Η μικρή Α.Π. πάει συνέδριο

Του Κώστα Ανδρέου

Τελικά η Α.Π. πάει στο συνέδριο.

Κάτι σαν την μικρή κοκκινοσκουφίτσα που πάει στην γιαγιά της και ο κακός λύκος, αλοίμονο, είναι εκεί στο δάσος και καιροφυλακτεί. Τι πιθανότητες έχει;

Πόσοι σύνεδροι, ποιο ποσοστό της επιφυλάσσει η συμμετοχή της; Τι θα εκπροσωπεί αύριο, αυτό το ιστορικό ρεύμα;

Ποιος πήρε την ευθύνη να την οδηγήσει σε τέτοια περιπέτεια;

Εχει πιθανότητες η κοκκινοσκουφίτσα να νικήσει τον κακό λύκο και να μετατρέψει αυτό το συνέδριο από συνέδριο εκκαθάρισης και περιθωριοποίησης προδιαγεγραμμένης, σε συνέδριο ουσιαστικό, σε συνέδριο αποκαθήλωσης του αριστερισμού και του τυχωδιωκτικού οπορτουνισμού;

Εγώ υποστηρίζω, παρά την πλήρη διαφωνία μου για την συμμετοχή της Α.Π. σ’αυτό, ότι έχει την πολιτική και ιδεολογική επιρροή για να κερδίσει.

Να κερδίσει. Όχι να επιβιώσει. Να κερδίσει για το καλό όλης αυτής της ιστορικής περιπέτειας. Να κερδίσει για το καλό της Ανανεωτικής Αριστεράς , για το καλό όλης της χώρας.

Για να συμβεί αυτό όμως, υπάρχει μια προυπόθεση.

Να μετατρέψει το συνέδριο από συνέδριο αφωνίας σε συνέδριο πολιτικής συζήτησης με ένα και μόνο θέμα. Πως θα βγεί η χώρα από την κρίση.

Δεν είμαι μέλος του ΣΥΝ και προφανώς δεν μου πέφτει και λόγος για το τι θα κάνει η Ανανεωτική Πτέρυγα, αλλά έτσι επειδή με μεγάλη ευγένεια αυτό το site φιλοξένησε τη γνώμη μου, όποτε τα επιθύμησα, νοιώθω υποχρεωμένος να πώ την γνώμη μου.

Το ιδεολογικό όριο της παραδοσιακής Αριστεράς.

Η Ανανεωτική Αριστερά, λούζεται διάφορα επίθετα, από τους «αυτόκλητους» αριστερούς του Αριστερού Ρεύματος, του Κοκκινοπράσινου και των συνιστωσών περί τον Αλαβάνο συνιστουσών για έναν και μόνο λόγο. Το έχω ξαναπεί στο κείμενό μου σ’αυτό το site όπου υποστήριζα ότι η Αριστερά πρέπει να βγάλει την επανάσταση από το μενού της αν θέλει να κάνει αριστερή πολιτική και έτσι δεν επανέρχομαι.

Θα προσθέσω όμως ένα απλό λογικό σχήμα για να γίνει κατανοητή αυτή η κεντρικού χαρακτήρα ανάγκη.

Το 17 οι Μπολσεβίκοι, έκαναν την επανάσταση στηριζόμενοι στην συμμαχία των εργατών με τους αγρότες, επειδή το βασικό αίτημα μιας επανάστασης και η βασική προϋπόθεση αποδοχής της από την κοινωνία και συστράτευσης, είναι το εγχείρημα να μπορεί να καταλήξει σε μια βασική δυνατότητα.

Η επανάσταση πρέπει να μπορεί να θρέψει, να δώσει ψωμί –ένα από τα τρία συστατικά του κεντρικού συνθήματός της «Ψωμί , γή, ειρήνη»- στην κοινωνία. Η επανάσταση πρέπει να μπορεί να οδηγήσει την κοινωνία με την εξασφάλιση των στοιχειωδών αναγκών της.

Σήμερα η κρίση στην Ελλάδα, μας καλεί να απαντήσουμε ξανά στο ίδιο σύνθημα, αν θεωρούμε ότι χρειάζεται μια επανάσταση για να λυθεί.

Ολοι αυτοί που περιμένουν η κρίση να οδηγήσει σε κοινωνικές εκρήξεις και «κινηματικές ευκαιρίες», θα πρέπει να απαντήσουν πριν απαντήσουν σε δευτερεύοντα θέματα, στο ερώτημα.

Με ποιους και πως θα εξασφαλίσει αυτή η άλλη, η επαναστατική εκδοχή, το ψωμί της χώρας;

Οι αγρότες πριν από έναν μήνα ακόμη ήταν στα μπλόκα για να πάρουν τις επιδοτήσεις με τις οποίες έχουν μάθει να ζούν τα τελευταία 30 χρόνια. Όχι μόνο δεν έχουν να προσφέρουν ψωμί, αλλά χρειάζονται και αυτοί μια επιδότηση για να επιβιώσουν.

Οι βιομηχανικοί εργάτες, μετά την φυγή 50.000 επιχειρήσεων στα βαλκάνια, αποτελούν μειοψηφία που κινδυνεύει να χάσει και αυτή την δουλειά της, αν κάποιος καταλάβει τα όποια εργοστάσια.

Οι εργάτες στον τουρισμό, τρέμουν τον «Δεκέμβρη» του Αλαβάνου που θα μειώσει τις αφίξεις τουριστών σε μια χώρα με κοινωνικές εκρήξεις, αν αναλογιστούμε τον νεανικό Δεκέμβρη και τις φωνές των «μικροαστών» του τουρισμού «τότε».

Ας μη μιλούμε για την οικοδομή, για το εμπόριο και τους 1 εκατομμύριο εργαζόμενους στον Δημόσιο Τομέα, που περιμένουν με αγωνία αν θα καταφέρουμε να πάρουμε τα απαιτούμενα δανεικά για να πληρωθούν τον μισθό τους.

Αν κάνουμε λοιπόν ταμείο, βλέπουμε ότι η Αριστερά δεν μπορεί να στηριχτεί στα «παραδοσιακά κοινωνικά υποκείμενα» που θα τις έδιναν την δυνατότητα να τραβήξει τον επαναστατικό της «μονόδρομο».

Αν πετύχει η ακτιβίστικη κοπτοραπτική της μέσα σε μια χαοτική εξέγερση των συντεχνιών, θα καταρρεύσει την άλλη μέρα το πρωί. Αυτός ο στρατός στερείται «επιμελητείας».

Αυτό είναι το σημείο που η Ανανεωτική Αριστερά , με την φρονιμάδα της και τις πραγματιστικές προσεγγίσεις της στο πρόβλημα της κρίσης, μπορεί να οργανώσει την πρότασή της, την συνεισφορά της στο κενό πολιτικής ανάλυσης και πρότασης στην συγκυρία.

Αυτό είναι το σημείο, που κάνει αριστερή πολιτική την πολιτική του δρόμου της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και τυχοδιωκτική αυτή της αριστερής και της αριστερίστικης στροφής, των κινηματικών εφόδων στο πλευρό κάθε συντεχνιακής λαθροχειρίας, που θέλει να κρατήσει τα προνόμια που κατέκτησαν με ποικίλους εκβιασμούς στο παρελθόν, που αρνείται να αποδεχθεί ότι η κρίση ή θα οδηγήσει σε ολοκαυτώματα ανεργίας αδύναμων κοινωνικών μερίδων ή θα μας φωτίσει να προχωρήσουμε σε εξορθολογιμούς με γνώμονα την «κοινωνική δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη στους πλέον αδύναμους τουλάχιστον».

Συμπέρασμα

Η μικρή κοκκινοσκουφίτσα, μόνο έτσι μπορεί να νικήσει τον κακό λύκο, φίλοι μου. Μόνο με την αποδόμηση των επαναστατικών φαντασιώσεων , των κατά τα άλλα αγαπητών συντρόφων των άλλων τάσεων και ευρύτερα των αριστερών. Μόνο με την αποδόμηση των ιδεολογικών τυφλώσεων και την πρόταξη της Λογικής.

Μόνο έτσι, μπορεί να ξεκαθαρίσει η θολούρα των μεγαλοστομιών και η αποκόληση των σταθερών φοβικών ΟΧΙ της σε κάθε κυβερνητική επιλογή.

Η Αριστερά πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι δουλειά της είναι να οδηγήσει την κοινωνία με δικαιοσύνη και φροντίδα στην έξοδο από την κρίση. Πρέπει να καταλάβει ότι καλείται να επιβεβαιώσει ότι είναι η πολιτική δύναμη της λογικής.

Η διακυβέρνηση της χώρας, στην κρίση, δεν είναι υπόθεση κοινοβουλευτικών συσχετισμών μόνο. Οι προτάσεις όλων θα συζητούνται και θα επιβάλλονται από την κοινή γνώμη και εκεί η Ανανεωτική Αριστερά μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο , για το καλό ή το χειρότερο. Ας διαλέξει.

*Το χαρακτικό είναι της Βάσως Κατράκη ("Κοπέλες")