επενδυθεί προσδοκίες από μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού.

Η κυβερνητική πρακτική και το έργο των πρώτων 100 ημερών, όμως, αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών και των περιστάσεων. Πέρα από μεγάλες εξαγγελίες προθέσεων υπήρξαν μικρές παρεμβάσεις και έργα.

Ο πειθαναγκασμός της κυβέρνησης σε αλληλοδιάδοχες λήψεις μέτρων που οι αγορές και τα κέντρα εξουσίας της Ε.Ε. επιβάλλουν για την αντιμετώπιση των συσωρευμένων μακροχρόνιων προβλημάτων, των ελλειμμάτων και του χρέους, που παροξύνονται από την οικονομική κρίση, μαρτυράει έλλειψη σχεδίου και σταθερότητας επιλογών. Τα πακέτα των μέτρων που έχουν ήδη εξαγγελθεί και αυτά που έρχονται, ουσιαστικά ανατρέπουν το προεκλογικό πρόγραμμα με το οποίο εξελέγη το ΠΑΣΟΚ, με ακραίες περιπτώσεις, σε ό,τι αφορά μειώσεις μισθών και αυξήσεις εμμέσων φόρων.

Σταθερά τα τελευταία χρόνια ως ανανεωτική αριστερά επιμέναμε ότι απαιτούνταν και σήμερα ακόμη περισσότερο απαιτούνται ανακατανομή των διαθεσίμων πόρων και κινητοποίηση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας θέτοντας ξεκάθαρες προτεραιότητες: βελτίωση της εκπαίδευσης, διεύρυνση της παραγωγικής βάσης και των κοινωνικών υπηρεσιών, προστασία του φυσικού πλούτου, άμβλυνση των ανισοτήτων. Ένα μέρος των πόρων πλέον θα αφαιρείται για να αποπληρωθεί το χρέος που η χώρα συσσώρευσε τις περασμένες δεκαετίες. Ιδιαίτερο βάρος αποκτά η αξιοποίηση των διαθεσίμων από τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία τα επόμενα τρία χρόνια. Τα επιλέξιμα έργα δεν μπορεί να συνεχίσουν την πεπατημένη της εικοσαετίας που πέρασε. Πολύ περισσότερο στο όνομα της απορροφητικότητας ή της προσέλκυσης επενδύσεων δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η επιβάρυνση του περιβάλλοντος και η καταδολίευση του νομικού πλαισίου οικολογικής προστασίας. Η έξοδος από την μακροχρόνια ύφεση και η διασφάλιση της αναγκαίας ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας δεν νοείται ότι μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στη συντήρηση παραγωγικών και διαχειριστικών προτύπων που στηρίζονται στη φθηνή εργασία, την εργασία χαμηλής παραγωγικότητας και την ραγδαία φθορά του περιβάλλοντος. Προϋποθέτει επίσης και μια βαθιά τομή στο χώρο του δημόσιου τομέα, με δημόσια διοίκηση που θα μετατραπεί από τροχοπέδη κάθε παραγωγικής προσπάθειας σε αποφασιστικό αρωγό της και με νέο ρόλο των απαραίτητων δημόσιων επιχειρήσεων.

Σε κάθε περίπτωση όλα θα κριθούν από την αντιμετώπιση της οξύτατης δημοσιονομικής κρίσης. Από την ικανότητα αντιμετώπισής της και από το πώς θα κατανεμηθούν τα κοινωνικά βάρη.

Οι παλιές πελατειακές συνταγές – που βαφτίζονταν κοινωνική πολιτική - δεν μπορούν να σταθούν ως γενική πολιτική, όσο κι αν οδηγούν ακόμη και σήμερα στο βόλεμα μικρών κατηγοριών εργαζομένων και μη.

Η πάταξη της διαφθοράς πρέπει να αποτελεί μείζονα επιλογή .Η διαφθορά αφορά και το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Υπονομεύει και διαστρέφει τις κοινωνικές και αναπτυξιακές πολιτικές, υποσκάπτει κάθε προσπάθεια προς ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα. Είναι μορφή ιδιοποίησης, ιδιωτικοποίησης του δημόσιου πλούτου και των δημόσιων αγαθών, προκαλεί ανεπανόρθωτες ζημιές στο περιβάλλον.

Η δίκαιη κατανομή των βαρών αποτελεί κομβικό σημείο στο σύστημα των προτάσεων της ΑΠ. Κεντρικό ζήτημα είναι πώς θα κατανεμηθούν ανάμεσα στην αμοιβή της εργασίας και στα εισοδήματα από κεφάλαια. Η δυναμική καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η αντιμετώπιση των κοινωνικών επιπτώσεων από τη διόγκωση της ανεργίας. Το ποσοστό των υποχρεώσεων που θα μεταφερθεί στις επόμενες γενιές

Οι εγγυήσεις για το πού θα μεταφερθούν οι εξοικονομούμενοι και οι νέοι πόροι αποτελούν ένα δεύτερο κομβικό στοιχείο. Η διασφάλιση της ενίσχυσης των δραστηριοτήτων του κοινωνικού κράτους των νέων εσωτερικών κοινωνικών ελέγχων που οφείλουν να καθιερωθούν στη διαχείριση του Δημοσίου, το μέγεθος των δημοσίων επενδύσεων αποτελούν κρίσιμους δείκτες.

Η Κοινωνική Αλληλεγγύη οφείλει να είναι έμπρακτη και έγκαιρη μέσα στην κρίση. Οι αριστεροί πολίτες δεν μετέχουν μόνον στην απεργία και τη συγκέντρωση - κάνουν καθημερινή πράξη την έκφραση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Χαιρετίζουμε οργανώσεις, πρωτοβουλίες, συμπεριφορές αλληλεγγύης προς του μετανάστες και προς τους συμπολίτες μας ή ολόκληρες ομάδες συμπολιτών που πλήττονται από τον αποκλεισμό, την ανεργία, που θα πληγούν από τις επιπτώσεις της κρίσης.

Εμείς, ως Ανανεωτική Αριστερά, δεν επιδιώκουμε να συμβάλλουμε στην ομαλή λειτουργία του δικομματικού εκκρεμούς. Να αποτύχει και να ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ ώστε να γυρίσει πάλι η ΝΔ.

Στόχος μας είναι να ετοιμάζουμε την επόμενη μέρα.

Να διαμορφωθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις σε επίπεδο σύγκλισης προγραμματικών θέσεων, πολιτικών προτάσεων, φερεγγυότητας προσώπων, για την υλοποίηση μιας εναλλακτικής προοπτικής προοδευτικής διακυβέρνησης μέσα από τη σύγκλιση ευρύτατων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Αυτός ο πλατύς συνασπισμός δυνάμεων στο πολιτικό πεδίο δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει τους Οικολόγους –Πράσινους και τους σοσιαλιστές και να είναι ανοικτός σε κάθε άλλη δύναμη της αριστεράς.

Σήμερα, με την ισχυρή αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ καθώς και με τον τρόπο που αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση, αυτή η προοπτική δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη.

Αλλά και άλλες απαραίτητες συνθήκες δεν συντρέχουν σήμερα, όπως η καλλιέργεια μιας κουλτούρας συνεργασιών στους χώρους της αριστεράς.

Απορρίπτουμε την τυφλή αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ και την πολιτική επένδυση στα αδιέξοδα.

Θέλουμε γέφυρες διαλόγου και κοινής δράσης με τον κόσμο του, με τους πολίτες, και ιδιαίτερα του νέους και τις νέες που αναζητούν νέους αριστερούς και οικολογικούς δρόμους καθημερινής δράσης.

Η επιδίωξη συμμαχίας μας με τους Οικολόγους Πράσινους είναι στρατηγικής σημασίας. Στους κοινωνικούς αγώνες και στις μάχες της τοπικής και περιφερειακής αυτοδιοίκησης.

4. Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Η γραμμή της προγραμματικής αντιπολίτευσης – όταν γίνεται πράξη - αξιοποιεί και τις σημερινές δυνατότητες για θετικές αλλαγές, δεν μεταθέτει τα πάντα στο απώτερο μέλλον.

Ως Ανανεωτική πτέρυγα δεν χτίζουμε το πολιτικό προφίλ του αριστερού, ανανεωτικού χώρου πάνω στη συνεχή φραστική καταγγελία.

Οφείλουμε να συγκεντρώνουμε τα πυρά μας – μαζί με τις άλλες δυνάμεις που συμφωνούν - στα κρίσιμα, κομβικά σήμερα ζητήματα. Οι κοινωνικοί αγώνες, που θα αναπτυχθούν λόγω της οικονομικής κρίσης και των γενικότερων κυβερνητικών επιλογών ή παραλήψεων δεν μπορούν να έχουν στόχο την διατήρηση είτε απόσπαση ειδικών απαλλαγών, εισοδηματικών ρυθμίσεων και εξυπηρετήσεων. Η μετακίνηση πόρων που εμείς επιδιώκουμε είναι από την κατανάλωση ιδιωτικών αγαθών στη διεύρυνση των δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, δημόσιοι χώροι, συγκοινωνίες, πολιτιστική ζωή) και στη δημιουργία των απαιτούμενων υποδομών γι΄ αυτά.

Η εξοικονόμηση δαπανών του δημοσίου και της αυτοδιοίκησης δεν μπορεί να αποτελεί υπόθεση, δουλειά αποκλειστικά των κυβερνώντων. Αυτή είναι μια παραδοσιακή στάση, ανεπαρκής σήμερα. Επιδιώκουμε με αντιπροσωπευτικές διαδικασίες, αλλά και κινηματικές συσπειρώσεις, την παρεμβολή των πολιτών, μακριά από αδιέξοδες συντεχνιακές λογικές.

Στόχος μας είναι να αναλάβει πιο αποφασιστικό ρόλο στις κρατικές υποθέσεις ο κόσμος της εργασίας και της δημιουργίας μέσα απ΄ τη διεύρυνση των δημοκρατικών θεσμών, τη συμμετοχή και τον έλεγχο του δημοσίου χρήματος.

Τα εργασιακά δικαιώματα, οι εργασιακές σχέσεις και οι συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας να διασφαλιστούν ώστε να παρέχουν στους εργαζόμενους, Έλληνες και μετανάστες σιγουριά, και να διαμορφώνουν όρους δημιουργικής και υπεύθυνης απασχόλησης, που ευνοούν τη συλλογικότητα, τη συνεργασία, την ανάληψη ευθυνών και την αλληλεγγύη.

Οι περιφερειακές και τοπικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου είναι άριστο πεδίο ανάπτυξης της ενωτικής προγραμματικής πολιτικής μας. Είναι πρώτα πεδίο ανάπτυξης της συμμετοχής των πολιτών (όχι μόνον μέσω ηλεκτρονικής διαβούλευσης) στον προγραμματισμό και τη διαχείριση σημαντικών πόρων και προϋπολογισμών. Είναι πεδίο διάδοσης, υλοποίησης νέων πολιτικών κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης – οικολογικής, υπέρ της εργασίας και της δημιουργίας.

Στο Διαρκές Συνέδριο για το Πρόγραμμα του ΣΥΝ, πριν από ένα χρόνο, ως Α.Π. καταθέσαμε κείμενο συμβολής στο οποίο παρουσιάζονται οι Προγραμματικές μας θέσεις Οι πολιτικές μας προτάσεις μέσα από αυτή την προγραμματική θεώρηση προκύπουν.

5. ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΜΟΥ – ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Η προετοιμασία αυτής της νέας πορείας απαιτεί την ήττα των αριστερίστικων απόψεων και πολιτικών επιλογών, εντός και εκτός ΣΥΝ.

Βασικός φορέας αυτής της προσπάθειας αλλά όχι ο μόνος – και δεν ενδιαφερόμαστε ούτε στοχεύουμε να είμαστε μόνοι – μπορεί να είναι η Ανανεωτική Αριστερά. Βρίσκεται σήμερα διάσπαρτη στην κοινωνία (ένα μέρος της συσπειρώνεται στην Α. Π.) και τείνει να υποχωρεί οργανωτικά, αν και είναι, όλο και περισσότερο, πολιτικά και ηθικά δικαιωμένη.

Η Διήμερη Πανελλαδική Σύσκεψη της Α.Π. με τη συμμετοχή και ευρύτερων εκτός ΣΥΝ Ανανεωτικών δυνάμεων, όπως του Ομίλου Προβληματισμού ΑΡΣΗ και της Ομάδας στελεχών για την Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς, συνιστά ένα σταθερό βήμα προς την επείγουσα ανασύνταξη της Ανανεωτικής Αριστεράς.

Η ανάδειξη της πολιτικής και ιδεολογικής ταυτότητας, των προτάσεων της Ανανεωτικής Αριστεράς – και όχι η υποταγή σε δογματικές ή αριστερίστικες νοοτροπίες - είναι ο μοναδικός δρόμος σήμερα για την αντιστροφή του κλίματος ασφυξίας που παραλύει τις δυνάμεις της ευρύτερης κοινωνικής και πολιτικής ανανεωτικής αριστεράς.

Η ενεργοποίηση, η πολιτική συνάντηση αυτών των δυνάμεων και ο διάλογος με τις δυνάμεις της οικολογίας και του αριστερού σοσιαλιστικού χώρου είναι πρώτη προτεραιότητα σήμερα.

Το κάλεσμά μας αυτό απευθύνεται σε όλους τους αριστερούς πολίτες και πρώτα από όλα στον κόσμο του ΣΥΝ. Σήμερα περισσότερο από ποτέ γίνεται σαφές ότι δεν θα δυναμώσουμε το χώρο της μη δογματικής αριστεράς - που αναζητά και αμφισβητεί – αν υποκύψουμε στις σειρήνες ενός αριστερισμού που μας περιθωριοποιεί. Δεν καταπολεμούμε τις αδιέξοδες πολιτικές του ΚΚΕ προσπαθώντας να το αντιγράψουμε εν μέρει και ανεπιτυχώς. Ούτε καλλιεργώντας την εικόνα ότι οι επαναστατικές δυνάμεις βρίσκονται στους δρόμους και παίζουν “κλέφτες και αστυνόμους”.

Διδασκόμαστε – πρέπει όλοι να διδαχθούμε - από την κατάσταση των μαζικών κινημάτων το 2009, ύστερα από το Δεκέμβρη.

Απομονώνουμε, καταγγέλλουμε χωρίς περιστροφές την πολιτική της βίας και ιδιαίτερα την πολιτική του «αίματος» που υποστηρίζουν και υλοποιούν σκοτεινά κέντρα.

Αντιλαμβανόμαστε ότι βάση κοινών αγώνων με ευρύτερες, και πέραν της αριστεράς κοινωνικές δυνάμεις, του σοσιαλιστικού και οικολογικού χώρου, δεν μπορεί να αποτελούν ούτε οι «ανατροπές του συμφώνου σταθερότητας» ούτε τα παντός είδους «μπλοκαρίσματα».

Το 2010 είναι κρίσιμο για τη χώρα και για τις αριστερές δυνάμεις και ειδικότερα τις ανανεωτικές. Δεν πρέπει να αποκλείουμε σοβαρές ανακατατάξεις. Από τις επιλογές μας θα κριθούμε αν θα είμαστε στη σωστή πλευρά ή στη λάθος.

6. ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΠΤΕΡΥΓΑ
Στην τελευταία μαζική διαδικασία της Α.Π. (Σεπτέμβριος 2009), άνοιξαν όλα τα θέματα που αφορούν την προοπτική της Α.Π. ως μιας συλλογικότητας του ΣΥΝ.

Από το θέμα της παραμονής ή όχι στον ΣΥΝ και τη συγκρότηση ενός άλλου πολιτικού φορέα της Ανανεωτικής Αριστεράς μέχρι τη διαμόρφωση μιας ευέλικτης τακτικής που θα επιτρέπει προοπτικά την αλλαγή των εσωτερικών συσχετισμών στον ΣΥΝ και την ενίσχυση των ανανεωτικών ιδεών μέσα σ’ αυτόν.

Οποιαδήποτε συζήτηση για τα θέματα αυτά δεν μπορεί να γίνεται ερήμην της πραγματικότητας που διαμορφώνεται καθημερινά στον ΣΥΝ, με αγνόηση του γεγονότος ότι πολλοί σύντροφοι/ισσες που ανήκουν στην Α.Π. δεν συμμετέχουν ουσιαστικά, αλλά ορισμένοι/ες από αυτούς/ές ούτε και τυπικά, στις διαδικασίες του ΣΥΝ, και κυρίως, με παραγνώριση της αυξανόμενης κριτικής από μέλη και στελέχη της Α.Π. για ατολμία της ηγεσίας της Α.Π.

Η συζήτηση που έχει ξεκινήσει στις γραμμές μας, ακριβώς επειδή πρόκειται για μία ζωντανή και σε διαρκή εξέλιξη διαδικασία, με δεδομένα που αλλάζουν και με στοιχεία που προστίθενται καθημερινά, είναι ΑΝΟΙΚΤΗ προς κάθε κατεύθυνση

Στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά το εκλογικό αποτέλεσμα (θετικό εκλογικό ποσοστό για τον ΣΥΡΙΖΑ, διαμόρφωση ισχυρής κοινοβουλευτικής παρουσίας της Α.Π., αξιοσημείωτες καταγραφές στελεχών σε όλη την Ελλάδα) πορευτήκαμε με κατεύθυνση την εξάντληση όλων των περιθωρίων για την αλλαγή της πολιτικής του ΣΥΝ. Αλλαγή και σε ό,τι αφορά τις πολιτικές κατευθύνσεις και σε ό,τι αφορά την πολιτική των συμμαχιών. Σε όλες μας τις προτάσεις αντιμετωπίζαμε ένα ΤΕΙΧΟΣ από την πλευρά της ηγεσίας…

Αυτό, σε κάθε περίπτωση, έχουμε συμφωνήσει ότι σημαίνει: υπεράσπιση των βασικών πολιτικών επιλογών της Α.Π. και άρνηση οποιασδήποτε υποταγής σε διαφορετικές στοχεύσεις.

Πρακτικά, κάτι τέτοιο μεταφράζεται σε σταθερή εκπομπή του ανανεωτικού πολιτικού λόγου (όπου οι απόψεις μας βρίσκονται σε απόκλιση από τις αντίστοιχες θέσεις του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ) τόσο μέσα στα όργανα του κόμματος (ΠΓ, ΚΠΕ, Κοινοβουλευτική Ομάδα), όσο και με δημόσιες πρωτοβουλίες.

Οι αποφάσεις της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν αρνητική τομή στην πορεία του. Η θέσπιση ενιαίου μητρώου μελών, κάρτας μέλους, η συγκρότηση Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικών κινήσεων βάσης, ενδιάμεσων οργάνων, η λήψη αποφάσεων επί όλων των θεμάτων με πλειοψηφία κλπ. διαμορφώνουν μια καινούργια πραγματικότητα.

Κλειδί για την εκτίμηση της μελλοντικής εξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ και συνακόλουθα του ΣΥΝ είναι η ερμηνεία της συνολικής πορείας του ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Αν δηλαδή, αργά αλλά σταθερά και δια της διολισθήσεως, ο ΣΥΡΙΖΑ μετασχηματίζεται σε ενιαίο κόμμα. Σε τέτοιο ενδεχόμενο η Α.Π. θα κληθεί να αποφασίσει για τη συμμετοχή της ή όχι σε ένα πολιτικό οργανισμό με τα αρνητικά χαρακτηριστικά που κατά καιρούς έχουμε επισημάνει και διαφωνήσει.

Προτού καταλήξουμε σ’ αυτή την εκτίμηση, πρέπει να συνυπολογίσουμε τις ορατές σε όλο και διευρυνόμενα τμήματα των μελών και στελεχών του κόμματος δυσκολίες της συνύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ με τον ΣΥΝ και κυρίως τα εμπόδια που θέτουν οι υπόλοιπες συνιστώσες τόσο στη διαχείριση της καθημερινής πολιτικής πραγματικότητας όσο και στην προοπτική του «ανοίγματος» προς το χώρο των ριζοσπαστών σοσιαλιστών και της οικολογίας που, θεωρητικά, αποτελεί κοινό τόπο για τον ΣΥΝ.

Το κείμενο των 23 μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Φ. Κουβέλη,, αλλά και η επίθεση κατά του Σπ. Λυκούδη, αποτέλεσε μια προκλητική ενέργεια, όχι μόνο κατά της Α.Π. αλλά και κατά του ΣΥΝ. Ήταν ένα ακόμη επεισόδιο στην άνευ όρων αντιπαράθεση την οποία επιδιώκουν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Η επανεμφάνιση του Αλ. Αλαβάνου με τις πολοιπίκοιλες παρουσιάσεις και την «πλατφόρμα των 40», όπου μέλη της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ με θέσεις ευθύνης στο σχήμα συμμετέχουν, λειτουργεί εξ αντικειμένου ως ένας νέος ισχυρός πόλος που έρχεται να αμφισβητήσει το πολιτικό βάρος του ΣΥΝ και παρωθεί πολιτικά το σχήμα σε περαιτέρω αντισυστημικές επιλογές και σε άμιλλα αριστερισμού.

Με την τελευταία απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ για τη διεξαγωγή του Εκτάκτου Συνεδρίου, στο 1ο δεκαήμερο του προσεχούς Μαΐου, οι εσωκομματικές εξελίξεις επιταχύνονται.

Η επιχειρηματολογία, που στήριξε την πρόταση για Έκτακτο Συνέδριο, προδιαγράφει και τις επιδιώξεις της ηγεσίας για αποφάσεις του τελικού σώματος, τουλάχιστον σε ότι αφορά τα επίμαχα για την Α.Π. ζητήματα. Η εισήγηση του Προέδρου για το Συνέδριο έλκεται από την ιδέα της επιστροφής σε ένα καθεστώς εσωκομματικής μονολιθικότητας με περιορισμό των διαφορετικών απόψεων στη δημόσια έκφρασή τους, με ασαφείς αναφορές στην ανάγκη αλλαγών στη δομή και λειτουργία του κόμματος και με σαφή απαίτηση από τα μέλη του κόμματος, και προφανώς και από το ίδιο το Έκτακτο Συνέδριο, να επαναβεβαιώσουν τις πολιτικές επιλογές του 4ου και 5ου Συνεδρίου-την περίφημη «αριστερή στροφή»-, καθώς και να επαναβεβαιώσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί στρατηγική επιλογή και να συμβάλλουν στην υλοποίηση των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ, στις τελευταίες συνεδριάσεις της ΠΓ και της ΚΠΕ αλλά και σε δημόσιες τοποθετήσεις στελεχών μας, οριοθετήσαμε με σαφήνεια το πλαίσιο στο οποίο προτείνεται να κινηθούμε ως Α.Π.

Το πλαίσιο αυτό αποφάσισε ομόφωνα και το ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ της Α.Π. στις 07/02/10 και έχει ως ακολούθως:

Επαναβεβαιώνουμε τη θέση μας ότι είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στην μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Παραμένει σταθερή η θέση μας ότι δεν θα πάρουμε κάρτες μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα δεχθούμε να εγγραφούμε σε ενιαίο μητρώο μελών στις τοπικές οργανώσεις.

Είχαμε υποστηρίξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παραμείνει πολιτική συμμαχία. Είχαμε ζητήσει τον ανακαθορισμό των σχέσεων ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση που βαθαίνει καθημερινά στο σχήμα αποδεικνύει τα όριά του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ως σχήμα έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Ζητάμε απεμπλοκή του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Χαράξαμε με σαφήνεια τις δικές μας «κόκκινες γραμμές». Αυτές βέβαια θα έπρεπε να είναι και οι κόκκινες γραμμές του κόμματος.

Ελληνική εθνική ανεξαρτησία ή πολιτική αυτονομία της Ελλάδας;

Του Νικου Κοταριδη

Δεν πρόκειται για λογοπαίγνιο. Είναι όμως τραγικό: Η Αριστερά οφείλει να υπερασπιστεί τον δημόσιο χώρο, αυτόν που διαχειρίζονται οι εθνικές δυνάμεις του δικομματισμού, αυτοί που μας οδήγησαν στην ουσιαστική αναίρεση της πολιτικής μας αυτονομίας. Πού καταντήσαμε! Εδώ και κάτι αιώνες, το εθνικό κράτος λογίζεται ως ενσάρκωση και εγγυητής της πολιτικής αυτονομίας του έθνους, ενός πολιτικού υποκειμένου ικανού να διεκδικεί και να απολαμβάνει πολιτική αυτονομία. Μάλιστα, το Σύνταγμα, όπως και κάθε άλλη ιδρυτική και καταστατική συνθήκη, είναι υπεράνω εσωτερικών διαφοροποιήσεων και δεν συναρτά την άσκηση της εξουσίας με κατεστημένες κοινωνικές ιεραρχίες. Σε κάθε περίπτωση, παρά τις εμπειρίες και τις ιστορικές πραγματικότητες, συνιστά εθνική ύβρι η αναγωγή επιμέρους συμφερόντων στο καθεστώς του εθνικού. Έτσι, ο «αταξικός» και, στο επίπεδο των πολιτικών τουλάχιστον δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, «εξισωτικός» χαρακτήρας του εθνικού κράτους συνιστά εξαρχής τον κοινό παρονομαστή των εθνικισμών παντός καιρού. Η Αριστερά βέβαια, ιδίως στις αναρχοκομμουνιστικές της εκδοχές, και χωρίς να εγκαταλείπει τις εξισωτικές αξιώσεις της πολιτείας μας, υποσημείωνε ανέκαθεν ότι ανάλογες αντιλήψεις συντρέχουν την ταξική εκμετάλλευση.

Η αφετηριακή αντίληψη της Αριστεράς περί της σχέσεως κράτους και ταξικότητας, την τοποθέτησε εκτός των πολιτικών κέντρων όπου διαμορφώνεται το εθνικό συμφέρον, μόνιμο ή περιστασιακό. Αρχής γενομένης από τον εθνάρχη Βενιζέλο έως τον Μεταξά, από τις μετακατοχικές κυβερνήσεις έως το μπλοκ των εθνικών δυνάμεων που απέκλεισε τον Κωνσταντόπουλο από την Προεδρία της Δημοκρατίας, Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της και εθνικό σε όλες τις παραλλαγές του δεν πολυταίριαξαν. Είτε γιατί η συνάντηση αυτή δοκίμαζε τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους είτε γιατί ο διεθνισμός της Αριστεράς δεν έτυχε ανάλογης με τον διεθνισμό του κεφαλαίου νομιμοποίησης στο εσωτερικό της χώρας είτε, τέλος, γιατί ποτέ δεν συναίνεσε η Αριστερά στην «εθνική» φύση ταξικών συμφερόντων ούτε στη νόθευση των καταστατικών αρχών της πολιτείας. Δεν είναι παράξενο που και τώρα το εθνικό συμφέρον είναι περίπου οι συμπτώσεις του τρικομματισμού.

Δεν αναφέρομαι στους εθνικούς ανταγωνισμούς αλλά στον μέσα, δηλητηριώδη, καθημερινό εθνικισμό, εκείνες δηλαδή τις ιδεολογίες που προβάλλουν ως εθνικό ό,τι παραπέμπει στην ταξική φύση του κράτους και των πολιτικών που ασκούνται. Είναι τέτοια μάλιστα η ισχύς των εθνικιστικών ιδεολογημάτων που το πρόσημο «εθνικό» επιστρατεύεται συχνά, προκειμένου να τεθούν μεγάλα ή μικρά ζητήματα εκτός των θεσμοθετημένων πολιτικών ανταγωνισμών. Ας θυμηθούμε τα ελάσσονα: το ανελλήνιστο σούργελο των ολυμπιακών αγώνων ή το αντιευρωπαϊκό καρακατσουλιό της Γιουροβίζιον, η αναγωγή κάθε μεγάλης απεργίας στο εθνικό [κοινό] οικονομικό μας συμφέρον μπας να απονομιμοποιηθούν οι εργαζόμενοι, η ανεκδιήγητη στάση μας έναντι των γειτόνων, οι ποικίλες εθνικές μας ξεφτίλες, όπως λάδωμα, φοροδιαφυγή, αυθαίρετα, μπαζώματα, φακελάκια, ο περίφημος «μπάρμπας στην Κορώνη», το γλείψιμο, οι απολίτικοι κομματικοί στρατοί, τα κρατικοδίαιτα και επηρμένα ΜΜΕ, οι κολλητοί, το βόλεμα… Δεν έχει πού να σταθεί ο έρμος ο Έλληνας, περήφανος, κατά τα άλλα, για το 1821 του, την Εθνική του Αντίσταση, τον Αντιδικτατορικό του Αγώνα, τον πρόσφατο Δεκέμβρη του, αλλά και για τα καφενεία και τις ομαδάρες του, το δικό του χωριό και την απαράμιλλη ομορφιά του, τα γιασεμιά και τα πουρνάρια του, ανώτερα βεβαίως όλων των άλλων εθνών.

Σήμερα, λέει ο πρωθυπουργός μας, παίζεται η εθνική ανεξαρτησία, το κράτος μας δεν έχει πού να σταθεί: ούτε τράπεζα ούτε ενέργεια ούτε τηλεπικοινωνίες ούτε πετρέλαια, ούτε βιομηχανία, ούτε λιμάνια, ούτε μεταφορές, ούτε βιομηχανία όπλων, ούτε έρευνα και παιδεία, ούτε φιλικό έθνος, κάτι να πιαστούμε τέλος πάντως και να τους τρίψουμε στη μούρη την εθνική μας ισχύ. Δεν υπάρχει κοινωνική τάξη και κοινωνική ομάδα να στηριχτεί πάνω της ο πρωθυπουργός: αποπτωχευμένη αγροτιά, αποδιαρθρωμένα και κατακερματισμένα συνδικάτα, τρομοκρατημένοι εργαζόμενοι, ιδίως νέοι και γυναίκες, απελπισμένοι γέροντες και άνεργοι. Ακόμα και γιατροί, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες και βιοτέχνες βρίσκονται, οι έρμοι, στο όριο της επιβίωσης, ενώ κάπως καλύτερα οι βιομήχανοι, κουτσά-στραβά, τα φέρνουν βόλτα. Ληστρικά εμπορικά κυκλώματα και καρτέλ, κατασκευαστικές και ΜΜΕ, εταιρίες τηλεπικοινωνιών που κονομάνε και ρουφιανεύουν, εταιρείες μεταφορών και αντιπροσωπίες αυτοκινήτων, πολυκαταστήματα εισαγωγείς, εταιρείες που κανείς δεν ξέρει τη μετοχική τους σύνθεση, ο μισός εθνικός πλούτος στα χέρια οφσόρ απατεώνων.

Πώς τα χάσαμε όμως όλα, μέσα σε τριάντα χρόνια; Εθνικές κυβερνήσεις δεν ήτανε αυτές που είχαν στα χέρια τους τράπεζες, πετρέλαια, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, μεταλλεία, και βιομηχανίες; Πού πήγε λοιπόν η βάση της «εθνικής μας υπάρξεως», όπως έλεγαν οι εθνικισταράδες του Μεσοπολέμου κι η Αριστερά μαζί; Τι έκαναν τόσα χρόνια οι θεματοφύλακες του εθνικού μας συμφέροντος (εθνικά κόμματα, «ανωτέρα τάξις», κυπατζήδες, διπλωμάτες, κλπ.); Δεν έβλεπαν ότι όσο αδύνατος είναι ο δημόσιος χώρος τόσο ευάλωτο γίνεται το πολιτικό σε «πιέσεις»; Ποιες εθνικές πολιτικές υπαγόρευσαν την απίσχνανση του δημόσιου χώρου και της κρατικής ισχύος; Οι εργαζόμενοι, η ευημερία και η ευτυχία τους, περιλαμβάνονται στις μέριμνες και τις αξιώσεις τους; Ιδού η πατριωτική Ελλάς, η ισχυρή Ελλάδα, ΜΠΡΟΣΤΑ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΤΩΡΑ, ΜΑΖΙ, κούφια λόγια εν ονόματι και για την «Ελλάδα ρε γαμώτο».

Ας πούμε ό,τι έγινε, έγινε. Αλλά, εάν συναινέσουμε τώρα στην εθνική πολιτική του πρωθυπουργού μας, θα ανακτήσουμε την πολιτική μας αυτονομία, θα γίνουμε περισσότερο ισχυροί ως πολιτεία, δεν θα μας προσβάλλει ο κάθε εκπρόσωπος των «αγορών», θα ζούμε καλύτερα; Υπάρχει τέτοια περίπτωση; Εάν ναι, βεβαίως εθνική συναίνεση, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Εάν όχι, το «εθνικό» τους πρόβλημα δεν είναι ακριβώς εθνικό, αλλά πολιτικό και ανάγεται σε ιστορικής πλέον φύσεως διλήμματα (από το συρτάρι του ελληνοευρωπαϊκού πολιτισμού): οι σύγχρονες κοινωνίες συνεχίζουν να στοχάζονται πάνω σε εναλλακτικές ιστορικές προοπτικές ή «δεν γίνεται αλλιώς», οπότε η Αριστερά είναι παρωχημένη και αχρείαστη; Θα παραμείνει ανοιχτό το πολιτικό στην πολλαπλότητα των συμφερόντων, την ιδεολογικοπολιτική διαμάχη, την παραγωγή εναλλακτικών λόγων, την κοινωνική κριτική, τα διαφορετικά κοινωνικά οράματα και την ουτοπία; Ας απαντήσουν σε αυτά οι πατριδοφύλακες, και βλέπουμε μετά τα περί εθνικών συναινέσεων. Εάν όμως, για όλα αυτά έδωσαν πιστοποιητικά στους επιτρόπους και τις αγορές, ας παρατήσουν τα «εθνικά» πρόσημα στο χρονοντούλαπο.

Και η δική μας Αριστερά, ας αναβαπτιστεί στο επίκαιρο πάντα, δικό της χρονοντούλαπο: ΕΑΜ και ΕΔΑ. Ταξικός πόλεμος παντού, με στόχο την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, τη διεύρυνση των ευκαιριών συμμετοχής στον εθνικό (οικονομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό) πλούτο. Αλλά και δημοκρατικός πόλεμος παντού, με στόχο τη διεύρυνση και ισχυροποίηση του δημόσιου χώρου, την περιφρούρηση και ανάκτηση του δημόσιου πλούτου, την κατοχύρωση της δημοκρατίας και της πολιτικής μας αυτονομίας, την ενίσχυση της κοινωνικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, αν θέλουμε να κρατήσουμε ανοιχτή την προοπτική της κοινωνικής αλλαγής, της πολιτικής αυτονομίας, του αυτοπροσδιορισμού ατομικών και συλλογικών υποκειμένων.

Έτσι κι αλλιώς θα τη γλιτώσουμε. Αλλά, αυτή τη φορά, ας μην τη γλιτώσουμε «έτσι», δηλαδή εθνικιστικά ταρατατζούμ και νεοφιλελευθερισμός μαζί, αλλά «αλλιώς», ρίχνοντας στο τραπέζι τον ανεξάντλητο δημοκρατικό μας πλούτο…

Ο Νίκος Κοταρίδης διδάσκει Ιστορία στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ της Κυριακής

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Αλαβάνο και όσους φαντάζονται "μέτωπα" με το ΚΚΕ

Αλέκα Παπαρήγα: "Ο ΣΥΡΙΖΑ κόλλησε καπιταλισμό"

Η γενική γραμματέας του ΚΚΕ καλεί τους εργαζομένους σε παλλαϊκό ξεσηκωμό, παραδέχεται ότι οι στιγμές είναι κρίσιμες, αλλά γυρίζει την πλάτη σε συμφωνίες κορυφής με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς

Συνέντευξη στον Λ. Σταυρόπουλο

«Η καλύτερη άμυνα είναι η αντεπίθεση»δηλώνει η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα αναφορικά με τη θύελλα των μέτρων τα οποία λαμβάνει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κρίσης, υποστηρίζοντας ότι χρήματα υπάρχουν «στα θησαυροφυλάκια της πλουτοκρατίας, που είναι ασφυκτικά γεμάτα από τον πλούτο που έχει αφαιρεθεί από τον
λαό». Η «σιδηρά κυρία» του Περισσού παραδέχεται ότι «οι στιγμές είναι όντως κρίσιμες» και δηλώνει πως «θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην καταδικάσουν οριστικά στη φτώχεια και την ανασφάλεια» τους εργαζομένους. Παράλληλα, κλείνει κάθε συζήτηση περί ενωτικής δράσης με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς και κατηγορεί τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ότι αναζητεί «τον μαγικό τρόπο που θα κάνει τον καπιταλισμό “ανθρώπινο”», δηλώνοντας: «Ευτυχώς το ΚΚΕ δεν κόλλησε αυτή την ανίατη ασθένεια».

- Μιλάτε για «πόλεμο στον πόλεμο της κυβέρνησης», για «βομβαρδισμό των εργατικών λαϊκών δικαιωμάτων από στεριά, θάλασσα και αέρα», για «συναγερμό». Είμαστε λοιπόν σε «εμπόλεμη κατάσταση», κυρία Παπαρήγα;
«Αν δεν είναι πόλεμος κατά του λαού το ξεθεμέλιωμα της κοινωνικής ασφάλισης, η δραστική μείωση των παροχών, των συντάξεων και των μισθών, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του 14ου μισθού, οι αυξήσεις των έμμεσων φόρων, τότε τι είναι; Εδώ δεν έχουμε κάποια ακόμα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά κυριολεκτικά έφοδο για τη σφαγή και των βασικών λαϊκών κατακτήσεων».

- Πάντως, κάποιοι είπαν ότι το κόμμα σας δεν συνειδητοποιεί την κρισιμότητα των στιγμών και σπεύδει να μπει στα «χαρακώματα», δίχως να υπολογίζει τις ούτως ή άλλως οδυνηρές συνέπειες για τη χώρα. Πώς το σχολιάζετε;
«Φαίνεται ότι αυτοί ταυτίζουν τη χώρα και τον πατριωτισμό με τα κέρδη και την ισχύ της πλουτοκρατίας. Το ΚΚΕ όμως ενδιαφέρεται για την Ελλάδα των εργατών, των γυναικών, των νέων, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων. Οι στιγμές είναι όντως κρίσιμες και σε ό,τι μας αφορά θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην τους καταδικάσουν οριστικά στη φτώχεια και την ανασφάλεια. Δεν είναι μονόδρομος η κυρίαρχη πολιτική».

- Είναι πρωτοφανείς οι πιέσεις και οι επιθέσεις που δέχεται η χώρα. Δεν θα έπρεπε τα ελληνικά κόμματα να βρουν ένα μίνιμουμ συνεννόησης;
«Είναι πολύ βολικό για την κυβέρνηση να εμφανίζει ότι τα άγρια μέτρα της δεν τα θέλει, αλλά τα επιβάλλουν οι έκτακτες καταστάσεις. Η ΕΕ, το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ στηρίζουν την κυβέρνηση στην αντιλαϊκή έφοδο. Αλλο θέμα ότι ο καθένας τους επιδιώκει μεγαλύτερο μερίδιο από την επιχειρούμενη σφαγή. Η σφαγή γίνεται πρώτα απ΄ όλα για να υπηρετηθούν τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντα του κεφαλαίου. Γι΄ αυτό έβαλαν την Ελλάδα στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, εκχωρώντας μέρος της εθνικής κυριαρχίας. Γι΄ αυτό υπήρχε και υπάρχει συναίνεση μεταξύ των αστικών κομμάτων».

- Τι πιστεύετε ότι θα έπρεπε να κάνει ο κ. Παπανδρέου για να αντιμετωπίσει την κατάσταση, την οποία, σε τελική ανάλυση, κληρονόμησεεν πολλοίςαπό την κυβέρνηση της ΝΔ;
«Η κρίση, και στην Ελλάδα και στις άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, είναι αποτέλεσμα της ξέφρενης ανοδικής κερδοφορίας και συσσώρευσης του κεφαλαίου· της άναρχης ανάπτυξης. Εδώ συμβολή είχε η κοινή αντιλαϊκή στρατηγική που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις και της ΝΔ και του ΠαΣοΚ. Για παράδειγμα, την οκταετία 2001 ως 2008 τα κέρδη μόνο των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Αθηνών ΑΕ ξεπέρασαν τα 56 δισ. ευρώ. Δεν είναι λοιπόν θέμα προσώπων ούτε τρόπου διαχείρισης. Ούτε θέμα κληρονομιάς καμένης γης. Το είπαμε προεκλογικά με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο: Είτε με ΠαΣοΚ είτε με ΝΔ στην κυβέρνηση θα έρθει αντιλαϊκή θύελλα».

- Ωστόσο, παρ΄ ότι καλείτε σε «παλλαϊκό ξεσηκωμό» και «ανατροπή» των σχεδίων της κυβέρνησης, η αντίδραση των πολιτών δεν φαίνεται να είναι εκείνη που προσδοκάτε. Πώς το ερμηνεύετε;
«Ενα τμήμα του λαού είναι εξοργισμένο, ένα άλλο παρακολουθεί μουδιασμένο και ζαλισμένο τα χτυπήματα. Πάντως, παρά τις απειλές και την καταιγιστική προπαγάνδα, λαϊκή συναίνεση δεν πρόκειται να υπάρξει. Αυτό όμως δεν αρκεί. Το ζητούμενο είναι τα λαϊκά στρώματα να εμπιστευτούν τη δύναμή τους και να υπάρξει παλλαϊκός ξεσηκωμός. Η συμμετοχή στις απεργίες και στα συλλαλητήρια που έγιναν με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ ανέδειξαν δυνατότητες και ότι τα εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν. Εχουμε εμπιστοσύνη στον λαό. Οι καιροί απαιτούν μια βαθιά ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων. Θα κάνουμε ό,τι περνά απ΄ το χέρι μας ώστε να συμβεί έγκαιρα».

- Καλείτε τους εργαζομένους να μην πληρώσουν ούτε ένα ευρώ από την τσέπη τους για να ξεπεραστεί η κρίση. Δηλαδή, τι τους συστήνετε να κάνουν;
«Να μην πιστέψουν τίποτα απ΄ όσα τους λένε ΠαΣοΚ- ΝΔ. Να πάρουν πίσω την ψήφο που τους έδωσαν, συμμετέχοντας στους αγώνες. Οι θυσίες που τους ζητάνε είναι άδικες και ανώφελες για τον λαό. Οσο πιο ανταγωνιστικό γίνεται το κεφάλαιο τόσο μεγαλύτερες θυσίες θα έχει ανάγκη. Ενώ πάντα την περίοδο ανάκαμψης θα ακολουθεί κρίση. Η καλύτερη άμυνα είναι η αντεπίθεση. Τα θησαυροφυλάκια της πλουτοκρατίας είναι ασφυκτικά γεμάτα από τον πλούτο που έχει αφαιρεθεί από τον λαό».

- Κάποιες δυνάμεις σάς καταλογίζουν ότι βάζετε πάνω απ΄ όλα τις κομματικές σας επιδιώξεις παρά το ευρύτερο συμφέρον του λαού. Τι απαντάτε;
«Αυτοί που λέτε δεν μας έλεγαν τα ίδια και για το Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, γενικά για τον “ευρωμονόδρομο” που θα διασφάλιζε την ευημερία όλων; Δεν μας λοιδορούσαν όταν προβλέπαμε τις σημερινές εξελίξεις; Αντί να δώσουν εξηγήσεις στον λαό για τη στάση τους κάνουν αντιπερισπασμό με στενά κομματικό υπολογισμό».

- Σχέδιο για έξοδο από την κρίση έχετε;Και ποιο είναι αυτό;Διότιη κριτική και η καταγγελία είναι εκ των πραγμάτων πάντα πιο εύκολες.
«Είναι εύκολο να λες “την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία”; Γιατί δεν το λένε και οι άλλοι; Την πρότασή μας για κοινωνικοποίηση όλων των μεγάλων επιχειρήσεων, ώστε να λειτουργήσουν με κεντρικό σχεδιασμό και λαϊκό έλεγχο, δεν την κάνουμε λόγω ευκολίας, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που να υπηρετεί τον λαό· να αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνατότητες και πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας. Δεν έχουν βρει και ούτε πρόκειται να βρουν μέτρα που ματαιώνουν την καπιταλιστική κρίση. Για να κλείσει ο κύκλος χρειάζεται απαξίωση κεφαλαίων και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Το ζήτημα λοιπόν είναι “ποιος θα πληρώσει;”. Απάντηση έχουμε και εμείς και οι υπερασπιστές του καπιταλισμού».

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΑΓΙΚΑ

Η Αριστερά στις διάφορες εκδοχές της, και πρώτοι απ΄ όλους εσείς, γιατί δεν κάθεστε σε ένα τραπέζι να «τα βρείτε» σε πέντε δέκα σημεία, μιας και η κατάσταση - όπως λέτε-είναι οριακή για τις κατακτήσεις των εργαζομένων;
«Λύση υπέρ του λαού δεν υπάρχει ούτε πάνω ούτε κάτω απ΄ το τραπέζι της λεγόμενης κεντρικής πολιτικής σκηνής, όσο ο λαός είναι στη γωνία και όσο στην οικονομία κυριαρχούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Η απόκρουση της αντιλαϊκής θύελλας και η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής μπορεί να γίνουν μόνο με την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου εργατικού κινήματος που θα πατάει γερά στους εργασιακούς χώρους, στις λαϊκές συνοικίες, στους χώρους της νεολαίας, και θα αντιπαλεύει τον πραγματικό εχθρό: τα μονοπώλια και τα κόμματα που τα υπηρετούν, την ΕΕ. Δεν είναι λοιπόν ζήτημα 5 ή 10 σημείων, αλλά διαφορετικού δρόμου».

Με τον κ. ΑλέκοΑλαβάνο όμως και με όσους τον ακολουθούν, ασκώντας εξ αριστερών κριτική εντός του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δεν επιχειρείτε μια προσέγγιση;
«Οι τάσεις του ΣΥΝ και οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν η κάθε μία τον μαγικό τρόπο που θα κάνει τον καπιταλισμό “ανθρώπινο”, την ΕΕ, την ΕΚΤ φιλολαϊκή και άλλα τέτοια, ώστε να συνυπάρχουν αρμονικά τα κέρδη με τον άνθρωπο! Ευτυχώς για τους εργαζομένους και το λαϊκό κίνημα, το ΚΚΕ δεν κόλλησε από αυτή την ανίατη ασθένεια. Κοινή δράση στο κίνημα θέλουμε με όλους τους εργαζομένους, τους νέους, τις γυναίκες, τους αυτοαπασχολούμενους, στον δρόμο της ασυμβίβαστης πάλης για τα σύγχρονα δικαιώματα και τον απεγκλωβισμό από τα ιδεολογήματα των ΠαΣοΚ- ΝΔ. Μόνο αν έχουν προοπτική οι αγώνες θα είναι αποτελεσματικοί».

Πηγή: Εφημερίδα ΒΗΜΑ της Κυριακής

Συμμετέχει η Ανανεωτική Πτέρυγα στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ

Η διήμερη πανελλαδική σύσκεψη της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝασπισμού ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο κατά την άποψή μου. Ομόφωνα οι συντρόφισες και οι σύντροφοι που μετέχουν στην Ανανεωτική Πτέρυγα αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στο Εκτακτο Συνέδριο του ΣΥΝ, στο οποίο θα κατατεθεί ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα θέσεων με τρεις βασικούς άξονες:
1)Ρεαλιστική πρόταση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης
2) Συνεργασία με τους Οικολόγους - Πράσινους
3) Ευέλικτη πολιτική συμμαχιών στις επερχόμενες εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση

Επίσης αποφασίστηκε ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα στο έκτακτο συνέδριο θα επανεκτιμήσει την στάση της, στη περίπτωση που υπάρξουν αποφάσεις με τις οποίες επιχειρηθεί η ρευστοποίηση του ΣΥΝασπισμού στον ΣΥΡΙΖΑ ή υιοθετεί η άποψη για μετασχηματισμό του συμμαχικού σχήματος σε ενιαίο πολιτικό - κομματικό σχηματισμό.

Σχόλιο "Πιπεριά": Θεωρώ ότι η πορεία προς το έκτακτο συνέδριο αποτελεί την καλύτερη ευκαιρία για τις δυνάμεις (μέσα & έξω από τον ΣΥΝ) που αναφέρονται στην Ανανεωτική Αριστερά και τον Δημοκρατικό δρόμο προς τον Σοσιαλισμό, να ανασυγκροτηθούν ιδεολογικά, πολιτικά αλλά και οργανωτικά, έτσι ώστε ανάλογα με την κατάληξη της συνεδριακής "μάχης" να υπάρχει εκείνη κρίσιμη μάζα για τα όποια επόμενα βήματα.

Δελτίο Τύπου Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού

Με συμμετοχή υπερτετρακοσίων στελεχών από όλη την Ελλάδα, έληξαν εχθές οι εργασίες της Διήμερης Πανελλαδικής Σύσκεψης της Ανανεωτικής Πτέρυγας(Α.Π.) του ΣΥΝ.

Στην Πανελλαδική Σύσκεψη:

1. Επαναβεβαιώθηκε η συνέχιση της κοινής πορείας και δράσης μαζί με τις δυνάμεις της Πρωτοβουλίας και της ΑΡ.ΣΗ. για την Ανασυγκρότηση της Ανανεωτικής Αριστεράς με την προώθηση των θεματικών πολικών εκδηλώσεων και το μηνιαίο πολιτικό περιοδικό που είναι υπό έκδοση.

2. Εκφράστηκε η έντονη αντίθεση για την διεξαγωγή του Εκτάκτου Συνεδρίου με επιχειρήματα, που έχουν εκτεθεί επαρκώς την τελευταία περίοδο.

3. Αποφασίστηκε:

Α. Να συμμετάσχουμε στο Έκτακτο Συνέδριο με την ολόπλευρη προβολή των θέσεων και ιδεών της Α.Π.

Β. Να καταθέσουμε συνολική πολιτική πλατφόρμα με κύριους άξονες:

• ρεαλιστικό πρόγραμμα διεξόδου από την οικονομική κρίση

• αριστερό ευρωπαϊσμό

• συνεργασία με τους Οικολόγους –Πράσινους , ανοικτή σε δυνάμεις τις Αριστεράς

• ευέλικτη πολιτική συμμαχιών στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές

Γ. Να διεκδικήσουμε την ενδυνάμωση του ΣΥΝ και την απόκρουση της ρευστοποίησης του ΣΥΝ.

Να θέσουμε τα συγκεκριμένα πολιτικά μας όρια σε ότι αφορά την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα και να διεκδικήσουμε ξεκάθαρη απόφαση από το Έκτακτο Συνέδριο στο ζήτημα αυτό.

Η Πανελλαδική Σύσκεψη της Ανανεωτικής Πτέρυγας απευθύνει κάλεσμα στα μέλη και τα στελέχη του κόμματος που εντάσσονται στο ρεύμα της Ανανεωτικής Αριστεράς να πάρουν μαζικά μέρος στις διαδικασίες του Εκτάκτου Συνεδρίου και να διαμορφώσουν τις συνθήκες της καλύτερης δυνατής παρουσίας του χώρου μας.

Κυκλοφορεί ο Δρόμος της Αριστεράς

Η εφημερίδα Δρόμος ξεκινά το ταξίδι της!

Αναζητήστε τη στα περίπτερα το Σάββατο 20/2 και κάθε Σάββατο

Στο πρώτο φύλλο του δρόμου θα βρείτε:

- Συνέντευξη του Τζορτζ Γκάλογουεϊ, Βρετανού βουλευτή, και επικεφαλής της πρωτοβουλίας Viva Palestina
- Μια αδημοσίευτη συνέντευξη του Χάουαρντ Ζιν στο Στέλιο Ελληνιάδη
- Συνέντευξη του Τάσου Πορφύρη στον Σταμάτη Μαυροειδή

Διαβάστε ακόμα:

Φως στα σκοτάδια, του Ευτύχη Μπιτσάκη
Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; του Γιάννη Κιμπουρόπουλου,
Επιστροφή στην Τέταρτη Εξουσία, του Βασίλη Μουλόπουλου
Η Ελλάδα στο κέντρο της γης, του Αλέκου Αλαβάνου
PIGS PONG, του Νίκου Κουνενή
Ο trendy φασισμός, του Λεωνίδα Σακλαμπάνη

Ανταποκρίσεις:

Θολό τοπίο στις διαπραγματεύσεις, της Ανδρούλας Γεωργιάδου από την Κύπρο
8.500 εργάτες στους δρόμους της Άγκυρας, του Οντέρ Ονέρ από την Τουρκία

Κι ακόμα κείμενα γράφουν οι:

Αριάδνη Αλαβάνου, Μάριος Διονέλλης, Γιάννης Θεωνάς, Γιώργος Κατερίνης, Δημήτρης Κοδέλας, Βιβιάννα Μεταλληνού, Βαγγέλης Μπέκας, Μαρία Ξυλούρη, Κατερίνα Παγουλάτου, Σπύρος Παναγιώτου, Ματίνα Παπαχριστούδη, Λάμπρος Πολύζος, Νέστορας Πουλάκος, Ρούντι Ρινάλντι, Μιχάλης Σιάχος, Τασία Σταματοπούλου, Γιώργος Τσίπρας

Σκιτσάρουν

ο Πάνος Μαραγκός, ο Πέτρος Ζερβός και ο Latuff.

Η Κόκκινη Πιπεριά εύχεται στον "Δρόμο της Αριστεράς" να είναι καλοτάξιδος και να συμβάλει στον εποικοδομητικό διάλογο της Ελληνικής Αριστεράς...

Η αριστερά ανήκει στην κοινωνία του διαλόγου

Συναντηθήκαμε, ιστότοποι που εκφράζονται απο τις ιδέες και την ευρύτερη περιπλάνηση ιδεών και αναζήτησης του χώρου της Ανανεωτικής Αριστεράς και συζητήσαμε τις δυνατότητες να συνεργαστούμε δημιουργικά στο χώρο του διαδυκτίου. Με την δημιουργική συμβολή όλων των παρόντων, αλλά και την δήλωση ενδιαφέροντος και συμμετοχής, απουσιαζόντων, αποφασίσαμε και συγκροτήσαμε μία "ενεργή συλλογικότητα", που θα παρεμβαίνει στο διαδυκτιακό γιγνεσθαι με κοινό forum και πρωτοβουλίες για την δημιουργία διαδυκτιακού κοινωνικού και πολιτικού-ιστού των ιδεών μας. Οι ιστότοποι αυτόνομα και αμεσοδημοκρατικά, θα διαχειρίζονται πολιτικά και ιδεολογικά το forum.

Καλούμε όλους τους ιστότοπους πανελλαδικά του ανανεωτικού και του ευρύτερου ιδεολογικού μας χώρου να συμμετάσχουν, με την δική τους συμβολή, στην προσπάθεια.Θέλουμε να δόσουμε την δυνατότητα, στούς πολίτες της Ανανεωτικής Αριστεράς αλλά και σε κάθε πολίτη,να διαλεχθεί, να εκφράσει αποψη και θέση, να ανοίξει θέματα, να οργανωθεί διαδυκτιακά, αμεσοδημοκρατικά και να συναποφασίσει.Θέλουμε να συμβάλουμε δημιουργικά στην ανάγκη πολιτικης και προγραμματικής ανασυγρότησης του χώρου της ανανεωτικης αριστεράς.Θέλουμε ο πολιτικός και ιδεολογικός μας χώρος να προσφέρει ξανά μελέτη, επεξεργασίες, άρωμα ιδεών και αλλαγές στην κοινωνία των πολιτών.

Υπογράφουμε οι ακόλουθοι ιστότοποι

Αριστερά στη μπλογκόσφαιρα

Αριστερή Στρουθοκάμηλος

Ευώνυμα

The Mob Goes Wild

Μην Μαδάς τη Μαργαρίτα

Κόκκινη Πιπεριά

http://www.ananeotiki.gr/

http://www.earistera.gr/

Να εφαρμοστούν οι τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις κατεδάφισης των αυθαίρετων κτισμάτων του Π.Γ.Σ. και του Μ. Κυριακού.

Βρισκόμαστε αλληλέγγυοι με τα κινήματα πολιτών για την ποιότητα ζωής στην πόλη.

Σήμερα πραγματοποιούμε τη συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ σ' ένα χώρο του ΠΓΣ στο Πεδίο του Άρεως, ένα χώρο που έχει πολλές φορές χρησιμοποιηθεί -εδώ και δεκαετίες- για πολιτικές δραστηριότητες σαν αυτή. Είναι δυστυχώς ένας από τους ελάχιστους χώρους που έχουν απομείνει για αντίστοιχη χρήση στο κέντρο της Αθήνας.

Ωστόσο, με δεδομένες τις αντιδράσεις που έχουν υπάρξει για την επιλογή του συγκεκριμένου κλειστού γηπέδου, αντιδράσεις τις οποίες σεβόμαστε, θα θέλαμε να δηλώσουμε για άλλη μια φορά την αλληλεγγύη μας με τους ενεργούς κατοίκους και φορείς της περιοχής που αγωνίζονται με συνέπεια ενάντια στις παράνομες επεκτάσεις του Πανελληνίου ΓΣ που έχουν χτιστεί τα τελευταία χρόνια, επί προεδρίας Κυριακού.

Δηλώνουμε με έμφαση ότι η χρήση του συγκεκριμένου χώρου για τις ανάγκες της σημερινής συγκέντρωσής μας, δεν μπορεί να σημαίνει με κανένα τρόπο την σιωπηρή αποδοχή και πόσο μάλλον τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων αυθαιρεσιών από μέρους μας.

Δηλώνουμε επίσης ότι θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, όπως και όλα τα προηγούμενα χρόνια από κοινού με τα κινήματα πόλης και μέσα από τις τοπικές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ και τις δημοτικές κινήσεις της αριστεράς, ώστε να εφαρμοστούν επιτέλους οι τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις κατεδάφισης των αυθαίρετων κτισμάτων του ΠΓΣ.

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ώστε ολόκληρο το Πεδίο του Άρεως να αποδωθεί επιτέλους στο λαό της Αθήνας, χωρίς εμπορευματικές χρήσεις και τσιμεντοποίηση.

ΣΥνασπισμός ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς

Μερικές σκέψεις

Με αφορμή την διήμερη πανελλαδική σύσκεψη, αλλά και την πορεία προς το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝασπισμού, θέλω να καταθέσω μερικές σκέψεις στον διάλογο. Πρώτα απ’ όλα θεωρώ ότι η συμμετοχή της Ανανεωτικής Πτέρυγας στο έκτακτο συνέδριο του ΣΥΝ δεν είναι απλά αυτονόητη είναι επιβεβλημένη. Θα πρέπει στις προσυνεδριακές διαδικασίες να κατατεθεί ολοκληρωμένη πολιτική και ιδεολογική πλατφόρμα, για όλα τα θέματα που αφορούν το κόμμα (λειτουργία, τάσεις κ.λ.π) αλλά και γενικότερα την παρουσία της Ανανεωτικής, Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο ΣΥΝ είναι πρώτα απʼ όλα το κόμμα που στεγάζει τις ιδέες και τις απόψεις της Ανανεωτικής Αριστεράς (το κόμμα που μας έλαχε που έλεγε και ο αείμνηστος σύντροφός μας Αγγελος Ελεφάντης) που καλύπτει και το ιδεολογικό ρεύμα του ΚΚΕ Εσωτερικού & της ΕΑΡ. Είναι το κοινό μας σπίτι. Ε απʼ το σπίτι σου δεν φεύγεις παρά μόνο όταν θέλεις να πας σε ένα άλλο. Εμείς έχουμε αποδείξει ότι «άλλο» πολιτικό σπίτι δεν θέλουμε να αποκτήσουμε.

Η αποχή...

Με όλο το σεβασμό στον κόσμο που στηρίζει τόσα χρόνια της Α.Π. η πρόταση που "ακούγεται" για μη συμμετοχή στο έκτακτο συνέδριο δεν είναι απλά αυτοκτονική για τις ιδέες και τις απόψεις που εκφράζει στον ΣΥΝ η Α.Π. είναι πέρα για πέρα απολίτικη, καθώς θα είχε νόημα αν συνοδευόταν και από μια πρόταση για το τι κάνουμε σʼ αυτή τη περίπτωση. Αν υπάρχει πρόταση για ξεχωριστή πορεία από τον ΣΥΝασπισμό (σκέψη με την οποία διαφωνώ...) να κατατεθεί για συζήτηση. Οι εκπλήξεις σε τέτοιες περιπτώσεις δεν βοηθούν καθόλου...

Η συμμετοχή μας στον ΣΥΡΙΖΑ...

Η επιλογή του πρώην προέδρου του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνου να δημιουργήσει, ουσιαστικά & τυπικά, ένα αντίπαλο (προς τον ΣΥΝ ουσιαστικά....) πολιτικά & ιδεολογικά μπλογκ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι ο μόνος δρόμος λειτουργίας του σχήματος είναι αυτός του συμμαχικού, μέσα στο οποίο κάθε συνιστώσα διατηρεί τα χαρακτηριστικά της. Κάθε ιδέα για «οργανωτική συγκρότηση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά μανδύας της πρότασης για συγκρότηση νέου πολιτικού φορέα και αυτό πρέπει να ειπωθεί σε όλους τους τόνους στο έκτακτο συνέδριο.
Επιτέλους όσοι σύντροφοι και συντρόφισσες θέλουν την μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε εναίο κόμμα της λεγόμενης αντισυστημικής αριστεράς ας το πουν, ας το θέσουν στον προσυνεδριακό διάλογο και κυρίως ας το καταθέσουν στο σώμα του συνεδρίου για ψήφιση προκειμένου δημοκρατικά και ελεύθερα τα μέλη του ΣΥΝ να πάρουν θέση. Τέρμα οι πολιτικές λογικές του στυλ «διολισθαίνουμε προς ενιαίο κόμμα...».

Ελπίζω ότι στο έκτακτο συνέδριο θα ξεκαθαριστεί η θέση μας για τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία κατά την άποψη μου θα πρέπει να είναι ότι πρόκειται για εκλογικό (άρα και πολιτικό...) συμμαχικό σχήμα, το οποίο μπορεί να αποκτήσει τοπικές, συντονιστικές, επιτροπές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει «ξεχωριστά» μέλη, κάρτες κ.λ.π. Οσο αφορά τους ανένταχτους πρέπει σε κάθε τοπική, συντονιστική, επιτροπή να δημιουργηθεί μητρώο ανένταχτων για να δοθεί λύση και σʼ αυτό το ζήτημα.

Σε ότι αφορά την κεντρική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώ ότι όπως η Α.Π. μετέχει στα όργανα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας (ο σ. Κουβέλης είναι κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ), έτσι θα πρέπει να μετέχει και στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, είτε στην αντιπροσωπεία του ΣΥΝ, είτε ξεχωριστά το οποίο και προτιμώ. Μάλιστα θα πρότεινα να εκπροσωπηθεί στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ το σύνολο του Ανανεωτικού χώρου (Πτέρυγα, Πρωτοβουλία για την Αν. Αριστερά, ΑΡ.ΣΗ). Δεν είναι δυνατόν να εκπροσωπούνται στη γραμματεία του συμμαχικού σχήματος ολιγομελής οργανώσεις και να μένει χωρίς εκπροσώπηση ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς. Εκεί θα δίνουμε τις πολιτικές & ιδεολογικές μάχες, θα καταθέτουμε τις όποιες συμφωνίες ή διαφωνίες και κανένας από τους συμμάχους του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορεί να λασπολογεί σε βάρος μας.

Εν κατακλείδι

Μετέχουμε μʼ όλες μας τις δυνάμεις στις προσυνεδριακές διαδικασίες. Δίνουμε τη μάχη των απόψεων, αλλά και των συνέδρων (βεβαίως...). Δίνουμε στα μέλη του κόμματος να καταλάβουν ότι έχουμε κόμμα και πρέπει να το δυναμώσουμε και να το κάνουν καλύτερο. Παράλληλα μετέχουμε στις κινηματικές δραστηριότητες του ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας και χρωματίζοντας αυτές τις δραστηριότητες με τα χαρακτηριστικά της Ανανεωτικής Αριστεράς. Εξάλλου σύντροφοι γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνουμε...

* O πίνακας είναι το μοναδικού Γιάννη Γαίτη.