Με το πρόβλημα του πόνου, την προέλευσή του, τις συνέπειές του και το νόημά του μέσα στη ζωή του ανθρώπου ασχολείται το πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο του Ζαν Κλωντ Λαρσέ. Ο εκλεκτός Γάλλος Ορθόδοξος Πατρολόγος με μια εκπληκτική ενάργεια εισδύει σε όλο το πρόβλημα του πόνου, σε κάθε πλευρά του, σε όλο το βάθος του, λες και δεν θέλει να αφήσει γωνιά του ανεξερεύνητη, στην προσπάθειά του να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί υπάρχει ο πόνος στη ζωή μας;», να αναζητήσει το νόημά του και να καταδείξει από πότε αρχίζει η συμπόρευση του πόνου με την ανθρώπινη βιοτή.
Ο Jean Claude Larchet γεννήθηκε το 1949 στη βορειοανατολική Γαλλία. Διδάκτωρ Φιλοσοφίας και διδάκτωρ Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Στρασβούργου, είναι συγγραφέας δεκαπέντε βιβλίων και πολυάριθμων άρθρων που αφορούν τη θεολογία και την πνευματικότητα των Πατέρων της Εκκλησίας, τα οποία μεταφράστηκαν σε δώδεκα γλώσσες. Θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους Ορθόδοξους πατρολόγους και ένας σημαντικός εκφραστής της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη. Ζει και εργάζεται ως καθηγητής στη Γαλλία. Διευθύνει, σε δύο γαλλικούς εκδοτικούς οίκους, μία συλλογή βιβλίων αφιερωμένων σε σύγχρονους πνευματικούς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται ο γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, ο γέροντας Παΐσιος, ο γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, ο γέροντας Χαράλαμπος, ο γέροντας Πορφύριος.
Εκδόσεις Εν Πλω
2 comments:
Ολίγα απλά σχόλια, για να μη τρελλαθούμε τελείως...
"Ο Θεός δεν είναι αίτιος του πόνου..."
Αμέσως όχι, ο Θεός δεν είναι κανένας χαιρέκακος σαδιστής, πλην όμως έχει θεσπίσει νόμους για την ανταπόδοση των πράξεων του ανθρώπου, την Νέμεσιν ή Αδράστειαν, την οποίαν ιδιαιτέρως εσέβοντο οι αρχαίοι ημών πρόγονοι.
"...ούτε θέλει οι άνθρωποι να πονάνε..."
Και βέβαια θέλει (να πονούν ΟΣΟΙ ΠΑΡΑΒΑΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ της Δημιουργίας), διότι ο πόνος είναι παιδαγωγικός. Εγώ προσωπικά, από δικές μου εμπειρίες και παρατηρήσεις, έχω καταλήξει στο ότι δίνονται πολλές ευκαιρίες στον παραστρατημένο να επανορθώσει. Αλλά όλα έχουν ένα όριο, και αν η επανόρθωσις δεν επέλθει, η προαναφερθείσα θεά δείχνει το σκληρό της πρόσωπο.
"...ο πόνος δεν είναι η τιμωρία με την οποία ο Θεός τιμωρεί τον άνθρωπο για την αμαρτία του..."
Αν δεν είναι τιμωρία (αφού ο πόνος είναι φύσει δυσάρεστος στους ανθρώπους), τότε ΤΙ ΕΙΝΑΙ;;; Έλεος με τις χριστιανικές παραδοξολογίες!!!!
"...ο Θεός έπλασε το σώμα, αλλά όχι την ασθένεια..."
Τί μας λέτε, «άγιε» Μάξιμε; Η ασθένεια δεν προκύπτει βάσει των νόμων με τους οποίους λειτουργεί το σώμα, νόμους που ο Πλάστης ώρισε, ώστε να επέρχεται Η ΤΙΜΩΡΙΑ, σύμφωνα με την Δικαιοσύνη (ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΛΛΟΥ παρά μόνον) αυτού;
(Συνεχ)
(Συνεχ)
"...Την εσωτερική μεταβολή της φύσης προς το πάθος, τη φθορά και τον θάνατο δεν την δέχθηκε ο άνθρωπος από τον Θεό..."
Μάλιστα! Και από ποίον δηλαδή την δέχθηκε; Ποίος είναι ο μυστηριώδης εγκέφαλος που εφηύρε τον πόνο, την δυστυχία, την φθορά και τον θάνατο, παρεμβαίνοντας τόσον καθοριστικά στα θεία σχέδια;;;;
"...Η αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Θεό, η αμαρτία δηλαδή, είναι η αρχή της φθοράς, του πόνου και του θανάτου..."
Κατ' αρχήν, τελείως λανθασμένα η φθορά και ο θάνατος συναπαριθμούνται με τον πόνο. Η φθορά και ο θάνατος είναι ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΕΣ φυσιολογικές διαδικασίες που διέπουν τον υλικό κόσμο, ΩΣ ΚΥΡΙΟΣ ΟΡΙΖΕΙ. Ο θάνατος αφορά το ανθρώπινο σώμα (και γενικότερα το σώμα κάθε εμβίου πλάσματος). Η ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ-ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΗ εβραϊκή σκέψις θεωρεί ότι ΜΟΝΟΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ (όχι τα ζώα) δημιουργήθηκε με σώμα αθάνατο, δηλαδή ότι το ανθρώπινο σώμα ήταν (πρό της «πτώσεως») αθάνατο, μη υποκείμενο στον νόμο της φθοράς, αυτό μόνον από όλα τα υλικά αντικείμενα. Οπότε το σωστό είναι ότι η αμαρτία (η αυτονόμηση του ανθρώπου με σκοπό την παραβίαση των θεσπισμένων υπό του Δημιουργού νόμων), επιφέρει τον πόνο και την δυστυχία, συμφώνως πάντοτε με τους νόμους της Δικαιοσύνης του Δημιουργού.
"...ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος..." Ζωή ατελεύτητος όχι βέβαια για το υλικό σώμα, αλλά για το Πνεύμα του ανθρώπου, που είναι αθάνατο και σε πλήρη και αδεάλειπτον μακαριότητα, ανεξαρτήτως των συνθηκών που βιώνει ως άνθρωπος στον υλικό κόσμο.
Αυτά τα ολίγα, για την "εκπληκτική ενάργεια" με την οποία ο Γάλλος Ορθόδοξος θεολόγος "εισδύει σε όλο το πρόβλημα του πόνου". Τί να πει κανείς... Κοινή λογική, είδος ουσιώδες εν εσχάτη ανεπαρκεία...
(Όχι, δεν είμαι δωδεκαθεϊστής, δηλώνω ΑΘΡΗΣΚΟΣ, αλλά: Η εθνική θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων έχει μεγάλο βαθμό αληθείας, ενώ ο Χριστιανισμός σε όλα του τα βασικά δόγματα -εκτός από γενικότητες όπως "υπάρχει θεός"- είναι ΨΕΥΔΗΣ -π.χ. ουδείς ποτε ανέστη εκ νεκρών, ούτε πρόκειται, το δόγμα της "αγίας τριάδος" είναι μία ανοησία, ο Γεσουάχ ήταν απλός άνθρωπος όπως όλοι μας, δεν ανέστη μετά θάνατον, και βεβαίως ΔΕΝ ΗΤΑΝ ο αναμενόμενος από τους Ιουδαίους Μεσσίας, κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν ειδωλολάτρες όσο και οι χριστιανοί που λατρεύουν τις εικόνες, αλλά κατεσυκοφαντήθησαν από τους χριστιανούς του Δ΄ αιώνα και εξής, οι οποίοι, αφού πρώτα τους κατέσφαξαν και γκρέμισαν και σύλησαν τα ιερά των, στην συνέχεια τους "στόλισαν" με όσες ασχημίες και τερατολογίες «τραβούσε η ψυχή των».)
Post a Comment