Δουλεύοντας σε σουπερ μαρκετ...

Του Νίκου Ιωαννίδη*

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες που μας δημιουργούν πρόβλημα: Οι surfers, οι hoarders και οι στρατηγοί.
Οι πρώτοι απλώς γυρνάνε επί ώρα (ώρα: 60 λεπτά) και μοιάζουν πως κάνουν τον πρωινό τους περίπατο, ρωτώντας μας ασταμάτητα για τα πάντα, προσφορές, τιμές, ποιότητα, προέλευση προϊόντος -και πλέον οι ερωτήσεις από κοντά δεν είναι εύκολο πράγμα. Όλη αυτή την ώρα, κρατάνε μια θέση ενός που θα μπορούσε να είχε μπει, εφόσον εφαρμόζουμε αυστηρά το 1 πελάτης ανά 10 τμ.
Οι δεύτεροι απλώς χτίζουν πύργους στα καρότσια, σηκώνουν όλο το στοκ του προϊόντος -σε υποδείξεις μας να αφήσουν κάτι για τους υπόλοιπους είτε μας βρίζουν είτε μας βρίζουν.
Οι τρίτοι είναι οι ξερόλες, δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω, ποιος είσαι εσύ ένας υπαλληλάκος της Μέρκερλ, φέρε προϊστάμενο, άνοιξε ταμείο, ταμείοοοοοοοο, τώραααααααααα. Το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των κατηγοριών είναι άνω των 60. Σεβασμός μηδέν, πριν τον κορονοϊό, τώρα με τον κορονοϊό, είμαι σίγουρος και μετά τον κορονοϊό.
Δεν φοράμε μάσκες (δεν έχουν να μας δώσουν) και τα γάντια μιας χρήσης σκίζονται σε δευτερόλεπτα στις εργασίες εκτός ταμείου οπότε φοράμε από κάτω πλαστικά και από πάνω υφασμάτινα (δεν περιγράφεται), ως το Σάββατο 14/3 είχαμε έναν πελάτη ανά τετραγωνικό εκατοστό με συνωστισμό ομιλίας Ανδρέα το 1985.
Ως υπάλληλος σούπερ-μάρκετ, δεν έχει πλέον καμία διαφορά το ποια μέρα θα δουλέψω (δεν ξέρω καν ποια μέρα είναι, απλώς πάω κι έρχομαι, ελπίζοντας να μην κολλήσω εμένα και την οικογένειά μου). Κυριότερο θεωρώ τον σεβασμό και τις καλύτερες (και πιο ασφαλείς) συνθήκες εργασίας. Αλλά το ξέρω θα ανοίξουμε Κυριακή και οι συγκεκριμένες τρεις κατηγορίες θα σαρώσουν και πάλι.

*Εργαζόμενος σε Σούπερ Μάρκετ της Θεσσαλονίκης