Πονηρός ο βλάχος· βγάζει φλας Αριστερά και κάνει αναστροφή Δεξιά. Αιφνιδιάζει τους πάντες, τους αποκοιμίζει στην αντίθετη λωρίδα, θρονιάζεται στους θώκους και δεν ξεκαρφώνεται ούτε με επαναφορτιζόμενο, ηλεκτρικό κατσαβίδι. Για να παραμείνει στην εξουσία πουλά ώς και το γάλα της μάνας του, πολλώ δε μάλλον τα συμφέροντα του ταλαίπωρου πόπολου.
Ρεζουμέ των πρώτων γενεθλίων της συγκυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ οι παραπάνω φράσεις. Λόγια απλά, καθημερνά κι ας μου προσάπτουν κάμποσοι πως χρησιμοποιώ άγνωστες, δυσκατάληπτες λέξεις. Οφείλουν πάντως οι εφημερίδες να υποψιάζουν το αναγνωστικό κοινό, να το (εκ)παιδεύουν τρόπον τινά. Καθότι όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, μου ’ρχεται στον νου ο σιδηρόδρομος, ο οποίος κάνει το φιλαράκι μας τον Μπίλυ, δίπλα στο Σερβάντε, να λύνεται σε σπαραχτικά γέλια, όποτε τον ακούει: Αλ-λο-τρι-ο-μορ-φο-δί-αι-τος. Σύμφωνα με τους Λίντελ και Σκοτ, το λήμμα περιγράφει εκείνον που αλλάζει όψεις και σχήματα, διαιτάται -ζει πά’ να πει- μέσα απ’ τη μορφή άλλων.
Ωχριά ένας τέτοιος ορισμός μπροστά στις οβιδιακές μεταμορφώσεις του ΘΑλέξη και των συν αυτώ. Αφότου κατέλαβαν φουριόζοι τα χειμερινά ανάκτορα του Μαξίμου, έχει περάσει ήδη ένας χρόνος, βαρύς σαν Ιστορία, συμπυκνωμένος σαν ντοματάκι πελτέ· όπου και να σου στάξει λερώνεσαι. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τις άναρθρες κραυγές πως θα καταργηθεί το Μνημόνιο μ’ ένα άρθρο;
Την Κάνγκελα Μέρκελ να γονατίζει απαρηγόρητη και υποταγμένη στο κιγκλίδωμα της Ηρώδου Αττικού μέρα μεσημέρι; Την ανερμάτιστη, χωρίς σχέδιο, τάχατες διαπραγμάτευση; Το ηχηρό και οχληρό «όχι» του δημοψηφίσματος που μετεβλήθη σε «ναι» εν μιά νυκτί; Τους εδαφιαίους τεμενάδες σε Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ και Ντόναλντ Ντακ Τουσκ; Το «παράλληλο πρόγραμμα» που κατάντησε το πιο κακόγουστο, σύντομο ανέκδοτο;
Αλλοτριομορφοδίαιτοι λοιπόν οι ένοικοι του πρωθυπουργικού μεγάρου. Οπως ακριβώς και οι προκάτοχοί τους. Ο βίος και η πολιτεία τους ανασταίνει μελανές σελίδες της μεταπολίτευσης. Λησμονημένες φιγούρες στα σκονισμένα ερμάρια του παρελθόντος αποκτούν ξανά σάρκα και οστά. Αναλογίζομαι πως από το 1974 και εντεύθεν η Ψωροκώσταινα βιώνει έναν φαύλο κύκλο παρακμής που δεν λέει να κλείσει, χαίνουσα, ανεπούλωτη πληγή.
Ραπίζει τον κοινωνικό ιστό η αλληλοδιαδοχή τόσων εθνοσωτήρων, οίτινες κολάκευαν τα ταπεινότερα ορμέμφυτα του λαού, εγκαθιδρύοντας ένα πελατειακό σύστημα που διαιώνιζε την εξουσία του μέσω της διάχυσης της διαφθοράς και στον τελευταίο πολίτη. Ολοι ανεξαιρέτως οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί έταζαν πως, αν εκλεγούν, θα σκοτώσουν εξάπαντος το θηρίο. Τους κατάπινε όμως η κινούμενη άμμος της ευτέλειας και σε δυο τρία τέρμινα αποκτούσαν την όψη του, η οποία γοήτευε τα πλήθη την περίοδο της επίπλαστης ευμάρειας.
Ακολούθησαν όμως τα Μνημόνια. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας υποτάχτηκε στις βουλιμικές ορέξεις των δανειστών, σκορπίζοντας παντού τον όλεθρο. Οι επιτελείς της Κουμουνδούρου επένδυσαν στην ελπίδα. Σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης αποτελούσε το πιο σίγουρο όχημα για την αναρρίχησή τους στην εξουσία. Επρόκειτο να τη διαψεύσουν αμέσως μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Βρίσκονταν στο χείλος του γκρεμού και τόλμησαν να κάνουν ένα βήμα μπροστά, σαν πρωτάρηδες.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
No comments:
Post a Comment